De Carretera Austral deel 1

De aanleg van deze weg is begonnen in het tijdperk Generaal Pinochet. Dat had een militaire reden. Pinochet wilde zijn troepen snel kunnen verplaatsen indien Argentinië het in zijn hoofd zou halen dit deel te annexeren. De aanleg was dus niet primair bedoeld om dit zuidelijk deel van Chili te ontsluiten. Het plaatsje La Junta zal zijn naam wel te danken hebben aan dit besluit. Maar goed....

Woensdag 1 december......eindelijk is het zover. We gaan vandaag beginnen aan het avontuur dat Carretera Austral heet. Ten zuiden van Puerto Montt begint een steenslagweg (ripido) dwars door de Chileense Andes. Het is één van de mooiste en ontoegankelijkste wegen van de hele wereld. Je moet je verstand erbij houden als je hieraan begint. Op de eerste plaats: tanken wanneer je tanken kunt! Er zijn maar een paar tankstations op deze route. Benzine is daar ook meteen duurder, maar toch valt het mee....i.p.v. €1,10 nu €1,20. En dat snappen we best. Daarnaast is het weer van belang. Het regent nogal vaak en dat kan de toestand van de weg beïnvloeden. Eten kopen: de plaatselijke supermarkten zijn écht niet zo super. Ze zijn eigenlijk pequino (klein). En het is eten wat de pot schaft. Niet moeilijk doen dus!

Maar...daartegenover staat: Er rijden nauwelijks auto's op deze weg. De weg is weliswaar smal, maar je kunt gewoon midden op de weg stoppen als je een mooi uitzicht hebt. En geloof mij maar....dat heb je vaak. De winkeltjes zijn klein, maar de mensen superbehulpzaam. Dus écht een super-markt! En kopen wat ze hebben, kan tot verrassende dingen leiden. En dan die regen: als die er niet zou zijn, zou de natuur er hier anders uitzien.

Want één ding is zeker. Deze weg kun je eigenlijk niet beschrijven....die moet je beleven. Vandaag moesten we ongeveer 180 km. rijden, daar hebben we ruim 6 uur over gedaan. Geen moment hebben we ons verveeld. Integendeel, we waren telkens weer benieuwd en verrast over de effecten van de volgende bocht. Bijzonder uitzichten, mooie natuur, watervallen en huasos die de koeien naar een andere wei brachten. Gletsjers, blinkend in de zon, terwijl in het dal de regen soms met bakken naar beneden viel. Koeien en schapen, midden op de weg. Zíj wonen hier...dus gewoon geduld hebben tot het de dames en heren behaagt om aan de kant te gaan. En dat dan helemaal niet erg vinden! Hier is het genieten van iedere seconde. Tijd heeft geen waarde. Tijd is hier tijdloos.

We slapen vannacht in El Pangue. De naam komt van de enorme hoeveelheid gigantische 'rabarberstruiken' die hier staan. We kunnen eronder schuilen als het regent. We zijn de enige gasten. Ze staan al op ons te wachten. Blokhut nr. 3 is voor 2 dagen van ons. We zijn toe aan een flinke wandeling, dus tassen droppen en naar de rivier. (eigenlijk meer een bergbeek). En wéér zijn de Arranyanes groter. Wanneer houdt dat eens op? We wandelen door het Patagonische regenwoud. In deze vochtige omgeving zorgt de natuur voor zichzelf. De een zijn dood is de ander zijn leven. Op dode boomstammen ontstaat nieuw leven van diverse soorten planten. Het bos is soms bijna ondoordringbaar. Plankiers leiden ons over moerasgebieden en waterpartijen. Soms staat erbij geschreven dat slecht één persoon tegelijk op het wankele en wiebelende plankier mag oversteken. Daar kun je je maar beter aan houden! Na anderhalf uur lopen kunnen we écht niet verder. Een ondoordringbaar woud van bamboe (ik ben even de Chileense naam kwijt) dwingt ons dezelfde route terug te lopen. Het water is in mijn bergschoenen gelopen (uitgegleden), de bladeren zitten in mijn shirt, maar o, wat is dit mooi!

Ook in het hotel is het eten wat de pot schaft. Een menukaart is er niet, maar het diner is om je vingers bij op te eten. De wijnfles heet vanavond: Ventisquero Queulat Merlot Grand Reserve 2006. Een mond vol, maar een heerlijke wijn. Het laatste restje drinken we op in onze eigen blokhut.

Tijdens het ontbijt komt Juan even bijkletsen. Volgens mij oefent hij zijn Engels op ons, net zoals de eigenaresse graag in het Duits tegen ons babbelt. De kok spreekt weer Spaans en wij onder elkaar Nederlands. En dat allemaal binnen 30 min. Juan vraagt ons of het warm genoeg was in de blokhut en dat het wel eens lang kon duren voordat we warm water hadden. Dat kwam, omdat de stookketel van de verwarming/warmwatervoorziening in de lodge was. Hij was 's morgens om 4.00u begonnen om de ketel op te stoken met houtblokken. Hij vertelde dat ze in principe dood hout gebruikten, maar als dat op was moesten ze dus wel kappen. Maar ze doen dat met beleid. Ze planten ook weer nieuwe bomen. Dat was ook goed voor het biosysteem. Zo kreeg de jonge aanplant ruimte en licht om te groeien. Natuurlijk was dit alles te wijten aan de regering. Zij weigerde subsidie te geven voor een elektrische ketel. Oef...en dat allemaal op de nog nuchtere maag.

Vandaag zijn we naar N.P. Queulat geweest. Het grootste deel van dit park bestaat uit oerbossen waar nog geen mens is geweest. De grote attractie is Ventisquero Colgante, ofwel 'de hangende gletsjer'. Vanaf een afstand lijkt het net of die gletsjer over de berg heen kiepert en zo is het meer terecht komt. Vandaar de naam. Er 'hangen' 2 gigantische watervallen aan de gletsjer, die voeren het smeltwater af. Het lijkt alsof hij huilt. We wandelen naar de mirador en nog een ander uitzichtpunt. We steken een lange hangbrug over om het snelstromende water over te steken. Als het hard waait wiebelt die brug gevaarlijk heen en weer. Vlak voor Puerto Puyuhuapi stoppen we bij een kleine begraafplaats. Ons oog valt op een enorme hoeveelheid bloemen en daar willen we meer van weten. Een zee van (kunststof) bloemen versieren de grafzerken. Een kindergrafje valt op door een hekwerkje dat doet denken aan een bedje. Zo liefdevol gedaan, het lijkt alsof de baby in zijn ledikantje ligt te slapen. Ook in Puerto Puyuhuapi hebben we in een héél kleine panaderia brood gekocht en een stuk cake met dolce de leche?? Heel zoet! We lunchen weer op een paar stenen in het park.

De Carretera Austral was tot El Pangue heel goed berijdbaar. Vandaag hebben we gemerkt dat er ook hele slechte stukken zijn. De potholes (gaten in de weg) zijn overal....er valt niet meer omheen te rijden. Dus de pijn in mijn rug wordt er niet beter door. (Sinds 2 dagen heb ik behoorlijk last van mijn rug.) Ik voel me als een mujer de ochenta anos. Gelukkig gaat het lopen redelijk, opstaan en uitstappen is het probleem. Er wordt hard aan de weg gewerkt. Hopelijk betekent dit niet dat er asfalt op komt te liggen. Maar wij hebben gemakkelijk praten, misschien is de plaatselijke bevolking die iedere dag van deze weg gebruik moet maken hier wel erg blij mee. Alhoewel....als we vandaag 10 auto's zijn tegengekomen is het veel.

Op dit moment schijnt de zon maar dat kan binnen een minuut weer anders zijn. Je voelt de verandering aan de wind. Als die opsteekt valt er binnen één minuut regen. Dat zijn geen harde buien, maar meer een fijne nevel. We mogen niet klagen.....hier valt 4000mm. regen per jaar, dat is 4x zoveel als in Nederland. Dus we boffen gewoon!

We hebben nog ruim 3 uur te tijd tot het diner. We gaan nog even wandelen naar Lago Risopatron.

Ook hier is er sprake van vooruitgang.....wifi! Dus lezen we de vele leuke en lieve reacties uit Holland. Dat is waar ook....het sinterklaasfeest komt eraan. We lezen hier in de krant, dat de prinsessen van Oranje het feest van San Nicolás en Pedro negro ook vieren. Dat herinnert mij aan de weddenschap met groep 7. En...is het gelukt om geheim te houden wie nu wie heeft getrokken? Ik hoop het....dat maakt de surprise-ochtend véél spannender! Ik wens jullie heel veel plezier. En dank jullie wel voor jullie mailtjes. Dat geldt natuurlijk ook voor alle andere lezers. En Simon en Jeroen....gefeliciteerd met jullie verjaardagen.