Antarctica:

Op 18 december werden we 's morgens wakker met een gespannen gevoel. Eindelijk...een belangrijk deel van deze reis stond op het punt te beginnen. We hadden de boot natuurlijk al zien liggen, maar nu moest de bagage worden klaargezet en voorzien van labels met ons hutnummer erop. Ze werden rond 10.00u opgehaald en de rest van de dag waren we dus bagageloos.

We hadden tot 15.00u de tijd om nog Ushuaia te verkennen. 2 Musea hebben we bekeken, hele kleine! De ene ging over de geschiedenis van Tierra el Fuego, de ander was het huis van de 1^e gouverneur. Leuk om even de tijd te doden, want eigenlijk waren we daar helemaal niet mee bezig.

15.00u : Het busje rijdt voor. Via allerlei (on)mogelijke steegjes halen we uit de verschillende accommodaties mensen op. Rond 16.00u rijden dan tenslotte de kade op waar de boot ligt. Een deel van de bemanning staat klaar om ons te ontvangen. Ik moet toegeven....de hartslag is wel wat omhoog gegaan. We worden welkom geheten en per kamers opgeroepen om de sleutel te komen halen. Tot onze verrassing krijgen we andere hut: nr. 218. Die ligt één level hoger, is groter en heeft een écht raam en geen patrijspoort. Het voelt alsof je een groot cadeau hebt gekregen: het Shackleton-deck dus. (voor diegenen die op internet de boot willen bekijken: http://www.antarcticdream.com/) De boot is slechts halfvol; 47 mensen nemen aan deze expeditie deel. Helaas volgt er meteen een dompertje. De deur is uit het lood geslagen (slecht weer in de Drake-passage tijdens de vorige reis) We krijgen nu nr. 223. Hetzelfde dek, maar een beetje kleiner, wel met raam, gelukkig!

's Morgens heb ik een pleister tegen zeeziekte achter mijn oor geplakt. In het Beaglekanaal is het heel rustig, bijna windstil weer. Ik haal het avondeten. Dat was trouwens heel goed! Maar de volgende ochtend gaat het mis en dat terwijl de beruchte Drake-passage zo tam is als wat! Zo rustig hebben het de laatste jaren niet meegemaakt! Ontbijt en lunch sla ik over, maar 's middags gaat het weer een stuk beter en dat is tot nu toe zo gebleven. Niet te vroeg juichen, maar ik ben blij met iedere minuut dat het goed gaat.

Aan boord zijn nog 2 andere Nederlanders en 4 Belgen. We hebben gesproken/gegeten met Ieren, Amerikanen, Engelsen, Zwitsers, Australiërs. Er zijn 16 nationaliteiten aan boord, de bemanning niet meegerekend. De Engelssprekenden zoeken elkaar op en zijn veruit in de meerderheid. Ik tel 8 Spaanstaligen. De voorlichting sessies worden in 2 talen gegeven. Henk is naar de lezing over vogels en walvissen gegaan. (ik lag dus op bed te wennen aan ze zeegang) Samen zijn we vanmorgen naar de lezing over pinguïns geweest en straks ga ik nog naar de fotografielezing.

Je wordt hier echt in de watten gelegd. Het eten is perfect en de bemanning heel vriendelijk en behulpzaam. Jordi (de bioloog) komt net vertellen dat we eerder bij Antarctica arriveren omdat de zee zo kalm is. De eerste pinguïns hebben we zojuist gezien (13.30u). Nu de 1^e ijsberg nog. Iedereen heeft last van gezonde spanning, dat kun je merken.

Tijd om even iets te vertellen over Antarctica: Vele jaren voordat de 1^e mensen dit gebied zagen schreven de Grieken al over dit continent. Zij waren van mening dat er iets moest zijn om onze aardbol in balans te houden. Tegenover de grote landmassa's in het Noorden moest er 'iets' zijn aan de andere kant van de aarde. Om een lang ontdekkingsverhaal kort te houden: Op 14 december 1911 bereikte de Noor Roald Amundsen als eerste de geografische zuidpool. Hij versloeg hiermee Robert Scott met 23 dagen. Toen hij het middelpunt bereikte stond daar dus reeds de tent van Amundsen met de Noorse vlag.

Het werelddeel Antarctica ligt geïsoleerd van alle andere werelddelen: 1000 km van Zuid-Amerika, 2200 km vanaf Oceanië en 3600 km vanaf Afrika. Dat zijn de dichtstbijzijnde landmassa's. Het beslaat 10% van het landoppervlakte van de wereld. Het is (bijna) geheel bedekt met een ijs-/sneeuwlaag, die op sommige plekken 4 km. diep is. 80% van de voorraad gletsjerwater is hier opgeslagen (zoet water).Er is geen bloemen-en plantenwereld (2 grassoorten)en er leven slechts enkele diersoorten. En die leven van het voedsel dat de zee hen biedt. Deze landmassa is verdeeld onder een aantal landen. Er is een verdrag waarin staat dat er alleen onderzoek mag worden gedaan en dat Antarctica moet blijven zoals het is. We zullen zien! Straks krijgen we een 'verplichte' lezing van IAATO. Dit is de overkoepelende organisatie van alle touroperators die mogen landen op Antarctica. Zij hebben hele duidelijke afspraken met elkaar gemaakt en er staan strenge boetes op een overtreding

Om 15.40u wordt de eerste ijsberg gespot. Het wordt omgeroepen vanaf de brug. Het is dé manier om iedereen aan dek te krijgen. We zitten nu in de wateren van Antarctica en de temperatuur van het water is gedaald tot rond het vriespunt. Zorg dat je dus niet overboord slaat. Die eerste aanblik is overweldigend. Zo immens groot (en het stuk onder water is nog vele malen groter). De zwarte stipjes op die ijsmassa zijn pinguïns. We zijn vergeten de mutsen op te zetten....dat zal niet meer gebeuren. Je oren vriezen van je hoofd door de wind die om de ijsberg waait. Door de luidspreker roepen ze om dat we toch écht met één hand iets moeten vastpakken. De golven zijn hoger dan ze er op het eerste gezicht uitzien. Nog een paar uur en dan komen we bij het vasteland van dit continent aan. Eerst weer eventjes binnen opwarmen met een lekker kopje thee!

Gelukkig, 'The Drake' zijn we overgestoken. De schade is beperkt gebleven. Iedere avond wordt verteld wat we de volgende dag gaan doen. En dat is altijd onder voorbehoud, dat wordt er nadrukkelijk bij vermeld. Het is goed dat ze dat gezegd hebben! We worden wakker en het mooie weer is vannacht verdwenen als sneeuw voor de zon. Alleen omgekeerd! Het stormt en het sneeuwt. De kapitein heeft dus besloten het programma helemaal om te gooien. Het probeert dit weer te ontvluchten en is in de nacht verder naar het zuiden gevaren. Dat was een goede keuze, niet dat het nu zo'n fantastisch weer is, maar we kunnen wel in de zodiacs. Ze maken hier een verschil tussen zodiac-cruise en landing. We gaan dus vanmorgen een landing doen. Dat betekent dat we het land betreden. Een dikke parka en rubberen laarzen hebben we gisterenavond al gekregen. Mijn kuiten waren te dik voor die laarzen. Geen probleem...ze worden een stukje opengeknipt!

We varen naar Wilhelmina-bay. Iedereen voelt dat dit bijzonder wordt. Voor het eerst staan we met beide benen op Antarctica bodem. Misschien voor anderen moeilijk voor te stellen, maar het voelt écht heel speciaal! De zodiacs proberen zo dicht mogelijk bij de kant te komen, maar bijna altijd moet je een stukje door het water lopen. Vandaar het advies om een dubbel paar dikke sokken aan te trekken. Bij Henk zijn er dat dus 3 geworden! Het water is ijskoud. Aan wal liggen een paar Weddell seals (zeeleeuwen). We krijgen instructies: blijf minimaal op 5 m. afstand en loopt nooit tussen de seal en de zee in. Na een half uurtje kuieren in Antarctica stappen we weer in de zodiacs voor een rondvaart door de bay. Daar ligt een halfgezonken schip te verroesten: 'The Gobenor'. Vogels zijn nu de vaste bewoners geworden. Als je door de gaten kijkt, zie je nog allerlei dingen in het schip liggen.

Na de lunch (dat is hier een complete warme maaltijd met 3 gangen) stappen we weer in de zodiacs. Het begint al te wennen. De trap naar beneden is al niet meer zo eng en we beheersen inmiddels de 'zeemansgreep'. Ook is het verplicht om je bij vertrek aan te melden en weer af te melden als je terugkomt. We gaan naar Dunkin Island?. Daar moeten we via een sneeuwpad flink omhoog klimmen om de nesten van de Gentoo-pinguïns te bezoeken. Deze soort heeft een rotsbodem nodig om te nestelen en die liggen meestal heel hoog. Ze bouwen hun nest van 'pebbles'. (kleine steentjes en schelpen) Ze zijn niet te beroerd om die van elkaar te stelen om ze voor hun eigen nest te gebruiken. Het is kostbaar en moeilijk te verkrijgen materiaal! Pas als het nest klaar is leggen ze hun ei, dat vervolgens wordt uitgebroed door er bovenop te gaan zitten. Om boven te komen maken ze paden. Die worden de pinguïnhighway's genoemd. Ze zijn duidelijk te herkennen aan hun bruine kleur. Wat kunnen die beesten poepen! Het stinkt een uur in de wind. Je ruikt ze al voordat je ze ziet. De sneeuw is poreus en het is moeilijk om naar boven te komen. Twee mensen raken dan ook geblesseerd (enkel en knie). Ik ben ook één van diegenen die telkens weer diep wegzakken tot aan de knie. Ik wil het risico niet lopen om ook mijn knie te verdraaien, dus ik ga op mijn gemak samen met hen terug naar beneden. En daar valt ook genoeg te zien!! Samen met Jordi maken we een 'strandwandeling'. We bekijken dezelfde pinguïns als ze uit het water aan land komen. Af en toe moet je een stukje door het ijskoude water om voorbij een rotsblok te komen. En dan plotseling.....op 2 meter afstand zwemt een Minkwhale voorbij. We kunnen hem bijna aanraken. Zelfs Jordi is verrast. Dat heeft hij nog nooit meegemaakt. Jullie zullen me op mijn woord moeten geloven want het ligt niet vast op camera. Die heeft Henk nl. mee naar boven genomen!

Na het avondeten (weer 3 gangen) maken we nog een zodiaccruise of wandeling naar een andere Gentoo kolonie. Je mag zelf kiezen. Henk gaat de wandeling maken en ik de boottocht. Maar nu verdelen we de camera's. Voor de zekerheid!

Even iets vertellen over de kleding: Als je alles hebt aangetrokken wat er nodig is, lijk je zelf wel een pinguïn. Thermisch hemd, T-shirt, fleece en daaroverheen een parka. Thermische broek, spijkerbroek en waterdichte broek. Extra dikke sokken en rubberlaarzen en tenslotte nog een zwemvest. Je waggelt als het ware door de gangen van het schip. Ik draag dan ook nog 2 paar handschoenen: dikke handschoenen met daaronder een dun paar om te kunnen filmen. Het kost behoorlijk wat tijd om dat allemaal aan te trekken. Want je draagt het niet als je bijvoorbeeld in de eetzaal bent. Daar is het nl. behaaglijk warm.

De volgende dag: woensdag 22 december mogen we terug naar kamer 218. De deur is gemaakt. Dat willen we wel, want deze kamer is een stuk groter en de badkamer óók. Heerlijk, wat een verwennerij!. Vandaag staan weer 3 excursies op het programma. We gaan eerst naar Neko Harbour. Daar klimmen we weer omhoog naar een Gentoo kolonie. Dit keer ga ik wel helemaal omhoog. Vanaf daar heb je een fantastisch uitzicht over de baai. En je kunt hier de Gentoo's goed observeren. Het is lachwekkend hoe ze proberen bij elkaar die 'pebbles' te stelen. Je kunt er uren naar kijken. Ook kun je goed zien hoe inspannend de weg omhoog voor de beestjes is. Met sprongetjes worden de hobbels genomen en ook dat ziet er komisch uit. Na de lunch (wat een goede kok hebben ze hier aan boord) bezoeken we een Chileense basis. Daar verblijven 10 mannen. Ze zijn er alleen in de 4 zomermaanden. Dan gaan ze terug. Eigenlijk doen ze daar niet veel. Het is geen researchstation. Ze zitten er alleen om de belangen van Chili te verdedigen op Antarctica. De mannen zelf vinden het wel best zo. Ze kunnen zo ongeveer 4 maanden lang hun eigen gang gaan. Rondom de basis zit een grote kolonie van die Gentoo-pinguïns. Vreselijke stank! En daar zit je dan 4 maanden van te genieten! Overal waar je je voeten neerzet, stap je in de guano (poep). Na een uurtje hebben we het wel gezien en varen we terug naar de boot. Inmiddels gaan we huppelend de trap op en af! De touwen van de zodiac worden ook niet meer krampachtig vastgehouden. Niet té nonchalant worden, je wilt écht niet achterover in het water kukelen!

Inmiddels is de lucht volledig blauw geworden. Precies op het juiste moment, want we varen naar Paradise Bay. Er zijn eigenlijk geen woorden om te beschrijven hoe fantastisch mooi dat is met dit licht. We worden aan alle kanten ingesloten door bergen en gletsjers. In het water drijven ijsbergen van verschillend formaat. Door de lichtinval komen de meeste mooie kleuren tevoorschijn. Het water is zo glad als een spiegeltje, dus alles zie je dubbel. Dat is soms verwarrend en toch ook weer leuk om te filmen. De ijsbergen drijven in de lucht! Jordi noemt het 'the perfect day'. Om ons de ruimte te geven om goed om ons heen te kijken, gaan er maar 8 mensen in één zodiac. Normaal zijn dat er 12. Omdat er maar weinig mensen aan boord zijn, gaat alles heel snel en heb je dus meer tijd in de zodiac of aan land. Als je wilt gaan staan om iets te filmen of fotograferen moet je eerst toestemming vragen aan de 'chauffeur'. Geen onverwachtse bewegingen dus. Al is het water hier nog zo mooi blauw....het blijft ijskoud! Iedereen is diep onder de indruk. Het is een onwaarschijnlijk mooie plek en je beseft dat dit écht zo moet blijven! Je merkt ook aan iedereen dat ze zich bewust zijn van deze unieke omgeving. Als iemand iets verliest (per ongeluk- een zakdoekje o.i.d.) wordt het opgeraapt. Aan boord wordt zélfs de as van een sigaret opgevangen in je hand. En o wee als je je daar niet aan houdt! Roken aan land is verboden!

Na het eten worden plotseling de motoren stilgelegd. Iedereen vraagt zich af waarom. Maar niet voor lang. In de baai zitten de pinguïns boven op de ijsbergen. Ze komen allemaal het water uit. Daar moet een reden voor zijn. En die reden is een groep van 40 orka's. En ze geven een geweldige show weg. Zelfs de kapitein staat bovenop de bridge te filmen en te genieten. De hele bemanning (ook de kok) laat hun werk vallen en komt kijken. De verrekijker van Henk wordt dankbaar geaccepteerd door de bemanningsleden. De afwas komt later wel! Het is een spectaculair gezicht. Als je op een bepaald moment op de juiste plek bent, heb je unieke beelden. Ze zwemmen zelfs onder het schip door. Iedereen is zó enthousiast, dat ze onvoorzichtig worden. Er wordt een waarschuwing omgeroepen om niet té ver over de reling heen te hangen. Wij behoren niet tot degenen met die unieke opnames, maar dat maakt niets uit. We hebben het wel allemaal gezien en de beelden zitten voorgoed in mijn hoofd. We hebben ze wel van een afstandje gefilmd en ook dat is geweldig. Overigens is dit een speciaal soort orka's die alleen hier voorkomen. Ze hebben gele vlekken in plaats van witte. Na de humpbackwhale is dit de 2^e soort die we zien. Het blijft altijd weer een bijzonder moment. Er heerst die avond een ware feeststemming aan boord. Er wordt rondgegaan met champagne en de drankjes aan de bar zijn voor half geld. De jongeren maken het vanavond erg laat! De beelden die sommige mensen dus hebben kunnen maken worden uitgebreid bewonderd.

Donderdag 23 december: De kerstboom staat! De kapitein wil graag door het Lemaire channel varen om bij een de basis van Oekraïne te komen. Dat is nl. wel een onderzoeksbasis en daarom interessant om te bezoeken. We worden om 6.30u gewekt om kijken naar de spectaculaire doorvaart van dit kanaal. Nu, die is inderdaad zo spectaculair dat we vastlopen in het ijs. Het hele schip kraakt. De kapitein besluit om terug te keren. Veiligheid boven alles! Geen basis dus! Het weer is trouwens weer zoals eerder. Bewolkt en een beetje mistig, met een flinke wind. Voorlopig geen excursies dus! Iedereen gebruikt de vrijgekomen tijd op zijn eigen manier. Lekker douchen, boek lezen, film/foto's bekijken of hun reisjournaal bijwerken. De sfeer is lekker ontspannen en de indrukken van gisteren werken nog na! Om 16.00u wordt dan toch nog het sein gegeven dat we ons klaar moeten maken voor een landing. Maar eerst luisteren we naar een korte lezing van een medewerkster van de Britse basis Port Lockroy. Ze vertelt iets over de geschiedenis van deze kleine basis. Oorspronkelijk in de 2^e wereldoorlog daar neergezet om het gebied rondom Kaap Hoorn in de gaten te kunnen houden. Daarna kreeg het een wetenschappelijk doel. Nu zitten we in de 4 zomermaanden 4 vrouwelijke vrijwilligers die de basis in orde houden en een kleinschalige wetenschappelijke observatie doen over de invloed die de mens heeft op een kolonie Gentoo pinguïns. De oorspronkelijke gebouwen worden in dezelfde staat gelaten als vroeger en op dit moment zijn er 2 extra mensen die de bezig zijn met de restauratie. Het gebouw valt onder de National Heritage Trust. Er is een klein winkeltje waar je het één en ander kunt kopen. Het verdiende geld wordt gebruikt om de basis op te knappen. Als dank dat wij straks het eiland mogen bezoeken, krijgen ze van de kok 2 kalkoenen mee. Hun voorraden zijn nl bijna op en hun kerstdiner zou dan bestaan uit gebakken aardappelen en vlees uit blik. Ze zijn zichtbaar blij met dit cadeautje. Wordt het toch nog een Merry Christmas for all.

De basis is inderdaad een stuk netter en aantrekkelijker dan de Chileense basis waar we gisteren waren. Er is een heus museum, dat veel informatie geeft over het barre leven op zo'n basis. Vroeger zaten de bewoners het hele jaar hier, dus ook in die ijskoude wintertijd. Tijdens het opknappen van de muren van de slaapruimte ontdekten de 4 vrouwen een aantal muurschilderingen van Hollywood actrices onder een laag muurverf. Ze proberen die nu te herstellen. Duidelijk dat ze geschilderd zijn door een mannelijke bewoner van vroeger!

In instappen van de zodiacs aan boord is een makkie in vergelijking met het uitstappen aan land en er vervolgens weer instappen om terug naar de boot te gaan. Je moet soms een stuk door het water (dat is gemakkelijk), maar ook stappen we vaak over op rotsen die glibberig en steil zijn. Dan is het dus klimmen en klauteren. Met al die lagen kleding valt dat soms niet mee! De 2^e landing is bij een gemengde kolonie van gentoo en blue-eyed cormorants (shags). We ploegen weer door de sneeuw heen om er te komen. Regelmatig zakt er iemand tot aan zijn knieën in. Probeer daar maar eens uit te komen. En dan moet je ook nog het gat dichtmaken, omdat er misschien anders een pinguïn in klem komt te zitten. Er waait plotseling een papiertje voorbij. 2 mensen rennen erachteraan op het te pakken. Je mag immers alleen voetstappen achterlaten, dat is er goed ingepeperd. Dus er volgt een reddingsactie om het papiertje te pakken te krijgen. Dat valt niet mee met die wind!

Het slechte weer in het noorden heeft inmiddels het zuidelijk deel bereikt. De kapitein besluit om terug te varen naar het betere weer in het noorden. Dat wordt dus de hele nacht varen door de Bransfield Strait om bij Deception Island te komen. Mensen die last hebben van zeeziekte wordt geadviseerd een pilletje te nemen. Mijn pleister werkt telkens 3 dagen, dus ik hoef geen verdere maatregelen te nemen. Handig! En inderdaad....bij het ontbijt ontbreken weer een aantal gasten. We zijn wakker geworden en de omgeving is totaal veranderd. Het voelt niet meer alsof we in Antarctica zijn. Waar zijn al de ijsbergen en gletsjers gebleven? Deception Island heeft in het midden een grote, beschutte baai. Het water heeft daar weer een hele andere kleur blauw. Het is hier bijna windstil en het zonnetje schijnt. Je hoeft je niet helemaal in te pakken in lagen om even aan dek te gaan. De zeezieke mensen zullen nu wel snel opknappen. Er staan 3 landings op het programma vandaag.

Deception Island is eigenlijk een vulkaan. De caldera (kratermond) heeft een doorsnede van ruim 14 km. en is gevuld met water. Een deel van de caldera is ingestort en daardoor is een opening ontstaan waar je dus doorheen kunt varen. Je komt dan in een redelijk beschutte baai. In de baai kun je resten van een oud Noors walvisstation bekijken. Hierin werden de walvissen die ze gevangen hadden verwerkt tot van alles en nog wat. Ook kun je er- gek genoeg - zwemmen in een poel warm water als het eb is. Bij vloed wordt de poel overspoeld met het ijskoude water in de baai. Dat betekent dat deze vulkaan dus nog actief kan worden.

Helaas komt er van al deze plannen niets terecht. Het lukt nog net om één landing te doen en een wandeling te maken naar de top van de vulkaan. Maar als we weer terug beneden zijn moeten we snel in de zodiacs. Het waterig zonnetje is verdwenen en de wind is flink toegenomen. De laatste zodiac krijgt dan ook nog met pech te maken. Drie leden van het activiteitenteam moeten tot aan hun middel het ijskoude water in om de zodiac naar de kant te trekken. Dat mag niet langer dan 1 minuut, anders wordt het te gevaarlijk. Dus krijgen ze het bevel van Jordi onmiddellijk terug in de boot te gaan, het duurt te lang. De zodiac wordt dan teruggesleept naar de Antartic Dream. Ik zie het allemaal van een afstandje gebeuren. Wij zaten in één zodiac eerder. Natuurlijk kreeg ik weer de volle laag van een diepvriesgolf. Max waarschuwde telkens op tijd, maar zijn aandacht was even ergens anders. Ik heb het nog nooit zo koud gehad. Meteen omkleden is dan het beste. De rest van het programma wordt dus afgelast. Dat is voor alle mensen die heel graag wilde zwemmen een teleurstelling. Maar iedereen heeft wel in de gaten dat het écht niet kan.

De kapitein besluit de baai van Deception Island te verlaten om ergens een minder ruig plekje te zoeken voor het kerstdiner (dat is hier op 24 december). Hij nodigt iedereen uit om op de brug te komen kijken hoe het navigeren gaat uit de smalle doorgang. En dat is dan ook weer een geweldige ervaring. Super geconcentreerd staan de 4 officieren te navigeren. Aanwijzingen worden doorgegeven en herhaald door de stuurman. Overigens is er geen sprake meer van een stuurwiel, maar van een knop die in de juiste positie wordt gezet. Je mag gedurende de hele reis op de brug komen, behalve in Beagle Channel. Ik had dat nog niet gedaan en dit was dus een leuke ervaring.

Zelfs in de beschutte omgeving waar we naar toe varen zijn de golven hoog. Iedereen komt bij elkaar voor een kerstcocktail. De kapitein wenst iedereen hele fijne kerstdagen en we toasten met elkaar. Het kerstdiner smaakt heerlijk, maar helaas niet voor mij. Ondanks de pleister slaat de zeeziekte toe. Ik zit het kerstdiner uit, maar ga daarna meteen naar de hut. De rest van dit verhaal zal ik jullie besparen!

25 december: 1^e kerstdag. Vannacht heeft het echt gestormd. Er kwam een waarschuwing door de speaker om alles veilig op te bergen en niets te laten rondslingeren. Ik had soms het gevoel dat ik op de kop in bed lag. De schipschommel in de Efteling is er niets bij vergeleken. Buiten sneeuwt het, we zien geen hand voor de ogen. Het schip wordt regelmatig huizenhoog opgetild om vervolgens weer naar beneden te glijden. We zitten midden in het 1^e lagedrukgebied. Een eventueel laatste uitstapje met de zodiac lijkt ver weg. Omdat we vrij plotseling in de nacht het vasteland van Antartica hebben verlaten om naar Deception Island te gaan, overheerst een beetje het gevoel van teleustelling. Waarom niet gewoon nog één dag daar gebleven. Nu zitten we 2 dagen vast in dit slechte weer. Maar dan besef ik dat je lang niet van alles op de hoogte bent. Misschien is het weer daar óók heel slecht. En we hebben al heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt.

Van Patricia krijg ik een paar zakjes gemberthee. Die had ze meegenomen uit Engeland. Hier kennen ze dat niet. 'Voor als we straks de Drake Passage ingaan', fluistert ze. Zo gaan de passagiers en bemanning hier met elkaar om, je bent één grote familie die elkaar helpt. Want de terugtocht zal heel anders verlopen, daar heeft de kapitein ons al voor gewaarschuwd. Leuk vooruitzicht! Maar op dit moment zitten we tussen de 2 lagedrukgebieden in en ziet het water eruit zoals in een zwembad. Even genieten!

En dan klinkt door de luidspreker: Hello everybody, how are you doing? Get ready for a landing at Jubany Base. De landerige stemming slaat direct om, we mogen van boord! Voor de laatste keer de hele mikmak aantrekken en binnen 15 min. melden! Dat kan nu, we zijn ervaren in het omkleden. It's a little bit !!! rough outside so, dress well. Het zijn zo van die standaardzinnetjes die we kunnen dromen. Voor Jordi is dit zijn één na laatste reis voordat hij gaat meezeilen op een zeilschil van Europa naar Antartica. Maar die zinnetjes met die speciale intonatie zullen we nog lang horen in ons hoofd. Het is een grote, Argentijnse basis die permanent (dus zomer en winter) bezet is. In de zomer 51 mensen en in de winter 25 personen. Als dit dan de zomer voor moet stellen (wind en sneeuw recht in je gezicht) wat moet dan de winter wel niet zijn? Warme koffie en thee staat voor ons klaar, de kok heeft snel koekjes gebakken. Het is vandaag 1^e kerstdag, dus eerst wensen we iedereen Feliz Navidad. We bekijken eerst een aantal gebouwen en maken daarna een, ja je leest het goed, strandwandeling! Een aantal jonge zeeolifanten liggen hier lekker te luieren in de sneeuwstorm. De commandant van de basis geeft aanwijzingen hoe we ze moeten passeren. Dieren komen hier op de 1^e plaats, daarna pas die nieuwsgierige toeristen. Jordi geeft het sein om te vertrekken, het 2^e front komt snel dichterbij. Dus snel terug in de zodiacs voor een laatste natte en hobbelige terugvaart naar het schip. Het ligt uitnodigend op ons te wachten. Bij binnenkomst eerst weer de laarzen ontsmetten en dan is er warme tomatensoep. Daar word je weer mens van!

Maar nu is dan toch echt gedaan met de pret. Het schip maakt vaart en trotseert de golven. Het wordt geen rustige terugvaart naar Ushuaia. De 1^e dag gaat nog wel, maar de 2^e dag worden we vol door het stormfront geraakt. Windkracht 8/9 en golven van 9 meter hoog! En dat noemt de kapitein nog 'rustig'. De kok hoeft in ieder geval niet veel meer te koken. De helft van de passagiers blijft in de hut. Weer anderen eten wél iets, maar niet álles (waaronder ik) en de rest heeft echte zeebenen. Een aantal medereizigers hebben we 3 dagen niet meer gezien. Het ontbijt is helemaal een dolle boel, de golven zijn nu het hoogst en zelf de obers kunnen niet meer zo gemakkelijk uit de voeten. De paar mensen die er zijn ( 18 ongeveer) worden bediend, zelf lukt het bijna niet om iets vol of compleet over te brengen. Uit de keuken klinkt af en toe flink lawaai. Ik denk dat ze met heel wat minder serviesgoed weer in Ushuaia aankomen!

Eindelijk komt het Beagle-channel in zicht en de golven worden ook een stuk lager. Tegen theetijd komt iedereen die was ondergedoken in zijn hut weer naar boven. Met witte gezichten storten ze zich massaal op de thee met allerlei lekkere koekjes, cakejes e.d. Ze moeten wel uitgehongerd zijn. Het einde van de reis komt in zicht als de loods aan boord komt. We komen dus vrij vroeg in Ushuaia aan, de avond van tevoren. Dat betekent een rustig, laatste diner en ontbijt. We hebben de laarzen en parka's al moeten inleveren. In plaats daarvan kregen we een Antartic Dream Sweater. Waar moeten we die in hemelsnaam laten? Er is vast nog wel een plekje in de reistas, en anders maar flink aanduwen. De laatste pleister tegen zeeziekte wordt dankbaar door Diego aangenomen (één van het team). Die arme jongen is bij ruw weer ook nog steeds zeeziek. Die pleisters helpen het beste en zijn hier niet te krijgen.

Om 18.00u nog een laatste presentatie. Er wordt een verslag getoond van onze dagen op de Antarctic Dream. Er komen prachtige, ontroerende en ook komische foto's voorbij. Het is niet alleen prachtig om te zien, maar het wekt ook emoties op! Hebben wij dit écht allemaal gezien en meegemaakt? Ook het hele reisprogramma staat op het scherm. Jordi vertelt dat dit nogal een ongewone reis was, ook voor hem. Vanwege de steeds veranderende weersomstandigheden moesten hij en de kapitein vreemde wegen bevaren. En dat leverde dan ook een afwijkend programma op. Ach, het is leuk om origineel te zijn! Veel dingen van het programma hebben we dus niet kunnen doen, maar daar kwamen weer andere dingen voor in de plaats. Jordi heeft dan nog een verrassing voor ons.....we krijgen allemaal de DVD met de beelden. Iedereen blij!

Tijdens het laatste diner zijn alle plaatsen weer bezet. De kapitein komt een cocktail met ons drinken. Hij bedankt ons voor ons geduld en de medewerking. Niets te danken hoor ! De nada! Héél graag gedaan!

We varen onze thuishaven binnen. Aan de kade ligt een monster van een schip. Het blijkt de 'Veendam'te zijn van de Holland-Amerika-Lijn. Ons gemoedelijk bootje lijkt erin te verdwijnen. Opeens worden we weggeblazen door hun scheepshoorn. Liefst 3x!!! Ik moet eerlijk bekennen dat hij statig van de kade wegvaart. Maar toch maken we een lange neus....wij hebben met onze voeten op Antartica gestaan. Dat is en blijft voor hen een zoete droom. Lekker puh!

Morgenvroeg is het vroeg ontbijten, dus de tas moet klaarstaan om 7.00u. Het wordt inderdaad aanduwen, die sweater is nogal dik! En dan proberen te slapen. Dat is echt vreemd. We liggen inmiddels aan wal en ik mis het geschommel en het geluid van de scheepsmotoren. Daarvoor in de plaats klinkt het geluid van arbeiders in de haven. Dat is 'menselijk' geluid en dat is anders. Het voelt ook anders. We hebben nauwelijks tijd om te ontbijten, de bus staat al klaar om ons naar het vliegveld(je) te brengen. Dat wordt een lange zit, want het vliegtuig vertrekt pas om 13.15u. Snel afscheid nemen van mensen die je in deze 11 dagen goed hebt leren kennen en waarschijnlijk nooit meer zult zien. Ook de hele staf staat klaar. Als we dan op de kade stappen is dit avontuur écht voorbij!

Het is bijna niet te beschrijven wat we hebben gezien en vooral gevoeld. De indrukken zijn niet goed vast te leggen op papier. Ik lees het hele verhaal nog eens over en denk dan....het is véél meer dan dat. Hopelijk zeggen de beelden straks een beetje meer wat Antarctica nu eigenlijk is. In ieder geval, onder alle weersomstandigheden iets waar we heel zuinig op moeten zijn. Mensen zijn hier ondergeschikt, de natuur is op deze plek de keizer!