Northern Territory deel 1: Top End, Tiwi Islands en Arnhemland.

Dit keer passeren we de grens tussen 2 staten zonder veggie-control. Zo moeilijk als Western Australia doet wat betreft de invoer van groente en fruit, zo gemakkelijk is Northern Territory. Misschien wel omdat ze niets te vrezen hebben, geen fruitvliegje durft zich te vertonen in W.A. Persona non grata zullen we maar zeggen. We rijden het stuk Kununurra-Katherine in één dag. We lunchen op een mooie picknickplaats in Gregory N.P. tussen hoge rode rotsformaties. Voor het eerst zien we aan de vegetatie dat we nu écht in het tropische noorden komen. Aan de temperatuur merken we dat niet: winderig, 23 gr. overdag en nachten van minder dan 10 gr.

Het bovenste deel van N.T. wordt ook wel 'Top End' genoemd. De belangrijkste plaats is Darwin dat op een steenworp afstand van Indonesië ligt. In dit deel liggen ook 3 belangrijke Nationale Parken: Katherine, Litchfield en Kakadu. En laten we ook Arnhemland niet vergeten: het leefgebied van de Aborigines waar traditie nog hoog in het vaandel staat. We maken de komende weken 2 excursies die ons meer inzicht moeten geven in het leven van de oorspronkelijke bewoners van Australië: naar Arnhemland en de Tiwi-Islands. Daar verheugen we ons heel erg op!

Maar we beginnen dus in Katherine. We staan op een rustige, mooie camping aan de weg naar de Katherine Gorge dat onderdeel is van het Nitmiluk N.P. Deze, voor ons, vreemdklinkende naam is de oude Aborigines naam. In de dreamtime (de mythische tijd waarin het leven op de aarde werd geschapen en alles een naam kreeg) kwam één van de geesten in deze omgeving terecht. Hij hoorde een vogel zingen. Het klonk als nit, nit, n it. Vandaar dus de naam. Tijdens de strijd om een zak met water werd die doorboord met een speer. Zo kwam het water vrij en vormde de Katherine River. (namen van al die geesten kan ik niet onthouden, helaas) Om een goed beeld te krijgen van dit park boeken we een boottocht door de 3 onderste gorges van de rivier. In totaal zijn er 13 gorges. Om in de volgende gorge te komen moeten we telkens een stukje lopen. De gids is onderhoudend en vertelt volop allerlei verhalen. Zo komen we te weten hoe vis werd gevangen door de Aborigines. Zij gebruikten daarvoor de bladeren van een bepaalde boom, kneusden die en strooiden ze uit over het water van een meertje. Deze bladeren onttrokken de zuurstof aan het water waardoor de vissen verdoofd boven kwamen drijven. Ze hadden te dan voor het 'opvissen'. Daarna lieten zij de kinderen vrolijk spelen in het water. Zo kwam er weer zuurstof in. Vissen die ze niet nodig hadden hapten naar adem en zwommen weer verder. Om van de muggen af te komen gebruikten ze stukken van de zilverkleurige paperbark (?). Die werden in het vuurtje gebruikt. Een minuutje in de rook gaan staan en de muggen lusten je niet meer. Mooie verhalen die de boottocht mede hierdoor zeer ontspannen en interessant maakte. De kloof verandert in de regentijd in een kolkende massa. Maar in de droge tijd kun je dus door de kloof heen. Afhankelijk van de waterstand kun je varen of moet je hele delen lopen. De wanden zijn op sommige plaatsen 100m. hoog. In de hoger gelegen poelen (vooral onder watervalletjes) kun je veilig zwemmen in het ijskoude water. De zoetwaterkrokodillen kunnen daar niet komen. De rivier is hun territorium. Aan de kant zien we verschillende freshies luierend in het zonnetje. De aanwezigheid van 'salties'(zoutwaterkrokodillen) wordt goed in de gaten gehouden. In de rivier liggen stukken hout. Daarin bijten de krokodillen. Aan de beet kunnen ze zien om welke soort het gaat. Als ze de beet van een saltie ontdekken plaatsen ze vallen in het water. In die kooien worden ze levend gevangen en verplaatst naar bijv. een krokodillenfarm. Als de dam onderaan de eerste gorge boven water komt te liggen, wordt de waakzaamheid minder. Met hun dikke buiken kunnen ze daar niet overheen, aldus de gids. Laten we hopen dat hij gelijk heeft!

De volgende dag rijden we naar het noordelijk deel van het park. Daar zijn de Edith Falls. Je kunt er ook lopend komen, maar 76 km. vinden we iets te ver. Een klein beetje maar hoor! Het stelt eigenlijk niets voor, maar we hebben vakantie....dus pakken we de camper! De wandeling die we maken bij de watervallen, die trapsgewijs in 3 stukken naar beneden vallen, is een plaatje. Het is weer behoorlijk klimmen, maar de uitzichten zijn fenomenaal. Bovendien is het helemaal niet druk, dus de vogels zingen voor ons alleen. Boven, in de poel vlak bij de rand waarover al dat water naar beneden dondert, is de stroming wel sterk, maar veilig genoeg om in de zwemmen. Het lijkt een beetje op de wildwaterbaan in Center Parcs. De stroming brengt je eerst naar een bassin waar je gemakkelijk uit de poel kunt komen. Want je wilt natuurlijk niet over die rand, dat is iets teveel avontuur! Krokodillen willen dat ook niet....dus die zijn daar niet. Op de terugweg raken we in gesprek met een echtpaar uit Melbourne. Ze hoort aan ons accent dat we uit Nederland komen. 'I am Dutch too', zegt ze. Wij vragen natuurlijk verder. Blijkt dat ze hier in Australië is geboren, wel Nederlandse ouders heeft, onze taal nauwelijks spreekt.....en dan toch: 'I am Dutch'. Hoelang duurt het voordat je je Australische voelt??

We rijden door naar Kakadu N.P. Generaties lang hebben hier de Bininj/Mungguy Aborigines geleefd. De sprirutuele verbondenheid met dit landschap is erkend in dit N.P. Het is hún territorium. De oorspronkelijke namen zijn teruggegeven aan alles wat hier in dit park te zien is. 'People need to come here and relax, sit on the country and go home and feel the same way. We are happy to share this special place with you. Feel the country, take care of it en then return safely to your family and share the memories and stories.' En dat is ook essentieel: Het land is van niemand, het is om samen te delen en ervan te genieten. Dus ben je ook samen verantwoordelijk. Het park kent 6 seizoenen waarin het landschap telkens drastisch verandert. Duidelijk is de scheiding tussen dry and wet season. En wet is ook écht wet. Met bakken komt het water dan uit de hemel en reizen is in deze tijd niet mogelijk. Het water stijgt soms meer dan 2 meter en zet wegen, parkeerplaatsen en campings onder water. Als het droge seizoen komt is het ook weer écht droog. Er valt geen druppel! Om de natuur een kans te geven weer te groeien wordt het kreupelhout in brand gestoken. Zaden kunnen zo ontkiemen. Het is een vorm van grote schoonmaak. De rotzooi verdwijnt, nieuw leven ontstaat. We besluiten de eerste nacht in Kakadu door te brengen op een bushcamping Bij Gunlom. Een 40 km. lange dirtroad brengt ons daar. Voordat we gaan koken nemen we eerst een verfrissend bad in de poel onder de waterval. Als plotseling een andere zwemmer naast me opduikt, schrik ik me rot. Voor een seconde denk ik....een krokodil! Hij is gelukkig veel onschuldiger en moet hard lachen om mijn verschrikte gezicht. Een zee van ruimte om ons heen en een hele wandeling naar het toilet. Halverwege begeeft de zaklantaarn het. Gelukkig is Henk ook meegelopen. Die ziet in het donker heel wat beter dan ik! Heerlijk geslapen, maar halverwege de nacht moet ik weer naar de toilet. Zal wel komen door de waterval die tegenover de camping naar beneden valt. Geen wandeling....er is toch niemand in de buurt!

De dirtroad naar de JimJim Falls is open, het laatste stuk naar de Twin Falls helaas niet. De eerste 50 km. zijn redelijk goed te doen. De laatste 10 km. heb je écht een 4WD nodig. Diepe kuilen, waterpassages, rul zand en heel smal. Geweldig om te rijden maar wel heel spannend. Halen we het of halen we het niet. Hoe diep is deze doorgang....er staan geen paaltjes bij. Op goed geluk dan maar er doorheen! Het water spat tegen de ramen (die waren gelukkig dicht). Modderklonten vliegen je om de oren. In het rulle zand slipt de wagen alle kanten op en hij staat toch écht in zijn H4. De voorkant van de camper komt omhoog.....gaat hij ook weer naar beneden?? Plotseling duikt hij de diepte weer in. Meteen om de bocht...weer een creek waar we doorheen moeten. De camper hangt schuin in de bocht, vindt zijn balans en valt weer terug. Oef...! Gelukkig hadden we van anderen gehoord dat het allemaal wel goed zou gaan. Zij waren er ook doorheen gekomen. Dat was een hele gerustselling. We hebben het niet voor niets gedaan, de watervallen zijn prachtig, de wandeling (zeg maar klauterpartij) over de rotsen is zwaar. Henk mag van mij het laatste stuk alleen doen! In de poel staat een zware krokodillenval. Absoluut niet zwemmen hier! We gehoorzamen! En dan moeten we ook weer terug, er is geen camping hier. Maar de spanning is er af, we weten dat het kan. En dan gaat het op de een of andere manier ook sneller. Ruim op tijd komen we bij Cooinda. Daar staan we vannacht op de camping. Gelukkig maar voor één nacht. Duur en commercieel. Slapen en weer wegwezen. Zelfs de wandeling naar Yellow Waters kunnen we niet maken....de boardwalk is helaas nog niet hersteld! Vreemd genoeg hebben hun tarieven zich vanzelf wel hersteld! We gaan naar Nourlangie. Eerst even wandelen langs een Billabong waar veel watervogels zitten en ook even omhoog naar Nawurlandje. Een lookout met een mooi uitzicht op deze regio. De rotsschilderingen van nabulwinjbulwinj zijn indrukwekkend gedetailleerd. Hij is een gevaarlijk spirit die vrouwen opeet nadat hij ze heeft geslagen met een Yam (dat is een soort grote aardappel). Ook Narmarrgon (de lightning man) is duidelijk herkenbaar. Hij is verantwoordelijk voor de zware onweersbuien in de natte tijd. Af en toe gaan we even op een bankje zitten om de afbeeldingen in alle rust te kunnen bekijken. Als we over een paar dagen naar Arnhemland gaan zullen we ongetwijfeld meer horen over de rotsschilderingen en hun betekenis. Cultuur en natuur...een prachtige combinatie in Kakadu.

We rijden nu in één keer door naar Corroboree. Daar willen we graag een excursie maken naar een Billabong om de Salties en de vele watervogels te zien. Wat we niet willen is een Jumping Crocodile Safari. Daar worden de Salties gelokt met stukken vlees. Ze moeten dan uit het water omhoog komen om ze te kunnen pakken. Nee....we zorgen ervoor dat dit alles op een 'natuurlijke' manier gaat. We maken ze niet afhankelijk van de mensen en tasten hun leefgebied niet aan! Geloven jullie het? Wij gaan liever mee met iemand die verstand heeft van vogels en krokodillen. Iemand die écht respect heeft voor deze dieren in de billabong. Hij vertelt tijdens de tocht van alles over de vele watervogels. Voorzichtig nadert hij een 4,5 m. lange zoutwaterkrokodil. Dit slaat alles! Dit dier dwingt meteen respect af. Hij straalt kracht en gevaar uit. De kaken op elkaar...ik zou er absoluut niet tussen willen zitten. Doodstil en volgevreten ligt hij daar en staart ons aan. Wie doet me wat! Niemand dus! Minder gevaarlijk zijn de grote Jabiru ( een soort ooievaar), de Egrets (reigers) en de Brolga's. Maar mooi zijn ze wel. Als de zon ondergaat komen ook de muggen. Dus varen we terug. Het beeld van de krokodil blijft hangen op mijn netvlies. Hopelijk kan ik slapen vannacht en durf ik hier nog ergens te gaan zwemmen!

De vogels blijven trekken. We besluiten nog bij het Fog Dam reservaat langs te rijden. Dit mislukte stuwdamproject uit 1950 heeft een geweldig natuurreservaat voor watervogels geschapen. En weer zien we ontelbare Egrets, Brolga, Yellow-billed Spoonbills en Comb Crested Jacana's. In de winter komen hier de Magpie Goose in duizenden naar toe. Een flink aantal is nu al gearriveerd. De verrekijker is niet eens echt nodig. Ze zitten vlakbij. Net als de 2 verschillende soorten IJsvogels. Kobaltblauw en appelgroen zijn ze. Een paradijs voor Wilma. Ik moet hier telkens aan haar denken. Hier moet ze beslist een keer komen kijken. En een dik boek kopen! Want ook de roofvogels laten zich hier gemakkelijk fotograferen. Het lijkt wel of ze poseren. Kom maar op met die camera!

Litchfield N.P. is het laatste gebied dat we willen bezoeken voordat we in Darwin komen om de camper in te leveren. Grote delen van het park (vooral de 4WD-tracks) zijn nog afgesloten omdat ze nog niet gerepareerd zijn na het regenseizoen. Maar de asfaltweg is wel open. En daardoor kunnen we de vele watervallen zien en de bijbehorende wandelingen gewoon maken. Geen grote campings voor ons. We slapen op de 4WD-camping bij Florence Falls. De weg naar beneden is weer behoorlijk hobbelig. We wandelen van daar naar de zwempoel bij de waterval om ons lekker even op te frissen. Douches zijn er niet op deze bushcamping. Wel een gat in de grond dat dient als WC. Henk gaat 's avonds eerst hout sprokkelen voor een vuurtje... hier mag dat! Vanavond hebben we het in ieder geval niet koud! De zware wandeling bij de Wangi Falls wordt niet beloond met een duik in de poel. Die staat, door de hoge waterstand, nog in verbinding met de rivier. En dat betekent gevaar voor Salties. Zwemmen dus nog verboden. De poel is nog niet vrijgegeven door de rangers. Jammer...het water ziet er helder en aantrekkelijk uit! Maar mijn leven is mij te lief! Gelukkig zijn we op tijd op de bushcamping. Er is nog plaats. Maar een uurtje later niet meer! Deze camping heeft zowaar douches. Een klein alternatief voor de poel! Bij het ontbijt krijgen we gezelschap van een wallaby. Van een klein afstandje bekijkt hij wat we aan het doen zijn. Hij is net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hem/haar. Onderweg komen we ook nog een slang tegen.. Volgens mij een Python, maar ik ben geen expert. Hij ligt daar nog lekker te zonnen op de weg. Hoe voorkom je nu dat dit prachtige dier straks wordt overreden? Oppakken en aan de kant schuiven....no way! Verder rijden en hopen dat iedere automobilist hem, net als wij, ziet liggen. Hij ligt gelukkig midden op de rijbaan en niet in het spoor van de banden. Maar....de dag is alweer goed begonnen. De laatste plekjes van Litchfield worden nog bezocht en dan gaan we op weg naar Darwin. Nog één nachtje in de camper en dan is dit avontuur ook weer voorbij. Kunnen we hem niet kopen en verschepen naar Nederland? Hij zou het in Europa prima doen! Klein, maar toch heel veel ruimte en handig! We kunnen iedereen deze 4WD camper van Apollo aanbevelen. Je mag dan misschien niet alle 4WD-wegen rijden, maar wel de belangrijkste die je als toerist nodig hebt om een goed beeld van Australië te krijgen...en daar gaat het ons om! We zijn tenslotte geen ervaren Outback-rijders die midden door onherbergzame woestijnen willen crossen. Geen lekke banden gehad, dus het is maar goed dat we die extra verzekering voor méér dan 2 lekke banden niet genomen hebben.

De camping in Darwin heeft internet, maar je moet niet vragen hoe! Na 18 minuten gebruikt te hebben van de 20 die we in eerste instantie hebben gekocht om de mail te checken, hebben we nog geen verbinding met welke website dan ook kunnen krijgen. Dus...geld terug en morgen in ons hotel nog eens proberen. Ook op deze camping staan weer veel 'vaste' bewoners. Het is opvallend hoeveel plaatsen niet beschikbaar zijn voor trekkers. Toch hebben we over het algemeen geen moeite gehad met het vinden van een slaapplaats. En als we dachten dat het problemen zou kunnen geven, belden we 's morgens voor 10 uur even op om een plaats te reserveren. Veel praten met andere trekkers levert je een hoop informatie en tips op. Daar kan geen Lonely Planet tegenop! Ook de informatiebureaus in ieder gehucht hebben allerlei folders en kaarten die heel gedetailleerd zijn. De wegenatlas van Apollo hebben we niet of nauwelijks gebruikt. Een boekje met 24uurs-parking en Free Campsites is een aanschaf waard. Je hebt het na één nacht alweer terugverdiend. En sta je liever veilig op een commerciële campsite...? Van ieder staat is een overzichtsgids beschikbaar van de AAA (zeg maar de Australische ANWB). Zoek je af en toe het echte 'buiten-gevoel'? De bushcampings van de Nationale Parken zijn gewoon goed. Wel op tijd een plaats zoeken. Na 15.00u hoef je het niet meer te proberen. Dan staan ze, over het algemeen, vol! In de maanden juni, juli en augustus is het hoogseizoen in het noorden van Australië. Dat komt vooral door de vele gepensioneerden die vanuit het zuiden de warmte opzoeken in hun grote caravans. Dat kennen we in Europa ook wel een beetje maar dan meer in appartementen/hotels. Deze groepen 'ouderen' hebben alle tijd en blijven vaak weken op een camping staan. En gezellig dat ze het hebben!....maar rond 20.00u wordt het stil, dan gaan ze TV kijken in hun 'mobiele huis'....of gewoon slapen!

Darwin is ook weer een stad die zijn ontstaan te danken heeft aan het vinden van goud. Die goudader bleek niet zo groot en het stadje ontwikkelde zich niet verder. Dat kwam mede door het vochtige, tropische klimaat, de cyclonen en de zware regenbuien. Eigenlijk had het geen bestaansrecht. De ommekeer kwam in 1942. De stad ligt vlakbij de Indonesische eilanden en bleek van strategisch belang in de 2^e wereldoorlog. De Japanners voerden hun oorlog in deze wateren en wilden voorkomen dat er uitvalsbasissen waren voor de geallieerden. Darwin was zo´n haven en moest dus vernietigd worden. In maart 1942 bombardeerden de Japanners de stad en die werd volledig verwoest (voor de eerste keer, zie verderop in het verhaal). De Australiërs werden voor het eerst aangevallen op eigen grondgebied en dat was een schok. De natie mobiliseerde zich en rondom Darwin kwamen verschillende legerbasissen te liggen voor het geval er een landaanval zou komen. Die moesten natuurlijk bevoorraad worden en er werd een asfaltweg aangelegd naar het verre noorden. De vernietiging van Darwin bleek dus later ook de redding van de stad te zijn geweest. Na de oorlog bleef de bevolking groeien omdat die simpelweg nu beter bereikbaar was. De tweede vernietiging van Darwin kwam niet door mensenhanden maar door de natuur. Kerstnacht 1974 werd de stad weer volledig verwoest, nu door orkaan Tracy. De cycloon raasde over de stad heen en maakte die met de grond gelijk. Een grote evacuatie volgde. Maar de stad herstelde zich en werd herbouwd. Het ontwikkelde zich als toeristencentrum. Het warme, droge klimaat in de wintermaanden van Australië trekt veel ouderen uit het zuiden. Die brengen hier de winter door. Daarnaast heeft het 'Top End' , zoals het hier genoemd wordt, veel aan cultuur (aborigines) en natuur (Kakadu, Katherine en Litchfield) te bieden. Dit alles hebben we kunnen bekijken en beluisteren in 2 musea. Het Military Museum (over de 2e W.O.) en het Northern Territory Museum (cycloon Tracy en meer). Vooral de geluidskamer waar je in het donker de geluiden hoort van de cycloon is indrukwekkend eng om te horen.

Vandaag (do. 23 juni)) gaan we naar Tiwi Island. Een bijzondere excursie naar een eiland voor de kust van Darwin waar een bijzondere groep Aborigines leeft. Afgesloten van het vastenland hebben de Nguiu hun eigen cultuur ontwikkeld. Ze worden ook wel 'het volk dat altijd lacht'genoemd. Voordat we vertrekken kunnen we nog nét ontbijten. Om 6.50u rijdt de taxi voor die ons naar het vliegveld moet brengen. De chauffeur weet niet waar hij precies moet zijn en wij hebben geen adres, alleen een aantekening. Hij zet ons af bij de terminal van de luchthaven, maar daar moeten we niet zijn. De informatiebalie weet het gelukkig wel en met veel pijn en moeite regelt ze een taxi. Voor de heren van de taxi is het ritje naar het juiste vertrekpunt niet aantrekkelijk genoeg. Na een dreigement om zijn vergunning in te trekken mogen we instappen. Wij weten nu waar de 'General Aviation Centre' is. Dat zullen we niet meer vergeten! Nu de taxichauffeurs van Darwin nog. We zijn met een klein groepje, maar hebben toch 2 vliegtuigjes nodig. Met moeite kunnen 4 mensen meevliegen. We worden ingedeeld op gewicht. Een van de deelnemers blijkt vliegangst te hebben en uitgerekend zij wordt van haar gezelschap gescheiden. Dat kan natuurlijk niet, dus ik bied aan om te ruilen. Geen probleem. Als we neerstorten hebben de kinderen in ieder geval één ouder over....maar dat zeg ik maar niet hardop! En het zal ook niet gebeuren! Na 45 minuten landen we op Bathurst Island in Tiwigebied. Met die bekende glimlach worden we welkom geheten. Na een korte rondrit door de nederzetting gaan we naar het kleine museum dat ons inzicht geeft in hun cultuur. Thaddeus, de Nguiu-gids vertelt de verhalen. Over de dreamtijd, over oeroude gewoontes en over de tradities die nu nog steeds worden gebruikt. Hij probeert inzicht te geven in hun familiegewoontes, maar daar begrijpen we eigenlijk niet veel van. Wel is duidelijk dat mannen en vrouwen van dezelfde afkomst geen 'contact'met elkaar mogen hebben. Tot een bepaalde leeftijd zitten kinderen bij elkaar op school, daarna gaan jongens en meisjes strikt gescheiden leven. Het museum is interessant en eigenlijk hebben we hier veel te weinig tijd voor. Ik zou het graag even allemaal zelf hebben gelezen omdat het Engels van Thaddeus niet altijd te volgens is voor ons. Dan is het tijd voor de morning-tea met 'the ladies'. Daar wordt gedemonstreerd hoe ze damper maken. Die mogen we erbij opeten. Ook demonstreren ze hun schilderkunst. We kopen één van de beschilderde schelpen en praten gezellig met de dames die inderdaad heel open en vriendelijk zijn. Na een paar dansen en de zegen van de dames rijden we verder. We bezoeken het art-centrum. Daar maken Nguiu, onder leiding van Australisch management, allerlei voorwerpen die verkocht worden aan bezoekers. Zoals overal heeft niet iedereen evenveel talent. Maar wat maakt het uit. Ze maken allemaal gebruik van hun oude technieken. Buiten werkt iemand aan een Pukamani totempaal.Normaal zijn die bedoeld als eerbetoon voor een overledene, deze is echter voor een tentoonstelling in Darwin. Tijd voor een andere invalshoek. Terwijl Andrew de lunch voorbereidt bij een billabong, neemt Thaddeus ons mee voor een bushwalk. Hij vertelt bij een aantal struiken en bomen waarvoor ze die gebruiken: om te eten, als medicijn, als gebruiksvoorwerp of als religieus middel. Na een heerlijke lunch in de buitenlucht, het is inmiddels behoorlijk warm geworden, komen we bij een wat professioneler art-centre. Daar kunnen we zien hoe ze stoffen bedrukken en worden totems e.d. verkocht. De prijzen zijn weliswaar lager dan gallery´s op het vastenland, maar ze liegen er niet om! Behoorlijk duur! Ik ben lekker tevreden met mijn schelp van de Tiwi-ladies. Als dan ook nog een of andere groep artiesten van elders op westerse muziek van Abba, Village People e.d. hun dansje instuderen houden Henk en ik het voor gezien. We wandelen wat door de straatjes, bekijken een pottery en wachten geduldig totdat iedereen weer in de bus wil stappen. Het laatste onderdeel is een bezoek aan de oude missie. Christendom en Nguiu cultuur zijn de met elkaar samengegaan. De kerk heeft zich, dankzij een geestelijke met inzicht, aangepast aan de oude tradities van hier. Zeg maar: water bij de wijn gedaan. Deze priester staat bekend als de man met 150 vrouwen. Thaddeus vertelt het verhaal. Dat duurt nogal lang, dus even in het kort: Een jong meisje wordt tegen haar wil uitgehuwelijkt als 13^e vrouw aan een oude man. Ze is opstandig en wil dat niet. Ze wil zelf bepalen met wie ze trouwt. (Dat kan dus eigenlijk niet in hun cultuur) Ze vlucht naar het missiehuis. De priester kan haar eigenlijk niet helpen, geeft haar onderdak voor één nacht. Als de volgende dag de oude man haar komt opeisen moet ze mee. Na gestraft te zijn (speer in haar been) vlucht ze die avond opnieuw terug naar de priester. De moet nu creatief zijn. Hij legt op een tafel buiten een aantal spullen neer. Als de volgende dag de oude man terugkomt geeft hij hem die spullen. De oude man vergeet waarvoor hij gekomen is en wil vertrekken. De priester vraagt of hij niet iets vergeet....het meisje! Nee, die mag de priester houden, hij heeft haar immers gekocht. Als leden van de stam vragen hoe de man aan die spullen komt vertelt hij zijn versie. Spullen zijn schijnbaar belangrijker dan vrouwen, dus diezelfde dag staan veel mannen met hun kindvrouwtjes bij de priester voor de deur. Die besluit ze dan allemaal maar te 'kopen'en geeft zijn hele voorraad weg. En zo kwam hij aan 150 vrouwen. Helaas krijgt de paus in Rome het verhaal te horen en de priester moet op het matje komen. He het verder ging weet Thaddeus niet. De priester kwam in ieder geval gewoon weer terug naar het eiland en is daar ook gestorven. Datzelfde missiehuis met de bijbehorende seinpost komt ook voor in de film 'Australia'. De film klopt met de werkelijkheid. De seinpost kreeg als eerste de vliegtuigen van de Japanners in het oog die Darwin kwamen bombarderen. Hij stuurde een waarschuwing naar Darwin. Die werd het niet geloofd, zij zagen immers nog niets aankomen. Helaas was het bittere werkelijkheid en werd Darwin in maart 1942 met de grond gelijk gemaakt. De Australische Pearl Harbour! Dat deel van de film is ook opgenomen op Bathurst Island. Thaddeus vond Nicole Kidman een mooie vrouw. Hij mocht haar echter geen hand geven, de bewaking was te zwaar! En dan moet je weten dat deze mensen niemand een vlieg kwaad doen (behalve hun ongehoorzame vrouwen dan!) We brengen nog een kort bezoekje aan een heilige begraafplaats met de vele pukamani-totempalen. Thaddeus praat zichtbaar moeilijk over deze plek. Het lijkt wel of hij liever niet hier is. Hij houdt het kort: Hoe belangrijker je bent, hoe meer palen je om je graf hebt staan. De palen zijn persoonlijk en vertellen iets over degene die hem gemaakt heeft. Als ze omvallen is de geest van de overledene verdwenen. (ik hoop dat ik dit goed begrepen heb). Hij is dan gereïncarneerd in het dier dat bij zijn familie hoort. Voor Thaddeus is dat een slang. Fotograferen van een heilige plaats is verboden, dus dat doen we ook niet. We vliegen terug en daarmee komt een einde aan een prachtige en interessante excursie.

De volgende dag moeten we om 5.00u opstaan. Geen ontbijt dus. Alles is nog donker en in diepe rust. Vandaag staat Arnhemland op het programma. We worden opgehaald door Robin. Dit is volledig Aborigines gebied. Je gaat als het ware een grens over en mag er niet komen zonder toestemming (permit). Het is een mix van traditionele en toch nog levende cultuur. Arnhemland is genoemd naar het (Nederlandse) schip dat vanuit Europa als eerste aankwam. NedBij het Injalakcentre halen we Tony op. Hij zal onze aborigine gids zijn om uitleg te geven over de rotsschilderingen. De gids die Robin meestal heeft is met vakantie....hij is in Darwin. Hij spreekt moeizaam Engels, dus we kunnen het lang niet allemaal begrijpen. Op veel vragen kan hij geen antwoord formuleren. Dat is jammer, want daardoor krijgen we niet veel informatie. Dus gebruiken we vooral onze ogen tijdens onze trektocht over Injalak Hill. De vermoeiende klim wordt regelmatig onderbroken door schuilplaatsen tussen de vele rotsblokken. Daar zien we prachtige rotstekeningen. Voornamelijk in de kleuren oker, geel, wit en zwart. Weer heel anders de de röntgenschilderingen in Kakadu. Veel afbeeldingen zijn voor ons goed herkenbaar. Anderen zijn figuren uit de mythische wereld en daar hoort dus een verhaal bij. Helaas...verkeerde gids. Maar nogmaals....we kijken goed en gebruiken onze eigen fantasie. Robin heeft de lunch klaarstaan in één van de schuilgrotten. We genieten van het prachtige uitzicht over de wetlands van Arnhemland. We bekijken, op onze rug liggend, nog een paar rotstekeningen. Het leuke hier is, dat er geen hekken e.d. staan waar je achter moet blijven. De kunt ze dus van heel dichtbij bekijken. Natuurlijk raken we ze niet aan en gebruiken geen flits. We passeren een oude begraafplaats. Hoed af, geen foto's/film. Tony hoeft niets te zeggen, dat gaat vanzelf en automatisch ga je ook fluisteren. Deze plek is bijzonder, dat voel je! Bij het Injalak Centre zien we kunstenaars aan het werk (ze maken hier écht mooie dingen) en vrouwen zijn manden aan het vlechten van Pandamuspalm bladeren. Helaas kunnen we geen tekening op de bast van een paperbark boom kopen. Te kwetsbaar om te vervoeren. Dus kopen we een tekening op papier. Die wordt stevig tussen karton ingepakt. Door Marijke (alweer die naam), geboren in Oss en al 40 jaar werkend tussen de aborigines. Aan alles komt een einde, ook aan deze geweldige dag. We stoppen onderweg nog een keertje om uit te kijken over de billabong. Massa's vogels om door een verrekijker te spotten. Doodmoe komen we rond 20.00u terug in Darwin. Geen puf meer om uit eten te gaan, dus eten we op wat we nog hebben liggen. Kaas, druiven en noten. Glaasje wijn erbij.....prima toch?

Zaterdag 25 juni vertrekken we naar het Red Centre. Het schijnt, door alle regen die ook daar gevallen is, meer groen dan rood te zijn. We zullen zien.

P.S.: Bij het selecteren van de foto's voor de website bleken alle foto's van onze excursie naar de Billabong te zijn verdwenen. Geen idee hoe dat komt. Dus helaas....geen foto van de zoutwaterkrokodil en de prachtige vogels.