Carretera Austral deel 2

Het is zondagochend 5 december. We zijn net wakker en het haardvuur knettert. Henk stapt uit bed om het nog eens op te porren. De gordijnen zijn al open. Het uitzicht is fenomenaal. Aan de overkant van Lago General liggen gletsjers te schitteren in de zon. En niet zomaar gletsjers. De hoogste van het land....San Valentino zit ertussen. De naam is gegeven omdat hij 'ontdekt' is op Valentijnsdag. Het is dus duidelijk een kolonistennaam. De indianen die hier allang woonden hadden vast een andere naam. Die is mij helaas niet bekend. Ik schrijf, Henk zet koffie.

Maar even terug naar vrijdag. Toen zaten we nog bij Heidi in El Pangue. Ook weer zo'n buitenlandse naam. Na het ceno (diner) vertelde zij haar verhaal: Haar ouders waren na de 2^e wereldoorlog geëmigreerd naar Chili. Ze was geboren in Vino del Mar, vlak bij Santiago. Met haar man was ze 25 jaar geleden de uitdaging aangegaan om te gaan pionieren in Chileens Patagonië. De aanleg van de Carretera Austral was net achter de rug en ze kochten de grond waarop een kampement had gestaan voor de arbeiders en hun machines. Het eerste half jaar woonden ze met hun 4 kinderen in een tent. Ze bouwden hun huis en een aantal blokhutten om een hosteleria te beginnen. Langzaam bouwden zij hun huidige bedrijf op. Het was een eenzaam bestaan. Hun 4 kinderen moesten al vanaf 6 jaar naar een internaat. Scholen waren er immers niet. Regelmatig vertok zij voor langere tijd naar de omgeving van de school om dichter bij haar kinderen te kunnen zijn. De dichtstbijzijnde 'stad' was Coyhaique. Dat was 7 uur rijden over een slechte weg!

Die weg is nog steeds niet zo best. Vooral het eeste stuk tussen Puyuhuapi en Coyhaique is een gatenkaas. Ze hebben op sommige plekken geprobeerd om die op te vullen met keien, maar die liggen nu inmiddels over de weg verspreid. Goed uitkijken dus, we hebben maar één reserveband. Maar de omgeving is, ondanks de regen, prachtig. Dus knallen we regelmatig door zo'n gat en zitten we tegen het plafond. Gelukkig is het een 4WD, die kan een stootje hebben. We stoppen regelmatig om naar een 'nieuwe' bloem of boom te kijken of om gewoon van het uitzicht te genieten. En dan plotseling.....een asfaltweg bij de afslag naar Puerto Cisnes. Veel eerder dan op de roadmap stond aangegeven. In het begin denk je nog....lekker rijden. Maar dat gevoel gaat snel over als je om je heen kijkt en ziet wat de gevolgen zijn voor de natuur. De berm is nu kaal en een paar meter breed. Planten zijn er niet meer en boomstammen liggen de verrotten. Een goede weg betekent ook dat het mensen trekt. Hele stukken bos zijn afgebrand om plaats te maken voor weilanden. De weg wordt ook drukker, er rijden meer auto's. Logisch toch, net als in Nederland pak je sneller de auto als je een goede weg hebt! ( De eerste 100km. op de ripido zijn we 10 auto's tegengekomen! Hier binnen 1 km.!) Dat is dus het dilemma waar de mensen die hier wonen over praten. Zij zien dit ook wel gebeuren, maar willen ook vooruit in het leven.

Coyhaique is een levendig stadje van 40.000 inwoners. Het is voor hier, wat bijv. Amsterdam voor ons is.....de grote stad! Ons hotel heet El Reloj. Een beetje afstandelijk, zeker na de gezelligheid van El Panque. Ook hier weer Wifi. Wat heet.....in de hele stad is gratis Wifi. In ieder café, restaurant en winkel maar ook.......in het park. Mooi weer?.....Ga lekker werken in het park op een bankje in de zon. De gemeente heeft hier voor gezorgd en dat is ook en vooruitgang voor de mensen. Thuis internet hoeft niet (kan vaak ook niet) en je kunt dus gratis overal terecht. In het café kost het je misschien een Pisco Sour of een bakje café Americano. In de stad gaan we op zoek naar een CD met Chileense, instrumentale muziek. Die willen we gebruiken in de auto, maar ook voor de film. Maar helaas....muziekzaken kennen ze hier niet en als er al in een kleine winkel van Sinkel een CD te koop is, dan is dat van de 'duitsachtige' tirolermuziek en dat vinden we niet mooi. Of het zijn kopieën van westerse muziek, want dat doen ze hier gewoon hoor! En dan in je winkeltje verkopen! Ook gaan we eens informeren bij een farmacia of ze iets hebben tegen die rugpijn. Met gebarentaal maak ik duidelijk wat ik voel en wat ik wil. We begrijpen elkaar en even later sta ik buiten met een doosje tabletten. En warempel....ze helpen! We eten 's avonds in het hotel. Ze hebben een hele goede kok (dat hadden we al gelezen) en het diner is dan ook heerlijk! We praten nog even met een Belgisch echtpaar uit Hasselt. Zij zijn al voor de zevende keer in Chili/Argentinië. Dat zegt genoeg.

Als we opstaan is het heerlijk weer. Een dagje regen is niet erg, maar dit is wel beter. We slaan weer wat voorraad in voor de lunch, tanken en gaan op weg naar Lago General Carrera. Voor de zekerheid controleren we even de banden. Eentje heeft een beetje lucht nodig! Voorlopig rijden we nog even op asfalt. We rijden door N.P. Cerro Castillo en wandelen daar over een vlakte naar de plek waar het staartje van een sneeuwgletsjer uitmondt en een bergbeekje vormt. De berg zelf toont zich tegen een blauwe hemel als een kasteel met vele torens. Een plaatje om te fotograferen! Als we N.P. verlaten is het 'Fin de pavimento'.....einde asfalt. We gaan nu dus weer het ruigere gebied in. Aan alle kanten worden we ingesloten door bergen met gletsjers. Weliswaar schijnt de zon, maar het waait ook hard. Als je uit de auto stapt moet je het portier stevig vasthouden. In de wind en uit de zon daalt de temperatuur met enkele graden. Om de bocht stoppen we ineens even met ademhalen en dus met rijden!. Wat een kleurenpalet van water ligt er beneden ons. Van grijs naar groen naar aquamarijn. Soms heeft het water een melkachtige kleur. Ook felblauw komt tevoorschijn als de wind van richting verandert. En ondertussen waaien we bijna van de top af!

Bij Bahia Murta zien we voor het eerst het Lago General Carrera. Wat een onwaarschijnlijke kleur blauw. Je wilt overal stoppen om te kijken en te filmen. Maar dat kan niet.......deze weg heeft zoveel tijd gekost dat we nu echt door moeten rijden. We moeten nog 80 km. In de afgelopen 6 ½ uur hebben we 200 km. gereden. We blijven 3 nachten aan dit meer, dus niet getreurd. We zien verschillende gletjers liggen: Exploradores, Soler, San Valentin, Nef en nog een aantal voor ons onbekende ijsvelden. In Puerto Guadal is het even de weg vragen naar Mirador de Playa Guadal. (binnenkort waarschijnlijk Mirador Guadal) Daar staat Stefan al op ons te wachten. We beginnen in het Spaans, maar zijn antwoord klinkt niet in het Spaans van hier. Hij blijkt gewoon Nederlander te zijn.

Stefan werkte vroeger bij Organon en was lange tijd gedetacheerd in Santiago. Daar leerde hij zijn huidige vrouw kennen. Terug in Nederland bleef dit land trekken. Maar 2x dezelfde standplaats, dat kon niet. Tijdens vakanties had hij kennisgemaakt met de eigenaar van deze plek. Die vroeg hem of hij geen belangstelling had om mede-eigenaar te worden. Dat gebeurde in eerste instantie niet, maar het bleef knagen. Na een aantal jaren besloot hij om de stap toch te wagen. De eigenaar verkocht het terrein aan Stefan en zijn vrouw, omdat hij in de buurt van zijn studerende kinderen wilde wonen en die waren in Santiago. Stefan bouwde er 6 blokhutten bij en die zijn net klaar. Ze hebben allemaal een fantastisch uitzicht op het meer en stralen luxe uit. Een prachtige kamer met groot bed en 2 banken, een keukenblokje met koelkast, een houtkachel voor als het koud is en een badkamer met inloopdouche. Ramen helemaal rondom zodat je niets mist van het uitzicht. Dus.....'s nachts slapen met de vlammen van de kachel op de achtergrond, gordijnen open zodat je wakker wordt met uitzicht. Wie wil hier ooit nog weg.....ik begrijp Stefan wel.

Na het eten komt Stefan er even bijzitten om en glaasje wijn mee te drinken. Hij geeft ons tips om de omgeving te verkennen. Hij vertelt ook over de vulkaanuitbarsting van de Hudson in 1991 die hele delen van het meer jarenlang heeft vervuild. Soms zie je dat nog terug. Hij vertelt ook dat hij het water moet laten bezorgen, hij mag het pure water van het meer niet gebruiken. Dat is van Spanje! Hoe dat komt? Het water was in Chili geprivatiseerd. Toen het bedrijf dat dit water in handen had werd verkocht aan een Spaans bedrijf, kochten zij dus ook het water! Je mag het dus niet gebruiken. Rare wereld!

En nu is het dus 5 december, in Nederland pakjesavond. Hier hebben ze er nog nooit van gehoord (behalve dus als je dat tijdschrift leest waarin de foto's van Amalia e.d. staan). Dat wordt dus een normale avond hopen we. Want Stefan gaat vandaag in Balmaceda ! een groep Duitse toeristen ophalen. En we weten nu uit ervaring wat een groep kan doen met een gezamenlijke ruimte. We doen het vandaag rustig aan. We ontbijten eerst, bekijken lopend de omgeving en pas tegen 11.30u stappen we in de auto om een stukje te bekijken van de zuidelijke oever van het meer. Mooie, hobbelige weg met vele fraaie doorkijkjes. Tegen 15.00u zijn we weer 'thuis'. Op het eigen terras voor de blokhut drinken we een cerveza en genieten van het zonnetje. Dat duurt niet lang, want er komt bewolking opzetten en de wind trekt aan. En we weten nu wat dat betekenen kan....kou en regen!

18.00u: Tijd voor en kopje koffie/thee. Rondom ons heen begint er rook te kringelen uit de pijpjes op de daken. Heel attent worden de hutten voor de nieuwe gasten vast warm gestookt. En ineens is daar weer de zon, dus de thee wordt buiten gedronken. Henk denkt vast: 'Ik heb die haard niet voor niets aangestoken en de Top 2000 op de computer aangezet, ik blijf binnen'! Ik niet....genieten van ieder moment dat ik naar buiten kan. Helaas zijn er weinig vogels te zien, dat was ons al eerder opgevallen. In deze omgeving heeft dat o.a. te maken met diezelfde uitbarsting van de Hudsonvulkaan. Door de asregens stierven veel vogels en vissen. Daarnaast liet de eigenaar van een nertsenfarm zijn dieren vrij omdat hij wilde stoppen met zijn farm. Dat was de nekslag voor de overgebleven vogels/vissen. Ze werden bijna allemaal opgevreten door de hongerige nertsen. Heel langzaam begint zich dat nu te herstellen. De naam van de vogels met de kromme snavel is overigens Bandurria, met dank aan Wilma. Ook in deze tuin nestelt een stelletje.

‘s Avonds bij het diner laten een fles Carménère ontkurken. Deze druivensoort komt eigenlijk alleen hier nog voor. Vroeger was hij ook in Frankrijk te vinden, maar door een ziekte in de ranken kwam hij daar niet meer voor. Per toeval ontdekten 2 vinologen de druivensoort in Chili. Zij zijn ermee aan de slag gegaan....vandaar dat wij deze wijn dus vanavond (opnieuw) drinken. We hadden al eerder een fles opgedronken, maar kenden het verhaal erachter niet!

6 december: We zijn nu ruim 2 weken onderweg. Dat kunnen we zelf nauwelijks geloven, het lijkt alsof we al eeuwen op stap zijn. We zijn écht ver weg, letterlijk en figuurlijk! Het is hier zo ongelooflijk prachtig en soms wanen we ons alleen op de wereld. Vandaag rijden we een stukje terug naar Puerto Tranquillo. Er is een strakblauwe lucht en dat heeft invloed op de kleur van het water. Maar niet alleen de zon bepaalt de kleur van het water: Ook de hier levende algensoorten zorgen ervoor dat de kleuren van dennengroen naar helder smaragd veranderen. Daarbij komt nog dat verschillende arroyo's met smeltwater vanaf de gletsjers in het meer terecht komen en dat geeft weer die melkwitte kleur. Bij Tranquillo liggen de Capilla/Catedral de Mármol. Een marmermassief is hier door het water en de wind uitgeslepen in grillige vormen en grotten. Door het zonlicht en de weerkaatsing van het water krijgen die soms prachtige kleuren. Vlak voor Tranquillo (of erna natuurlijk, ligt eraan van welke kant je komt) gaat een supersteil pad naar beneden. Het lijkt alsof we recht van een klif afduiken. Uiteindelijk komen we beneden aan bij een klein huisje. Er liggen 2 bootjes. We huren er één (met gids) om ons naar de Catedral de Mármol te brengen. De gids spreekt helaas geen woord Engels. We begrijpen niet veel van de vaktermen die hij op ons los laat. Maar dat hoeft ook niet....er valt genoeg te kijken. Eenmaal terug aan de kant gaan we op zoek naar een panederia. Helaas is het dorp te klein denk ik, wij konden het in ieder geval niet vinden. Er is wel een kleine restaurantje, maar die rijden we voorbij. Morgen gaan we hier weer vertrekken. We hebben hier 3 nachten gezeten en dat was een voorrecht. Wat een prachtige hutten, wat een geweldige omgeving en wát een gastvrijheid. Mocht je hier ooit komen.......this is the place to be! Mirador (de Playa) Guadal....onthouden die naam!

Weer een nieuwe, stralende dag. Een laatste keer omhoog lopen voor het ontbijt en een laatste blik op het meer en de gletsjer en dan.....het (voor ons) laatste stukje van de Carretera Austral. Hij loopt nog door tot Villa O'Higgins, maar daar kunnen we niet meer doorsteken naar Argentinië en dat is wel de bedoeling. Het is hier nu bijna windstil en dat betekent dat de bergen zich weerspiegelen in het water. En dat geeft een fantastisch effect. Bij Lago Bertrand maken we een paar stops om dat te fotograferen. Langs het aquamarijnkleurige water van de Rio Baker rijden we richting Cochrane. We wandelen naar de confluencia van deze rivier met de Rio Nef. Twee kleuren water vermengen zich daar en gaan samen verder in een 3^e kleur. Typisch om te zien! Onderweg komen we de een groep fietsers tegen. Slingerend proberen zij de hellingen op te komen. Soms lukt dat niet en gaan ze lopend verder. Eigenlijk zien we deze sportievelingen al op de hele route. Vaak zijn het Europeanen. De meeste van hen zijn Nederlanders of Fransen. Het is voor hen afzien en vooral....stofhappen. Sommigen hebben dan ook een mondmasker voor. Ieder zo zijn reiswijze, denk ik dan. We proberen hen zo weinig mogelijk te hinderen door er kalm en met een wijde boog langs te rijden. Dat scheelt stof! Vlak voor Cochrane slaan we af en dat is dus dan eigenlijk voor ons het einde van de Carretera Austral. We hebben tot dan toe 2700 km gereden. Wat een geweldige belevenis is dát geweest. Om nooit te vergeten!

P.S.: Dit verslag komt wat later, omdat we geen internet hadden de afgelopen dagen.