Buenos Aires:

Vanuit Ushuaia zijn we via El Calafate naar B.A. gevlogen. We vonden dat eerst een beetje vervelend, niet rechtstreeks. Maar het bleek onverwachts leuk te zijn om zo boven het onderste deel van de Andes te vliegen. We zagen in de verte opnieuw de Torres Del Paine, het Lago Argentina en zelfs een deel van de Perito Moreno liggen. Nostalgische gevoelens sloegen meteen toe! We zaten lekker ruim (bij de nooduitgang) en zagen het allemaal weer onder ons voorbijkomen.

Rond 19.30u landt het vliegtuig in Buenos Aires. De piloot had de temperatuur al gemeld....31 gr. Als een driedubbele deken met extra dekbed werden we door de hitte bedekt. Snel het dikke vest uit....maar dat hielp niets. Koffers.....waarom is iedereen al weg en staan wij hier nog? Even ademhalen voordat we ook maar gaan dénken dat ze er niet zijn. Oef....de laatste 2 tassen zijn die van ons. Buiten staat de chauffeur al op ons te wachten. We stappen in en dan zitten we opeens midden in het razend drukke verkeer van deze miljoenenstad. En dat voelt totaal niet goed! We kijken elkaar eens aan.....het liefst zouden we omdraaien en terugvliegen. Ruim 5 weken hebben we midden in de natuur gezeten en dan nu dit! Zou dat ooit wennen? Ja hoor, na één dag B.A. kan ik jullie melden....het went!

Hotel Dandy is een heel bijzondere lokatie. De muren zijn bedekt met muurschilderingen. Het donkere hout, de lampjes en de glas-in-lood ramen stralen sfeer uit. Een deur van 4 meter hoog geeft toegang tot de kamer. Boven ons bed een prachtige fresco van een nieuwsgierig meisje dat, verstopt achter een gordijn, kijkt naar 2 tangodansers. Het verlangen om óók te dansen straalt uit haar ogen. De airco staat aan, dat maakt het een stuk aangenamer. We hebben met onze 4 Belgische medereizigers afgesproken om te gaan eten in La Brigada. Rond 21.00u. We zoeken het op en het ligt slechts 3 ½ blok van ons hotel af. Dat wordt dus gewoon wandelend er naar toe. Helaas....schijnbaar is het bij hen niet gelukt. Maar hun tip om daar te gaan eten is een goede geweest. Het is er nu al stampvol. Streng vraagt de ober of we wel gereserveerd hebben. Eh...nee dus. 'Het ziet er zo gezellig uit'....Quizas...por favor...un exceptión?' Hij lacht en brengt ons naar een tafeltje. We gaan snel zitten voordat hij zich bedenkt. Mocht het eten hier écht zo lekker zijn dat we nog een keertje terugkomen.....reserveren dus! Nou....het eten is zo Argentijns als het maar kan. Alles wat je bestelt is enorm, vooral het vlees. Daar kan een hele tafel van meeëten. Als we zo om ons heen kijken, gebeurt dat ook. Delen is hier heel normaal. Rond 23.00u lopen we terug naar het hotel. Iedereen is nog op straat. Het is nog steeds warm buiten. Binnen één land een verschil van ruim 30 gr. We maken nog snel het reisverslag in orde. Dan kan iedereen thuis een beetje mee gaan genieten van Antarctica. Ik weet dat sommige mensen erop zitten te wachten.

We hebben moeite met slapen. Het bed beweegt....! We zijn toch niet meer op de boot! Ons lichaam moet nog wennen aan het vasteland. Ik heb altijd gedacht dat dit een fabeltje was, maar het is écht zo. Als we de wakker worden is het nog steeds niet over. De vloer van de ontbijtzaal deint ook al op en neer. Raar gevoel! Hoe lang duurt dat? Als ik naar beneden kijk, kieper ik bijna voorover.

We gaan het vandaag rustig opbouwen. Eerst maar eens de barrio San Telmo verkennen. Ons hotel ligt in deze wijk. Het is een van de oudste wijken van B.A. Het toeristisch centrum is de Plaza Dorrego. Vroeger was het een standplaats van paardenwagens. Iedereen, hoe arm ook, had een paard. Dit plein, met eeuwenoude bomen, was een soort parkeerplaats voor paardenwagens. Nu zijn er allemaal terrasjes op het plein. Rondom het plein proberen handwerklieden hun waren te verkopen. Een aantal jaren geleden was deze wijk nog een plek waar je beter niet kon komen. Totdat de wijk herontdekt werd. De huizen werden opgeknapt, er kwamen kleinere hotels en daarmee ook de restaurantjes. (waaronder La Brigada). Je kunt hier nu weer 's avonds rondlopen, al moet je wel op de verlichte straten blijven. Bij de mercado de San Telmo ontmoeten we onverwachts onze 4 Belgen. Dat is leuk! Zij hadden wel geprobeerd te reserveren bij La Brigada, maar dat was niet gelukt. Nu kunnen we alsnog de email-adressen uitwisselen. Zij vliegen vandaag weer terug. Hun vakantie zit erop. De mercado is een grote, overdekte markt met kleine winkeltjes. In Santiago was het vis, hier is het vooral antiek. Maar ook fruit, vlees en kleding wordt verkocht. We kopen zoete broodjes, kersen en appels voor de lunch. Het gietijzeren dak beschermt je tegen de felle zon. Het is maar liefst 32 gr. En dat is wel eventjes wennen.....zelfs wel langer dan eventjes!

's Middags hebben we een city-tour geboekt. We worden om 14.00u opgehaald. Het duurt maar liefst anderhalf uur voordat we compleet zijn. De verkeerschaos in B.A. is hiervoor verantwoordelijk. Maar ondertussen zien wij toch al veel van de stad. We vervelen ons niet. Veel van de wijken zien we alleen vanuit de bus (Palermo, de City, Montserrat, Recoleta). Het geeft dus een indruk. We stappen 3x uit voor een halfuurtje. De eerste stop is op de Plaza de Mayo. Dit is de naam van het plein dat vóór het regeringspaleis ligt: de Casa Rosado. Hoe het aan zijn naam komt is duidelijk...zo rose als wat! Het lijkt wel een taart! Het plein heeft zijn naam te danken aan de Bevrijdingsdag van 1810. Voor ons is de naam vooral verbonden met de dwaze moeders. Vrouwen die hardnekkig bleven demonstreren voor het recht te weten te komen wat er met hun verdwenen kinderen was gebeurd. Tijdens de dictatuur van generaal Videla werd er geen prijs gesteld op de vrijheid van meningsuiting. Tegenstanders werden opgepakt en van velen is nooit meer iets vernomen. Langzamerhand komt er steeds meer duidelijkheid over wat er zich toen allemaal heeft afgespeeld. En ook nu wordt er nog steeds voor van alles en nog wat gedemonstreerd op het plein. Er is zelfs een speciale hoek voor de spandoeken. We lopen wat rond, maar de tijd is te kort, dus morgen gaan we nog een keertje terug.

De 2^e en 3^e stop zijn in de wijk la Boca. Wie Boca zegt, zegt meteen ook Maradonna. Deze oude havenwijk is vooral bekend om La Bombonera, het kleurrijke blauwgele voetbalstadion van Boca Juniors. Alle huizen rondom dit stadion hebben dezelfde kleur en je hoeft je niet af te vragen wie hier de grote held is! De voetbalclub en ook het stadion heeft deze kleur omdat bij de oprichting van de club werd besloten dat het de kleuren kreeg van het 1^e schip dat de haven binnen zou varen.....en dat was een Zweeds schip. Helaas....Diego Maradonna was er niet. Dus even met zijn beeld op de foto. Geen handtekening voor de klas. Jullie zullen het met de foto moeten doen! We rijden door naar de Caminito. Het is een deel van la Boca, zeer toeristisch, maar kleurrijk en levendig. De golfplaten huisjes hebben alle kleuren van de regenboog, er lopen trommelaars rond te dansen en voor de café's dansen ze de tango. Heel gezellig allemaal, je kunt er uren rond blijven kijken. Helaas, we hebben maar een halfuurtje. Ik vergeet mijn koelkastmagneetje te kopen. Dus even een mailtje naar Hans en Wilma. Zij zullen hier beslist ook komen!

's Avonds lopen we naar Plaza Dorrego. Heerlijk buiten eten op het pleintje onder de bomen. Aan alle kanten klinkt muziek. Gelukkig telkens om de beurt, anders zou het een kakofonie van geluid opleveren. Voor onze tafel wordt de tango gedanst. We zouden zomaar aan deze stad kunnen wennen!

30 december: Heerlijk....pas opstaan als je wakker wordt. Nu is dat voor mij niet veel later dan 8.00u. Maar het idee alleen al! Henk ligt nog heerlijk te slapen. Tijd voor een uitgebreide douche. Ik dacht dat de zeebenen wel verdwenen waren, maar nee hoor....bij het opstaan is het weer (voor eventjes) terug. Het verdwijnt gelukkig snel. Vandaag wordt het weer 32 gr. En dat betekent dat we het rustig aan willen doen. Europeanen willen veel te veel in één dag proppen, zeggen ze hier. Het is niet voor niets dat tussen 13.00u en 15.00u veel gesloten is. Voor morgen boeken we een excursie naar de Tigre Delta en de Tren de la Costa. Hoeven we zelf niet na te denken. Vandaag staat opnieuw de Plaza de Mayo op het programma, maar dan uitgebreider. Dan lopend naar Puerto Maduro, het nieuwe en sjieke deel van B.A. (te vergelijken met The Docks in Londen), het parlement en evt. Recoleta. We gaan het metrosysteem van deze stad eens bekijken en gebruiken natuurlijk. Eens kijken of dat allemaal lukt.

Het metrosysteem is hier niet moeilijk te begrijpen. Kaartjes kosten €0,20. Dan is het ook niet erg als je je eens vergist. Voordat we het beseffen staan we al op de Plaza de Mayo. We lopen de Catedral Metropolitana binnen. Meestal brengt zo'n kerk verkoeling, hier niet. De buitenkant is nog indrukwekkend, het ziet eruit als een Griekse tempel. Binnen valt vooral de mozaïekvloer met prachtige bloemmotieven op. Aan de zijkant staan heel veel mensen iets te fotgraferen. Daar moet dus iets bijzonders te zien zijn. We lopen ook die kant uit. Aan de zijkant blijkt het mausoleum van Generaal José de San Martin. Dat is een nationale held. Hij bevrijdde Argentinië, Chili en Peru van de Spaanse heerschappij. En dan ben je dus een held. Je mag alleen niet begraven worden in gewijde grond, want je bent een vrijmetselaar! Dus lig je niet ín, maar net buiten de kerk!. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk! Zou hij wel in de hemel gekomen zijn??? Op naar de volgende nationale trots: de koepel van de Banco Nacional de Argentina. Hij moet bijna net zo groot zijn als die van de St. Pieter in Rome. Filmen en fotograferen streng verboden! Dat moet toch écht wel iets indrukwekkends zijn. Je merkt 't al aan mijn verhaal: Het stelt niets voor, vinden wij! Het is niet eens een koepel. (of hoeft een koepel niet rond te zijn?) Ik zou het niet eens willen fotograferen, dus dat levert geen conflict op met de ordebewakers. Maar lekker koel is het wel daarbinnen. En het ziet er nog uit als een bank bij ons zo'n 30 jaar geleden. En dat maakt het dan weer leuk! Buiten nog even kijken van wie het standbeeld is voor het Casa Rosada. Jawel, van dezelfde generaal José de San Martin. En weer zien we daar 2 medereizigers (uit Duitsland) van de expeditie. Er wonen 12 miljoen mensen in deze stad en je komt ze overal tegen! Even bijpraten. Hadden zij ook zo'n gemengd gevoel toen ze hier aankwamen? Ja dus! En ook last van zeebenen....ook dat!

Dan gaan we lopend richting Puerto Madero. Dat blijkt een hele puzzel. Je moet allerlei enorm brede wegen oversteken (rennen, anders staat het voetgangerslicht weer op rood voordat je aan de overkant bent!), loopt voor je gevoel eerst de verkeerde kant op, maar je kunt er wel komen! Het oude havengebied van B.A. heeft een metamorfose ondergaan. Argentijnen woonden liever niet aan de Rio de la Plata. Ze wilden niet herinnerd worden aan hun immigrantentijd. Bovendien was de haven lange tijd verboden terrein tijdens het militaire regime. In 1991 begonnen kunstenaars de oude pakhuizen te gebruiken en sindsdien is er veel veranderd. De pakhuizen zijn nu trendy restaurants, winkeltjes en cafeetjes. Aan de overkant is de skyline van B.A. verrezen met dure hotels en appartementen. Je wandelt naar de overkant over de Puente de la Mujer (een brug gebouwd om de Argentijnse vrouwen te eren, ontwerp van Calatrava). Het ontwerp zelf is mij een raadsel. Ik zie er niets vrouwelijks in. Aan de overkant staat o.a. het nieuwe Hiltonhotel. In hun garage staan de vrachtwagens en andere auto´s klaar die vanaf 1 januari deelnemen aan de alternatieve Parijs-Dakar race. Dat zal me een chaos worden in de straten van B.A. We mogen wel wat eerder naar het vliegveld vertrekken! We lunchen in een van de vele restaurantjes, bekijken de driemaster Sarmiento dat diende als opleidingsschip van de Argentijnse Marine en wandelen in die bloedhitte weer terug naar Plaza de Mayo. We duiken opnieuw de metro in op weg naar het parlement, het congreso. In het park wordt Henk op een agressieve manier lastig gevallen door een van de vele daklozen van deze stad. Dat geeft ons opeens een heel vervelend gevoel. Er is een wolkje voor de zon gekomen. We bekijken dit deel van de stad opeens argwanend en zien ook de ruwe kanten van deze wereldstad. Gelukkig verdwijnt dat gevoel weer snel als we bij het karretje van een vriendelijke, tandloze vrouw versgeperst sinaasappelsap kopen. Ze doet er een extra sinaasappel bij omdat we er zo warm uitzien! De wereld is ineens weer zonniger geworden. We wilden eigenlijk wat gaan drinken in Cafe Tortoni. Wereldberoemd, vooral om zijn interieur. Maar dat wisten andere mensen ook! Een hele lange rij staat braaf voor de deur te wachten in die hitte. Daar hebben we geen zin in, we zoeken wel een plaatje op internet en komen dus daardoor bij het vriendelijke, tandloze vrouwtje terecht. En dat hadden we dus op dat moment net nodig! Tijd om terug te gaan naar het hotel. Recoleta moet het helaas zonder ons bezoek doen. Lekker douchen en even bijkomen, Vanavond naar de tangoshow van Esquina Carlos Gardel.

Tot nu toe kloppen alle gemaakte afspraken. We worden telkens keurig op tijd opgehaald. Soms staan er zelfs 2 busjes voor de deur (zoals in Ushuaia). Als we een uur na de geplande tijd nog niet zijn opgehaald voor de show worden we wat nerveus. We hebben bij andere reizen al eerder meegemaakt dat we 'vergeten'waren. Maar...alles komt goed. We waren gewoon de laatste dit keer. Onderweg naar het theater worden we wel even stil. Voor de 2^e keer vandaag zien we de andere kant van deze stad. Het is vanavond schijnbaar tijd voor het ophalen van het vuilnis. De grote containers worden omsingeld door mensen die in het afval aan het wroeten zijn. Het lijkt erop of het afval gescheiden wordt, maar er zijn ook mensen aan het zoeken naar bruikbaar materiaal. Grote ogen in magere gezichten kijken even op als het busje voorbij komt rijden. En dan zit ik me druk te maken of we al dan niet op tijd worden opgehaald. Ik word er even stil van. Het theater Gardel ligt in de wijk Abasto. Het is een geoliede machine. Gladjes wordt alles geregeld en voordat we het weten zitten we aan een lange tafel. Keuzemenu voor de neus, water en wijn geregeld. Er is één minpuntje....het eten is niet écht lekker. Eigenlijk meer gaarkeuken dan de haute-cuisine van de folder. Maar de show maakt alles goed. Die vertelt het verhaal van het ontstaan van de tango. Natuurlijk speelt Carlos Gardel hierin een grote rol. Helaas is de man al op jonge leeftijd bij een vliegtuigongeluk omgekomen, maar zijn legende leeft voort. (Dat verhaal klinkt bekend, nietwaar?) Het is boeiend om naar te kijken. De tango begint voor ons te leven. Heel speciaal is het optreden van een echtpaar op leeftijd. Op een intense manier, maar natuurlijk niet meer zo atletisch, geven zij hun beleving van die dans weer. En dat maakt indruk op iedereen. De terugreis is ook weer een belevenis op zich. We worden als laatste naar het hotel gebracht. Dat betekent een gratis' Buenos Aires by night' rondrit. Prachtig, zoals sommige gebouwen in het licht staan. Alleen Casa Rosada (het regeringspaleis) is akelig lelijk in de schijnwerpers. Vooral Puerto Madero maakt indruk. De architect heeft óók nagedacht over hoe zijn ontwerp indruk moet maken als het donker is. De tweede dag B.A. zit erop. We kijken erop terug met gemengde gevoelens.

31 december: dag van de chaos: Lekker gemakkelijk, we boeken een dagexcursie en we hoeven niet zelf na te denken. Alleen op tijd opstaan. Niet dus! Dat op tijd opstaan ging goed, het ontbijt zat er op tijd in. We waren klokslag 9.00u bij de receptie. Het busje kon komen. Vraagtekenogen bij Daniël, de receptionist. Die excursie was toch voor morgen? Daniël, wij vertrekken morgen. Je zou voor vandaag boeken. Foutje! Hij probeerde nog van alles te regelen, maar alles zat vol. Duizend verontschuldigingen. Maak je niet druk, Daniël, we verzinnen wel wat anders. Verbaasde blik, niet boos? Nee hoor...laat ons even nadenken. Het avontuur stadsbus, dat hadden we nog niet gedaan. Daniël, heel bezorgd: Niet doen, om wel 10 verschillende redenen. Neem een taxi, dan kom je tenminste aan! Flauwekul, de bus stopt hier voor de deur, wat kan er misgaan! Wij dus naar de bushalte, één blok verderop. Er komt een touringcar voorbij rijden. Die stopt bij ons hotel. Ik ben meteen wakker: Zou die misschien toch voor ons kunnen zijn? Henk loopt snel terug en gaat eens navragen. En jawel hoor! Daniël had tóch gewoon voor vandaag geboekt! Hij zakt bijna door de grond van schaamte. Wij blij dat we nog niet weg waren! Dus op weg naar de Tren de la Costa en de Tigre-delta.

De trein: We hebben deelgenomen aan een Argentijnse recordpoging om in het Guiness book of Records te komen: Hoeveel argeloze toeristen passen er in één treinstel (in vaktermen: een tweetje) Antwoord: Maakt niet uit, je blijft gewoon doorduwen! Deze 'treinreis' duurde maar 15 min. Toen moesten we er - gelukkig - weer uit! Weer is de bus, met nét zoveel mensen als er zitplaatsen waren. We reden naar het noorden. Tijdens een uitbraak van gele koorts ontvluchtten de rijke inwoners van B.A. de stad en lieten grote landhuizen bouwen richting de Tigre-delta. We komen langs het stadion van Rio de la Plata. Iemand in de bus zegt per ongeluk La Bombonera. Dat is tegen het zere been en levert een grote blauwe plek op. De rivaliteit tussen deze 2 clubs is bijna zo groot als een burgeroorlog! Nooit meer zeggen! De boottocht door de Tigre-delta op een catamaran is aardig, maar niet spectaculair. De beloofde 'lunch' is 1 dl. koffie (alwéér met suiker!) en een koekje. Tot onze verbazing zijn we rond 14.00u weer terug in B.A. Erg vinden we dat niet, want we laten ons nu afzetten in de buurt van Recoleta. Deze wijk heeft alles in huis; mondain, artistiek, levendig, cultureel en ga zo maar door. We beginnen met een fatsoenlijke lunch bij La Victoria. Heerlijk gegeten en betaalbaar! Eten moesten we ook wel, want de kans dat we vanavond iets kunnen krijgen is héél klein. Het is hier de gewoonte om alles op 31 december te sluiten, ook de restaurants. Alleen een tango-show bijwonen is dan de oplossing. Maar laten we dat nu net gisteren hebben gedaan! We gaan natuurlijk naar het Cementerio de Recolata. Als je dát niet hebt bezocht, ben je niet in B.A. geweest. En dat allemaal vanwege die ene vrouw: Evita. Natuurlijk liggen er vele Argentijnse helden begraven. Maar niemand is daar naar op zoek. Iedereen beweegt zich in de richting van dat ene graf. Je krijgt wel een rondwandeling bij de entree waarop haar graf bijna als laatste staat aangegeven, maar volgens mij neemt 90% een korte route. Wij dus ook, want al die namen zeggen ons niet zoveel. Natuurlijk zijn al die grafmonumenten indrukwekkend. Een beetje familiegraf kost hier US$ 150.000. en als je dat kunt betalen, wil je ook een mooie grafkelder, nietwaar? Eentje die opvalt! De grafkelder van de Fam. Duarte is vrij eenvoudig. Een aantal zwarte plakkaten met haar naam hangen aan de zijkant. Het is het enige grafmonument met verse bloemen. Haar legende leeft nog immer voort! Naast de Cementerio ligt de Basilica del Pilar. Van buiten een vrij eenvoudige kerk, van binnen met 6 barokke altaren één en al pronkstukken. De kerk werd gesticht door de eerste bewoners van deze wijk: de franciscanen van de Recoleta-orde (ongeschoeide monniken). Vandaar de naam.

En dan dus het onbezonnen avontuur: terug met de stadsbus. Het 1^e probleem is het betalen. Dat kan alleen met muntgeld. Je zou denken, nou en! Maar in Argentinië hebben ze nauwelijks munten. Die zijn zeldzaam! En zonder muntgeld word je de bus uitgezet! Maar dat wisten we, dus we hadden gespaard. Geen probleem dus. Het 2^e probleem is dat niemand precies weet waar de haltes zijn. Simpel op te lossen door een supermercado binnen te stappen of bij een kiosk te vragen. Er is daar altijd wel iemand die het weet! Probleem nr. 3: Ze rijden nooit op tijd. Dat klopt, maar ze rijden zo vaak, dat is dus echt een probleem van niks! Nr. 4: de route is onduidelijk. Klopt ook, dus een duidelijke stadsplattegrond voor je neus is wel handig. Probleem nr. 5: onveilig door het rijgedrag van de chauffeur. Ook waar: dus 2 handen vrijhouden om je goed vast te houden! Het 6^e probleem is de tijd: het kost je soms uren om op de plaats van bestemming te komen door het drukke verkeer. Zal best waar zijn, vandaag was er bijna niemand op straat omdat alles al gesloten was. Wij zijn in ieder geval vrij snel bij het hotel terug gekomen en dat voor een bedrag van €0,50 voor 2 personen. En dat spreekt ons Nederlanders aan. Daar heb je wel wat voor over! Hoe oudejaarsavond gaat verlopen weten we niet. In een winkeltje hebben we een fles rode wijn, een zak chips en nootjes gehaald. Voor het geval we niets te eten kunnen krijgen. Wij zijn op alles voorbereid. Waarschijnlijk lopen we later op de avond richting Plaza Dorrego.

Wij wensen in ieder geval iedereen een gelukkig, gezellig en gezond 2011 vanuit de warme, zwoele stad die Buenos Aires heet!