South Australia:

Even een beetje smokkelen. Vanuit Portland zijn we eerst naar Cape Bridgewater gegaan om het versteende woud (Petrified Forest) te bekijken. De wetenschap is het voor de verandering weer eens niet met elkaar eens over het ontstaan van deze stenen 'bomen'. De meest gangbare versie is dat met behulp van water en zand in de loop van vele jaren een soort korst om de bomen is gemaakt. Zuren die daarbij vrijkwamen hebben het karwei afgemaakt en de bomen 'versteend'. Sommigen beweren weer dat er helemaal geen bomen aan te pas zijn gekomen en dat het een speling van de natuur is geweest. Ons bevalt de romantische versie van het versteende woud het beste...dat begrijpen we nog een beetje! Waarom dat smokkelen: Eigenlijk hoort dit nog bij Victoria, maar het verslag moest verstuurd worden omdat we in Portland internet hadden en daarna een poosje niet. Dus doen we net alsof het bij S.A. hoort.

Vanaf Nelson komen we dan toch écht in S.A. De weg is heus wel mooi, maar er valt niet veel over te vertellen. Tussen Nelson en Mt. Gambier zijn het vooral de plantages van naaldbomen die opvallen. Aan de verschillende groeifases kun je zien dat ze zich keurig aan de herbeplantingsregels houden. Als je een perceel kapt, plant je daarna weer nieuwe bomen! In Beachport stoppen we bij de 772m. lange houten Jetty om onze boterhammetjes op te eten. Ze zeemeeuwen zijn onze grootste en enige vrienden daar. In Kingston S.E. (er is nl. nog een andere Kingston in South Australia) gaan we op een camping staan. Iedereen zit daar achter de televisie om te kijken naar de bruiloft van William en Kate. Het zijn immers hun toekomstige koning en koningin die elkaar in Westminster Abbey eeuwige trouw beloven. (Laten we het hopen...de reputatie van het Engelse koningshuis is niet zo best). Al een aantal weken staan de kranten vol over deze 2 mensen. Dat zal de komende dagen niet anders zijn.

De volgende ochtend moeten we natuurlijk even stoppen bij de trots van Kingston....Larry 'the big Lobster'. Een metershoge kreeft van glasvezel om je eraan te herinneren dat hier de meeste en beste lobster van de hele wereld wordt gevangen. En nergens anders!! Van wandelen in Coorong N.P. komt niet veel terecht. Het regent de hele dag cats and dogs. Dit vogelreservaat in een enorm zoutmeer dat vlak achter de duinen ligt (3x zo zout dan het zeewater) is zowat verdronken in alle regen van het afgelopen jaar en vandaag komt daar nog het nodige bij. Mooi is het wel en we zien ook wel veel watervogels....maar wel vanachter de ruiten van de auto. We rijden door naar een camping in Adelaïde (in Marion). Dat is een mooi uitgangspunt voor een bezoek aan deze hoofdstad van S.A. We hebben nog wat tijd over en rijden door naar Glenelg. Een van de vele wijken van Adelaïde die aan het water liggen. Als je even verder wandelt dan de winkelstraat met de bekende winkels die een badplaats heeft, loop je door straatjes met Victoriaanse huisjes en prachtige oude badhotels.

Adelaïde is een miljoenenstad maar dat lijkt het zo op het eerste gezicht niet. Je rijdt weliswaar door eindeloze voorsteden, maar het centrum is kleinschalig en de stad is nu vooral bekend om zijn cultuurfestivals. Daarnaast ligt het midden tussen de bekendste wijnstreken van Australië. Zijn naam dankt het aan de vrouw van de Engelse koning William IV.....juist, Adelaïde dus! Aan het North Terrace liggen de meeste Victoriaanse zandstenen gebouwen. En ondanks de stromende regen stappen we tóch uit de camper om door de stad te struinen. We worden wel bijna net zo nat als bij de watervallen van Iguazu, maar dat hebben we er dus voor over. En dat zegt genoeg. Als we in de camper terugkomen zetten we de verwarming op de hoogste stand om een beetje droog te worden. (We kunnen ons natuurlijk ook omkleden, je hebt tenslotte alles in de kast liggen. Maar zogauw je weer buiten komt kun je opnieuw beginnen) We rijden naar Port Adelaïde waar we het treinmuseum bezoeken. Dat waren we niet van plan, maar je moet toch wát! De oude restauratiewagon van de Ghan is geboekt voor een privéfeestje. Dus geen koffie, dat valt even tegen. Maar voor de rest is het een mooi museum met veel stoomlocs en geeft het een goed beeld van de historie van de spoorwegen in S.A. En die mag er zijn met 2 van de beroemdste treinreizen ter wereld op hun grondgebied: The Indian Pacific en de Ghan. Daarna rijden we naar het zuiden om te stoppen in Second Valley. Een plaatsje dichtbij Cape Jervis waar we morgen de boot nemen naar Kangaroo Island.

Kangaroo Island heeft een unieke rijkdom aan flora en fauna omdat hier geen 'vreemde ' dieren zijn geïmporteerd. De oorspronkelijk wilde dieren van Australië hebben zich dus zonder inmenging van buitenaf kunnen ontwikkelen. En dat geldt ook voor de plantenwereld. Er is één diersoort dat wel is geïmporteerd maar heel erg wordt beschermd om het raszuiver te houden. Dat is de Ligurian Bee ( een bijensoort). Deze bij is helemaal niet agressief en produceert veel honing. Dus heel geschikt voor de imker. Het is ten strengste verboden om ook maar iets in te voeren dat dit dier zou kunnen schaden. Er staat zelfs gevangenisstraf op! Door gebrek aan zoet water is er vrijwel geen akkerbouw mogelijk, wel schapenteelt. De inheemse dieren worden hier beschermd en hebben dus geen last van vluchtgedrag. Dat betekent dat je redelijk dichtbij ze kunt komen. (Als je ze tenminste kunt vinden, het blijven overwegende nachtdieren) Toch hebben de mensen wel invloed en dat is geen gunstige! Langs de kant van de weg liggen écht veel dode kangaroo's en wallaby's. En dat is te ruiken ook! Toeristen worden niet gestimuleerd om na zonsondergang op de weg te rijden. Je bent vanaf dat tijdstip nl. niet meer verzekerd, en daar wordt je fijntjes op gewezen. Voor ons betekent het dat we om 17.30u 'huisarrest' krijgen. Althans...we mogen niet meer met de eigen auto weg! Geen probleem...we willen zelf ook geen kangaroo van 2 meter hoog tegen onze voorruit hebben! Het eiland is inderdaad prachtig en voldoet helemaal aan onze verwachtingen. We zien alle buideldieren die hier leven, zeeleeuwen en zeehonden, prachtige natuur en 'Remarkable Rocks'. Lege wegen en dirtroads met het zo bekende rode zand. Stille stranden en golven met witte koppen. Pelikanen en vele andere soorten vogels. En dáár kwamen we voor. Ook hier valt er opmerkelijk veel neerslag, meestal in de vorm van drizzle (zeg maar druilregen). Daar zijn de bewoners echt verbaasd over. We hebben er eigenlijk niet eens last van. Zonneschijn is leuker, maar och...! De twee accomodaties die we geboekt hadden hebben allebei een probleem met hun kok. De ene is met vakantie gegaan en de andere ligt in het ziekenhuis. Van onze culinaire arrangementen komt dus niet veel terecht. Maar wederom...och! Dit eiland is GENIETEN in hoofdletters! En we laten ons de pret niet bederven....door niets en niemand!

Helaas...op 5 mei gaat de boot weer terug. We gaan op weg naar ons volgende avontuur. We crossen opnieuw door Adelaïde, nu op weg naar Clare Valley. Op aanraden van Australiërs zelf gaan we naar deze wijnstreek en niet naar de Barossa. De wijnvelden daar zijn erg commercieel, terwijl de Clare Valley (bekend om zijn Riesling) veel meer de sfeer van kleine wijndorpjes uitstraalt. We overnachten in Gawler. We moeten eerst de voorraad aanvullen. De koelkast was leeggegeten omdat de camper niet meeging naar Kangaroo Island. En winkelen kost tijd. Op deze camping maken we kennis met een nieuw fenomeen. Er dalen na zonsondergang zoveel kakatoo's op de bomen neer dat ze er haast onder bezwijken. Dus wordt erop 'geschoten' om de weg te jagen. We schrikken eerst van die knallen, maar raken er dan aan gewend. Als ze weer wegvliegen daalt de stilte neer. Wát een kabaal maken die vogels!.....en die knallen ook natuurlijk.

Voordat we naar het wijngebied gaan heb ik nog een andere missie. Als voormalig Mcleod's Daughters fan (een Australische serie over 2 zussen die een cattle-farm runnen ) moet ik eventjes door Freeling rijden. In dit dorpje zijn nl. de opnames voor deze serie gemaakt. Het werd Gungellan genoemd. Het hotel draagt nu nog steeds de naam en wordt vaak bezocht door fans. Zover hoef ik niet te gaan. De truckstop en dit hotel/café zien is voldoende. Ook de heritage-trail vind ik niet nodig. De 2 farms waar het om ging liggen in de buurt maar zijn in privé-bezit. Die kun je dus niet bekijken. Rijdend door de streek herken ik soms de plekken waar scénes zijn geschoten. Missie geslaagd. Ik ben tevreden......en Henk ook omdat het niet lang heeft geduurd! We kachelen door naar Auburn waar de wijnroute door het rieslinggebied begint. Het eindigt 24 km. verderop in Clare. Langs de route liggen prachtige dorpjes met zandstenen huizen. Wijn maken levert schijnbaar veel geld op! De meeste druiven zijn inmiddels geplukt, de bladeren kleuren geel en rood. Mooi om te zien. We stoppen bij Sevenhill, één van de grootste wijngaarden in deze streek. Vooral bekend om het maken van miswijn. Het is gesticht in 1851 door Jezuieten en dat kun je nog terugzien aan het logo, de kerk en de crypte. Nu nog steeds is Brother John May de wijnmeester. Paus Johannes Paulus heeft de wijngaard bezocht toen hij in Australië was, een grote foto hangt in de giftshop. We maken een interessante rondwandeling en bezoeken de cellars en de wijnproeverij. We kopen een paar flessen riesling, die komen wel op! De dag is nog lang en we besluiten om zo dicht mogelijk bij Flinders Ranges N.P. in de buurt te komen. Tussen Orroroo ( dat rrrrolt zo lekker in de mond) en Hawker worden we gebombardeerd door grote insecten. Het lijken een soort grashoppers. De eens zo witte camper is van kleur veranderd....de voorkant is nu geel! Met harde tikken slaan ze tegen de ruiten kapot. Dat is geen leuk gehoor, dat kan ik je vertellen. Maar we kunnen er niets aan doen. Hij zijn geen kangaroo's die je kunt ontwijken. Bij een benzinepomp maken we in ieder geval de ruiten weer schoon. De rest komt later wel. We stoppen bij Rawnsley Park Station, dat tegen het nationale park aanligt met een prachtig uitzicht op de Wilpena Pound.

De Wilpena Pound is een amfitheater met wanden van 1000m. hoog. De enige doorgang ligt bij Wilpena en gaat langs de kreek door een bos van rodegombomen (een eucalyptussoort) naar the old Homestead. Daarna is het nog 500m. klimmen over rotsen om bij Wangara Lookout te komen. Pas dán zie je de kom liggen die aan alle kanten omsloten wordt door bergkammen. Een prachtige beloning voor een zware klim. Na deze 8 km. lange wandeling gaan we nog een stuk door het park met de camper. We komen kangaroo's (3 verschillende soorten), Mountain Goats (een plaag hier), Wallaby's en Emu's tegen. Het is uitkijken geblazen want ze schieten aan alle kanten uit de bosjes over de weg heen. Naast al dat natuurschoon hebben we ook gezellige avonden. Rond het kampvuur treffen we Australiërs die ook aan het rondtrekken zijn. Uitwisseling van sterke verhalen, informatieve gesprekken en gelach wisselen elkaar af. Rond 22.00u ( hier zeggen ze 10.00 pm) wordt alles donker en op deze camping bedoelen we dan ook echt dónker. Geen lampen die zorgen voor lichtvervuiling. Alleen de zachte rode gloed van uitstervende kampvuurtjes geven een beetje licht. Al struikelend over onverwachte hobbels lopen Henk en ik richting toiletten. Bovenons fonkelen de duizenden sterren aan de hemel. Dat kennen we niet in Nederland en geloof me....het is adembenemend mooi.

Tijd om weer te vertrekken uit de Outback van South Australia. Omdat het hier best druk is met weekenders hebben we helemaal niet dat gevoel gehad. We komen nog steeds rond de 10 auto's per uur tegen. Dus hoezo...alleen op de wereld! We rijden weer richting kust. In Quorn zijn we weer net op tijd om de Pichi Richi Railway te zien wegstomen. Deze toeristentrein wordt getrokken door een oude stoomloc van de vroegere Ghan. Hij vertrekt wat moeizaam omdat een van de wielen van 'n rijtuig niet van de rem was gehaald. Zelfs een grote loc als deze heeft daar last van. Als dat kleinigheidje is verholpen fluit hij ons vrolijk en puffend vaarwel. Maar niet voor lang, we halen hem weer in en wachten bij een ijzeren brug tot hij daar overheen tuft. Hij herkent ons en laat dat horen met een hoge gil. Mooie dingen, die stoomtreinen! Boodschappen doen we in Port Augusta. De komende 4 dagen gaan we via de Nullarbor Plain naar Western Australia. Dat is een reis van 1660 km. Aangezien dat een grote wildernis is zonder faciliteiten ( alleen een paar Roadhouses) moet de koelkast gevuld worden. Maar niet met teveel groente en fruit. Dat kunnen we aan de grens tussen de 2 staten weer inleveren. Ze zijn bang voor elkaars landbouwziektes/plagen. Zelfs diepvriesgroente moeten worden ingeleverd. Dat wordt dus - heel toepasselijk - blikjeswerk! Na Port Augusta wordt het verkeer gehalveerd. We komen nu nog maar 5 (personen)auto's per uur tegen. Dat zal de komende dagen nog wel minder worden. Wat wel toeneemt zijn het aantal grote vrachtwagens. Roadtrains worden die hier genoemd. Omdat de weg verhard is valt het voorbijrijden van die kolossen nog wel mee. We hoeven niet aan de kant te stoppen. Op de camping in Widunna worden we door mensen die van de andere kant komen gewaarschuwd voor de emu's. Anders dan kangaroo's steken die ook overdag de weg over als kippen zonder kop. Hun gedrag is onvoorspelbaar en daardoor zijn ze gevaarlijker dan de roo's. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, maar of dat zal helpen moeten we maar afwachten. Je kunt je er niet tegen wapenen.

Voorlopig is het hier de laatste mogelijkheid om tijd op internet te kopen. Dat doen we dus, om nog even contact te hebben met het thuisfront. Lukas en Wilma zijn allebei jarig. Die worden dus gebeld. Zowat de hele familie zit bij Conny in de huiskamer, dus dat komt goed uit. Toby is toevallig online en die wordt ook nog even geskyped. (Is dat eigenlijk al een werkwoord ondertussen?) Tot onze schrik horen we van hem dat Florine in het ziekenhuis ligt. Gelukkig gaat alles nu weer zo goed dat ze vandaag ( 8 mei) naar huis mag. Dan zit je plotseling wel érg ver weg!

En dan is daar de Nullarbor Plain. Van Ceduna naar Norseman 1200 km. dwars door het zuiden van Australië heen. Natuurlijk konden we het vliegtuig of de trein nemen. Maar zelf er doorheen rijden is beleven hoe het voelt en ruikt. De naam is afgeleid van het latijn 'geen boom'. Dat is bij de treinroute, die een stuk noordelijker loopt, meer het geval. Al rijdend kom je langs het grootste deel van de wegroute wel bomen tegen. Maar geen hoge. Daarvoor is de natuur niet geschikt. De oorzaak van de spaarzame begroeiing van de Nullarbor is het poreuze kalksteen waarin alle vocht meteen verdwijnt. Onder de Nullarbor komt al dat water terecht in onderaardse rivieren en vormt zo een deel van de zoetwatervoorraad van Australië. De weg loopt langs de rand van o.a. de Bunda Cliffs bij de Head of Bight. (waar de walvissen uit Antarctica helaas nog niet zijn aangekomen) Deze cliffs zijn het begin van het grote plateau van limestone dat de Nullarbor vormt. We worden goed gewaarschuwd voor het gevaar van deze afbrokkelende klippen. Er is geen hekje, je moet je eigen verstand gebruiken en dat schijnt moeilijk te zijn voor sommige mensen. Maar het is wel eng om aan die rand te staan. Je zou de weg eentonig kunnen noemen, maar wij vinden dat niet. We genieten van alles wat we tegenkomen. De opmerkelijke waarschuwingsborden, de Roadtrains die je allemaal voorbij denderen, de mooie natuur, de enge randen van de Bunda Cliffs, de prachtige kleuren van de zee bij de Head of Bight, die giftige slang die kronkelt langs de kant van de weg, de vriendelijk groetende handen van de mensen die je tegemoet komen rijden, de contacten op de campings, de muziek die we voor het eerst aanzetten tijdens deze kilometers, de felle kleuren van de ondergaande zon, de vreemde mistbogen in de ochtend, de onverwachte regendruppels tegen de voorruit en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Je moet de schoonheid gewoonweg wíllen ervaren en zien. En dan krijg te waar voor al die dure kilometers! Dit is het Australië dat we willen leren kennen. En Western Australia belooft nog veel meer. Dat horen we van iedereen die we tegenkomen. Dat moet jé van hét zijn. Kan het nóg mooier dan?