Geland op Tasmanië

De luchthaven van Singapore is nooit saai. Naast de zeer goede faciliteiten valt er ook veel te zien. Ga gewoon op een bankje zitten en laat het leven aan je voorbij komen. Zoveel verschillende mensen met ieder zo zijn eigen gewoontes. De wereld is van iedereen en iedereen gaat ook naar andere werelden. Wat kunnen we soms toch moeilijk doen over dat 'anders' zijn. Aangekomen op de luchthaven van Melbourne (tijd +10 uur)nemen we de horde van de Australische douane. Je kunt maar beter ervoor zorgen dat alles op dat formuliertje klopt. Het meisje bij de paspoortcontrôle waarschuwt ons: Ze kunnen soms heel moeilijk doen over kleine dingen. Bijvoorbeeld over de Mentos, die je nota bene van Qantas hebt gekregen of over een verkeerde hotelnaam. Maar alles loopt op rolletjes, zélfs het rolletje Mentos mag mee! De overstap naar het vliegtuig dat ons eindelijk op de plaats van bestemming zal brengen (Hobart) halen we gemakkelijk. En dan landen we dus met onze voeten 'Down Under' op Australische bodem. Dat voelt goed.....we zijn er ! Wat een poppenhuisvliegveldje vergeleken met Singapore! Binnen 25 stappen sta je weer - met bagage - buiten. De auto wordt opgehaald, een Hyundai i30. Helaas passen de 2 tassen met niet in de kofferbak. De hoedenplank gaat er dus uit.

TASMANIË: vernoemd naar onze eigen Abel Tasman. Hij ging als eerste Europeaan in 1642 aan wal, noemde het Van Diemensland en draaide vervolgens weer om. De Britten wilde het een kleine 200 jaar later wel hebben, al was het alleen maar om aartsrivaal Frankrijk te pesten! Ze vonden het wel geschikt als strafeiland voor de bannelingen die zich in Sydney niet wisten te gedragen. Tegelijkertijd vonden zij het nodig om een einde te maken aan het bestaan van de Aboriginals. Ze werden gewoon als vee afgeslacht. De laatste volbloed Aboriginal stierf in 1876. (Haar naam was Truganini.) Het hoort bij Australië, maar de natuur is er heel anders. Hier vind je geen woestijnen of tropisch regenwoud. Wat je er wel vindt is de Tasmanian Devil en het zo eigenaardige vogelbekdier. Er wonen niet veel mensen, maar de Outback is vele malen leger. Sommige delen van dit eiland zijn nog onontdekt en worden bedekt met oerbossen waar misschien nog dieren wonen die wij niet kennen.

We moeten even wennen aan het links rijden en aan de automaat. Ook de handel van de ruitenwissers zit weer verkeerd om. Dus die gaan aan als je richting aan wilt geven. En andersom! We volgen het advies van Joanna op en rijden de 1270 meter hoge Mount Wellington op. Op een heldere dag is het uitzicht op Hobart prachtig. Beneden leek het helder, maar eenmaal boven stroomde de koude lucht over de bergrand. Hobart in the Mist. In één dag te maken krijgen met een temperatuurdrop van 30 gr. ( 32 gr. in Singapore en 2 gr. bovenop die berg) Dat gebeurt je niet zo vaak. Ondanks de kou genieten we van de rust en witte stilte......tot er een lading tieners uit een bus stapt. Gekleed in allerlei verschillende stijlen ( van punk tot kostschoolmeisje), maar niet zo geschikt voor dit weer.. Ze lopen dan ook rillend, maar allemaal luidruchtig en uitgelaten (letterlijk misschien!) rond.. Een van de leraren wordt opgetild en ze dreigen hem over de rand te gooien. Need a hand, mate ! Opvallend is wel, dat de foto's nog genomen worden met gewone digitale camera's. Mobieltjes hier niet gezien. We rijden weer door de haarspeldbochten naar beneden....daar schijnt de zon wel. We zoeken eerst onze B&B op. Helaas staat The Lodge on Elizabeth verkeerd aangegeven in het ANWB boek. Daar ligt het midden in een winkelgebied voor voetgangers, waar je met de auto dus niet mag komen. We vinden met veel moeite een parkeerplaats in een garage om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het heel ergens anders ligt. We hoeven van de parkeerwachter niet te betalen! De lodge is geweldig, we krijgen het Convict Cottage. Zelf voor je ontbijtje zorgen, maar alles is al wel in huis gehaald. Er staat een doos chocolade en een fles bubbeltjeswijn voor ons klaar. We droppen onze bagage en lopen naar het (kleine) centrum van de stad. Daar kopen we een SIM kaart voor Australië. De 30 dollar krijg je terug als beltegoed. We bekijken de haven van Hobart, waar o.a. de Sea-sheperd ligt. Deze organisatie verzet zich tegen het doden van walvissen en zeehonden en doen dat met hardere middelen dan bijv. Greenpeace. We lopen wat rond tussen de vissersboten en zitten op een bankje in het zonnetje......we zijn eindelijk waar we zo graag wilden zijn....in Australië.

26 maart: Vandaag zijn we eerst naar de 'beroemde' markt op Salamanca Square geweest. Het is een soort braderie, maar dan iedere week. Heel sfeervol, veel muziek en veel stalletjes met plaatselijke producten. Wat ons opvalt zijn de prijzen...in negatieve zin dan. Aardbeien voor €10,- per kilo (laat maar liggen dus), een potje jam voor €6,-. Voor insiders....dat is zélfs mij te gortig. In deze appelstreek zou je niet verwachten dat een kg. €4,- kost. Als dat zo blijft lopen we scheurbuik op, net als die ontdekkingreizigers op hun lange zeereizen. Maar gezellig was het er wel. We kopen ergens wat sandwiches, zetten een lekker kopje koffie en gaan op ons eigen terrasje zitten, lekker in het zonnetje. Daarna de auto in, op weg naar Tahune Tree Top Walk. Via een airwalk op 20 meter hoogte loop je door de boomtoppen. We krijgen via bordjes uitleg over de verschillende soorten. Veel van die toppen steken nog eens zo'n 20 meter boven die airwalk uit. Onder onze voeten staan man-ferns, Dat is een varensoort van 2 meter hoog en ook 2 meter breed. Ze kunnen als paraplu dienen als het regent. Vol ontzag staan we bij een Eucalypthus boom van 87 m. hoog, een omtrek van 20 m. en een gewicht van 405.000 kg. Dat is een hoop hout, maar gelukkig mag niemand er aan komen. 's Avonds proberen we Skype uit. Dat gaat zo gemakkelijk dat we meteen de kinderen en Hermi bellen. Het kost bijna niets en er is weinig vertraging op de lijn. Dat gaan we vaker doen !

Nu zitten we lekker aan de port. Er staat een volle fles in de cottage die we mogen gebruiken. Kijken wat er morgenvroeg nog van over is. We toasten op Joep en Joke die vandaag hun feest vieren, jammer dat we er niet bij konden zijn. Niet vergeten om de klok op wintertijd te zetten. In Nederland gaat op hetzelfde moment ( o nee....10 uur later) de zomertijd in. Even rekenen: Singapore +7, Hobart nog +3 erbij, wintertijd -1 en zomertijd Nederland +1......snappen jullie het nog. Henk gelukkig wel. Juist:...+8 !

Vandaag (27 mrt.) is het zo'n mooi weer dat we besluiten om wat binnendoor weggetjes te nemen om op die manier langs de zee te blijven rijden. We bewonderen de uitzichten met de mooie namen als: Pirates Bay Lookout, Eaglehawk Neck, Tasmans Arch enDevils Kitchen. Allemaal korte wandelingen met een fantastische beloning. Koffie in Dunalley, waar het Tasman Memorial herinnert aan de eerste landing... van die Hollanders dus (1642). Die koffie wordt ingeschonken door een Nederlandse uit Ohé en Laak die 13 jaar geleden met haar ouders naar dit deel van Australië is geëmigreerd. Moeizaam Nederlands met een zwaar accent! Maar toch...ze is de taal nog niet verleerd. Op naar Port Arthur voor de geschiedenisles. We denken daar tijd genoeg te hebben, maar wat blijkt.....de tijd is hier nog helemaal niet verzet. We missen dus een uur! (Het verschil is dus +9) We kunnen nog net mee met de boot om de baai te verkennen met het Island of the Dead. Hier werden de gestorven gevangenen, naamloos, begraven. Alleen de officieren kregen een zerk! Zo ligt hier ene man begraven die naar Port Arthur was verbannen omdat hij het hoofd van een standbeeld van de koning had omgemikt. De straf vond hij maar oneerlijk en vertelde de commandant dat hij uit protest in hongerstaking ging......dat lukte! Hij lag na een paar weken op het eiland!

Maar even terug naar de geschiedenisles: In 1830 werd de strafkolonie Port Arthur gesticht. Hier werden de criminelen geplaatst die voor de 2^e keer de fout in gingen. De plek was ideaal, de rotskust was gemakkelijk met bloedhonden te bewaken. Ontsnappen was onmogelijk, maar de gevangenen probeerden het natuurlijk wel. Zo was er iemand die dacht slim te zijn. Hij vermomde zich als kangoeroe door in de huid van zo'n beest te stappen. De wachters, die vaak bijna niets te eten hadden, zagen dat beest als een welkome aanvulling van hun rantsoen en begonnen te schieten.....waarop de gevangene zich toch maar overgaf. Liever in de cel dan in de kookpot! Op een bepaald moment zaten er 1200 gevangenen en 1000 bewakers e.d. Velen van hen kwamen in het 'gekkenhuis' terecht. Dat kwam o.a.door de zware dwangarbeid, maar vooral door de manier waarop ze beloond of bestraft werden. Goed gedrag leverde bonussen op in de vorm van extra eten, tabak, suiker of thee. Je zou denken: dat is toch een prima idee. Maar 'slecht' gedrag (en dat was het al snel) werd bestraft met eenzame opsluiting in het donker om je zonden te overdenken. En dat kon lang duren. Door gebrek aan zonlicht en menselijk contact werken deze gevangenen langzaam 'gek'. Zij kwamen in een apart deel van het strafkamp terecht.....in eenzame cellen. Aan de andere kant kregen door scholing veel gevangenen de kans om een fatsoenlijk leven op te bouwen als ze hun straf er op hadden zitten. In 1877 werd het strafkamp opgeheven. Helaas is een groot deel van het kamp zwaar beschadigd door een bosbrand in 1895. Maar van de restanten weten ze nog heel wat te maken d.m.v. geluidseffecten en beelden. In het informatiecentrum is een museumpje waar je in het leven van een gevangene duikt. Het lot bepaalt wie je bent. Ik was een man die 7 jaar kreeg omdat hij ijzer had gestolen. Henk was een jongen van 13 die hier naartoe werd gestuurd voor het stelen van....een zakdoek!

Helaas is deze historische site van Port Arthur ook bekend omdat hier de eerste massamoord plaatsvond in Australië. Op 28 april 1996 schoot een man met een semi-automatisch wapen 35 mensen dood en raakten 19 anderen zwaargewond. Het parlement besloot om dit soort wapens voor particulieren te verbieden. Men dempt de put als het kalf verdronken is...!

De volgende dag (28 mrt.) gaan we weer verder langs de kustlijn en via een dirt-road door het binnenland. We lunchen ergens op een strandje, lekker in het zonnetje. Onderweg komen we een eigenaardige brug tegen ( Spiky Bridge). Hij gaat niet over water heen en de reling is voorzien van puntige rotsblokken. Niemand weet waarom dat zo is. De enige informatie die je krijgt is dat hij gebouwd is door gevangenen. Ik nodig jullie uit om je eigen verhaal te maken ! Het einddoel in Freycinet N.P., het belangrijkste beschermde natuurgebied van Tasmanië. Het is er inderdaad prachtig. We lopen een aantal tracks en genieten van de mooie uitzichten en verschillende kleuren. We blijven hier 2 nachten in Freycinet Lodge. De cabins staan verscholen tussen de bomen bovenop een rots.. We krijgen een upgrade....het terras van deze cabin kijkt uit over de baai. De maken een fles wijn open en drinken een glaasje, terwijl we genieten van de zonsondergang. Uit de stereo-installatie klinkt gitaarmuziek van Cary Lewincamp. We hebben hem zien spelen op de Salamanca markt. Blijkt hier een bekende zanger te zijn. Wisten wij veel! Morgen wordt een zware wandeldag. De schoenen staan al klaar!

Die wandeldag heb ik maar nét overleefd. 12 km. lijkt niet zo lang, maar ik moet erbij vertellen dat het 'pad' nogal rotsachtig was, dat je vaak stappen omhoog/omlaag moest klimmen van een metertje of zo, dat het parcours veel overeenkomst met een hele hoge achtbaan vertoonde en dat de zon recht in je gezicht scheen zonder beschutting! Tussendoor even uitrusten was ook geen optie: Hele hordes met vliegen gebruikten ons dan als landingsbaan. Je mond kon je maar beter dichthouden! Maar.....het uitzicht over bijv. Wineglass Bay was fenomenaal, je liep dwars door oeroude bossen en over eenzame stranden. Ons eerste (levende) wildlife werd een feit: Op het strand hupte een wallaby. ( kleine kangoeroe) tussen de rotsblokken door. Vanavond lekker uitrusten en een wijntje heffen op Ella. Gefeliciteerd met je verjaardag! Morgenvroeg maar afwachten hoeveel spierpijn ik heb.