W.A.3: Broome, Gibb River Road en géén Bungle Bungles (Purnululu N.P.)

Broome is het vertrekpunt voor tochten over de Gibb River Road. Hier moeten we voor een week eten en drinken (vooral water) inslaan, want op deze weg is geen supermarkt te vinden waar je even verse melk en brood kunt kopen. Maar Broome heeft natuurlijk meer te bieden dan een benzinepomp en een supermarkt. Het staat (stond) vooral bekend om zijn parelindustrie. Het ronselen van arbeidskrachten lijkt veel op de geschiedenis van de plantages in Amerika. Hier waren het Aborigines die gevangen werden genomen en gedwongen werden om te werken als duikers. Goede arbeidskrachten waren later ook de Japanners en de Chinezen. Zij waren heel bedreven in het opduiken van de oesters waar dus die kostbare parel in zat. In 1930 kwam deze industrie onder zware druk te staan toen, door de crisis, de vraag naar parels inzakte. Uit uitbreken van de 2^e wereldoorlog gaf de genadeslag: Japanners mochten niet meer duiken en werden gevangen gezet. Arbeidskrachten waren niet meer te krijgen omdat de jonge mannen in dienst gingen. Bovendien lag Broome ook in de gevarenzône. Luchtaanvallen van de Japanners kwamen regelmatig voor en vanuit het noorden werd gevreesd voor een invasie. Tijdens een bezoek aan het historische museum(pje) stuiten we ook weer op een stukje Nederlandse geschiedenis. In maart 1942 werden de haven en het vliegveld van Broome gebombardeerd door de Japanners. Op dat moment bevonden zich toevallig veel vluchtelingen vanuit Nederlands-Indië in Broome. Zij stonden op het punt op te vertrekken naar veiligere oorden. De vliegtuigen en schepen waren net volgetankt toen de bombardementen begonnen. Getuigenissen van overlevenden zijn te lezen in dit museum. Verhalen die net zo schrijnend zijn als die uit Europa. Hele gezinnen die omkwamen of waarvan er slecht één in leven bleef. Ook heldhaftige verhalen van mensen die met gevaar voor eigen leven mensen uit het brandende water haalden en daarvoor later in ons land werden geëerd. Maar even terug naar de parels. Tegenwoordig zijn het allemaal kweekparels die te koop zijn in de speciaalzaken in Broome. En je betaalt er veel geld voor. Niet aan mij besteed in ieder geval, ik vind ze niet eens mooi. De camping aan Cable Beach is duur en valt een beetje tegen. Je staat hutje mutje en er is veel lawaai De beroemde zonsondergang hebben we al veel mooier gezien en heeft een cultstatus. Veel dronken jongelui op het strand met het nodige kabaal, auto's rijden toeterend over het zand. Voor veel geld kun je een tochtje maken op de rug van een kameel. Je zult zeker op veel film en foto's te zien zijn. Twee dagen vinden we dan ook wel genoeg. Als we dan ook nog niet kunnen bellen met Nederland na het kopen van de dure internetminuten is de maat vol. We vertrekken! Snel nog even wat mailtjes versturen en dan richting Derby. Daar wordt de dieseltank tot aan het randje gevuld en beginnen we aan de beroemde weg: De Gibb River road. Bijna 700 km. dirtroad als je de afslagen niet meetelt. Rul zand, stenen, kuilen en ribbels moeten overwonnen worden. Om nog maar niet te spreken over de rivieren die we moeten oversteken door er simpelweg doorheen te rijden. De grootste crossings liggen aan het eind van de route. Het water moet nog zo'n 20 cm. zakken, anders kunnen we er niet doorheen rijden. De eerste stop is Windjana Gorge. Daarvoor moeten we een afslag nemen en 23 km. terugrijden over een andere dirtroad. Een goede camping met zelfs warme douches. Zonnepanelen zorgen daarvoor. Je zoekt een plek die je wel bevalt en gaat er gewoon staan. Je moet daarvoor wel betalen, $11,- p.p. Maar dat hebben we er graag voor over. De sfeer is gemoedelijk, iedereen is hier met hetzelfde doel en dat verbroedert. We ontmoeten iemand met een Nederlandse moeder (uit Haarlem) en ze vindt het prachtig om nog eens te laten horen dat ze onze taal een beetje spreekt. Naast ons duikt een globetrotter op die trots vertelt dat hij een Nederlandse vrouw heeft: Marijke. Ze komt meteen aanlopen en vertelt dat ze is geboren in Huizen bij Utrecht. Eindelijk iemand die mijn naam goed kan uitspreken, zucht ze! Heel behulpzaam geeft ze ons tips om te kamperen in Australië. We laten het maar zo en vertellen haar niet dat we hier al weken rondreizen. Haar Nederlands is overigens nog perfect, maar wel met een Australisch accent.

Even iets over het ontstaan van de Kimberley. 350 Miljoen jaar geleden trok de zee zich terug en kwam een breed koraalrif bloot te liggen. Rivieren schuurden diepe sleuven daarin uit. Een van die sleuven is Windjana Gorge. Daarom vind je in de wanden fossielen uit de zee. Je kunt ze duidelijk zien zitten en herkennen. De toegang tot deze gorge is een smalle doorgang waar je je doorheen moet wringen. Meteen sta je dan in de kloof waar zoetwaterkrokodillen op de zandbanken liggen. Freshies worden die hier genoemd. In principe zijn ze ongevaarlijk, maar je kunt ze maar beter met rust laten. Dat doen we dus maar! We wandelen een eind de kloof in. Je kunt de wandeling nog niet afmaken omdat een deel van de kloof nog niet hersteld is van het laatste regenseizoen. Op de terugweg kronkelt een Olive Python van een metertje of 3,5 naast het wandelpad. Rustige lopen we er langs, maar wel met een wijde boog Niet gevaarlijk voor de mens, wel indrukwekkend. De sterrenhemel 's avonds kan niet mooier meer worden. Intussen kunnen we moeiteloos een aantal tekens herkennen. En weten we altijd midden in de nacht waar het zuiden is: Handig toch? 35 km. zuidelijker op deze weg ligt Tunnel Creek. Die kunnen we niet overslaan. Dus de volgende morgen vroeg op pad. Dat is overigens heel gewoon. In Windjana lag iedereen op een oor om 20.30u. Dan ben je dus ook weer vroeg wakker. Om 6.00u opstaan is al aan de late kant. Eigenwijs als we zijn gaan wij later naar bed en staan dus ook later op. Althans dat proberen we vol te houden. Maar lastig is het wel, vooral 's morgens. Tunnel Creek: De naam zegt het al. Een riviertje heeft zich een weg gebaand door het gesteente en is ondergronds gegaan. Halverwege is de tunnel ingestort, dus kun je even naar adem happen in het daglicht. Tot aan je dijen loop je door het water heen, een zaklamp is beslist noodzakelijk. Het is er aardedonker. Doordat we open schoenen dragen om over de zandbodem met rotsen te lopen, is het soms lastig om vooruit te komen. Steentjes gaan onder je voeten zitten en dat doet behoorlijk zeer. Oude gymschoenen zou beter zijn geweest, maar die liggen thuis ergens in een kast. We lopen tot aan het ingestorte dak en draaien dan om. Het is mooi geweest. Pas later horen we dat er ook krokodillen in hetzelfde water zwommen waar wij doorheen liepen. Goed dat we dat toen niet gezien hebben. We moeten 60 km. terug om weer op de Gibb road te komen. Het is verstandig om ruim voor het donker wordt een kampeerplaats te hebben en die zijn er niet zoveel. De geplande plek is helaas niet bereikbaar. De weg naar Bell Gorge is nog steeds afgesloten. Een cycloon heeft eem aantal weken daarvoor flink huisgehouden in deze streek. Het late moessonseizoen is een andere reden waarom veel wegen nog onbegaanbaar zijn. Het Mitchell-plateau blijft zelfs het hele jaar onbereikbaar over de weg. Het wordt dus Manning Gorge. Het bushcamp ligt daar vlak bij het riviertje. De volgende morgen beginnen we vol goede moed aan de wandeling. Maar na een uurtje moeten we omdraaien. Het pad om de kreek heen is nog overspoeld met boomstammen en takken. We komen er niet doorheen, zelfs al lopen we stukken door het water. Terug bij Lower Manning Creek blijkt dat we ook hier overheen kunnen zwemmen en gebruik moeten maken van piepschuim dozen om alles droog te houden. Hadden we dat maar eerder geweten. Het water lokt na al die inspanning en we besluiten om in ieder geval even te gaan zwemmen. Geen krokodillen hier, dus het is veilig. Het water is heerlijk. En we zijn ook meteen weer schoon en ontstoft. De douches hier deden het niet, ook de toiletten kon je niet doorspoelen. Dus het was met recht een bushcamping! We checken nog even de banden en controleren het oliepeil voordat we op weg gaan. De eerste flinke wateroversteekplaats duiken we vol goede moed, maar wel een beetje nerveus in. Het water staat eigenlijk te hoog, maar dat was niet aangegeven. Het spoelt over de motorkap heen, maar alles gaat goed en we komen veilig, maar niet helemaal droog aan de overkant. Dat wordt de buitenkastjes uitdweilen! De volgende keer toch maar even een auto die wat hoger op de wielen staat eerst laten gaan. Dan kunnen we de situatie beter inschatten. De weg is beter dan we gedacht hadden. Eigenlijk rijdt het vrij gemakkelijk. Het zijn de rivercrossings die het spannend maken. De camphost (gastheer op een bushcamping) had ons aangeraden om een stuk richting Drysdale-crossing te rijden en dan op een vrije kampeerplaats aan de Gibb-river te gaan staan. Helaas moesten we na een paar kilometer omkeren. Het water in één van de rivieren stond te hoog voor deze auto. Ruim 100 cm. en dat gaat dus écht niet! Dus rijden we door naar Ellenbrae. Deze camping is lang gesloten geweest, maar nu weer 'back in business'. Dit is het tegenovergestelde van de camping bij Durack River. Deze is een aantal jaren geleden verwoest door het wassende water en nooit meer open gegaan. Ook de eigenaren van Durack River Homestead, een van de grootste cattle-stations van deze streek met 12.000 koeien, hebben het bijltje erbij neer gegooid. Maar Ellenbrae dus weer wel! En dat is een hartstikke leuke campsite. Er zijn verschillende loopings met plaats voor een aantal tenten/campers. Deze staan rondom een rotsachtige kookplaats met een 'badkamer' in de openlucht. Het water wordt verwarmd door een 'donkey'. Dit is een op hout gestookte ketel die dus het water verwarmt. Houtblokken moet je er zelf opgooien, maar dat doet iedereen voor elkaar. We ontmoeten Jenny en Rick, een farmersechtpaar uit Orange (bij Sydney ergens in de buurt). Hij is gestopt met werken en heeft nu een farm met 175 Black Angus koeien. Als hobby! Het wordt een gezellige avond die wel duurt tot 20.00u. Dan gaat de tent dicht en het licht uit. Wij moeten dan nog eten! Maar weer is het genieten van de sterren. Wij lijken wel de enigen die dat doen. Zelfs een sterrenhemel went schijnbaar. Maar niet bij ons. Kaarsje aan, lekker glaasje wijn en genieten van de stilte om ons heen. Alleen zoemende muggen verstoren de rust. Overigens: In tegenstelling tot wat we erover gelezen hebben, slaan de vliegen dit jaar Kimberley over. Nergens geen last van: de netjes blijven in de kast. Heerlijk, wat een verademing. Hopelijk blijft dit zo!

Na de laatste aanwijzingen van Rick aangehoord te hebben vertrekken we voor het volgende deel van de Gibb Road. Vandaag moeten we minimaal één brede rivier oversteken. We kijken eerst hoe iemand van de andere kant de rivier doorrijdt. Heel rustig dus! De keien schieten hoorbaar onder zijn wielen weg, hij slingert een beetje en de motor loeit enigszins....maar hij haalt onze kant met redelijk gemak. Nu zijn wij aan de beurt. Henk schakelt de 4WD in. Low4 in de 2^e versnelling.(Dat geeft meer power op alle vier de wielen) En daar rijden we door een rivier heen! Ik probeer te filmen maar de camera schiet alle kanten op. Zonder problemen komen we aan de overkant. Zullen we doen zoals Drs.P. zingt in zijn lied: Heen en weer, heen en weer! Nee, toch maar niet....er komen nog meer rivieren. De pret is nog niet voorbij! De geplande camping is Home Valley. We komen daar al om 12.00u aan. (Tja, om 6.00u opstaan!) Voordat we inchecken eerst maar eens rond rondkijken. Zo op het eerste gezicht is het net iets teveel van het goede. Een prachtig, groen veld, een zwembad zoals in dure resorts, het podium voor een band staat al klaar. Dit is niet wat we willen. Het is voor deze tocht een beetje té...! Dus rijden we door. Dat betekent dat ook de Bluey O'Malley's Crossing doen: die gaat door de Pentecost River. In de regentijd kan deze rivier wel 1000m. breed zijn. Nu zijn door nog ongeveer 50m. van over. De diepte is 50 cm. Ook hier kijken we eerst welke weg ervaren rijders nemen. En ook nu komt onvermijdelijk het ogenblik waarop wij moeten gaan. Minder nerveus, we zijn immers ook al een beetje 'ervaren', veroveren we deze rivier ook. Toch klinkt bij mij een kleine zucht van opluchting als we de overkant bereiken. Tussen deze rivier en El Questro Station liggen de Cockburn Ranges. In dit gebied in de film 'Australia' (met Nicole Kidman en Hugh Jackman) opgenomen. Nog niet gezien...? Zeker doen! Al is het alleen maar om de opnames van de prachtige natuur.

El Questro is een zgn. working station. Dat betekent dat het in eerste instantie een cattle-farm is. Daarnaast hebben ze ook een camping en luxe accommodatie voor toeristen en organiseren ze allerlei excursies waaraan je kunt deelnamen. (uiteraard tegen betaling van redelijk veel dollars) Je kunt ook zelf op pad gaan. En dat doen de meeste campinggasten. Die hebben immers zelf een 4WD bij zich. We blijven hier 2 nachten. We beginnen met een wandeling naar de Champagne Springs. We worden bij het begin van de route gewaarschuwd om vooral niet het water in te gaan. Er kunnen crocs zitten. (niet gezien overigens) Veel klimmen en klauteren kost tijd, Dus we halen het niet tot het einde. Anders moeten we in het donker teruglopen en dat is niet verstandig. ‘Avonds spoelen we het rode stof van ons af onder een lekkere warme douche. Ook hier ligt iedereen weer op tijd op bed. Dus wij ook. Dat is maar goed ook, want al om 5.00u word ik wakker van schreeuwende vogels, ronkende auto's en het geluid van veewagens die koeien verplaatsen. Buiten op een stoel ga ik het allemaal eens rustig bekijken. Henk slaapt nog even lekker door. Het volgende doel is Zebedee Falls. Badkleding aan, eerst een stukje wandelen door tropische vegetatie en dan ontspannen in het warme water van deze Falls. Heerlijk ! De geplande wandeling door El Questro Gorge gaat mooi niet door. We moeten een riviertje over dat nog veel te hoog staat en bovendien modderig is. We zijn zo verstandig om dat niet te proberen. Niet erg.....wat wordt een middagje heerlijk niets doen. Wel gaan we eerst nog een kijkje nemen bij Chamberlain River/Gorge. Aan de rivier ligt een lodge die eerst nog midden in een tropisch bos lag. Nu is het door het water verandert in een puinhoop van rotsblokken met omgevallen boomstammen. Verwoesting alom! Het uitzicht is voorgoed veranderd. In de avond worden we getrakteerd op een vals zingende cowboy die over de hele camping te horen is. Met moeite herkennen wij de liedjes. Dat is eigenlijk ook wel weer grappig. Aan alles komt een einde, dus de volgende dag wordt het laatste deel van de Gibb Road getackled. Maar eerst nog een stevige, maar prachtige wandeling door de Emma Gorge. Aan het einde van de Gorge worden we beloond met het uitzicht op een waterval die 120m. neerklettert in een pool waarin je kunt zwemmen. Ook hier kun je weer goed de verwoestende kracht van de natuur zien. In 2005 raasde de cycloon Ingrid door deze kloof en veranderde het creekje in een razende watermassa. Die verwoestte de Lodge die daar lag en veranderde de prachtige, tropische omgeving in een puinhoop. Over die puinhopen lopen (sorry.....klauteren) wij door de kloof. Indrukwekkende natuur! We eindigen de dag in Kununurra. Dit stadje van 6000 inwoners gebruiken we in eerste instantie om inkopen te doen voor het volgende hoogtepunt: de Bungle Bungle. Op het info-bureau horen we dat gelukkig beide campings weer bereikbaar zijn. Met een volgetankte camper gaan we weer verder.

Voor dit park moeten we 250km. terugrijden richting Broome. Dan volgt een berucht stuk dirt-road van 52 km. Nu....dat hebben we geweten! De eerste 31 km. van die dirt-road ging al niet gemakkelijk. Veel waterdoorgangen zonder diepte-indicatie en door hun zandkleur niet in te schatten, keien op de weg en verraderlijke modderpoelen. We moesten zelfs één keer met een schep een modderband verlagen. En toen kwam die modderpoel met een (waarschijnlijk door een bus veroorzaakte) kuil van zo'n 75 cm. Dat is op zichzelf niet zo erg, maar wel als die kuil aan een kant zit. De wagen komt dan heel scheef te hangen en kan kantelen. Voor onze camper onoverbrugbaar. Ook andere (meer ervaren) rijders zagen het somber in. Het bijkomende probleem was dat we op dat deel ook heel moeilijk konden keren. Dat lukte uiteindelijk met een aantal keren steken wel. Toen bleek een doorgang vanaf de andere kant heel moeilijk te zijn. De onderkant van de wagen kreeg een flinke optater waardoor de balanspoot nu een flinke inkeping heeft. We informeerden naar de mogelijkheid van een helikoptervlucht vanaf de ingang van de toegangsweg. Dat kon....voor $395 = €300 p.p. voor een tochtje van 30 minuten. Dat vonden we iets teveel. Door al die toestanden konden we Kununurra niet meer halen. Dat was ook veel te vermoeiend en lang. Dus kampeerden we op een 24-hours parking bij Dunham River. Hele leuke ervaring en ook spannend omdat we de dingo's vlakbij hoorden huilen. Die kwamen waarschijnlijk op de geur van eten af. Geen Bungle-Bungle (Purnululu in aborigines taal) voor ons. Jammer....maar het avontuur was zeker ook de moeite waard. Natuurlijk zochten we naar een oplossing om toch dit park te zien. We besloten om vanuit Kununurra een vlucht te boeken met een vliegtuigje. We slaan twee vliegen in één klap....Lake Argyle met de dam en Bungle Bungle. Een tocht van 2 uur. Kost ook nog $275 = €200 p.p. Maar goed...dat kan er nog wel vanaf!

Maar eerst doorrijden naar Wyndham. Dat ligt in het uiterste noorden van de Kimberley en was vroeger de haven van waaruit het vee geëxporteerd werd. Een welvarend stadje, Maar aan die welvaart kwam een einde toen de slachthuizen werden gesloten. Langzamerhand loopt het stadje nu leeg. En dat zie je. Een lookout geeft een prachtig uitzicht over de 5 rivieren die hier uitkomen in de zee. Het is eb, dus je ziet aan de zandbanken hoe de stromingen zijn. Ook kun je goed zien hoeveel water hier in de natte tijd stroomt. En dat is een indrukwekkende hoeveelheid. De tweede bezienswaardigheid valt in de categorie 'the big' ....crocodile. Een betonnen gevaarte van 12 meter. Dat is 2x zo groot dan de werkelijkheid. We nemen ook een kijkje bij El Grotto. Dat is een grote poel in een Gorge die gevoed wordt door een waterval. Nu is er geen waterval meer (droge tijd) en zie je goed aan de drooggevallen stenen hoe het water zich daar een weg baant naar beneden. Tot een week geleden was deze poel gesloten vanwege een onverklaarbare vissterfte. Het water moest eerst gecontroleerd worden voordat je er weer in mocht duiken. Geen oorzaak gevonden, dus plonzen maar weer! En nu dus weer terug in Kununurra. Morgenmiddag is er plaats op de vlucht. Vanmiddag eventjes rust genomen: met een boek (eindelijk) bij het zwembad. Het water was wel ijskoud. Ik had het bad ook voor mij alleen! Zelfs de krokodillen wilden er niet in!....en Henk ook niet!

Na een rustig ontbijt, een schone was, een gemolde balanspoot en koffie eerst maar even naar Hidden Valley. Dit park wordt ook wel de mini Bungles genoemd. Een beetje rondgewandeld omdat de trail naar de outlook ook al niet betrouwbaar meer was. Wat boodschappen gedaan en een boterhammetje gegeten voordat we werden opgehaald voor de scenic flight over Lake Argyle en de Bungle Bungles (Purnululu). Het kleine vliegtuigje (gemaakt voor 8 personen) staat al klaar. Wij gaan er met zijn vieren in na een kort veiligheidspraatje. Koptelefoon op, volume iets zachter (schijnbaar had een slechthorend iemand op mijn plek gezeten) en over een hobbelende startbaan de lucht in. De piloot vertelt onderweg van alles over wat onder ons voorbij komt. Een prachtig uitzicht over het stuwmeer. Je kon goed zien dat die was aangelegd om de omgeving te irrigeren. Kununurra staat dan ook bekend om zijn landbouwproducten. Wat een prachtig land is Australië toch. Je ziet zoveel andere landschappen als je het van bovenaf bekijkt. Zo onherbergzaam en ook zo divers. Woestijnlandschap dat bestaat uit rotsen met verrassend veel groen. Vreemde gleuven en riffen, een geplooide aarde! En dan ....de Bungle Bungles. De zon staat aan de verkeerde kant te stralen. Althans voor mij. Henk zit aan de schaduwkant en ziet de prachtige kleuren (oranje en bruin met soms wat wit gesteente) onder zich voorbij komen. De ronde toppen die op bijenkorven lijken, maar ook de genadeloze pieken van de gorges. Het lijkt wel op een berg gestapelde pannenkoeken of op die Indonesische koek waarvan ik nu even de naam kwijt ben. Op de terugweg vliegen we over de Argyle diamant mijn. Een van de grootste ter wereld waar voor miljoenen aan glinsterende witte en roze steentjes uitgehaald worden. Ze stappen in 2012 over op een andere procedure dan dagbouw. De open pit wordt dan gesloten. Natuurlijk heb ik weer behoorlijk last van wat ze hier 'motionsickness' noemen. Vergeten een pilletje in te nemen, geen seconde aan gedacht. Maar genieten doe ik toch wel. Toch ben ik blij dat we uiteindelijk weer op vaste bodem staan. Ik heb het gehaald!

Dit was het laatste stukje Western Australia. Een provincie minstens zo groot als heel West-Europa. En net zo afwisselend, maar dan zonder al die mensen en rijen auto's in een file. Hier willen we best nog wel een keertje terugkomen om de rest te zien. Want we zijn hier nog lang niet uitgekeken. Morgen op weg naar het Northern Territory. Daar wachten weer nieuwe hoogtepunten op onze reis door Australië.