Torres del Paine/Punta Arenas

Laat ik beginnen met te vermelden dat die vervelende reisziekte (denk ik) nu al 3 dagen duurt. Tsjonge, wat zal ik afvallen, ik heb die dagen niets gegeten. Dat is het positieve. Het negatieve is, dat mijn energiepeil als een gek naar beneden duikelt. Ik zie er al tegenop om onder de douche te gaan. En laat dit gebied nu net een prachtig wandelparadijs zijn. Dat kan ik dus (voorlopig) even vergeten. Maar we hebben nog 2 dagen, dus misschien valt het toch nog mee. Ik vind het vooral vervelend voor Henk, die houdt wel van de lange wandeltochten die veel energie vragen. Hij blijft er bewonderenswaardig kalm onder.

Maar goed, eerst weer die grenzen over. Voor de vierde keer. Het paspoort wordt te klein voor al die stempels! Bij de Argentijnen ging het razendsnel. Om Chili in te komen moest je weer 2 formulieren invullen en dit keer zelfs de auto leeghalen en binnen door een scanner laten gaan. Oké, geen probleem. Al die kleine tasjes ook? Want die auto, dat wordt op den duur een verzamelplaats van losse tasjes met van alles en nog wat! Nee....de beambte kreeg medelijden...voor de losse tasjes en schoenen liep hij wel even mee!

Het park is ruim 1800 km2 groot en heeft een glaciale oorsprong. De cuernos (horens) en de torres (torens) steken indrukwekkend boven alles uit. Het gebergte bestaat uit vulkanen, graniet en kalk. De invloed van de glaciers laat zich duidelijk zien. Rondom de toppen is het gesteente niet aangetast door het ijs en daardoor donkerder van kleur dan de rest. Dat is vooral goed te zien aan de achterkant van het massief bij de cuernos (richting Lago Grey). In het park zijn ook veel meren die de prachtigste kleuren hebben..Het aantal tinten blauw, Wilma, is niet aan te geven...zoveel zijn 't er! Als je dan de luchten hier er nog bijneemt en die 2 raken elkaar, dan weet je helemaal niet wat je ziet.

De eerste nacht hebben we geslapen in Hosteria Lago Grey. Het ligt aan het (deels drooggevallen) meer waarin de Greyglacier zich naar beneden laat glijden vanaf het Campo de Hielo Sur gletsjergebied. Door de bodem lijkt het meer soms grijs, afhankelijk van de lichtinval, dichterbij is het een soort melkgrijs. In het meer drijven ijsschotsen die zijn losgeraakt van de gletsjer. En die hebben een betoverende kleur helblauw/wit. De ober deed in dit hotel heel erg zijn best om mij een klein beetje te laten eten: Hij kwam met een pot kruidenthee, speciale soep met groente en rijst en een sorbettoetje. Maar dat laatste was teveel van het goed! Overigens ook mierzoet, dus wel goed voor de suikerhuishouding! Ter afwisseling van al die slokjes water, drink ik af en toe cola. Hét recept tegen maagklachten, volgens mijn ome Ben. Het is in ieder geval niet verkeerd!

Eigenlijk hebben we het heel goed getroffen met het weer. Het is zonnig, dus de bergen laten zich goed zien. Het enige minpuntje is de wind. Die raast met 80 km per uur door de dalen en over het water. Probeer dan maar eens een filmcamera in bedwang te houden. En als je denkt het te hebben gevonden....filmen vanuit de auto, dan kom je bedrogen uit. De auto schudt zelf ook net zo hard heen en weer. Beeldstabilisatie of niet. Dat helpt dus gewoon niet. Bij het wandelen leek het net alsof we soms achteruit gingen in plaats van vooruit.

Er zijn hier meer dieren dan dat ik had verwacht. Hele groepen met guanaco's, nandoes en schillende soorten vogels, waaronder flamingo's. Sommige hebben kleintjes bij zich en dat is zo'n schattig gezicht. Dat die kleintjes niet weggeblazen worden! Het hoogteverschil in dit park is enorm, dus vind je ook verschillende soorten begroeiing. En ook hier bloeien de struiken weer weelderig.

Vanavond verhuizen we voor 2 nachten naar Hosteria Pehoe. Dat ligt prachtig op een eilandje middenin Lago Pehoe. Het waait zo hard, dat er sprake is van branding en onze hoekkamer krijgt het zwaar te verduren. We hebben niet het uitzicht dat we hoopten (op het massief), maar het meer is óók mooi. In het gezellige restaurant zit ik dit verslag bij te werken. Het is niet te geloven, maar ook hier hebben ze Wifi (als er verbinding is tenminste!). Dus heb ik al jullie reacties weer kunnen lezen. Dat is toch het eerste dat ik doe als ik de computer aanzet, merk ik! Wat er verder in Nederland gebeurt, vind ik minder interessant. Het raam tegenover onze tafel is een venster naar een schouwspel dat je niet snel zult vergeten: Het massief van de Cuernos del Paine, stalend in de zon. Wat wil een mens nog meer (behalve warm water bij het douchen!) Ik geloof warempel dat ik over mijn reisdip heen begin te komen. Wat het schrijven van een verslag al niet kan doen! Of de cola natuurlijk!

Henk is vanmorgen alleen op pad gegaan. Het is toch nog niet helemaal in orde met mij. Ik blijf in de buurt van een toilet en werk dit verslag even bij. Vanmiddag gaan we wel samen naar de Salto Grande en naar de Mirador de Cuernos. Het is nu een beetje regenachtig, maar de wind is een stuk minder hard. Je geeft wat en je neemt wat!

Terwijl ik dit schrijf staat Henk ineens achter me. 'Ben je nu al terug, dat is snel!' Nee dus, een lekke band. Nu linksachter. Hij wordt er bedreven in, zegt hij. Het wisselen gaat steeds sneller. Misschien laten we het maar zo, morgen moeten we de auto weer inleveren. Het is een beetje afhankelijk van de weg die we nog moeten rijden en de tijd die we hebben om hem te laten repareren. Na deze mededeling vertrekt hij alsnog voor zijn wandeling naar Miradór de los condóres. Hij moet er wel 350 m. voor omhoog klimmen, dat ging in gedeeltes. Stukken redelijk vlak en dan weer ineens flink stijgen. Het laatste deel was tegen de rotsen omhoog. Hij is weer heelhuids beneden gekomen.

's Middags zijn we weer samen op pad gegaan. Het weer was opnieuw omgeslagen. De zon scheen volop en het was zelfs warm. Bij de Salto Grande stond al een waarschuwingsbord: Zona de Fuertès Vientos. Er was vandaag opvallend weinig wind, zeker als je dat vergeleek met gisteren. En toch moest je oppassen niet van de rotsen geblazen te worden. De waterval vormt de verbinding tussen Lago Nordenskjold en Lago Pehoe. Wat er vooral speciaal aan is, is dat de kleur van het water zo mooi is. We zijn meteen doorgelopen over de sendero Miradór de Cuernos. Voor Henk een fluitje van een cent, voor mij de inspanning van deze vakantie. Die conditie, die al niet ál te goed was-dat geef ik toe-, was er door al die ziekteperikelen helemaal niet. Toch heb ik er van genoten. Veel foto's gemaakt van planten en bloemen langs het pad en ook de beloning van het uitzicht was mooi. Een perfect overzicht over Lago Nordenskjold en de Cuernos die er hoog bovenuit torenen. Ook een aantal condors kwamen nog even voorbij vliegen. We hebben hier 3 prachtige dagen doorgebracht met onverwachts zonnig, maar meestal zeer winderig weer. Een cadeautje! Over het 2^e hotel (hosteria Pehoe) hebben we gemengde gevoelens. Ik snap niet dat een hotel met zo'n fantastische ligging zo'n slechte kok in dienst kan nemen. Dat doet heel veel teniet aan de herinneringen die je overhoudt. Je kunt nl. nergens anders heen. Het eten was werkelijk van slechte kwaliteit. Ik snap heel goed dat je veel moet werken met diepvriesspullen. Maar als je zelfs nog geen pasta fatsoenlijk klaar kunt maken moet je jezelf toch eens achter de oren krabben. Veel borden gingen nog bijna vol terug naar de keuken. Dat geeft te denken! Aan de service lag het niet, al trok Marcos (de ober) het zich wel persoonlijk aan.

De laatste bestemming met de auto is Punta Arenas. Helemaal in het zuiden van Chili. Eigenlijk apart van dit land, aangezien je deze stad niet via Chileense wegen kunt bereiken. Je moet altijd via Argentinië of per vliegtuig of boot. De stad werd door de Engelsen gesticht in 1848. Het was bedoeld (net als Australië) als een plek waar je naar werd verbannen als je iets onwettigs gedaan had. Twintig jaar later werd het al vrijgegeven als vrijhandelsplaats. Als provisieplaats voor handelsschepen die Cape Hoorn moesten passeren werd het een belangrijke en rijke stad. Dat is terug te zien aan de gebouwen. Het verloor die functie toen in 1914 het Panamakanaal werd geopend. De kolonisatie van het gebied ging, net als elders in de wereld, wel ten koste van de populatie indianen die hier woonden. Het waren o.a. de Tehuelches. Het waren grote mensen. Het verhaal gaat dat de Spanjaarden die hun voetafdrukken voor het eerst zagen zeiden: 'qué patagón' = wat een grote voet! Dat verklaart meteen de naam van dit deel van de wereld: Patagonië.

Het werd een lange en een beetje eentonige rit. Gelukkig vonden we onderweg iets wat we konden bekijken: De cuave de melodron. In de beginjaren van de kolonisten ontdekte een Noor of een Duitser (bronnen spreken elkaar hier tegen) in een ondiepe, maar grote grot, de restanten van een melodron (een reuzenluiaard). Waarschijnlijk is het dier zo'n 10.000 jaar gelden uitgestorven. Natuurlijk zijn die botten en de huid niet meer hier.....die liggen in een museum in Londen! Maar er zijn 'diplomatieke stappen' ondernomen om ze weer terug naar de vindplaats te laten gaan.

En nu zijn we dus in Punta Arenas. De auto is al leeggehaald, nu moet alles weer terug in die tas. Dat zal nog puzzelen worden. Alhoewel....we hebben eigenlijk niet veel dingen gekocht. Ik wilde Henk graag dat plezier doen! Misschien in Ushuaia? Het hotel Ore Fueguino is werkelijk een hele leuke lokatie. Alles ademt de sfeer van vroeger uit. De kleuren zijn warm en de mensen die er werken ook! Het is hier wat je noemt 'gezellig'. Het stoeltje waarop ik nu zit is behoorlijk wankel. Ik hoop dat het mij overleeft.

We begonnen op de teller met kilometerstand 31.987. We zijn geëindigd op 36.922. Dat betekent dat we 4935 km. hebben gereden. Het waren mooie en inspirerende kilometers. Ik kan ze iedereen aanbevelen! Morgen naar Ushuaia....met de bus!