Esquel/Futaleufú

Het ontbijt is vanmorgen niet echt rustig te noemen. Gisterenavond is een groep Belgen aangekomen. En zij doen niet onder voor andere groepen. De ontbijtruimte is voor hen. Klinkt wel gezellig, dat Vlaams. We eten snel ons ontbijt op. De groep wordt om 9.00u opgehaald door een bus. Onze auto staat achter het hek op de parkeerplaats. De bus zal dus de uitgang gaan blokkeren en wij willen graag op tijd weg.

Onze ober is van oorsprong een Italiaan en heeft al veel van de wereld gezien, waaronder ook 'Bergen aan Zee' in Nederland. Enthousiast bespreekt hij met ons de te volgen route; twee maanden geleden heeft hij die zelf ook gereden. We krijgen van hem handige tips mee. Via de zuidelijke merenroute rijden we naar El Bosón. We willen in de buurt naar de Cascada Escondida. Maar helaas, de borden zijn weer eens verdwenen en voordat we het weten zitten we al in El Bosón. Oké, geen probleem, dan hebben we meer tijd in Los Alerces. Ook in El Bosón staan er plotseling geen borden meer en moeten we de weg vragen...maar dat hebben we op de cursus geleerd, dus dat levert een perfect resultaat op.

Een fenomeen in Argentinië zijn de posten van de gendarmeria. Regelmatig komen we die onderweg tegen. Afremmen, oranje pilonnen op de weg en af en toe komt zo'n agent zijn hok uit. En dan haalt hij alles uit de kast! Vlak voor Los Alerces zijn wij de klos. De agent denkt....hé Chileense auto?....daar moet ik meer van weten. Wat?....Holandesi erin....dat is bijzonder! Dus....autopapieren, rijbewijs en passaporte. Dos personas? Si, (dat zie je toch, denk ik dan!) Even achter de auto checken. Ja, klopt allemaal. We lachen vriendelijk naar hem en mogen daarna (gelukkig) doorrijden. Hij kijkt de auto nog een tijdje na, dat zie ik in de spiegel.

Van tevoren hadden we al gezien dat de boot naar de plek waar de oude Alerces staan niet haalbaar is. Hij vertrekt al om 11.30u. Dat is niet te doen vanuit Bariloche, zeker niet omdat we de Route 71 moeten volgen en dat is een ripido. Daarnaast moet je vanaf de parkeerplaats ook nog zeker 40 min. lopen naar de aanlegsteiger. Maar we treuren niet lang. Het park heeft nog zoveel andere mooie plekken. De berm staat nu vol met bloeiende rozebottelstruiken. Daarachter staan dan de prachtig rode struiken in volle bloei. Meren en bossen strijden samen om de eer. Het Lago Verde is werkelijk groen en op het wandelpad staan Arranyan's (met hun wonderlijke kaneelkleur) en hoera....! er staat ook een Alerce. Weliswaar niet eentje van 4000 jaar oud, maar hij is toch indrukwekkend. De zon schijnt heet op onze huid. Toch maar eventjes nog een keertje insmeren.

De binnenkant van de auto is nu helemaal veranderd in een zandbak. Op het dashboard kunnen we onze namen schrijven ( met een hartje en pijl erbij). Maar de Hollandse mentaliteit wint het. Toch maar schoonmaken met een vochtige reinigingsdoekje! De namen verdwijnen......voor even! We vergeten telkens het raampje op tijd dicht te maken als er iemand voorbijkomt. De stofwolken die achter de auto's hangen vormen een dikke mist van zand en worden zo de auto ingeblazen.

Dan begint plotseling de wind aan te wakkeren. Er vormen zich mini-tornado's op de weg. Verandering van weer....morgen wordt het een stuk kouder. (14 gr. En 's nachts 4 gr.) Ik weet dat het in Nederland veel kouder is, maar na een paar dagen 20-25 gr. is dat voor ons toch ineens een stuk koeler.

's Avonds tijdens het diner waait het pas écht goed. We zitten precies tussen 2 ramen in de hoek en regelmatig zie je ze opbollen bij een rukwind. In het hotel hebben ze een superkok. Het eten is geweldig. Ik heb bijv. weer een keertje trucha, maar nu met een salsa de citron. Het nagerecht is hemels....chocoladesoufflé en sabayon-ijs. De eigenaresse van het hotel komt even bij ons aan tafel met een plattegrond om wat tips te geven. Iedereen is hier zo behulpzaam! Na dat late diner proberen om in slaap te komen. De bedden voelen goed aan, dus dat gaat lukken. Terwijl ik dit type, is Henk al in slaap gevallen, de wijn was zeker lekker!

De volgende ochtend hebben we een aantal zaken op het programma staan voordat we richting Chili gaan rijden. Zo moeten we tanken ( in Arg. 0,60 voor 1 ltr en in Chili 1,10), geld halen en lunchpakket inslaan. Daarnaast willen we toch even naar het station om te kijken of er een stoomlocomotief te zien is van de La Trochita spoorlijn. Helaas kunnen wij niet mee, omdat de trein alleen op zaterdag rijdt. En het is vandaag maandag!. Tot onze verbazing staat de trein onder stoom. Op het bord staat dat hij vertrekt op zaterdag en dinsdag. Maar het is máándag! Potverdrie! Als we dat geweten hadden (maar weten ze zelf wel dat het maandag is?) hadden we hier 2 nachten geboekt. Maar....we blijven nu natuurlijk wachten totdat hij vertrekt. Dat is om 10.00u. Zitten in een stoomtrein is leuk, maar hem zien vertrekken óók! Henk is helemaal blij! Wat een goed begin van deze dag.

Wat hebben we nog meer op het programma staan: Een waterval, een molina (molen) en een forellenkwekerij. De waterval kost ons is totaal 3 uur en dat is teveel. We hebben immers wat tijd verloren bij La Trochita. De molen is gesloten. Dat gaat lekker! Maar er zit wel een ibis-achtige vogel is de wei. Wilma....help! De forellenkwekerij is opgezet door de overheid om de soort in stand te houden. Als blijkt dat wij het Spaans niet voldoende machtig zijn (opa vindt dat maar lastig!) krijgen wij een folder en een beker voer in de handen gedrukt en moeten we het zelf maar uitzoeken. Geen probleem, we hebben vaker zoiets bezocht, dus we zijn al kenners!

Bij de grens weer het bekende papieren-gedoe en dan zitten we weer in Chili. Zijn we nu weer 'thuis', zo voelt het op de een of andere manier wel. De wind is kil, maar het zonnetje schijnt en dus voelt het toch nog warm aan. El Barranco is een soort blokhuthotel. Lekker knus en een beetje oudbollig. We droppen onze bagage en gaan aan de wandel. Wéér geld pinnen, maar nu Chileens. We verkennen het dorpje. Het is écht leuk om hier de huisjes te bekijken. We lopen naar het meertje en naar de rivier. De jongen van het toeristenbureau is heel behulpzaam en probeert aandoenlijk in het Engels met ons spreken. Zijn Engels is in ieder geval beter dan ons Spaans, dus de taalkeuze is snel gemaakt. Zowaar...hij heeft een foldertje!

Terug in het hotel ploffen we neer op de ligbedden bij het zwembad. Ze staan uit de wind en in de zon. Dus dat is goed te doen. We drinken een lekkere Chileens/Duits cerveza en genieten van het moment. De weersverwachting is niet best.......regen!

Gisterenavond heeft de eigenaar nog even flink wat houtblokken gestookt om het warm te krijgen in de kamer.Net als in Nederland koelt het hier 's nachts af tot rond het vriespunt. Dat doen ze hier nl. allemaal, ik bedoel stoken met hout. Dat ruikt je als je door de straatjes loopt. Het is een heel knus gezicht, al die schoorscheentjes waar rook uit komt. Ik stel me zo voor dat het hele gezin rondom het haardvuur zit, terwijl moeder in de pot roert waarin het vlees ligt te stoven. Want koken doen ze ook op een houtgestookt fornuis. En de menukaart van het hotel bestond voor het grootste deel ook uit..... stoofvlees. Wel lekker overigens.

Het is vandaag (dinsdag) echt Patagonisch weer. De temperatuur schiet heen en weer. Het ene moment is het 8 gr., het volgende moment 15 gr. Dat is sterk afhankelijk van de wind en de zon. Het waait soms zó hard, dat ik de camera bijna niet vast kan houden. Het volgende moment is het windstil en schiet je naar voren. Als het magere zonnetje op je gezicht schijnt is het heerlijk. We hebben vandaag een heen-en-weer dag. Er zijn maar een paar wegen en als je iets wilt gaan doen moet je vaak dezelfde weg weer terug. Dat blijkt geen ramp te zijn, want andersom rijden levert ook andere uitzichten op.

We rijden langs de Rio Futaleufú. Daarop wordt (in de zomer) veel geraft. Nu niet, het water mucho frio (berekoud dus!). Maar de stroomversnellingen zijn net zo indrukwekkend. Het water raast voorbij en heeft een prachtige groen-blauwe kleur. De kleuren wisselen tegelijk met de weersomstandigheden. Aan de rand van zo'n stroomversnelling smeren we ons brood met een soort leverpastei en eten een bakje yoghurt. Een beker Fanta erbij, die hier nog écht oranje is en smaakt naar sinaasappelsap. We breken bijna onze enkels op weg naar de rand van het water. Henk wankelt....maar nee, hij valt er niet in!

We rijden door wouden met o.a. arranyan's. Juist ja, de bomen waar we eerst zo naar hebben lopen zoeken. Ze staan hier gewoon langs de kant van de weg en veel groter. In de berm bloeien nu witte orchideetjes. Daarachter staan struiken met oranje bolletjes. Weer een ánder kleurenpalet. De fuchsia's zijn hier ook een paar meter hoog. Hun klokjes bungelen in de wind. Het telkens wisselende weer doet ook de bergen van lichtinval veranderen. Hoog in de lucht vallen de wolken over de toppen heen en zetten die in een diffuus licht. De weg is dan wel een ripido, maar van goede kwaliteit. Het blijft uitkijken, vooral als er veel grind op de weg ligt. Dan gaat de auto soms een beetje schuiven als je te hard rijdt. Dus...rijden we niet te hard. Er komt zo weinig verkeer voorbij dat de mensen die hier wonen vrolijk zwaaien als je voorbij komt. En wij zwaaien dus vrolijk terug. We rijden tot Villa Santa Lucia. Daar begint pas echt de Carretera Austral. Het ligt op een kruispunt van wegen. Je zou dus wat faciliteiten verwachten, zoals een benzinepomp en een cafeteria. Niks hoor....wel een winkeltje waar ze suiker verkopen in 10 kg. zakken. En laten we dat nu niet nodig hebben. We zijn op tijd terug in ons hotel. We gaan eerst even wat drinken en dan werk ik mijn reisverhaal bij en begint Henk met het opladen van de videocamera. De batterij is alwéér leeg.

Het is maar goed dat we een vest én jas hebben meegenomen naar het restaurant. Als we gegeten hebben is het weer écht omgeslagen. Het voelt als een strandwandeling in een zuidwesterstorm in de winter. In de kamer is het weer heerlijk warm.