Melbourne, Ballarat en the Great Ocean Road:

We staan op de camping in Dandenong naast rasechte pioniers uit....Nederland. En weer komt de naam Deurne naar boven. Waarom wilden zoveel mensen zo'n 60 jaar geleden daar weg. Jo...iets voor jou om uit te zoeken! Beiden zijn al dik in de zeventig jaar oud, maar in hen zit nog steeds de drang om van niets iets te maken. Hij scharrelt op de markten oude gereedschappen op en verkoopt ze voor de dubbele prijs! Zij tikt 350 m. stof op de kop en maakt daarvan lakens en sloppen van 'ouderwetse' kwaliteit: Zo zie je ze niet meer tegenwoordig, zegt ze! Beiden hebben zij het geld niet nodig. Ze hebben goed geboerd. Hun tuinderij heeft veel dollars opgeleverd. Daar kunnen ze gemakkelijk van rentenieren. Hard gewerkt, dat hebben ze hun hele leven. En daar kunnen ze gewoon niet mee ophouden! En de Hollandse zuinigheid krijg je er ook niet meer uit. Ieder dubbeltje wordt nog omgedraaid voor het wordt uit gegeven. Tomaten hebben ze voor de hele reis meegenomen uit eigen tuin...om tomatensoep van te maken. Uit blik smaakt naar niks! Prachtige, mooie mensen!

Wij gaan Melbourne maar eens bekijken. De camper laten we op de camping staan. We nemen het openbaar vervoer: de bus en de trein. Een dagkaart kost $11,- p.p. (€ 8,-) Daar kunnen we de hele dag mee rondtoeren als we dat willen. Het kost ons tijd om te wennen aan deze stad. Ongewild vergelijk je Melbourne met Sydney. En dat valt zo op het eerste gezicht (misschien ook wel op het tweede gezicht) uit in het voordeel van Sydney. Het immigrantenmuseum is interessant, maar het inspireert je niet. De Queen Victoria Market straalt ook niet de sfeer uit die je er verwacht te vinden. In de straten waar je doorheen loopt wordt veel gebouwd, allemaal hoogbouw. Geen zonnestraaltje komt naar beneden. We gaan maar eens koffie drinken en laten de eerste indrukken bezinken. En dan ineens is het gevoel er wel. De trams tingelen door de straat, ouderwets rammelend over de rails. Er zitten juweeltjes tussen. Al dwalend door de stad staan we voor een oud Victoriaans gebouw. Prachtig en indrukwekkend groot: Het badhuis (Public Bath)....voor mannen en vrouwen apart. De City Circle tramstellen (gebouwd tussen 1936 en 1956) komen van 2 kanten voorbij gerammeld. Als oude bekenden die je begroeten: hier zijn we weer, kijk eens even hoe mooi we zijn! The Old Melbourne Goal is de oude gevangenis met het robuuste Courthouse ervoor. Hier werd die beruchte struikrover Ned Kelly veroordeeld en opgehangen. Je moet deze stad lopend doen, dan pas zie je de prachtige victoriaanse gebouwen in al hun ouderwetse glorie. De gebouwen in Swanston street zijn duidelijk uit een tijd dat Melbourne 'the place to be' was. Groots...dat is het woord! Aan het einde van deze straat staat St. Pauls Cathedral, en dat is geen kleintje. Als je naar rechts kijkt kun je niet om het -in renaissancestijl gebouwde- Flinders Street Station heen. Wat een gebouw! Als een reusachtige bijenkorf: zoveel mensen gaan daar in en uit. Kijk je vooruit dan zie je een heel ander Melbourne....Federation Square: een immens groot plein met futuristische gebouwen. Achter die moderne gevels zitten musea, theaters en uitstekende restaurants. Op het plein wordt een voorstelling gegeven: een van de vele gratis voorstelling tijdens het Comedy Festival. De Bossche Boulevard, maar dan veel grootser van opzet. De zon schijnt, jong en oud amuseert zich en wij.....vinden Melbourne toch zeker net zoveel de moeite van een bezoek waard als Sydney! En dan hebben we de helft nog niet gezien. Je moet even zoeken, de stad en de sfeer vinden....en dan heb je ook wat!

De volgende dag (2^e paasdag + ANZAC-day) rijden we eerst naar het depot van Apollo om een nieuwe afsluitdop te kopen voor de watertank. Die waren we nl. onderweg kwijtgeraakt omdat Henk vergeten was hem op slot te draaien. Tijdelijk losten we het probleem op met een plastic bekertje in de opening. Het lag toch bijna op onze route naar Ballarat, waar we Sovereign Hill wilden bezoeken.

Eigenlijk is de goudvondst in Ballarat in1851 de directe aanleiding geweest voor de rijkdom en de groei van deze staat. Toen John Dunlop en James Regan hun goudklompjes vonden in Canadian Creek veroorzaakte dat een ware Goldrush. Voor één pond kocht je het recht om één maand een stukje grond van 2,5 bij 2,5 m. te mogen afgraven. Een aantal van die goudzoekers werd stinkend rijk een groter aantal kwam met niets dan schulden uit de koortsdroom. Je moest namelijk vooraf al een soort belasting betalen op een eventuele goudvondst. Vond je niets, dan had je dus alleen maar schulden. Ene Peter Lalor (uit Ierland) leidde de opstand van de miners ( de Eureka Stockade genoemd) tegen dit onrecht. Hij eiste niet alleen afschaffing van de belasting, maar ook stemrecht. Dit was het begin van de democratie in Australië. Nog steeds wordt zijn spreuk tot eenheid in de vakbonden van Australië gebruikt: 'We swear by the Southern Cross to stand truly by each other and fight to defend our rights and liberties'.

Gelukkig vonden we snel een camping zodat we rond 12.30u bij de ingang van Sovereign Hill stonden. Zoals verwacht was het er enorm druk en duurde het 45 minuten voordat we door de kassa waren. Sovereign Hill is eigenlijk een soort openluchtmuseum. Op de restanten van de oude goudmijn is het toenmalige Ballarat zo identiek mogelijk nagebouwd/opnieuw opgebouwd. Dit was mogelijk door de zeer gedetailleerde tekeningen van ene Mr. Gill.uit die tijd. Er is o.a. het tentenkamp van de Chinese arbeiders, de winkelstraatjes voor de beter gesitueerden, de mijn met zijn vele stoommachines, de school en de verschillende bedrijven zoals wagen- en zadelmakers, de smederij enz. Werknemers lopen gekleed rond zoals het in die tijd was en ook kun je een ritje maken in verschillende koetsen, waaronder een echte postkoets met 4 paarden. Kinderen kunnen zich aanmelden voor verschillende workshops en iedereen kan zijn geluk beproeven bij het 'pannen'. Wij hebben ons daar prima vermaakt en we zijn ook nog even het Goldmuseum binnengelopen. Daar kwamen we te weten dat er zo'n 30.000 kilo goud uit de mijn is gehaald wat nu een waarde zou hebben gehad van ruim 10 miljard Euro. Met zere voeten en een hoop informatie waren we om 17.30u terug op de camping. Eventjes de nasi opwarmen en dan duik ik in de stapel foldertjes. Het zijn er zoveel dat we een extra tas nodig hebben als we die allemaal willen bewaren. Australië is een foldertjeswonderland. Dat betekent dat we hier ookgeen reisboeken hebben bijgekocht zoals de bedoeling was. Nergens voor nodig....alle up-to-date info ligt hier zelfs in de supermarkt! Het enige minpuntje is misschien dat die info niet altijd objectief is....alles is 'wonderful'en 'something that you múst do and should not miss'!

Vanuit een zonnig en warm Ballarat rijden we nietsvermoedend de dichte mist in bij Geelong. Dat kunnen we natuurlijk niet gebruiken als we aan de Great Ocean Road gaan beginnen. Dus stoppen we in Geelong voor een wandeling over de boulevard (The Bollard Trail) in de hoop dat de mist zal verdwijnen. 10 Jaar geldeden kreeg Jan Mitchell de opdracht om die 'op te leuken' met houten beelden. En het had succes...sinds die tijd komen toeristen met bosjes om zich te laten fotograferen bij een beeldengroep. Ik krijg Henk zover dat hij het orkest gaat dirigeren! Ondertussen is de mist inderdaad verdwenen en beginnen we aan de Great Ocean Road. Deze weg langs de spectaculaire rotskust van Victoria is aangelegd door veteranen uit de 1^e wereldoorlog als een monument ter nagedachtenis aan hun gevallen makkers. (en een werkgelegenheidproject, dat ook) Het eerste deel wordt ook wel Surf Coast genoemd vanwege de vele baaien met golven die een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben om 'plankvereerders'. We drinken een lekkere, eigen gezette mok koffie en kijken naar hun capriolen. De zon schijnt ondertussen. We besluiten dat we voor deze weg de tijd nemen en stoppen dus regelmatig bij lookouts om te genieten van deze indrukwekkende route. Rond 15.00u. komen we aan bij Kennet River. Omdat we graag op de Grey River Road, die daar begint, op zoek willen gaan naar koala's, zoeken we hier een camping op en beginnen aan een speurtocht naar deze schattige buideldieren die hoog in de eucalyptusbomen moeten zitten. Aan het einde van onze zoektocht hebben we allebei een stijve nek, maar wél hebben we minstens 10 koala's kunnen vinden. En dat geeft een zeer voldaan gevoel!

Na een wandeling door het regenwoud van Otway N.P. rijden we naar de 12 Apostles. Zij zijn ontstaan door het nietsontziende gebeuk van de golven van de Southern Ocean op de Limestone kust. Het zachtere zandsteen werd weggespoeld. Daarnaast wordt deze kustlijn ook wel Shipwreck Coast genoemd vanwege de vele gezonken schepen. Een van die 80 schepen was de klipper Loch Ard die in 1878 te pletter sloeg op een rif bij de 12 Apostles. Een aantal schipbreukelingen ligt begraven op het kleine kerkhofje. Een van de 12 heeft in 2005 het loodje gelegd en het zijn er dus eigenlijk nog maar 11, maar dat mag de pret niet drukken. De natuur is hard bezig om er weer een aantal bij te maken! Omdat wij die allemaal mogen bekijken later in de middag, staat de zon een beetje verkeerd, maar dat geeft het geheel ook weer iets mysterieus. Vooral de enorme golven, die nu zilverkleurig oplichten, bij Broken Head maken een onvergetelijke indruk. En omdat er écht geen indrukken meer bij kunnen, gaan we slapen in Port Campbell. Bij de Take-away trakteren wij onszelf op verse Fish and Chips. Zoals het hoort wordt dat in papier gedraaid. Zo Engels als wát!

En nóg is deze prachtige weg niet afgelopen. We gaan de volgende dag gewoon weer verder met het bewonderen van de uitzichten. Bijvoorbeeld bij London Bridge. Tot 15 januari 1990 was deze dubbele Arch verbonden met het vasteland. Toen stortte één van de twee bogen in zee. Wonder boven wonder raakte niemand gewond. Twee toeristen moeten wel heen verbijsterd hebben staan kijken toen hun terugweg ineens verdwenen was. Met een helikopter moesten zij 'gered' worden. Het zal je maar gebeuren! Via de Bay of Islands komen we tenslotte aan het einde van de Great Ocean Road. Een van de mooste kustwegen die wij ooit gereden hebben. Eigenlijk gewoon de mooiste! In Portland maken we nog een wandelingetje door het stadje( wat met 9000 inwoners tot de grotere steden behoord). In de haven is net een (niet commerciële) vissersboot binnengekomen met een grote vangst (blauwvin)tonijn. Ter plekke wordt die, onder grote belangstelling van de inwoners, schoongemaakt en verkocht. Catch of the day! Omdat het hier geen professionele vissers betreft mag dat. Eh......twijfel slaat toe, maar toch blijven we geboeid kijken.

Helaas kunnen we een streep trekken door The Grampians. Door de hevige regenval in januari zijn daar aardverschuivingen en overstromingen geweest die hele stukken van de wegen hebben verwoest. Dat is nog niet hersteld. Dus besluiten we rustig verder te rijden langs de kustlijn. Nog een klein stukje Victoria en dan passeren we de grens met South Australia. Moeten we dan ook de tijd verzetten? Dat zoeken we op! Ja dus, raar genoeg gaat de tijd 30 minuten terug. Nu is er nog 7,5 uur tijdsverschil met Nederland. Dan weten jullie dat ook weer!