Maandag 22 november:

Vakantie....de wekker gaat af om 5.00u. Santiago slaapt nog, wij niet meer! Vlug even douchen om wakker te worden.......dat lukt.....alweer geen warm water! Alles is perfect geregeld. De taxi staat voor en we worden keurig afgeleverd op de luchthaven. Allemaal zakenmensen in pak en met laptoptas. Er moet tenslotte geld worden verdiend. Geeft niets...verschil moet er zijn. Aan de balie vragen we om plaatsen aan de linkerkant van het vliegtuig. Het uitzicht op de Andes willen we niet missen. Dat lukt ook, als bonus krijgen we plaatsen bij de nooduitgang. Lekker languit zitten! Onder ons schieten de bergen voorbij en krijgen we een eerste blik uit de vele vulkanen. Straks zien we ze 'echt'.

Op de luchthaven (je moet wel 2x kijken, anders mis je het) halen we onze auto op. Het wordt een Suzuki Grand Vitara 4WD. Leuk en niet al te groot. Rijdt prima! We hadden bedacht om eerst richting Cunco te gaan. Het werd keurig uitgelegd in Spaans/Engels. Ook voor de zekerheid uitgetekend Helaas....na 3x dezelfde weg te hebben gereden vanuit 3 verschillende richtingen, geven we het op. Borden....die zetten ze één keer neer en daarna zoek je het zelf maar uit! Dan maar richting Pucon. Tot onze verrassing staat daar ineens Cunco op een bord. Zullen we dan nog één keer....? Natuurlijk doen we dat en nu gaat het goed. We krijgen geen spijt. Voor ons zien we de vulkaan Llaima die bij iedere kilometer dichterbij komt (laatste uitbarsting in 1957). Wat een perfect voorbeeld van een kegelvulkaan. Hij steekt in al zijn grootsheid spierwit af tegen een stralend blauwe lucht. Een plaatje om nooit te vergeten!

Daar is eindelijk de ingang van Parque Nacional Conguillio. Hier gaan we de bekende araucaria zien. In de volksmand worden ze 'parapluboom' genoemd, omdat ze lijken op een uitgeklapte paraplu. Deze heilige boom van de Mapuche-indianen was bijna uitgeroeid en wordt nu, door een kapverbod, beschermd. Dat is maar goed ook, want deze bomen groeien héél langzaam. Op weg naar die bomen rijden we door een maanlandschap van oude lavavelden. Op sommige plaatsen zijn de brokstukken van lava verpulverd tot fijn zwart zand. Hier en daar groeit er een struik of staat er een polletje felgele bloemen. We maken een wandeling langs een pad waarop borden staan met uitleg. Helaas alleen in het Spaans, maar veel dingen kunnen we toch vertalen. De cursus heeft in ieder geval dat effect gehad.

Onder de indruk verlaten we het park en gaan op weg naar ons hotel in Pucon. Henk denkt ongeveer 2 uur nodig te hebben voor deze route (deels verhard, deels dirt-road). Helaas....de borden laten ons weer in de steek en we verdwalen hopeloos in the middle of nowhere. Maar reizen is verdwalen, indrukken opdoen en tóch op de juiste plaats aankomen. Tegen half acht komen we in Pucon aan. Wat een prachtige route hebben we gereden!

Onze kamer ligt op zolder. Het uitzicht op de vulkaan is alleen te zien als we ons bed als trampoline gebruiken, zo hoog ligt het raam(pje). Eigenlijk is het een hok, maar we een mooi hok! Toch willen we graag een kamer met een raam. Ze hebben nog een klein kamertje over, maar dat heeft wel 2 openslaande ramen. Het kijkt uit op de vulkaan, tenminste als je dwars door de levensgrote boom kunt kijken. Maakt niet uit, ook deze boom is mooi om te zien. We kruipen he3t bed in, sluiten onze ogen en zien vulkanen in onze droom.

Dinsdag 23 november:

Na het ontbijt eerst maar eens even de 'wereldstad' Pucon in. We hebben besloten om zelf iedere dag voor de lunch te zorgen, dan hoeven we niet telkens te zoeken naar een restaurantje. Vandaag staat er brood met tonijn op het menu. Wel even een mes kopen, dat is wel handig. Een vriendelijk jongen helpt ons aan een wegenkaart en zoekt mee naar een extra 'adaptador'. De polen van de stekker van onze laptop zijn te dik. Dat vraagt om een afslankmiddel. Gelukkig, na veel zoeken vinden we er een in de computershop.

We gaan een deel van de Siete Lagos-route rijden. Eerst maar eens naar Lican Ray. Daar zit een mooie legende aan vast. In het kort: De dochter van een roemruchte Mapuche-hoofdman zit in de zon haar haren te kammen. Een Spaanse soldaat ziet haar daar zo zitten en je raadt het al....hij wordt verliefd. Zij trouwens ook! Samen gaan ze er vandoor (klinkt het al bekend?). Haar vader denkt dat ze dood is. Maar één van zijn mannen (waarom houdt hij niet gewoon zijn mond!) ziet haar. Vader, de macho-man, erachteraan met een horde krijgers (durft hij wel!). Ze vinden haar niet, maar blijven haar zoeken. Telkens als ze een rookpluim zien, denken ze haar gevonden te hebben. In een omgeving waar het wemelt van de vulkanen is dat dus iedere dag. Tot nu toe zoeken ze nog steeds. Al 400 jaar stookt zij een vuurtje om warm te blijven, maar papa kan haar niet vinden! Gelukkig maar, iedereen heeft recht op zijn eigen leven.

Deze route heeft heel veel hobbelige dirt-roads. We lijken wel alleen op de wereld. Henk slingert tussen de gaten in de weg door. Dat lukt niet altijd! We rijden over bruggetjes die bestaan uit planken, die krakend toestaan dat we eroverheen rijden. We zien vandaag maar liefst 4 vulkanen en evenzoveel meren. De Villaricca, de Lanin, de Llaima en de Choschuenco. We rijden door naar Puerto Fuy. Tot onze verbazing is dit houthakkersdorpje (met zijn -één maal per dag- veerboot richting Argentinië) aan het veranderen in een toeristenstadje. Je hoort aan alle kanten het geluid van timmerlieden met hamers die houten woningen, restaurants en lodges in elkaar aan het zetten zijn. Hoe is dat nu toch mogelijk en waar komt dat ineens vandaan? Op de terugweg snappen we het ineens. De dirtroad die op de wegenkaart staat is veranderd in een brede geasfalteerde weg. Dat betekent, dat er een nieuwe route naar Argentinië is geboren! Ik zou nu investeren in een aantal prachtige nieuwe veerboten!

Na het eten zoeken we de route voor morgen vast uit. Dat lijkt niet zo moeilijk, maar je weet het hier maar nooit. We gaan naar Argentinië, maar niet via Puerto Fuy. We nemen een andere weg, nu dat nog kan!

Ik hoop dat er nu geen spelfout in staat. We hebben die andere gauw veranderd. We denken dat het door de Pisco Sour komt, die tikt hard aan als je moe bent. Maar die hebben we nu weer op......dus!

Bedankt weer voor alle reacties, het is fijn om te horen dat jullie het leuk vinden. Zolang er

Wifi is blijven we deze site bijhouden. Er zijn ook weer foto's toegevoegd. Hasta Luego!