Ik ben schijnbaar niet zo goed in het uitvoeren van goede voornemens. Ik had toch met mezelf afgesproken dat ik op tijd zou beginnen met pakken? Dat liep even anders....!

Een dag voor vertrek lag alles schoon gewassen en gestreken (voor zover ik dat doe) klaar in de kast. De laatste dingen die ze toch écht niet hebben in Zuid-Amerika (onzin natuurlijk) waren gekocht. Die tas komt morgen wel....alleen de batterijen opladen....tijd genoeg! Zelfs nog even met Hermi uit eten geweest!

De dag van vertrek: vrijdag 19 november. Terwijl ik mij naar de kapper haastte, begonnen mijn collega's aan hun studiedag. Sorry mensen, voor dit leedvermaak. Ik heb nog tijd genoeg daarna om die tas te pakken! Na de kapper even naar Jan en Riekie om de sleutel af te geven en nog even wat dingen af te spreken. Koffie?....Ja hoor dat kan wel eventjes. Net terug...voordeurbel! Gezellig, Wilma komt nog even afscheid nemen. Koffie...? Natuurlijk....tijd genoeg. Ik krijg een mooi notitieboekje om mijn ervaringen op te schrijven. Is inmiddels al volop in gebruik. Annelies komt nog snel even een boek uit de thrillerkast lenen. Geen probleem....die tas komt echt wel vol! Eindelijk, op aandringen van Henk begin ik 1,5 uur voor vertrek tóch maar eens met inpakken. Nog steeds geen stress, alleen een gevoel van dat het nu eindelijk gaat beginnen. Na 30 min. Staat alles beneden in de hal klaar. Ik zei toch dat ik tijd genoeg had!

Met onze auto naar Marloes en Toby, die lenen de 'grote' auto. Handig als je met Marise een uitstapje wilt maken. Zij brengen ons naar Schiphol en nemen de auto dus mee terug. We zijn er ruim op tijd, de incheckbalie is nog niet eens open. We konden wel vooraf inchecken voor het 2^e deel van de reis, maar vreemd genoeg, niet voor het stuk A'dam - Madrid. Eventjes een hapje eten en ja hoor! Vliegtuig heeft 45 minuten vertraging. Dat wordt haasten in Madrid! Wat we gelukkig niet wisten is dat we in Madrid nog een boardingkaart moesten halen bij de LANbalie en dat dit héél veel tijd kost omdat je eerst naar buiten moet, dan weer naar binnen, dan inchecken, dan weer helemaal terug, door de douane, weer controle. Maar....precies op tijd bij gate. Om daar te horen dat het nog wel 1,5 uur kan duren voordat we vertrekken. Maar....geen stress, écht niet. Als we eindelijk in het vliegtuig zitten, gaan de stewardessen bij de uitgangen staan en moeten wij onze riemen losmaken. Dat hebben we nog nooit meegemaakt. Wat blijkt...het duurt nog wel een halfuurtje, want er moet nog getankt worden. Oké...zonder kerosine moeten we zwemmen!

De vlucht zelf duurt lang, maar eigenlijk gaat de tijd nog snel voorbij. Na 22 uur staan we dan eindelijk in Santiago. We worden opgehaald en naar het hotel Orly gebracht. Daar blijkt dat we nog geen gebruik kunnen maken van de kamer. Dus laten we onze bagage achter en gaan kennismaken met deze metropool. Er wonen ongeveer 6 miljoen mensen. Dus je verwacht veel drukte om je heen. Maar dat valt reuze mee. De touristoffice om de hoek kan ons alleen helpen aan een plattegrond. Geen folders te bekennen....dus Hans, dat wordt afkicken! Geen folders voor je verzameling! Wel krijgen we wat tips mee.

We lopen over de Avenido Bernardo O'Higgins (kortweg Alameda) naar de Cerro Santa Lucia. We klimmen via monumentale trappen en terrassen naar boven. Daar hebben we een mooi uitzicht over het centrum van de stad. Teruglopend kijken we nog even naar een schoolklas die zwaardvechtles krijgt. Dat zouden ze bij mij op school ook wel leuk vinden, denk ik! Tot onze verbazing zijn we helemaal niet moe en pakken de metro naar La Moneda. Dat is het regeringspaleis van Chili. Het heeft een roemrucht verleden. Op 11 september 1973 werd dit gebouw door generaal Pinochet gebombardeerd met als doel een einde te maken aan de democratisch gekozen socialistische regering van Salvador Allende. Zijn hervormingen werden door de rijke en machtige inwoners van Chili niet getolereerd. Hij pleegde vervolgens zelfmoord in La Moneda. Pinochet liet vervolgens veel tegenstanders vermoorden. Gelukkig is Chili tegenwoordig weer een democratie.

Terug in het hotel drinken we op het terras onze 1^e Pisco-Sour. Een mix van een destilaat van druiven, limoen en suiker. Dat is echt lekker, vind ik! En buiten schijnt de zon, is het ruim 25 graden en is de lucht stralend blauw. 's Avonds eten we in een lokaal restaurant en duiken vroeg het bed in. Dat ik nog steeds niet goed besef dat we hier zijn merk in rond 23.30u. De telefoon gaat. Vanuit mijn diepste slaap neem ik die op. Een Engelse stem wil graag de afspraak voor morgen bevestigen. 'Welke afspraak', vraag ik. 'De city-tour door Santiago', is het antwoord. Ik denk bij mezelf...wat bazel je nu, die is pas volgende week!. Net op tijd realiseer ik me dat ik niet in mijn eigen bed lig en dat ik toch echt in Santiago ben. In mijn beste slaapdronken Engels zeg ik dat dat oké is...!

Zondag 21 november: Na een heerlijk ontbijt wachten we buiten op de bus van de city-tour. We reageren dus ook niet als iemand ons vraagt of we meegaan. Tot onze verrassing hebben we een privé-gids. Hij lijkt op Gianni Romme, maar dan meer Latino. Hij neemt het programma met ons door. Cerro Santa Lucia en La Moneda worden geschrapt. Dat hebben we gisteren gedaan. Ook de shoppingmall hoeft voor ons niet. In plaats daarvan laat hij ons, naast de bekende bezienswaardigheden die we nog niet gezien hebben, een aantal onbekende plekken van deze stad zien.

We beginnen bij Plaza de Armas. Op dit plein staan 2 monumenten die herinneren aan hun eigen cultuur (Mapuche) en de invloed van de kolonisten (Perdo de Valdivia). Daarnaast staan er prachtige gebouwen in Neoclassicistische stijl. We lopen ook even de kathedraal binnen. Daar is net een dienst bezig bij de Virgin de la Asunción. We lopen door naar de Mercado Central. Dit gebouw met z'n ijzeren ornamenten is nu een overdekte marktplaats war vooral gehandeld wordt in verse vis. Ook groente en fruit zijn hier te koop. En alles is vers uit de zee of van het land. We hebben een lang gesprek met.. (naam vergeten). Hij is slechts enkele dagen in Nederland en Duitsland geweest, maar spreekt onze taal beter dan menig buitenlander in Nederland. In een mengelmoesje van Engels, Spaans, Duits en Nederland vertelt hij ons over zijn leven. We beloven hem later terug te komen om in zijn restaurant (Augusto) vis te komen eten. Als we terugkomen bij de auto vindt de chauffeur dat we stinken! Dat zal best...wij ruiken het niet!

We rijden omhoog met de auto naar de top van de Cerro San Christóbal. Omdat het zondag is en er veel fietsers op de weg zijn, duurt het 4x zo lang dan met de funicolor. Het is vandaag weer helder weer, dus is het uitzicht op de stad en op het Andes-gebergte prachtig. Helaas is de kabelbaan aan de andere kant van het wandelpark al een jaar buiten gebruik. Dat is hier heel normaal. Niemand maakt zich daar druk over.

We gaan weer verder naar een kleine barrio Concha y Toro. Een oase van rust in deze grote stad. Er staan zowaar bomen in de straatjes en er is een pleintje met een fontein. Nergens merk je dat je midden in de stad zit. De wijk is gekocht en opgeknapt door een rijke wijnhandelaar. In de poorten van de huizen zie je dat terug in de wijnranken. Ook laat hij ons de barrio Bellavista zien. Dit is nu een uitgaanscentrum met veel restaurantjes. Zowel goedkoop als duur, dus iedereen kan hier komen eten. Dat avondeten is overigens zo ongeveer vanaf 22.00u. tot 2.00u.

Ganni zet ons af bij de Mercado Central. We hebben een belofte na te komen. We weten dus verse vis bij Augusto, maar we wagen ons niet aan de kingcrab. Het wordt zeebaars met een heerlijke witte wijn. Naast ons kraakt de ober de botten van zo'n reuzekrab en knipt de poten open. Muzikanten spelen gitaar, de mensen hebben plezier en het is een drukte van belang, kooplieden prijzen schreeuwend hun verse producten aan. En opeens...op deze plek....dringt het tot ons door! We zijn begonnen aan onze reis. Een deze ervaring smaakt letterlijk naar meer....!

Na 't eten gaan we op weg naar het Museo de Arte Precolumbino. Het grootste deel van de collectie komt uit het gebied van de Maya's en de Inca's. Maar er zijn ook een aantal voorwerpen uit de Mapuche cultuur. We wandelen verder (en mijn voeten beginnen nu écht wel zeer te doen) naar het wijkje London Y Paris. Je moet wel veel fantasie hebben om dat erin te herkennen! We nemen de metro terug naar het hotel. Het is mooi geweest voor vandaag. Op het terras neem ik weer in Pisco Sour. Ik zou er met gemak verslaafd aan kunnen raken. Henk neemt liever weer en vaas Cerveza Austral. Hij komt nauwelijks boven het glas uit. Tijd om een verslag te schrijven voor op de website. Dus....op de tafel het glas Pisco (klinkt trouwens niet lekker, maar is het wel) en typen maar.

Ik wil iedereen die ons gemaild of gebeld heeft bedanken. En groep 7, eerst je mailtje lezen voordat je het verstuurt, dat hoef je het niet te herstellen! Ik mag dan aan de andere kant van de wereld zitten. Het 'juf-gevoel' is er niet uit te branden!