Tierra del Fuego: El fin del mundo

En hier zijn we dan. In het puntje van Zuid-Amerika, in Ushuaia. Het ligt op het eiland Tierra del Fuego. In het Nederlands Vuurland. Maar laten we eerlijk zijn, die andere naam klinkt veel mooier. We kwamen hier aan na een lange, maar niet vervelende busreis van 11 uur. We hadden gelezen dat deze bussen erg stipt zijn, dus we waren er ruim op tijd. Keurig zoals afgesproken, werden we opgehaald. Wachtend op het vertrek, zittend in die bus, kwam het dagelijkse leven gewoon voorbij. Mensen die zich naar hun werk haastten, beker koffie in hun handen en nog snel even wat snoep kopend bij het stalletje op de hoek. Want die Chilenen zijn echte snoepers. De verschillende verkopers van kranten kwamen ook voorbij. Op een krant heb je geen abonnement, die koop je gewoon op straat. Mensen die werden afgezet en druk afscheid van elkaar namen. En toch ook nog een aantal toeristen, die zoekend rondkeken en hun ticket controleerden. Heb ik éçht wel de goede bus, kom ik straks niet héél ergens anders uit! Stipt op tijd vertrekken, geloof dat maar niet. Als je dacht: Nu gaan we, dan stapte er weer iemand uit die nog snel eventjes iets moest doen of de chauffeur wilde toch nog even een sigaret. En toen we eindelijk gingen rijden bleek dat de krantenverkoper van de chauffeur nog niet langs was gekomen, die moest hij nog even zoeken. Dus een rondritje door Punta Arenas. Er werd onderweg ook nog even iemand 'opgepikt'. Snel en volgens ons dus illegaal, zonder kaartje. Betalen aan de chauffeur??? Een van de passagiers wilde toch ook nog wel graag een krant van een merk dat nog niet voorbij was gekomen, dus wéér stoppen. 45 Minuten te laat gingen we op weg. Heerlijk! Vooral omdat je toch geen haast hebt en lekker zit. De bijrijder kwam iedereen voorzien van (gesuikerde) koffie. Koffie zonder suiker....dat is toch niet te drinken, die hebben we niet! Verrassing....een broodje! Wat een service. Na de veerboot bij Punta Delgado kwamen we dan op Tierra del Fuego aan. Het eerste deel was zo vlak als Nederland, met alleen schapen. En af en toe een flamingo, guanaca, nandoe of eend.

Plotseling stopt de bus: Nergens iets te zien. De illegale passagier pakt zijn spullen en stapt uit. Waar moet die nu zijn? Laten we die hier zomaar achter? Ik hoop dat hij niet te ver hoeft te lopen of dat hij opgehaald wordt door iemand van een estancia (boerderij). Het landschap verandert. We rijden langs de Atlantische Oceaan. De andere kant van Zuid-Amerika dus. In Rio Grande worden we plotseling allemaal de bus uitgegooid! Eh....wat nu? Niemand geeft informatie. Een van de Argentijnse passagiers ziet onze verwarring en legt met handen en voeten uit dat er een andere bus komt voor het laatste stukje. Oké, dan weten we dat.

En weer verandert het landschap, van heuvelachtig wordt het bergachtig. We zien weer toppen met sneeuw. De laatste 60 km. zijn adembenemend. De bus neemt de Paso Garibaldi met een zekerheid die ik niet voel. Die afgrond is akelig diep en de weg héél erg smal. Oei, daar komt een enorme vrachtwagen aan. Nóg dichter naar de afgrondrand! Maar het gaat natuurlijk goed, de chauffeur heeft deze route wel vaker gereden en weet precies wat kan en niet kan. En dan.....Ushuaia. We zien het Beaglekanaal. We zijn er! Het voelt bijna emotioneel. Bestemming bereikt, hier wacht ons het avontuur dat Antarctica heet. Maar eerst natuurlijk Tierra del Fuego een beetje bekijken.

Volgens de officiële boeken heeft ene Franscico de Hoces de eer gekregen om dit deel van de wereld te 'ontdekken'. Hij was het, die de vele rookslierten omhoog zag kringelen van de vuurtjes van de Ona's en het land de naam Tierra del Humo gaf, wat later werd veranderd in Tierra del Fuego. Volgens sommigen omdat het land in het voorjaar bedekt is met de rode gloed van zuring en in het najaar door de gloed van de herfstkleuren van de bomen. Een paar jaar later ontdekte Magallanes een doorgang die nu zijn naam draagt. En daarmee begon voor de indiaanse stammen die hier woonden (Ona's, Haushs, Alakaufs en Yamana's) de ellende. Want hij bracht de missionarissen mee, die tot taak hadden de bevolking te bekeren. Er is geen enkele oorspronkelijke bewoner meer over. De laatste stierf in 1999. Die doorgang bracht niet de verbetering die men had gehoopt. Deze doorgang bleek door ondieptes, valwinden en muiterijen door de slechte omstandigheden soms gevaarlijker dan Kaap Hoorn. Van één schip is bekend dat het 7 ! jaar duurde voordat de opvarenden werden gered. Dat bleek nog één persoon te zijn, de rest was inmiddels gestorven. Uiteraard is het Beaglekanaal vernoemd naar het beroemde schip van Charles Darwin.

Onze hotelkamer (wát een uitzicht) kijkt dus uit op dit kanaal. Gisterenavond zo glad als een spiegel, nú zeer onstuimig met witte koppen! Ach, die wind hé! Morgen liever wat minder, dan vertrekken we immers. Gisterenavond hier héérlijk gegeten. Langzamerhand begin ik te herstellen. Veel eten kan ik nog steeds niet, maar ik kan wel weer genieten van wát ik eet! En dat is zeker zo belangrijk.

Vanmorgen hebben we het weer eens even lekker rustig aan gedaan. Genoten van een heerlijk, luxe ontbijt en genoten van het uitzicht. Een praatje gemaakt met enkele Australiërs uit Perth ( en tips gekregen over hun woonomgeving). Vanmiddag zijn we eerst even naar Ushuaia zelf gegaan en vast een beetje rondgekeken. Morgen doen we dat wat uitgebreider. Ze hebben een aantal piepkleine, maar toch interessante musea. Tot onze verrassing zagen we de Antartic Dream al aan de kade liggen. Meteen enthousiast natuurlijk! Wat lijkt zo'n boot klein.....moeten we daarmee de Drake Passage veroveren? Weten ze wel dat de wind gaat aanwakkeren tot windkracht 'weetikveel'? First things First: Parque Nacional Tierra del Fuego. Met een gids, dat is gemakkelijk, hoeven we niet op de tijd te letten wat betreft openbaar vervoer. Zo'n gids vertelt een hoop details: Zo komt de naam Ushuaia uit de taal van de Yamana's en betekent zoveel als 'land waar de zonsondergang begint'. De stad heeft inmiddels bijna 100.000 inwoners en dat is voor hier héél véél. Oorspronkelijk ook opgezet als een verplichte emigratie voor gevangenen. Maar daar waar ze in Australië bleven om het land te koloniseren, vonden de gevangenen het hier veel te koud en winderig. Watjes!! Dus dat project mislukte. Nu probeert de Argentijnse regering met verschillende middelen de mensen over te halen hier te gaan werken en dan ook te blijven. Dat lukt dus aardig! In het begin van het park start het stoomtreinbaantje Tren fin del mundo. Die laten we mooi aan ons voorbijgaan. Het zien aankomen is weer veel leuker. Hakkehakkepufpuf! We wandelen ondertussen langs een veengebied van maar liefst 6 meter diep. Het ontstaat doordat mossen iedere winter doodgaan en in het voorjaar een nieuwe laag vormen. Het vormt een dichte laag, waar zuurstof niet in kan doordringen en is daardoor een uitstekende bewaarplaats voor 'dode dingen'. 90% van het veen in Zuid-Amerika bevindt zich hier. Door o.a. Nederlandse universiteiten wordt onderzoek gedaan. We wandelen door verschillende begroeiingsgebieden (van moeras tot bos) en leren veel over de vegetatie. In het bos hangen 'Chinese lantaarns', een soort mistletoe die in de bomen hangt en eruit ziet als een ronde lantaarn. We zien heel veel verschillende vogels, vooral watervogels. Vanaf een afstandje bekijken we een beverdam en zien bevers aan het werk (via de verrekijker). We worden maatjes met een Braziliaanse met Duitse voorouders. Zij werkt als jurist in arbeidsrecht in Sao Paulo en reist in haar eentje rond. Ze is blij met wat Engelstalige aanspraak. Ze vindt vooral Nederlanders heel toegankelijk en gezellig. Kortom, een leuke en leerzame middag.

Morgenvroeg moeten we de koffers klaar hebben staan. Ze worden om 9.30u opgehaald en naar de boot gebracht. Dan moet ik ook pleisters gaan plakken tegen zeeziekte. Hopelijk helpen ze. Rond 18.00u vertrekken we dan naar het laatste, door ons nog niet betreden, continent. Wat een ervaring zal dat worden!

Dat betekent dus minimaal 12 dagen mediastilte. Morgen kijken we voorlopig voor het laatst naar de mail en op de reissite. Rest ons nog iedereen die dit leest hele fijne feestdagen te wensen en pas op voor vuurwerk. Dan zullen wij uitkijken voor de ijsbergen!

P.S.: Het staat er allemaal wat later op. Het was gisterenavond veel te gezellig. We gingen heel lat naar bed en hebben helemaal niet meer gedacht aan het versturen van deze site.