24 t/m 27 november

Vandaag gaan we voor een paar dagen Chili verlaten om door het merengebied van Argentinië te reizen. We kiezen voor de pasovergang Mamuil Malal (Paso Tromén) om 2 redenen. We komen dan door het Mapuchedorp Curarrehue en letterlijk aan de voet van de (gedoofde) vulkaan Lanín.

Het is weer prachtig weer als we op weg gaan naar de grens. Daar ligt Curarrehue nl. vlakbij. Dit dorpje is nu weer opnieuw een Mapuchenederzetting, nadat het in 1901 door nieuwe kolonisten was ingenomen. In het dorpje bekijken we het Centro Cultural Aldea Indigena Trawupeyum. De naam is bijna langer dan het museumpje groot is. Maar je kunt zien dat het met aandacht en liefde voor de eigen cultuur is opgezet. Een groep vrouwen is bezig met een theeritueel. Heet water wordt in een kom met kruiden gegoten en vervolgens door een soort rietje opgezogen. Je moet er wel en ijzeren keel voor hebben. We kopen wat souveniers en drinken een kop versgebrouwen koffie. We mogen wat Araucaria pitten proeven. Later die dag eten we in San Martin een forelgerecht met deze pitten. Terwijl we omhoogklimmen met de auto komt de Lanin vulkaan steeds dichterbij. Hij torent met een hoogte van 3776m. boven alles uit. Volgens een sage leefde in de vulkaan de grimmige Pillan. Hij was niet tevreden met hoe de mensen zich gedroegen en bleef maar vuur en lava spugen. De sjamanen van de Mapuchu's wisten de oplossing: De dochter van de leider moest geofferd worden (waarom eigenlijk nooit een zoon?). Een condor vloog het meisje omhoog en onmiddellijk werd de vulkaan - tot op de dag van vandaag - rustig. Misschien kunnen ze dat in Indonesië ook proberen! We rijden door bossen met Araucaria's en staan opeens aan de voet van de vulkaan. We voelen ons erg nietig. De vulkaan blijft gelukkig rustig (je weet maar nooit). Papieren rompslomp bij zowel de Chileense als de Argentijnse douane. We weten het ondertussen....eerst naar loket 1 en vervolgens naar loket 2. Als we de Argentijnse grenspost uit lopen, vragen ze ons nog even om de groeten te doen aan Maxima als we bij haar thee gaan drinken. Ja hoor, dat doen we iedere week, dus waarom niet!

We rijden nu in één keer door naar San Martin de los Andes. Deze stad is als het ware ingedeeld in blokken en dus vinden we Hosteria Casa de Eugénia vrij gemakkelijk. Het heeft ook een opvallende, blauwe kleur. We hebben een prachtige suite 'Naranja' en lopen door de tuindeuren zó het terras op. Heerlijk, na die kleine kamer in Pucon. We trekken een flesje wijn open (nog uit Chili) en gaan lekker in de zon zitten niksen. We houden het voor een paar uurtjes voor gezien. Viva la vida!

Laat in de middag wandelen we naar het centrum. We kijken wat rond, doen wat inkopen in een supermercado en zitten in het park tussen de mensen op een bankje. Tot mijn verbazing gaat de openbare school pas om 17.30u uit. De kinderen komen, samen met de leerkrachten naar buiten. Keurig in de rij. Over hun kleding dragen ze een lange witte overjas. Het lijkt op een laboratoriumjas. Ik heb het gevoel dat ze dit dragen om geen onderscheid te maken. (dat was in Spanje ook zo) Opvallend is, dat ze de jas meteen uittrekken als ze buiten zijn. Ze proppen hem in hun rugzak en ineens zijn het allemaal kleine individuen. Ze hangen aan de arm van hun moeder of lopen stoeiend het park in. Het speeltuintje is ineens vol. De man met een handkar waar je popcorn en suikerspinnen kunt kopen doet goede zaken. Hij staat daar natuurlijk ook niet voor niets! Door het net nog zo rustige park schalt popmuziek uit een transistor. Waar de jeugd is, is er leven!

Rond 21.00u lopen we nog een keertje richting centrum om te gaan eten in La Tasca. We zijn de eerste! Rond 22.00u komen er meer eters binnen. Dat is hier heel normaal. Heerlijke trucha (forel) gegeten met een saus van araucaria-noten. De wijnkaart is voor ons wat onoverzichtelijk. Het staat hier nl. per wijnhuis op de kaart. En zulke kenners zijn wij niet.

De volgende dag wordt de dag van de bloemen. Ongelofelijk, we rijden door een haag van felgele brem, afgewisseld door velden met lupines in allerlei kleuren. Er staan ook heel veel struiken met felrode bloemen. Ik weet nog steeds niet hoe ze heten. Dat zoeken we nog op. We rijden naar Hua Hum door het Valdiviaans regenwoud. Hierin groeien beuksoorten, Alerces, varens en bamboe dicht op elkaar. We zijn weer bijna terug aan de Chileense grens, maar passeren hem dit keer niet, Het toeristenseizoen is duidelijk nog niet begonnen. Op het terras van Hua Hum kunnen we alleen cola krijgen. Lusten we ook...geen probleem!

Argentijnse merenroute:

Als we ‘s morgens opstaan schijnt de zon weer volop, maar als we even naar buiten lopen voelt het koud aan. Niet zoals in Nederland, maar crispy-cold. Ik kan het niet zo goed omschrijven, maar de kou tintelt op je huid. En tegelijk voel je de warmte van de eerste zonnestralen in je gezicht. Geen behoefte om een vest aan te trekken!

De weg van San Martin naar Bariloche wordt ook wel de Camino de los Siete Lagos genoemd. Dat is verwarrend, want in Chili heb je er ook een!. Een groot deel van deze route is een 'ripido' (steenslagweg). Je wilt niet weten hoe onze auto er inmiddels uit ziet. Zelfs de binnenkant is bedekt met een laag stof. Namibiaanse toestanden zal ik maar zeggen. En ik maar denken dat ik last heb van hooikoorts, (tenslotte is het hier lente) waarschijnlijk is het dus zandstof. Onderweg zien we voor het eerst een gaucho. Een aantal honden vergezellen hem. Zijn getaande gezicht kijkt ons glimlachend aan. Rare mensen, die toeristen die hem willen filmen tijdens zijn dagelijkse werk!

De 7 meren liggen allen in het Andesgebergte, dus ze worden omringd door besneeuwde toppen. Ik ga ze niet allemaal noemen. De eerste is Lago Lácar en de laatste Lago Nahuel Huapi. De laatste is ook de grootste en de meest imposante. In de berm is er weer een zee van gele brem te bewonderen. In Bariloche is het vinden van het hotel een stuk ingewikkelder. Heel veel straten zijn éénrichtingverkeer. Dat wordt aangegeven met pijlen en niet met de voor ons bekende rode borden. De eerste keer gaan we dan ook dwars tegen het verkeer in. De meeste Argentijnen regeerden behulpzaam. We weten nu hoe het zit.

Vanavond lopen we de heuvel af om te gaan eten in Bariloche. Ik moet er niet aan denken dat ik 's nachts die heuvel ook weer op moet. Rustig aan met de heerlijke Argentijnse wijn dus!

Nieuwe dag, dus weer nieuwe dingen zien en beleven. We rijden de Cirquito Chico. Inmiddels weten wij dat dit dan toch gewoon de hele dag gaat kosten. Er zijn zoveel dingen te zien dat we onderweg wel bekijken waar we zin in hebben. We beginnen bijvoorbeeld met de Cerro Otto. We zijn te lui om hem helemaal op te lopen, dat kost nl. een paar uur en een paar wandelschoenen! We gaan lekker met de kabelbaan omhoog. Overigens beginnen we ons steeds beter verstaanbaar te maken in het Spaans. Het zijn basiszinnen, maar tóch...we zijn best trots! Bovenop de Cerro heb je een fantastisch uitzicht over Bariloche en het meer. We drinken een kop heerlijke chocolate caliente in het ronddraaiende restaurant. We dalen weer af en rijden richting Puerto Panuelo. In de reisgids staat een andere vertrektijd van de boot dan in werkelijkheid. We hebben geen zin om 1 ½ uur te wachten en besluiten om dan maar het Llao-Llao hotel met een bezoek te vereren. Dat deden Maxima en Willem ook tijdens hun huwelijksreis. Helaas ligt voor ons de rode loper niet uit. Maar wát een prachtige ligging. Daar kunnen we gratis van genieten. Het is duidelijk laagseizoen. De deftige parkeerwachters laten ons overal parkeren. We mogen zelfs de oldtimers die op de parking staan fotograferen. We rijden een rondje rondom het estate en filmen het hotel van alle kanten. Naar binnen gaan doen we niet.

We rijden door de prachtige bossen van Parque Municipal Llao-Llao. We genieten van de mooie uitzichten en klauteren over stenen van een ijskoud bergstroompje en we vallen er niet in! We zijn vergeten om inkopen te doen voor de lunch dus we gaan naar Colonia Suiza. Hier hebben zich vroeger Zwitsers gevestigd. Ze konden schijnbaar geen afscheid nemen van hun eigen gewoontes en bouwden hun chalets hier gewoon opnieuw. Het eerste huis wat we zien heet dan ook 'Heidi'. Het gehucht is bijna zelfvoorzienend. Dat moet ook wel, want het ligt heel afgelegen. Fruit en groenten telen ze zelf. Chocolade is hun handelsmerk, net als in Bariloche. We eten tortas de chocolate y frambuases en tortadillas. Zoals Hans en Wilma ons geleerd hebben eten we van alles de helft en ruilen! Op weg naar Cerro Catedral. Dat is het mondaine skicentrum van Bariloche. Dáár komt de high society van Argentinie naar toe om zich te vermaken in de sneeuw. Maar nu effe niet! Vol verwachting rijden we Villa Catedral binnen. Normaal betaal je een fortuin aan parkeergeld. Maar nu effe niet. Normaal kun je lekkere chocolate caliente of glùhwein drinken. Wederom...nu effe niet! Het is een spookstad. De wind waait door verlaten straten, skischolen en hotels hebben hun deuren gesloten. Je ziet zelfs geen hond op straat en dat wil wat zeggen! Er is één cafetaria open....die durft! Van binnen uit klinkt het 'Argentijnse' lied: Bei uns in Tirol...gevolgd door gejodel. Tja...

Dan maar naar Bariloche terug. We lopen door het centrum. Daar is van alles te doen. Er is een muziekpodium. Even later komt de drumband aanlopen met een tamboer-maitre voorop. Hij gooit zijn stok hoog in de lucht en vangt hem weer keurig op. (meestal) Het zijn de Argentijnse Alpenjagers. Ze zijn spierwit gekleed. Dat is voor hun dus de schutkleur. Militairen staan eten klaar te maken in een verrijdbare gaarkeuken. Over een brugconstructie rijden oldtimers voorbij. Languit op het gras amuseert de jeugd zich. Oudere echtparen flaneren voorbij. Daar horen wij inmiddels ook bij.

Kortom....een heerlijk relaxte dag. Weer veel gezien en gedaan. Morgen naar Esquel.