Iguazú:

Oudejaarsavond is een hele gezellige avond geworden. Daar zag het eerst niet naar uit. We zouden in het hotel iets eten, dat kon volgens Daniël tot 22.00u, en daarna naar de Plaza Dorrego. We hadden voor de zekerheid een klein zakje chips, wat nootjes en een fles rode wijn gehaald. Ervaring! En ja hoor, geen service meer na 20.00u. Te vroeg om naar de Plaza te gaan, dus maar even in de patio een glaasje wijn en wat chips eten....om daar vervolgens tot 1.00u te blijven hangen. Er waren meer gasten op dat idee gekomen. Zes wat oudere Amerikanen kwamen met tassen vol lekkere dingen ook naar de patio. En je kunt veel over Amerikanen zeggen, maar gastvrij zijn ze wel. Ons zakje chips vonden ze maar zielig en onze kurkentrekker 'interessant'. Die hadden ze nl. zelf niet bij zich! En zo werd het een heerlijke, gezellige avond. We hoorden de knallen, maar hadden er geen last van. Er vlogen geen kanonskogels langs onze oren (want siervuurwerk, dat kennen ze niet écht, althans niet in deze wijk). De oudste was 80 en commandant geweest van de New York Fire department. Veel van zijn vrienden waren omgekomen op 9/11 in de Twin Towers. Hijzelf was al gepensioneerd maar toch gaan helpen. Het waren immers 'familieleden'. Brothers, zoals hij ze noemde. Een ander was een professor in de antropologie, ook vol met verhalen over de verschillende culturen die ze had leren kennen tijdens haar reizen. Het was 24.00u voordat we het in de gaten hadden! Geweldige avond gehad!

Op 1 januari dus naar Iguazú. We moesten weliswaar helemaal omrijden vanwege de Dakar-rally, maar iedereen lag nog op één oor en dus waren de straten bijna leeg. We hadden al gehoord dat het daar bijna 40 gr. was geweest met heel veel zon. Inderdaad....geweest! De temperatuur was er nog wel, maar de zon niet meer. Toen wij aankwamen kwam de regen met bakken uit de hemel. Tropische stortbui, maar dan van een paar uur. Onze poriën werden ook meteen opengezet. Het zweet stroomde met stralen ons lijf uit. Dit was voor ons een beetje teveel van het goede! Maar de taxichauffeur stelde ons gerust. Straks schijnt de zon weer. En inderdaad, een uurtje later scheen de zon en dampte het bos waarin onze lodge lag. Het werd dus op een andere manier vochtig. Gelukkig....de airco deed het en de fan ook. Dus...redelijke koelte op de kamer. Diegene die de douche heeft uitgevonden verdient - postuum - de Nobelprijs. Het diner 's avonds was een BBQ. Heel anders dan bij ons. Hier is het echt kilo's vlees en eigenlijk vrijwel niets anders. Alles wordt ook erop gegooid. Het hele beest wordt gebruikt, dus je bord moet regelmatig worden vervangen vanwege het restafval. Europeanen eten het magere vlees, Argentijnen ook het vettige deel. Op tijd naar bed, morgen om 6.20u opstaan. We worden vroeg opgehaald om naar de watervallen te gaan.

In 1541 ontdekte Cabeza de Vaca per toeval deze watervallen. Hij was op doorreis naar Asunción en had geen tijd om ze verder te verkennen. Hij gaf ze snel een naam, Santa Maria was snel bedacht en reisde door! Nu brengen 5 miljoen mensen per jaar een bezoek aan dit wereldwonder der natuur. We hebben de Niagara- en de Victoriafalls gezien, maar dit slaat écht alles. De Cataratas del Iguazú , de naam betekent 'groot water', bestaat uit 275 watervallen die zich over een lengte van 2,7 km. in een 70 m. diepe kloof storten. Een gordijn van water uit de Rio Iguazú valt hier naar beneden en komt tenslotte uit in de Rio Paraná. Gemiddeld 1700m3 water per seconde. Zo, dat zijn de feiten! Nu de realiteit: Je weet niet waar je kijken moet, het water dondert om je heen, bonte vlinders landen op je armen, je loopt in de file en je wordt zeiknat! Dat laatste niet zozeer als je langs al dat moois loopt, maar wel tijdens de boottocht met de zodiac. Daarover later meer. De grootste hoeveelheid water (29.000 m3 per seconde) veroorzaakte een vloedgolf, die in 1983 alle plankiers bij de Garganta del diablo meesleurde. Er is nu een nieuwe route gemaakt en ze zijn bezig om het voetpad bij de Garganta te verbinden met de Upper Trail. Er is werkelijk van alles gedaan om de stroom toeristen goed aan te kunnen, maar in de file staan in de vakantie (want het is nu zomervakantie in Argentinië) is normaal. Bonte vlinders, aapjes, witsnuitneusberen en leguanen vormen de achtergrond bij deze watervallen. Bij een restaurantje komen we onverwachts Denise en Karin tegen, onze Ierse tafelgenoten van de Antarctica-expeditie. Weer even tijd om herinneringen op te halen en om te horen hoe het hen verder vergaan is. Ook zij hebben Oud-en Nieuw gevierd in Buenos Aires en zijn bijna doof geworden van de harde knallen om hen heen. Morgen vliegen ze terug naar Ierland.

's Middags staat de tocht met de zodiac op het programma. Nu is een zodiactocht voor ons inmiddels geneden koek, maar deze is toch wel een beetje anders. In Antarctica probeerden de bestuurder je dróóg te houden. Hier is het juist de bedoeling om iedereen drijfnát te maken. En dan bedoel ik ook echt zeiknat.....je kunt net zo goed meteen met al je kleren aan in de rio springen! Nietsvermoedend ga ik in het midden van de boot zitten, aan de rand. Want je wilt tenslotte wat zien, nietwaar! En laat dat nu juist de plek zijn, waar je vol wordt geraakt door de waterval en later door de stroomversnelling in de rivier. Voor het eerst in mijn leven heb ik me gewoon uitgekleed tot op mijn ondergoed waar allerlei vreemde mensen bij waren. We hebben mijn kleren al draaiend uitgewrongen om ze vervolgens, nog steeds kletsnat, weer aan te trekken. We hadden wel een regencape bij ons, maar die hadden we niet aangetrokken. We hadden nl. een tijdje staan kijken naar de andere boten, maar dat zag er niet zo spectaculair uit. Wisten wij veel dat we geboekt hadden voor de 'speciale versie'. Mochten jullie dit nog lezen, Hans en Wilma, neem een set droge kleding mee. Dan loop je niet 2 uur met drijfnatte kleding aan. Het is nu 5 uur later en de kleding hangt nog steeds te drogen over de terrasrand. Gelukkig waren we wel gewaarschuwd om de camera's goed op te bergen in waterdichte zakken. We hadden het dus kunnen weten!

Buiten is het een kakofonie van hoge tonen. De jungle komt bij zonsondergang tot leven. Dat duurt een uurtje. Gelukkig, want het is best een snerpend geluid. Als het écht donker is houdt dit gesnerp binnen 1 seconde op. Het is opeens doodstil! Lekker gegeten, maar de porties mogen ze gerust halveren. Geen postre dus. (nagerecht)

De tweede dag hier staan de watervallen aan de Braziliaanse kant op het programma. Je moet daarvoor dus weer alle tijdrovende grensformaliteiten ondergaan. We hoeven zelf de bus niet uit en kunnen dus ook niet controleren of de douane niet de zoveelste Argentijnse stempel door onze kostbare Antarctica stempel zet. Meteen controleren als we ze terugkrijgen. Gelukkig, ze tonen respect! Na 2 uur komen we dan eindelijk daar aan. Om vervolgens anderhalf uur de tijd te krijgen. Het Braziliaanse gedeelte is echter een stuk kleiner dan de andere kant. Dus we kunnen rustig wandelend over de plankiers. We waren bang dat dit deel niet zo indrukwekkend zou zijn, een beetje mosterd na de maaltijd dus. Maar gelukkig is dat niet zo. Met name de Garganta del Diablo kun je nu heel goed zien omdat je deze neerstortende watermassa vanaf beneden ziet. En dat ziet er indrukwekkend uit. Je kunt elkaar niet verstaan, zo'n lawaai maakt al dat vallende water. De wind staat onze kant op, dus je moet regelmatig de cameralens druppelvrij maken. De fijne sproeinevel is heerlijk verkoelend in deze hitte. De Brazilianen hebben een panoramalift gebouwd om weer terug naar boven te komen. Aardig van ze, want het is een hele klim. Onderweg terug naar de grens is er sprake van een 'klein technisch mankement'. Toevallig net bij een mooie, maar dure souvenierwinkel. Interesse in een stenen tafel van amethist van 372 kg.? Het is even sjouwen en een hele hoop bijbetalen aan bagageovergewicht, maar dan heb je wel wat unieks. En inbrekers zullen het niet zo gemakkelijk meenemen, dus een aandenken voor het leven!

We halen bij een benzinepomp iets te eten en te drinken en gaan lekker 'luchtig' gekleed op ons eigen terrasje zitten. We zitten nog maar nét als er een tropische onweersbui losbarst met natuurlijk weer de nodige hoeveelheid water. Dat hoort bij dit klimaat. Na een uurtje schijnt alweer de zon. Even tijd voor onszelf en lekker nietsdoen! Kan ik misschien eindelijk dat boek eens uitlezen waarin in al in de eerste week begonnen was. En het is écht niet dik...eigenlijk een pocketboekje! Dat lukt! 's Avonds weer heerlijk gegeten in onze eigen lodge. Waarom zouden we naar Iguazú gaan als het hier heerlijk en ontspannen eten is. We hebben al gehoord dat dit stadje niet veel voorstelt en we zijn gewoon toe aan even relaxen. Daarvoor hadden we deze lodge ook geboekt.

Vandaag wordt een dag van heerlijk niets doen hebben we met onszelf afgesproken. Morgenvroeg om 4.00u opstaan om aan een 28 ! uur durende terugreis te beginnen. En dat is dan tot aan Schiphol. We zijn gewoon niet alert genoeg geweest bij de boeking. We moeten zo vroeg vertrekken omdat we o.a. weer die grensformaliteiten hebben, dan een vlucht naar Sao Paulo met tussenlanding, dan 8 uur wachten op de aansluitende vlucht naar Madrid, daar gelukkig weer binnen 2 uur naar Amsterdam. Helaas kunnen we niet vooraf inchecken in Sao Paulo, dus maar afwachten waar we zitten in het vliegtuig. (iets met de overstap in Madrid). Ik word al moe als ik eraan denk! Dus.....vandaag niets! We staan laat op, wandelen wat door de jungletuin van deze lodge en zien prachtige vlinders, bloemen, planten die bij ons in een miniversie in de huiskamer staan, leguanen en huizenhoge bomen. En op de achtergrond de bijhorende geluiden. We zitten op ons terrasje en als het ons te warm wordt gaan we gewoon even naar binnen, waar de airco op 24 gr. staat afgesteld. In stukken werk ik dan het reisverslag bij. Van hieruit verzenden wordt niets. Internet is zo traag, dat je rustig kunt gaan lunchen voordat je de reispagina geopend hebt....als dat al lukt! En ook daar maken we ons maar niet druk om. Ontspannen tot in de toppen van de vingers en tenen.

Maar aan het eind van de middag moeten we er toch echt aan geloven: het inpakken van de tassen. We hebben niet veel souvenirs verzameld, maar gedragen kleding neemt ook meer plaats in is mijn ervaring. Dus dat wordt passen en meten. Het helpt dat we weer wat dikkere kleding aantrekken. We gaan immers terug naar het koude Nederland. Gelukkig valt het allemaal mee, binnen een halfuurtje zijn we klaar. Nog even lekker gaan eten en dan op tijd naar bed. Het zal nog stikdonker zijn om 4.00u. Zouden ze koffie hebben op dat tijdstip? Terug naar Nederland....en eigenlijk is dat toch ook wel weer fijn.

We hebben een geweldige reis gemaakt, veel indrukken opgedaan. Zoveel, dat het soms niet meer te bevatten was. Antarctica was een droombestemming en heeft de verwachtingen volledig waargemaakt. De Carretera Austral was een belevenis, het rijden alleen al. Buenos Aires, een wereldstad, niet echt iets voor ons. Maar leuk om er eens geweest te zijn. En dan de watervallen...overdonderend mooi. Het bijhouden van een reispagina was leuk om te doen en we keken echt uit naar nieuwe reacties, ze stimuleerde mij om alles goed in me op te nemen. Allemaal bedankt daarvoor. Deze 7 weken zijn voorbij gevlogen, maar nu is het tijd om naar huis te gaan! En naar Chili en Argentinië gaan we beslist nog eens terug.