Western Australia 1: Nullarbor t/m Perth

Ik waarschuw even vooraf....ik heb veel te vertellen dus het is nogal een lang verhaal geworden. Zet je telefoon af, hopelijk kun je lekker buiten zitten in de zon, neem een glas wijn of een biertje (dat doen wij ook) en duik in het verhaal.

Voor ons begint dit deel halverwege de Nullarbor Plain (zie vorige verslag) en wel bij de Quarantine Check Point. We waren er al voor gewaarschuwd. Op de laatste camping voor dat punt werden we nog even vriendelijke geadviseerd ons aan die regels te houden. Alles moet voorgekookt worden. Dus heb ik de halve avond staan kokkerellen. Veel aandacht aan het eten hoef ik de komende dagen niet te besteden...dat is vrijwel kant en klaar. Die ene overgebleven winterpeen mikken we in een container. Zo....ons kan niets meer gebeuren! Een controleur komt de camper binnen en ik moet alle deuren openen. Hij lacht om de voorraad kant en klaar eten. Well done...! Met een vriendelijke knik stapt hij weer naar buiten. Karren maar weer! Plotseling doemen zebrapaden voor ons op. Eh.....waar zijn de voetgangers dan? Het blijken de signaleringsstrepen voor de Royal Flying Doctors Service te zijn. De weg wordt op deze plaatsen gebruikt als landingsbaan. Dat komt in dit deel van Australië vaker voor. Goed dat we dat weten...schrikken we niet van een vliegtuigje dat plots landt voor onze neus! Een ander bord deelt ons mede dat we nu gaan rijden op langste stuk rechte weg van Australië, nl. 146 km. of zoiets. Hoe maak je van niets toch nog iets, dat is de kunst! We steken 2x een tijdzone over van 45 minuten. Dat geeft ons in dit geval anderhalf uur extra reistijd. We rijden dus door naar Balladonia Roadhouse. We komen nét voor het donker aan. Dat is dus nu opeens al om 5.00 pm. Het tijdsverschil met Nederland wordt teruggebracht tot 6 uur. 'Ga maar ergens staan', wordt ons medegedeeld. Zo'n outbackcamping is duidelijk anders dan anderen. Felle lampen van de parkeerplaats voor roadtrains laten niets over van de sterrenhemel. Het laatste stuk van de Nullarbor geeft nog een verrassing: Het regent ! Weliswaar niet hard, maar toch. Het weer in Australië is duidelijk van slag: Sneeuw en vorst in New South Wales, regen in de halfwoestijn en té koude temperaturen in Western Australia. Het zal toch niet aan ons liggen ??? We eindigen de dag in Esperance. Dat ligt aan de kunst vlakbij Cape Le Grand N.P. We krijgen een prachtige, ruime plaats onder de bomen. Eerst maar eens douchen, want dat was er niet bij op de Nullarbor. .....En boodschappen doen, de voorraad is op. Ook een bezoek aan de information is nodig...ook de laatste folders zijn gebruikt. We komen naar buiten met een hele stapel. Leesvoer voor reizigers. (De leesboeken die we hebben meegenomen uit Nederland liggen nog ongelezen ergens in de camper!)

Cape Le Grand is ons volgende doel. Bekend om zijn prachtige aquamarijnkleurige baaien met felwitte stranden. Daar heb je wel de zon voor nodig en die laat zich niet zien. De bewolking gooit roet in het eten, maar dat mag de pret niet drukken. Het is, óók zonder al die pracht, een heerlijke, ontspannen bestemming. Emu's en kangaroo's hebben ook hier verkeerslessen nodig. Uitkijken bij het oversteken is er niet bij! Het in de folders zo geprezen Lucky Bay vinden wij eigenlijk maar smerig. Wat wil je ook als 4WD over het witte zand mogen crossen. Van bovenaf moet het inderdaad een plaatje zijn als de zon schijnt, dat zien wij ook wel. Maar als je dichtbij komt ziet het er dus anders uit. Thistle Cove vinden we dan weer wél mooi. De Assepoester van dit park heeft niet alleen dezelfde schoonheid als het mooie zusje, maar het strand is ook schoon en bovendien liggen er rode granieten rotsen met ronde vormen omheen. En dat geeft een extra dimensie. Als één van die rotsformaties ook nog de eigenschap heeft om het geluid van de branding te versterken, zijn wij verkocht. Dit is voor ons het mooiste plekje van het park. De laatste bloemen van het seizoen staan in bloei. De winter is in aantocht. (maar dan wel een ander soort winter dan wij in Nederland gewend zijn). De eerste kennismaking met Western Australia is voor ons geslaagd. Op naar Albany!

Het wordt een 'roaddag'. Tussen Esperance en Albany liggen bijna 500, vrij saaie kilometers. We drinken koffie bovenop de 120^ste lengtegraad. (bij Ravensthorpe) Op dat punt is het tijdsverschil met de Greenwichlijn precies 8 uur. Aangezien London zomertijd heeft en Perth wintertijd, is dat nu een verschil van 6 uur. Kunnen jullie het nog volgen?? Lunch is bij Boxwood Hill aan de Pallinup River. We wandelen het heuveltje af en staan dan plotseling voor een 30 m hoge, prachtige brug over dit riviertje, gebouwd op houten palen. Het ziet er eigenlijk heel fragiel uit. Daar zijn we net overheen gereden. Emu Bay Campsite is onze plek voor deze nacht. De volgende ochtend staan de Farmers Market, het stadscentrum! en Torndirrup N.P. op het programma. Albany is een leuke dorp, dat zichzelf een stad mag noemen in deze regio. De markt telt welgeteld 14 stalletjes maar is heel knus. Veel biologische producten. We kopen daar 4 broodjes die ons wel lekker lijken, later blijkt dat ze vreselijk taai zijn. Maar vooruit, onze kaken hadden een flinke kauwbeurt nodig. Het supermarktbrood is nl. nogal klef! Ook de appels zien er aantrekkelijk uit (Hoe ze smaken weten we nog niet, ze liggen nog in de kast). Albany was vroeger vooral bekend door zijn walvisverwerkende industrie. Ook was het een kolenbunker voor stoomschepen op weg naar Azië. Vandaar dat de oudste kerk van Western Australia ook hier te vinden is. (uit 1848) Sinds de 1^e wereldoorlog staat Albany vooral bekend als de haven waar de schepen met soldaten vertrokken (ANZAC-troepen). Veel van hen keerden nooit meer naar huis terug. Bij de 100-jarige herdenking in 2014 zal deze stad dan ook een grote rol spelen. De voorbereidingen daarvoor zijn nu al bezig. Kortom een stadje met geschiedenis. De grote, natuurlijke trekpleister is Torndirrup N.P. De klippen aan de kust zijn indrukwekkend en eigenlijk gevaarlijk om bovenop te klimmen. Daar wordt je ook voor gewaarschuwd, dus we zijn voorzichtig. Zonde anders van de 9 weken die we nog tegoed hebben. Wat ons aanspreekt is de info dat 45 miljoen jaar geleden dit deel van Australië vast heeft gezeten aan Antarctica. De twee werelddelen drijven nog steeds uit elkaar met een snelheid van 5/6 cm.per jaar. Reken maar uit wanneer Australië dus tegen Azië aan gaat botsen. Dan wordt de Het Himalayagebergte nóg hoger, of India wordt geplet...dat kan natuurlijk ook ! Wonderlijk om te zien dat de 2 delen zo zijn gaan verschillen in de natuur. Tegen de middag gaan we op weg naar Walpole. We gaan even van de weg af bij Cosy Corner Beach om dus die taaie broodjes op te eten. But who cares....wat een prachtige plek weer met al die kleuren in het water. Stoeltjes op het strand, koffie mee. Dat wordt weer volop genieten. In het water bij de rotsen is een groep jongeren aan het vissen....met de hand. En dat lukt nog ook, zien we later. De camper staat de komende 2 nachten op een Coalmine Beach Campsite, midden in het N.P. Een kookaburra komt ons een bezoekje brengen. Het ruikt er heerlijk omdat we midden tussen de Peppermint Trees staan. Als je de blaadjes van deze boom tussen je vingers kneust, is het net of je een pepermuntje in je hand hebt. Echt waar! De muggen vinden het schijnbaar ook heerlijk, we moeten ons 's avonds voor het eerst insmeren. We lopen tegen zonsondergang nog even een trail van rond de 5 km. Heerlijk wandelen met alleen de geluiden van het bos om je heen. In dit N.P. draait het vooral om de bomen. En die zien we de volgende dag dan ook meer dan genoeg. En niet de eerste de beste bomen hoor. De Red Tingle Tree komt alleen in dit deel van de wereld voor. Ze kunnen meer dan 100 m. hoog worden en dan doen ze dus ook! Wat deze bomen ook zo bijzonder maakt is dat de stambasis op een olifantenpoot gaat lijken naarmate ze ouder worden. En dat ze een omtrek kunnen hebben van 20 m. Diezelfde stambasis wordt ook uitgehold door o.a.schimmels. Als er dan een bosbrand is, brandt de boom a.h.w. van binnenuit op. Met gemak kan er dan een groep mensen in schuilen. De boom heeft daar geen last van zolang zijn wortels heel blijven. Hij blijft dus gewoon staan. Naast deze Red Tingle staan er ook Karri's. Deze bomen verliezen in maart hun schors. Dat hangt dan in lange vellen naar beneden. Voor de aborigines was dat het sein om het binnenland in te trekken omdat de zalm daar naartoe ging om kuit te schieten. In tegenstelling tot de Red Tingle heeft deze boom dus een gladde stam. Ook staan er Hazel trees. Niet dezelfde als in ons land. Deze boomstruiken werden door de Aborigines gebruikt om zeep te maken. Langs de wandelpaden staan bossen gras met messcherpe randen. Heel toepasselijk wordt dat Sword Grass (ook wel papercut/razorgrass) genoemd. Het is alleen scherp als je van boven naar beneden langs de rand schaaft. Anders niet. Dit gras werd gebruikt om manden en touw van te maken. Je merkt het al, tijdens deze wandeling leren we veel van de gids. Daarna is het tijd om zelf op pad te gaan over de Tree Top Walk. Net als op Tasmanië gaat die op zo'n 40m. hoogte door de boomtoppen. Het blijft een machtige ervaring om die reuzen op deze hoogte te kunnen bekijken. We tuffen nog wat door de wouden heen, wandelen naar Circular Pool, bekijken de Nornalup Inlet vanaf de Hilltop Lookout en lopen nog even langs de Giant Tingle Tree. Deze naam is meer dan verdiend. Als we dan weer terugkeren op de camping zit de kookaburra op ons te wachten als een oude vriend. Blij dat we er weer zijn. Hij knikt even minzaam naar ons en vliegt vervolgens naar grotere hoogte. 's Avonds, als we met een aantal Australische echtparen bij het kampvuurtje ons warmen, komen ook twee kangaroo's even een kijkje nemen. In het donker zijn ze nauwelijks te zien. Alleen hun ogen lichten even op als we een foto nemen. Het zijn geen fotomodellen, want ze gaan er meteen vandoor. Ze lijken, wat dat betreft, op mij.

Voorlopig blijven we nog door wouden rijden met van die reuzen. We zoeken ze zelf op door weer ongehoorzaam te zijn. We rijden over een mooie dirtroad, dwars door zo'n reuzenwoud. Mag niet, dat weten we. Maar wie zal ons verraden. Tussen Pemberton en Augusta komen we regelmatig brandweerauto's tegen. We hadden de dikke rookpluimen al zien hangen. Maar niets aan de hand hoor. Dat noemen ze hier preventief branden. Het underbush, zeg maar het kreupelhout, wordt weggebrand om het explosief verspreiden van bushfires te voorkomen. Om dezelfde reden zie je ook langs beide kanten van een weg die door een bos loopt, brede stroken die onbegroeid zijn. Bij Augusta zien we nog meer dikke wolken, maar met een ander gevolg. It's raining cats and dogs. De beheerder van de camping haalt zijn schouders op en zegt stoïcijns: 'We needed this'. Ja, hij wel, maar wij niet! Dus gaan de gordijnen van de camping knus vroeg dicht en maken we stamppot. Kan het Hollandser? Ik dacht het niet!

Als we de volgende ochtend het zonnetje weer zien, lopen we voordat we vertrekken, nog even langs de rivier waar de camping aan ligt. Daar staan de bankjes met hun poten in het water. Ik dacht dat ze de regen hier zo nodig hadden? Zó hard heeft het nu ook weer niet geregend vannacht. We vragen natuurlijk om uitleg. Om zoveel onwetendheid moeten ze hier hard lachen. Die bankjes horen ook in het water te staan omdat ze gebruikt worden om de gevangen vis schoon te maken. De resten verdwijnen meteen in het water en worden dankbaar opgegeten door de pelikanen e.d. Oké....uitgelachen? Wij op onze beurt lachen weer om de manier waarop ze Cape Leeuwin uitspreken. Klinkt meer als loewin. Ze struikelen over de juiste uitspraak. Weten wij waar die naam vandaan komt....ja, dat weten wij dus. In 1622 voer het schip 'De Leeuwin' nl. als eerste schip langs deze kaap. De Nederlanders noemden het Leeuwin's Land. De grote Australische ontdekkingsreiziger Flinders gaf de kaap in 1801 deze naam. Als herinnering. En dit is een eerste teken van de Nederlandse betrokkenheid bij dit gebied. Het waren de zeelieden van de schepen van het VOC die als eerste aan land gingen. De Hollanders brachten het gebied in kaart en gaven het de naam Hollandia Nova (Nieuw-Holland). Voor het VOC was het gebied economische gezien volkomen oninteressant. De zeelui lieten wel hun sporen achter, ze spijkerden bijv. een bordje op een boom, maar vergaten de vlag te planten. Pas ruim 150 jaar later deden de Engelsen dat vervolgens wel! De Engelsen veranderden de naam vervolgens in Australia. (Een verbastering van Terra Australis Incognita = het onbekende land in het zuiden.)

We rijden langs de Caves Road weer naar het noorden. Onderweg dalen we af in de Lake Cave. Ruim 300 treden de donkere wereld van een grot in. De grot werd zichtbaar toen een gedeelte van het 'dak' instortte. Na onderzoek bleek er in de grot een ondergronds meer te zijn, waarboven zich straws, shawls en stalagtieten en stalagnieten hadden gevormd. Fascinerend om te zien. In Busselton bekijken we een andere 'onderwereld' nl. die van de zee. Wij zijn geen duikers en het Underwater Observatory aan het einde van de 2 km. lange Jetty van Busselton geeft ons de mogelijkheid om een kijkje onder de oppervlakte van de zee te nemen. En dat is óók fascinerend. Het geld dat verdiend wordt met de entree en de verkoop van souvenirs wordt gebruikt om deze Observatory in stand te houden. Je bent wel afhankelijk van het moment.....welke vis komt er een kijkje nemen bij de pier en die zie je dan. Net als in de echte onderwaterwereld.

Soms kom je onverwachts een stukje Australische humor tegen. Omdat we wat tijd over hebben en niet te vroeg op de camping willen staan die we gepland hebben, rijden we een zgn Scenic Drive in de omgeving van Dardanup. Bij een plattegrond langs de weg liggen folders klaar waarop de route staat beschreven. Halverwege krijgen we honger en zoeken we een rest-area op. Die staan keurig op de kaart aangegeven. De tafels van deze picknickplaats staan midden tussen de tuinkabouters. Iemand is ermee begonnen en anderen hebben dat voorbeeld gevolgd. Daardoor staan er nu honderden beeldjes van de meeste vreemde tuinkabouters. Bij veel van die beelden staan humoristische bordjes. De laatst geplaatste 'Gnome' is van mei 2011. Een basisschool uit de omgeving zet iedere Kerst een nieuwe kabouter in hun kast. Het dorpje heeft zelfs een naam gekregen: Gnomesville. (Overigens hebben we ook al bomen vol met BH's, schoenen, ondergoed e.d. gezien)

Lake Clifton heeft ook een vreemde bezienswaardigheid: Tromboliten ( en stromaliten). Het ziet eruit als ronde stenen in het water. Maar het is een levend organisme dat miljoenen jaren oud is. Volgens de wetenschappers heeft dit organisme gezorgd voor de aanmaak van zuurstof en is daardoor van groot belang geweest voor de ontwikkeling van leven op aarde. In wetenschappelijke termen stond het allemaal keurig beschreven, maar voor dat soort vaktermen schiet mijn Engels tekort. Ik begrijp er wel uit dat het heel bijzonder is. Goed dat het erbij staat, anders waren het voor mij gewoon ronde stenen geweest. Nu kijk je er tóch anders naar!

We naderen het einde van de reisperiode met deze camper. Maar eerst naar Fremantle. Dit is haven van Perth en ligt aan de monding van de Swan River. Tegelijk gesticht met Perth, maar uit historisch oogpunt toen veel belangrijker vanwege de handel. In 1987 werd het, dankzij een belangrijk zeilevenement, helemaal opgeknapt. En dat hebben ze prachtig gedaan. Het straalt ouderwetse grandeur uit en tegelijkertijd ook iets heel gezelligs. Zeg maar Parijs-achtigs. De inwoners noemen hun stad dan ook liefkozend 'Freo'. We maken een stadswandeling langs alle historische gebouwen. En dat zijn er nogal wat. De oude kerk kunnen we niet in, één of andere repetitie voor een uitvaart. Dat vinden we vreemd. Maar goed, genoeg andere dingen te zien. Morgen wordt er veel regen voorspeld, dus dan gaan we de musea doen. Dat hadden schijnbaar meer mensen bedacht, want de parkeerplaatsen zijn allemaal vol. Vreemd genoeg zijn ze nergens te bekennen. Voor de Nederlanders ligt een stuk historie in het Shipwreck-museum. In 1629 verging het VOC vlaggenschip 'De Batavia' voor de kust van West-Australië. De restanten zijn te zien in dit museum. Daaraan is nogal wat diplomatiek onderhandelen vooraf gegaan. Zowel in Nederland als in Fremantle waren er onderdelen van dit schip te zien. Om de collectie bij elkaar te houden heeft de Nederlandse overheid hun deel overgedragen aan Australië. (Maria v.d. Hoeven was de verantwoordelijke minister) En eerlijk is eerlijk, Fremantle heeft er alles aan gedaan om het eervol en verantwoordelijk tentoon te stellen. Het is een prachtig museum geworden. Het verhaal over 'De Batavia' leest als een spannend boek. De schipbreuk, de muiterij, de moord op een groot deel van de passagiers door een psychopatische moordenaar, de uiteindelijke redding op het laatste moment door de kapitein die hulp was gaan halen in Ned. Indië en de wrede executie van de muiters. Alle informatie zet je midden in het verhaal. Ieder voorwerp krijgt betekenis. En dat is knap gedaan! En buiten.....komt de hemel naar beneden en veroorzaakt een zondvloed. Jullie Westies wilden water....dan zul je het krijgen ook. In korte tijd valt er zoveel water, dat de wegen onderlopen en de Swan River 2x zo breed maakt.(een beetje overdreven) Zelfs wij, uit het soms ook erg natte Nederland, zijn onder de indruk. En dan zomaar opeens schijnt weer de zon. We trekken onze wandelschoenen weer aan en lopen langs de extra brede rivier tot we niet meer verder kunnen omdat het voetpad onder water is komen te staan. We moeten omdraaien en dat is maar goed ook. Als we bijna terug zijn bij de camping verandert de lucht weer in onheilspellend donkergrijs en komt er weer een watergordijn naar beneden vallen. We doen het laatste stuk aan snelwandelen! Ik ben benieuwd hoe we morgen wakker worden. Dan staat Perth op het programma. Deze stad staat bekend om zijn onwaarschijnlijk mooie BLAUWE lucht!

We lezen in de krant dat er meer dan 40 mm. regen is gevallen in de afgelopen 24 uur. Ook de temperatuur is drastisch gedaald. Schijnbaar moeten de mensen hier eventjes bijkomen van zoveel water in één keer, want de stad lijkt de volgende morgen uitgestorven. In de bus wordt over niets anders gesproken dan over....juist! In diezelfde krant lezen we ook een artikel over een uitvaart in Fremantle. De laatst overgebleven veteraan van de 1^e wereldoorlog ! is overleden. Deze Claude Choules was op 14-jarige leeftijd bij de Navy gegaan, maakte beide wereldoorlogen mee, overleefde die en werd maar liefst 110 jaar oud. De minister van Defensie en de premier van Western Australia waren aanwezig bij de dienst en buiten stonden veel mensen langs de kant van de weg om hem de laatste eer te bewijzen. Dat verklaart de gesloten kerk en de overvolle parkeerplaatsen. Zo, raadsel opgelost! We gaan dus met de bus naar Perth, op zaterdag om het half uur. Lekker gemakkelijk, niets loskoppelen, geen parkeerplaats zoeken en in het centrum uitstappen. Eenmaal in het centrum is al het openbaar vervoer gratis. Gewoon instappen dus. Het is fris buiten, maar het zonnetje schijnt. Wij lopen liever door de stad, het centrum is echt niet groot voor een metropool van 1,5 miljoen inwoners. Als we uit de bus stappen lopen we bijna tegen een groep kangaroo's aan. Ze kijken nogal verbijsterd om zich heen. Zeker de weg kwijt! Midden tussen alle nieuwe, moderne gebouwen staan weer de nodige historische kerken, de Town Hall, het Government en The Old Courthouse. We lopen ze allemaal braaf langs, zoals de rondwandeling aangeeft. Opmerkelijk is een oude Arcade van Engelse Tudorhuisjes. Aan beide zijden afgesloten door een poortgebouw. Dure souvenirwinkels en een aantal zaken waar ze de foeilelijke Uggs verkopen. Je ziet meteen hoe ze aan die naam komen! Lelijk en duur, schijnbaar een onweerstaanbare combinatie voor m.n. de Aziaten. Die hebben allemaal van die schapenvachten aan hun voeten zitten. Langs de Swan River, bij de Bell Tower wemelt het van de vogels. De beroemde zwarte zwanen zien we niet, maar wel heel veel aalscholvers die zich drogen in de zon. In de stad zijn opvallend veel werkzaamheden bezig. Een vriendelijke dame vertelt ons dat in het najaar (hun voorjaar dus) Her Majesty Queen Elizabeth op bezoek komt. Dan moet de stad wel spic and span zijn! Natuurlijk, dat vinden wij ook. Ze mocht eens een verkeerd liggende straatsteen zien. That is not done! 's Middags komt het leven weer op gang, de zon heeft de eerste schrik verdreven en het volk komt weer achter de kachel vandaan (het is nog steeds 19 gr. dus waar hébben ze het over!) De winterkleding is ook uit de mottenballen gehaald. Komisch om te zien: een ultrakorte broek met daaronder een dikke legging, Uggs aan de voeten, sjaal om en een zonnebril + bijpasende hoed. Zo wagen ze zich weer buiten. Maar de sfeer is jolig, veel straatmuzikanten en andere artiesten. De stad komt weer tot leven.

We gaan op tijd weer terug naar de camping. Er moet worden opgeruimd en schoongemaakt. Morgen leveren we deze in tegen een 4WD. Daarmee gaan we de ruigere kant van Western Australia bekijken. De asfaltwegen worden dan regelmatig ingewisseld tegen rode zandwegen. Maar dat vertel ik jullie de volgende keer.

Niet mopperen....ik zei toch dat het een lang verhaal zou worden!