Tasmanië: deel 2

Vandaag gaan we naar de andere kant van het eiland nl. naar Cradle Mountains. Maar eerst moeten we een heel stuk rijden om daar te komen (440 km.). Na de inspanningen van gisteren vind ik dat niet zo erg. Natuurlijk stappen we onderweg verschillende keren uit om de uitzichten van Tasmanië te bewonderen. Dat uitstappen gaat maar moeizaam, vooral de bovenbenen willen niet meewerken. We rijden langs te kust tot St. Helens. Onderweg komen we langs baaien waar niemand te vinden is en het is toch zo'n 21 gr. Moet je dan eens op de Nederlandse stranden komen! Tot aan Launceton rijden voor hoog heuvellandschap door prachtige regenwoudbossen met indrukwekkende bomen en hoge varens. Je kunt zien dat het hier de afgelopen weken veel geregend heeft. Zoveel, dat Launceton onder water dreigde te komen staan. Gelukkig gebeurde dat nét niet. Jammer dat we te weinig tijd hebben om hier wat langer rond te kijken. Er staan nl. prachtige huizen in georgian stijl. Het doet zo oud-engels aan dat je bijna zou vergeten dat je in Australië bent. Overigens werd in deze stad beslist (1835) dat er toch echt een nieuwe nederzetting op het vasteland moest komen: het huidige Melbourne, de 2^e stad van Australië! (Dat met zijn 4 miljoen inwoners 8x zoveel mensen heeft dan Tasmanië) Helaas moeten we dus doorrijden naar Cradle Mountain Lodge. Hier is het niet alleen koud (4 gr.) maar ook nat. Snel de haardkachel aan om het een beetje warm te stoken. Als we naar de lodge lopen om een hapje te eten zien we een Tasmanian Pademelon. Dat is een soort wallaby. In de cabin zetten we nog een lekker bakje koffie en luisteren naar The Corrs. De voeten strekken we uit naar het haardvuur...that's our life just now!

Cradle Mountain staat op de lijst van Unesco Werelderfgoed. De toppen komen tot 1600m. Ene Gustav Weindorfer, oorspronkelijk uit Oostenrijk, vond dit het meest unieke natuurgebied van Tasmanië en heeft er jarenlang naar gestreefd om het gebied als N.P. erkend te krijgen. In het park staan o.a. King Billy Pines die 1500 jaar oud kunnen worden. (Hoe ze aan die rare naam komen weet ik niet) Delen van dit park zijn nog een oorspronkelijke wildernis, dat betekent dat er nog nooit mensen zijn geweest (voor zover ze dat weten natuurlijk). De gebieden zijn wel vanuit de lucht in kaart gebracht. Dat maakt het ook zo uniek. De Holiday Park Pass is overigens ook hier gewoon geldig (foutje in de reisgids)

Vandaag staat helemaal in het teken van wandelen. We lopen de (langere) wandelroute die langs het Lake Dove loopt. Weer heuveltje op, heuveltje af. Ik begin eraan te wennen. Ik zal wel moeten! Een deel van de route loopt door het gematigd regenwoud. We zien Myrtles, King Billy Pines, Sassafras en de vreemde Pansani's. Het is er zo vochtig, dat mossen en varens welig groeien. Alles buitelt over elkaar heen. Chaos is het bos. We wandelen ook over het (korte) leerpad bij Waldheim Chalet. Ter nagedachtenis aan Weindorfer is dit weer opnieuw opgebouwd. Ook lopen we bij de lodge over de 'Enchanted Walk', een korte boardwalk. Onderweg komen we opnieuw Wallaby's en de Tasmanian Pendamelon tegen. Zoveel zelfs, dat we op een gegeven moment niet meer stilstaan. Het is de zebra van Tasmanië.

Op 1 april gaan we richting Strahan (spreek uit als strawn). Het is vandaag één lange regenbui. Ruitenwissers staan soms op dubbele snelheid. We beginnen bij 'Devils at Cradle'. (http://www.devilsatcradle.com/)

Dit is een centrum waar onderzoek wordt gedaan naar doodsoorzaak nr. 1 onder de Tasmaanse Duivels: kanker rondom de bek. Daarnaast fokken zij de diertjes ook om ze weer terug te zetten in de natuur. Bij het grote publiek staan ze bekend als agressief, ook tegen elkaar. Dat zou ervoor zorgen dat deze vorm van kanker zich snel verspreidt. Het is nl. de enige vorm van kanker die via contact wordt overgedragen. De onderzoekers vinden de Devils niet agressief. Het is een manier van omgaan met elkaar. Ze bijten elkaar niet, maar slaan met de zijkant van de kaken tegen elkaar. Helaas kan daardoor de kanker zich óók verspreiden. Het is een genetische afwijking die plotseling tot leven is gekomen en de Devils bijna heeft uitgeroeid. Aangezien de diertjes allemaal aan elkaar verwant zijn (vanwege de geïsoleerde ligging van Tasmanië) is het vinden van een oplossing moeilijk, zo niet onmogelijk! Er wordt aan gewerkt! De website is informatief met filmpje.

In Zeehan ( genoemd naar de boot Nederlandse boot 'Zeehaen') lopen we door het West Coast Pioneer Museum. In dit stadje met 500 inw. is men trots op dit museumpje. En dat is te zien...! Het regent buiten steeds harder, dus we blijven wat langer hangen en bezoeken ook het ooit zo glorieuze theater. Het heeft de echte ouderwetse grandeur van vroeger, toen de stad nog 10.00 inwoners had. Tja...dat waren de hoogtijdagen van de mijnbouw....the good old days! Hopelijk is het weer morgen een beetje beter. Dan hebben we geboekt voor 'The World Heritage Tour' over de Gordon River die diep doordringt in de wildernis van zuidwest Tasmanië. Risby Cove is ons slaapadres. We krijgen 'the Boat Shed', die direct aan de waterkant ligt en uitkijkt over de vissershaven. Geweldige locatie met een goed restaurant. De roasted duck smaakt heerlijk en van het toetje lust ik er wel 10 !

Dikke wolken boven Strahan, maar voorlopig geen regen. 300 Dagen per jaar valt er neerslag, dat zal vandaag niet anders zijn. Het winterseizoen is hier begonnen. We varen naar de smalle doorgang vanuit de zee naar de Macquarie Harbour, ook wel Hells Gate genoemd. Uitleg overbodig! We meren aan bij Sarah Island. Daarop bevinden zich de resten van een onmenselijk strafkamp. Gevangenen waren zo wanhopig over de behandeling dat ze tot moord overgingen om maar de doodstraf te krijgen. Dan waren ze tenminste weer 'vrij'. In 1834 werd het kamp opgeheven en de resterende gevangenen werden overgebracht naar... Port Arthur. Van de regen in de drup zullen we maar zeggen.! Na een heerlijke lunch aan boord varen we verder over de Gordon River door het gematigde regenwoud waar nog Huon Pines groeien. Deze houtsoort was zeer geliefd bij scheepsbouwers omdat het waterafstotend was en niet rotte. Helaas had dit wel tot gevolg dat de boom bijna uitgestorven raakte. Er geldt nu een verbod op kappen. In dit ondoordringbare gebied worden nog steeds gevelde bomen gevonden. Die mogen wel gebruikt worden. En dat kan dus omdat ze een hoge houdbaarheidsdatum hebben. De tour eindigt in een houtzagerij waar we een demonstratie te zien krijgen. Een prachtige en afwisselende excursie!

Vannacht wordt de tijd een uur naar achteren gezet, Dat levert een tijdverschil van 8 uur op met Nederland. Bij jullie de zomertijd, hier gaat de wintertijd in. Brrr......! Maar wel een uurtje langer slapen, dat is toch mooi meegenomen.

Het is alweer 3 april en dat betekent ook de laatste volle dag Tasmanië. Morgen gaan we op weg naar Sydney. Maar eerst de Lyell Highway. Die loopt precies op de grens van Cradle Mountain/Lake St. Claire N.P. en Franklin-Gordon Wild Rivers N.P. Zo, ze houden hier wel van lange namen. Voor de verandering komt een waterig zonnetje eens een kijkje nemen dus gaan we vol goede voornemens op stap. Er staan 3 wandelingen op het programma. Helaas worden er dat maar twee, allebei naar een waterval.....of we nog geen nattigheid genoeg hebben, want al gauw daalt ook die fijne drizzle weer op ons neer. Maar de route is weer prachtig.

We zijn blij dat we gekozen hebben voor Tasmanië om onze reis door Australië te beginnen. Bijna de helft van dit eiland bestaat uit nationale, dus beschermde, parken. Natuurschoon genoeg! Ook de bewoonde wereld is klein maar fijn. Hobart is echt leuk om een paar dagen te bekijken. Als er al iets is dat tegenvalt dan zijn dat de prijzen in winkels en restaurants. Die liggen echt boven het Nederlandse niveau en dat hadden we niet verwacht. Ook de benzineprijzen zijn, net als in Europa, flink gestegen en we hebben nogal wat kilometers voor de boeg met de camper. Maar dat is iets waar we ons maar niet druk over maken. Morgen naar het 'vaste land'......Sydney, we komen er aan!