Argentijnse meren

24 t/m 27 november

Vandaag gaan we voor een paar dagen Chili verlaten om door het merengebied van Argentinië te reizen. We kiezen voor de pasovergang Mamuil Malal (Paso Tromén) om 2 redenen. We komen dan door het Mapuchedorp Curarrehue en letterlijk aan de voet van de (gedoofde) vulkaan Lanín.

Het is weer prachtig weer als we op weg gaan naar de grens. Daar ligt Curarrehue nl. vlakbij. Dit dorpje is nu weer opnieuw een Mapuchenederzetting, nadat het in 1901 door nieuwe kolonisten was ingenomen. In het dorpje bekijken we het Centro Cultural Aldea Indigena Trawupeyum. De naam is bijna langer dan het museumpje groot is. Maar je kunt zien dat het met aandacht en liefde voor de eigen cultuur is opgezet. Een groep vrouwen is bezig met een theeritueel. Heet water wordt in een kom met kruiden gegoten en vervolgens door een soort rietje opgezogen. Je moet er wel en ijzeren keel voor hebben. We kopen wat souveniers en drinken een kop versgebrouwen koffie. We mogen wat Araucaria pitten proeven. Later die dag eten we in San Martin een forelgerecht met deze pitten. Terwijl we omhoogklimmen met de auto komt de Lanin vulkaan steeds dichterbij. Hij torent met een hoogte van 3776m. boven alles uit. Volgens een sage leefde in de vulkaan de grimmige Pillan. Hij was niet tevreden met hoe de mensen zich gedroegen en bleef maar vuur en lava spugen. De sjamanen van de Mapuchu's wisten de oplossing: De dochter van de leider moest geofferd worden (waarom eigenlijk nooit een zoon?). Een condor vloog het meisje omhoog en onmiddellijk werd de vulkaan - tot op de dag van vandaag - rustig. Misschien kunnen ze dat in Indonesië ook proberen! We rijden door bossen met Araucaria's en staan opeens aan de voet van de vulkaan. We voelen ons erg nietig. De vulkaan blijft gelukkig rustig (je weet maar nooit). Papieren rompslomp bij zowel de Chileense als de Argentijnse douane. We weten het ondertussen....eerst naar loket 1 en vervolgens naar loket 2. Als we de Argentijnse grenspost uit lopen, vragen ze ons nog even om de groeten te doen aan Maxima als we bij haar thee gaan drinken. Ja hoor, dat doen we iedere week, dus waarom niet!

We rijden nu in één keer door naar San Martin de los Andes. Deze stad is als het ware ingedeeld in blokken en dus vinden we Hosteria Casa de Eugénia vrij gemakkelijk. Het heeft ook een opvallende, blauwe kleur. We hebben een prachtige suite 'Naranja' en lopen door de tuindeuren zó het terras op. Heerlijk, na die kleine kamer in Pucon. We trekken een flesje wijn open (nog uit Chili) en gaan lekker in de zon zitten niksen. We houden het voor een paar uurtjes voor gezien. Viva la vida!

Laat in de middag wandelen we naar het centrum. We kijken wat rond, doen wat inkopen in een supermercado en zitten in het park tussen de mensen op een bankje. Tot mijn verbazing gaat de openbare school pas om 17.30u uit. De kinderen komen, samen met de leerkrachten naar buiten. Keurig in de rij. Over hun kleding dragen ze een lange witte overjas. Het lijkt op een laboratoriumjas. Ik heb het gevoel dat ze dit dragen om geen onderscheid te maken. (dat was in Spanje ook zo) Opvallend is, dat ze de jas meteen uittrekken als ze buiten zijn. Ze proppen hem in hun rugzak en ineens zijn het allemaal kleine individuen. Ze hangen aan de arm van hun moeder of lopen stoeiend het park in. Het speeltuintje is ineens vol. De man met een handkar waar je popcorn en suikerspinnen kunt kopen doet goede zaken. Hij staat daar natuurlijk ook niet voor niets! Door het net nog zo rustige park schalt popmuziek uit een transistor. Waar de jeugd is, is er leven!

Rond 21.00u lopen we nog een keertje richting centrum om te gaan eten in La Tasca. We zijn de eerste! Rond 22.00u komen er meer eters binnen. Dat is hier heel normaal. Heerlijke trucha (forel) gegeten met een saus van araucaria-noten. De wijnkaart is voor ons wat onoverzichtelijk. Het staat hier nl. per wijnhuis op de kaart. En zulke kenners zijn wij niet.

De volgende dag wordt de dag van de bloemen. Ongelofelijk, we rijden door een haag van felgele brem, afgewisseld door velden met lupines in allerlei kleuren. Er staan ook heel veel struiken met felrode bloemen. Ik weet nog steeds niet hoe ze heten. Dat zoeken we nog op. We rijden naar Hua Hum door het Valdiviaans regenwoud. Hierin groeien beuksoorten, Alerces, varens en bamboe dicht op elkaar. We zijn weer bijna terug aan de Chileense grens, maar passeren hem dit keer niet, Het toeristenseizoen is duidelijk nog niet begonnen. Op het terras van Hua Hum kunnen we alleen cola krijgen. Lusten we ook...geen probleem!

Argentijnse merenroute:

Als we ‘s morgens opstaan schijnt de zon weer volop, maar als we even naar buiten lopen voelt het koud aan. Niet zoals in Nederland, maar crispy-cold. Ik kan het niet zo goed omschrijven, maar de kou tintelt op je huid. En tegelijk voel je de warmte van de eerste zonnestralen in je gezicht. Geen behoefte om een vest aan te trekken!

De weg van San Martin naar Bariloche wordt ook wel de Camino de los Siete Lagos genoemd. Dat is verwarrend, want in Chili heb je er ook een!. Een groot deel van deze route is een 'ripido' (steenslagweg). Je wilt niet weten hoe onze auto er inmiddels uit ziet. Zelfs de binnenkant is bedekt met een laag stof. Namibiaanse toestanden zal ik maar zeggen. En ik maar denken dat ik last heb van hooikoorts, (tenslotte is het hier lente) waarschijnlijk is het dus zandstof. Onderweg zien we voor het eerst een gaucho. Een aantal honden vergezellen hem. Zijn getaande gezicht kijkt ons glimlachend aan. Rare mensen, die toeristen die hem willen filmen tijdens zijn dagelijkse werk!

De 7 meren liggen allen in het Andesgebergte, dus ze worden omringd door besneeuwde toppen. Ik ga ze niet allemaal noemen. De eerste is Lago Lácar en de laatste Lago Nahuel Huapi. De laatste is ook de grootste en de meest imposante. In de berm is er weer een zee van gele brem te bewonderen. In Bariloche is het vinden van het hotel een stuk ingewikkelder. Heel veel straten zijn éénrichtingverkeer. Dat wordt aangegeven met pijlen en niet met de voor ons bekende rode borden. De eerste keer gaan we dan ook dwars tegen het verkeer in. De meeste Argentijnen regeerden behulpzaam. We weten nu hoe het zit.

Vanavond lopen we de heuvel af om te gaan eten in Bariloche. Ik moet er niet aan denken dat ik 's nachts die heuvel ook weer op moet. Rustig aan met de heerlijke Argentijnse wijn dus!

Nieuwe dag, dus weer nieuwe dingen zien en beleven. We rijden de Cirquito Chico. Inmiddels weten wij dat dit dan toch gewoon de hele dag gaat kosten. Er zijn zoveel dingen te zien dat we onderweg wel bekijken waar we zin in hebben. We beginnen bijvoorbeeld met de Cerro Otto. We zijn te lui om hem helemaal op te lopen, dat kost nl. een paar uur en een paar wandelschoenen! We gaan lekker met de kabelbaan omhoog. Overigens beginnen we ons steeds beter verstaanbaar te maken in het Spaans. Het zijn basiszinnen, maar tóch...we zijn best trots! Bovenop de Cerro heb je een fantastisch uitzicht over Bariloche en het meer. We drinken een kop heerlijke chocolate caliente in het ronddraaiende restaurant. We dalen weer af en rijden richting Puerto Panuelo. In de reisgids staat een andere vertrektijd van de boot dan in werkelijkheid. We hebben geen zin om 1 ½ uur te wachten en besluiten om dan maar het Llao-Llao hotel met een bezoek te vereren. Dat deden Maxima en Willem ook tijdens hun huwelijksreis. Helaas ligt voor ons de rode loper niet uit. Maar wát een prachtige ligging. Daar kunnen we gratis van genieten. Het is duidelijk laagseizoen. De deftige parkeerwachters laten ons overal parkeren. We mogen zelfs de oldtimers die op de parking staan fotograferen. We rijden een rondje rondom het estate en filmen het hotel van alle kanten. Naar binnen gaan doen we niet.

We rijden door de prachtige bossen van Parque Municipal Llao-Llao. We genieten van de mooie uitzichten en klauteren over stenen van een ijskoud bergstroompje en we vallen er niet in! We zijn vergeten om inkopen te doen voor de lunch dus we gaan naar Colonia Suiza. Hier hebben zich vroeger Zwitsers gevestigd. Ze konden schijnbaar geen afscheid nemen van hun eigen gewoontes en bouwden hun chalets hier gewoon opnieuw. Het eerste huis wat we zien heet dan ook 'Heidi'. Het gehucht is bijna zelfvoorzienend. Dat moet ook wel, want het ligt heel afgelegen. Fruit en groenten telen ze zelf. Chocolade is hun handelsmerk, net als in Bariloche. We eten tortas de chocolate y frambuases en tortadillas. Zoals Hans en Wilma ons geleerd hebben eten we van alles de helft en ruilen! Op weg naar Cerro Catedral. Dat is het mondaine skicentrum van Bariloche. Dáár komt de high society van Argentinie naar toe om zich te vermaken in de sneeuw. Maar nu effe niet! Vol verwachting rijden we Villa Catedral binnen. Normaal betaal je een fortuin aan parkeergeld. Maar nu effe niet. Normaal kun je lekkere chocolate caliente of glùhwein drinken. Wederom...nu effe niet! Het is een spookstad. De wind waait door verlaten straten, skischolen en hotels hebben hun deuren gesloten. Je ziet zelfs geen hond op straat en dat wil wat zeggen! Er is één cafetaria open....die durft! Van binnen uit klinkt het 'Argentijnse' lied: Bei uns in Tirol...gevolgd door gejodel. Tja...

Dan maar naar Bariloche terug. We lopen door het centrum. Daar is van alles te doen. Er is een muziekpodium. Even later komt de drumband aanlopen met een tamboer-maitre voorop. Hij gooit zijn stok hoog in de lucht en vangt hem weer keurig op. (meestal) Het zijn de Argentijnse Alpenjagers. Ze zijn spierwit gekleed. Dat is voor hun dus de schutkleur. Militairen staan eten klaar te maken in een verrijdbare gaarkeuken. Over een brugconstructie rijden oldtimers voorbij. Languit op het gras amuseert de jeugd zich. Oudere echtparen flaneren voorbij. Daar horen wij inmiddels ook bij.

Kortom....een heerlijk relaxte dag. Weer veel gezien en gedaan. Morgen naar Esquel.

Stuiterend langs vulkanen en meren

Maandag 22 november:

Vakantie....de wekker gaat af om 5.00u. Santiago slaapt nog, wij niet meer! Vlug even douchen om wakker te worden.......dat lukt.....alweer geen warm water! Alles is perfect geregeld. De taxi staat voor en we worden keurig afgeleverd op de luchthaven. Allemaal zakenmensen in pak en met laptoptas. Er moet tenslotte geld worden verdiend. Geeft niets...verschil moet er zijn. Aan de balie vragen we om plaatsen aan de linkerkant van het vliegtuig. Het uitzicht op de Andes willen we niet missen. Dat lukt ook, als bonus krijgen we plaatsen bij de nooduitgang. Lekker languit zitten! Onder ons schieten de bergen voorbij en krijgen we een eerste blik uit de vele vulkanen. Straks zien we ze 'echt'.

Op de luchthaven (je moet wel 2x kijken, anders mis je het) halen we onze auto op. Het wordt een Suzuki Grand Vitara 4WD. Leuk en niet al te groot. Rijdt prima! We hadden bedacht om eerst richting Cunco te gaan. Het werd keurig uitgelegd in Spaans/Engels. Ook voor de zekerheid uitgetekend Helaas....na 3x dezelfde weg te hebben gereden vanuit 3 verschillende richtingen, geven we het op. Borden....die zetten ze één keer neer en daarna zoek je het zelf maar uit! Dan maar richting Pucon. Tot onze verrassing staat daar ineens Cunco op een bord. Zullen we dan nog één keer....? Natuurlijk doen we dat en nu gaat het goed. We krijgen geen spijt. Voor ons zien we de vulkaan Llaima die bij iedere kilometer dichterbij komt (laatste uitbarsting in 1957). Wat een perfect voorbeeld van een kegelvulkaan. Hij steekt in al zijn grootsheid spierwit af tegen een stralend blauwe lucht. Een plaatje om nooit te vergeten!

Daar is eindelijk de ingang van Parque Nacional Conguillio. Hier gaan we de bekende araucaria zien. In de volksmand worden ze 'parapluboom' genoemd, omdat ze lijken op een uitgeklapte paraplu. Deze heilige boom van de Mapuche-indianen was bijna uitgeroeid en wordt nu, door een kapverbod, beschermd. Dat is maar goed ook, want deze bomen groeien héél langzaam. Op weg naar die bomen rijden we door een maanlandschap van oude lavavelden. Op sommige plaatsen zijn de brokstukken van lava verpulverd tot fijn zwart zand. Hier en daar groeit er een struik of staat er een polletje felgele bloemen. We maken een wandeling langs een pad waarop borden staan met uitleg. Helaas alleen in het Spaans, maar veel dingen kunnen we toch vertalen. De cursus heeft in ieder geval dat effect gehad.

Onder de indruk verlaten we het park en gaan op weg naar ons hotel in Pucon. Henk denkt ongeveer 2 uur nodig te hebben voor deze route (deels verhard, deels dirt-road). Helaas....de borden laten ons weer in de steek en we verdwalen hopeloos in the middle of nowhere. Maar reizen is verdwalen, indrukken opdoen en tóch op de juiste plaats aankomen. Tegen half acht komen we in Pucon aan. Wat een prachtige route hebben we gereden!

Onze kamer ligt op zolder. Het uitzicht op de vulkaan is alleen te zien als we ons bed als trampoline gebruiken, zo hoog ligt het raam(pje). Eigenlijk is het een hok, maar we een mooi hok! Toch willen we graag een kamer met een raam. Ze hebben nog een klein kamertje over, maar dat heeft wel 2 openslaande ramen. Het kijkt uit op de vulkaan, tenminste als je dwars door de levensgrote boom kunt kijken. Maakt niet uit, ook deze boom is mooi om te zien. We kruipen he3t bed in, sluiten onze ogen en zien vulkanen in onze droom.

Dinsdag 23 november:

Na het ontbijt eerst maar eens even de 'wereldstad' Pucon in. We hebben besloten om zelf iedere dag voor de lunch te zorgen, dan hoeven we niet telkens te zoeken naar een restaurantje. Vandaag staat er brood met tonijn op het menu. Wel even een mes kopen, dat is wel handig. Een vriendelijk jongen helpt ons aan een wegenkaart en zoekt mee naar een extra 'adaptador'. De polen van de stekker van onze laptop zijn te dik. Dat vraagt om een afslankmiddel. Gelukkig, na veel zoeken vinden we er een in de computershop.

We gaan een deel van de Siete Lagos-route rijden. Eerst maar eens naar Lican Ray. Daar zit een mooie legende aan vast. In het kort: De dochter van een roemruchte Mapuche-hoofdman zit in de zon haar haren te kammen. Een Spaanse soldaat ziet haar daar zo zitten en je raadt het al....hij wordt verliefd. Zij trouwens ook! Samen gaan ze er vandoor (klinkt het al bekend?). Haar vader denkt dat ze dood is. Maar één van zijn mannen (waarom houdt hij niet gewoon zijn mond!) ziet haar. Vader, de macho-man, erachteraan met een horde krijgers (durft hij wel!). Ze vinden haar niet, maar blijven haar zoeken. Telkens als ze een rookpluim zien, denken ze haar gevonden te hebben. In een omgeving waar het wemelt van de vulkanen is dat dus iedere dag. Tot nu toe zoeken ze nog steeds. Al 400 jaar stookt zij een vuurtje om warm te blijven, maar papa kan haar niet vinden! Gelukkig maar, iedereen heeft recht op zijn eigen leven.

Deze route heeft heel veel hobbelige dirt-roads. We lijken wel alleen op de wereld. Henk slingert tussen de gaten in de weg door. Dat lukt niet altijd! We rijden over bruggetjes die bestaan uit planken, die krakend toestaan dat we eroverheen rijden. We zien vandaag maar liefst 4 vulkanen en evenzoveel meren. De Villaricca, de Lanin, de Llaima en de Choschuenco. We rijden door naar Puerto Fuy. Tot onze verbazing is dit houthakkersdorpje (met zijn -één maal per dag- veerboot richting Argentinië) aan het veranderen in een toeristenstadje. Je hoort aan alle kanten het geluid van timmerlieden met hamers die houten woningen, restaurants en lodges in elkaar aan het zetten zijn. Hoe is dat nu toch mogelijk en waar komt dat ineens vandaan? Op de terugweg snappen we het ineens. De dirtroad die op de wegenkaart staat is veranderd in een brede geasfalteerde weg. Dat betekent, dat er een nieuwe route naar Argentinië is geboren! Ik zou nu investeren in een aantal prachtige nieuwe veerboten!

Na het eten zoeken we de route voor morgen vast uit. Dat lijkt niet zo moeilijk, maar je weet het hier maar nooit. We gaan naar Argentinië, maar niet via Puerto Fuy. We nemen een andere weg, nu dat nog kan!

Ik hoop dat er nu geen spelfout in staat. We hebben die andere gauw veranderd. We denken dat het door de Pisco Sour komt, die tikt hard aan als je moe bent. Maar die hebben we nu weer op......dus!

Bedankt weer voor alle reacties, het is fijn om te horen dat jullie het leuk vinden. Zolang er

Wifi is blijven we deze site bijhouden. Er zijn ook weer foto's toegevoegd. Hasta Luego!

Santiago de Chile

Ik ben schijnbaar niet zo goed in het uitvoeren van goede voornemens. Ik had toch met mezelf afgesproken dat ik op tijd zou beginnen met pakken? Dat liep even anders....!

Een dag voor vertrek lag alles schoon gewassen en gestreken (voor zover ik dat doe) klaar in de kast. De laatste dingen die ze toch écht niet hebben in Zuid-Amerika (onzin natuurlijk) waren gekocht. Die tas komt morgen wel....alleen de batterijen opladen....tijd genoeg! Zelfs nog even met Hermi uit eten geweest!

De dag van vertrek: vrijdag 19 november. Terwijl ik mij naar de kapper haastte, begonnen mijn collega's aan hun studiedag. Sorry mensen, voor dit leedvermaak. Ik heb nog tijd genoeg daarna om die tas te pakken! Na de kapper even naar Jan en Riekie om de sleutel af te geven en nog even wat dingen af te spreken. Koffie?....Ja hoor dat kan wel eventjes. Net terug...voordeurbel! Gezellig, Wilma komt nog even afscheid nemen. Koffie...? Natuurlijk....tijd genoeg. Ik krijg een mooi notitieboekje om mijn ervaringen op te schrijven. Is inmiddels al volop in gebruik. Annelies komt nog snel even een boek uit de thrillerkast lenen. Geen probleem....die tas komt echt wel vol! Eindelijk, op aandringen van Henk begin ik 1,5 uur voor vertrek tóch maar eens met inpakken. Nog steeds geen stress, alleen een gevoel van dat het nu eindelijk gaat beginnen. Na 30 min. Staat alles beneden in de hal klaar. Ik zei toch dat ik tijd genoeg had!

Met onze auto naar Marloes en Toby, die lenen de 'grote' auto. Handig als je met Marise een uitstapje wilt maken. Zij brengen ons naar Schiphol en nemen de auto dus mee terug. We zijn er ruim op tijd, de incheckbalie is nog niet eens open. We konden wel vooraf inchecken voor het 2^e deel van de reis, maar vreemd genoeg, niet voor het stuk A'dam - Madrid. Eventjes een hapje eten en ja hoor! Vliegtuig heeft 45 minuten vertraging. Dat wordt haasten in Madrid! Wat we gelukkig niet wisten is dat we in Madrid nog een boardingkaart moesten halen bij de LANbalie en dat dit héél veel tijd kost omdat je eerst naar buiten moet, dan weer naar binnen, dan inchecken, dan weer helemaal terug, door de douane, weer controle. Maar....precies op tijd bij gate. Om daar te horen dat het nog wel 1,5 uur kan duren voordat we vertrekken. Maar....geen stress, écht niet. Als we eindelijk in het vliegtuig zitten, gaan de stewardessen bij de uitgangen staan en moeten wij onze riemen losmaken. Dat hebben we nog nooit meegemaakt. Wat blijkt...het duurt nog wel een halfuurtje, want er moet nog getankt worden. Oké...zonder kerosine moeten we zwemmen!

De vlucht zelf duurt lang, maar eigenlijk gaat de tijd nog snel voorbij. Na 22 uur staan we dan eindelijk in Santiago. We worden opgehaald en naar het hotel Orly gebracht. Daar blijkt dat we nog geen gebruik kunnen maken van de kamer. Dus laten we onze bagage achter en gaan kennismaken met deze metropool. Er wonen ongeveer 6 miljoen mensen. Dus je verwacht veel drukte om je heen. Maar dat valt reuze mee. De touristoffice om de hoek kan ons alleen helpen aan een plattegrond. Geen folders te bekennen....dus Hans, dat wordt afkicken! Geen folders voor je verzameling! Wel krijgen we wat tips mee.

We lopen over de Avenido Bernardo O'Higgins (kortweg Alameda) naar de Cerro Santa Lucia. We klimmen via monumentale trappen en terrassen naar boven. Daar hebben we een mooi uitzicht over het centrum van de stad. Teruglopend kijken we nog even naar een schoolklas die zwaardvechtles krijgt. Dat zouden ze bij mij op school ook wel leuk vinden, denk ik! Tot onze verbazing zijn we helemaal niet moe en pakken de metro naar La Moneda. Dat is het regeringspaleis van Chili. Het heeft een roemrucht verleden. Op 11 september 1973 werd dit gebouw door generaal Pinochet gebombardeerd met als doel een einde te maken aan de democratisch gekozen socialistische regering van Salvador Allende. Zijn hervormingen werden door de rijke en machtige inwoners van Chili niet getolereerd. Hij pleegde vervolgens zelfmoord in La Moneda. Pinochet liet vervolgens veel tegenstanders vermoorden. Gelukkig is Chili tegenwoordig weer een democratie.

Terug in het hotel drinken we op het terras onze 1^e Pisco-Sour. Een mix van een destilaat van druiven, limoen en suiker. Dat is echt lekker, vind ik! En buiten schijnt de zon, is het ruim 25 graden en is de lucht stralend blauw. 's Avonds eten we in een lokaal restaurant en duiken vroeg het bed in. Dat ik nog steeds niet goed besef dat we hier zijn merk in rond 23.30u. De telefoon gaat. Vanuit mijn diepste slaap neem ik die op. Een Engelse stem wil graag de afspraak voor morgen bevestigen. 'Welke afspraak', vraag ik. 'De city-tour door Santiago', is het antwoord. Ik denk bij mezelf...wat bazel je nu, die is pas volgende week!. Net op tijd realiseer ik me dat ik niet in mijn eigen bed lig en dat ik toch echt in Santiago ben. In mijn beste slaapdronken Engels zeg ik dat dat oké is...!

Zondag 21 november: Na een heerlijk ontbijt wachten we buiten op de bus van de city-tour. We reageren dus ook niet als iemand ons vraagt of we meegaan. Tot onze verrassing hebben we een privé-gids. Hij lijkt op Gianni Romme, maar dan meer Latino. Hij neemt het programma met ons door. Cerro Santa Lucia en La Moneda worden geschrapt. Dat hebben we gisteren gedaan. Ook de shoppingmall hoeft voor ons niet. In plaats daarvan laat hij ons, naast de bekende bezienswaardigheden die we nog niet gezien hebben, een aantal onbekende plekken van deze stad zien.

We beginnen bij Plaza de Armas. Op dit plein staan 2 monumenten die herinneren aan hun eigen cultuur (Mapuche) en de invloed van de kolonisten (Perdo de Valdivia). Daarnaast staan er prachtige gebouwen in Neoclassicistische stijl. We lopen ook even de kathedraal binnen. Daar is net een dienst bezig bij de Virgin de la Asunción. We lopen door naar de Mercado Central. Dit gebouw met z'n ijzeren ornamenten is nu een overdekte marktplaats war vooral gehandeld wordt in verse vis. Ook groente en fruit zijn hier te koop. En alles is vers uit de zee of van het land. We hebben een lang gesprek met.. (naam vergeten). Hij is slechts enkele dagen in Nederland en Duitsland geweest, maar spreekt onze taal beter dan menig buitenlander in Nederland. In een mengelmoesje van Engels, Spaans, Duits en Nederland vertelt hij ons over zijn leven. We beloven hem later terug te komen om in zijn restaurant (Augusto) vis te komen eten. Als we terugkomen bij de auto vindt de chauffeur dat we stinken! Dat zal best...wij ruiken het niet!

We rijden omhoog met de auto naar de top van de Cerro San Christóbal. Omdat het zondag is en er veel fietsers op de weg zijn, duurt het 4x zo lang dan met de funicolor. Het is vandaag weer helder weer, dus is het uitzicht op de stad en op het Andes-gebergte prachtig. Helaas is de kabelbaan aan de andere kant van het wandelpark al een jaar buiten gebruik. Dat is hier heel normaal. Niemand maakt zich daar druk over.

We gaan weer verder naar een kleine barrio Concha y Toro. Een oase van rust in deze grote stad. Er staan zowaar bomen in de straatjes en er is een pleintje met een fontein. Nergens merk je dat je midden in de stad zit. De wijk is gekocht en opgeknapt door een rijke wijnhandelaar. In de poorten van de huizen zie je dat terug in de wijnranken. Ook laat hij ons de barrio Bellavista zien. Dit is nu een uitgaanscentrum met veel restaurantjes. Zowel goedkoop als duur, dus iedereen kan hier komen eten. Dat avondeten is overigens zo ongeveer vanaf 22.00u. tot 2.00u.

Ganni zet ons af bij de Mercado Central. We hebben een belofte na te komen. We weten dus verse vis bij Augusto, maar we wagen ons niet aan de kingcrab. Het wordt zeebaars met een heerlijke witte wijn. Naast ons kraakt de ober de botten van zo'n reuzekrab en knipt de poten open. Muzikanten spelen gitaar, de mensen hebben plezier en het is een drukte van belang, kooplieden prijzen schreeuwend hun verse producten aan. En opeens...op deze plek....dringt het tot ons door! We zijn begonnen aan onze reis. Een deze ervaring smaakt letterlijk naar meer....!

Na 't eten gaan we op weg naar het Museo de Arte Precolumbino. Het grootste deel van de collectie komt uit het gebied van de Maya's en de Inca's. Maar er zijn ook een aantal voorwerpen uit de Mapuche cultuur. We wandelen verder (en mijn voeten beginnen nu écht wel zeer te doen) naar het wijkje London Y Paris. Je moet wel veel fantasie hebben om dat erin te herkennen! We nemen de metro terug naar het hotel. Het is mooi geweest voor vandaag. Op het terras neem ik weer in Pisco Sour. Ik zou er met gemak verslaafd aan kunnen raken. Henk neemt liever weer en vaas Cerveza Austral. Hij komt nauwelijks boven het glas uit. Tijd om een verslag te schrijven voor op de website. Dus....op de tafel het glas Pisco (klinkt trouwens niet lekker, maar is het wel) en typen maar.

Ik wil iedereen die ons gemaild of gebeld heeft bedanken. En groep 7, eerst je mailtje lezen voordat je het verstuurt, dat hoef je het niet te herstellen! Ik mag dan aan de andere kant van de wereld zitten. Het 'juf-gevoel' is er niet uit te branden!

Kriebels

Nog minder dan 14 dagen voor vertrek.......de kriebels beginnen nu te komen! Het aftellen is begonnen. Misschien zul je denken...nu pas. Ja dus!

Een half jaar geleden waren de eerste voorbereidingen voor deze reis klaar. De belangrijkste beslissingen waren genomen. De rest was invullen van details en vooral ook inlezen. Aangezien we de reis in 2 stukken hadden gedeeld, moest er ook nagedacht worden over het 2e deel: 4 maanden Australië. En dan komen de kriebels voor het 1e deel dus later op gang.

Nu ligt Australië weer heel ver weg is alles gericht op Chili, Argentinië en Antarctica. We hebben héél véél boeken via de bieb geleend en nóg een keer en nóg een keer. Daarna beslist welke we zelf gingen aanschaffen. Uiteindelijk bleek dat de Patagoniëgids van Footprint de hele reis (op Antarctica na) dekte. Van Ander Licht kregen we Wildlifegids van Bradt cadeau. Zelf kochten we toch nog de reisboeken van de ANWB erbij + een stadsgids van Buenos Aires van Lonely Planet. Een goede wegenkaart van dat deel was eigenlijk niet te krijgen, dus die kopen we in Santiago wel.

Daarnaast vonden we ook dat we ons toch wel wat verstaanbaar moesten kunnen maken. Dus, samen met Hans en Wilma, hebben we een basiscursus Spaans gevolgd. Ik ben benieuwd of we daarmee een beetje uit de voeten kunnen.

We hebben ook lang getwijfeld over deze site. Zullen we nu wel of toch maar niet...! We hebben al heel wat afgereisd en daar ook reisverslagen van gemaakt, maar we hebben het 'internetgedoe' tot nu toe weggeschoven. Vakantie is vooral beleven, watvoegtzo'n sitedan toe? Uiteindelijk hebben we ons over laten halen om een laptop mee te nemen, vooral om (goedkoop)in contact te kunnen blijven met het thuisfront. En als je dan toch zo'n ding bij je hebt....! Een verslag maken deden we al, dus dan gaan we het ook maar delen met mensen die daar belangstelling voor hebben. Ergens lees je... je kunt ons foto's cadeau doen....dat hoeft niet. Mocht dat nodig zijn dan doen we dat zelf wel..

De boeken liggen klaar, de éne inenting die we nogniet in ons lijf hadden laten spuitenis gehaald (gele koorts), internationaal rijbewijs geregeld, nieuwe videocamera ligt klaar en de (gestolen) fotocamera is vervangen. Pleisters tegen zeeziekte voor achter je oor.....ben benieuwd of die helpen. Stekkers....welke stekkers hebben we nodig? Nog eventjes regelen.

Kleding....ook zo'n vraagteken. De temperatuur in deze 7 weken wisselt van 35 gr. naar - ? onder nul. We nemen altijd 1 reistas p.p. mee. Dus dat wordt goed nadenken. Ik ben altijd een lastminute-pakker geweest. Een dag van tevoren was vroeg genoeg. Ik denk datwe nu een week van tevoren toch maar alvast wat klaar gaan leggen.

Onder het kopje profiel staat een link naar ons reisprogramma. Daar staan wat meer details op. Het gebied waar we doorheen gaan rijden is (op Zuid-Patagonië na) nog niet zo bekend bij ons Europeanen. Als je het reisprogramma bekijkt krijg je alvast een idee. Er staat geen link op naar de 'Antarctic Dream', dat kun je evt. zelf ook via google opzoeken.

Mocht iemand dit lezen en nog handige tips hebben....niet te lang wachten met mailen.De kriebels worden steeds sterker....het komt nu allemaal opeens heel snel dichtbij!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Henk en Brigit