Northern Territory 2: Red Centre

En inderdaad: Het rode centre is groen. Natuurlijk is er ook dat prachtige, rode zand maar het is zeker niet de rotsachtige woestijn die we verwacht hadden. Bijzonder is het in ieder geval wel. De hoeveelheid regen die de afgelopen 2 jaar hier naar beneden is gekomen is de oorzaak van die bloeiende woestijn.

In Alice Springs hebben we een B&B geboekt. Deborah Rocks beheert hier Alice Station. Waar de naam vandaan komt weet ik niet. Het is zeker geen boerderij (dat wordt hier vaak een Station genoemd) maar het is wel anders dan anders. Het huis is gemaakt van bielzen. Geen steen te bekennen. Als we met de taxi aankomen komt Deborah als een duveltje uit een doosje naar buiten gestormd en neemt ons meteen mee naar de achtertuin. Want het is echt hoogste tijd om de kangaroo's en de Galahs te voeren. Ze is al aan de late kant en het is dus écht nodig. Bedrijvig loopt ze heen en weer: eerst de vogels en dan de roo's. En inderdaad: de beesten wachten op haar. De cockatoo's komen van alle kanten aanvliegen en tussen de bomen door komen de roo's aangehuppeld. Ze kent haar pappenheimers goed en weet precies wie bazig, terughoudend, agressief of onderdanig is. De soortnaam is Euro, die zijn iets kleiner dan een kangaroo. Deborah vertelt ons over ieder van de 5 dieren de bijzonderheden. Ze laat ons even alleen om te genieten van haar vrienden en zet een lekkere mok koffie. We krijgen er ook nog heerlijke brownies bij. Gastvrijheid staat bij haar hoog in het vaandel. Maar regels ook. Nauwkeurig legt ze ons alles uit en vertelt daar aardig, maar duidelijk, haar regels bij. Iets in haar houding vertelt ons dat we ons daar maar beter aan kunnen houden!. Ze moet vanavond weg want het jaarlijkse 'Beanie' festival is vandaag begonnen. Het is een traditie dat de vrouwen van Alice ieder jaar een nieuwe muts (beanie) kopen. Deze beanies worden gemaakt door vrouwen vanuit de hele wereld (vnl. zuidelijk halfrond). Trots laat ze ons haar nieuwe aanwinst zien. Kleurrijk en een beetje flowerpowertijd -achtig. Natuurlijk vinden wij hem mooi! We gaan op tijd naar bed want morgenvroeg brengt Deborah ons om 6.10u naar het vertrekpunt van onze tour naar de West MacDonnels Range waarin Palm Valley ligt.. (Bussen mogen, dankzij een protesterende buurvrouw, niet meer in haar straat komen om de gasten op te halen. Dus brengt ze ons maar even weg.) Op dat tijdstip moeten we wel even zelf ons ontbijt maken. Alles staat al klaar. We gaan deze tocht maken met een andere maatschappij dan geboekt. Schijnbaar was er niet voldoende belangstelling. Dus gaan we nu met AAT King. Ook goed, als we Palm Valley maar te zien krijgen. Onze chauffeur/reisleider is Brian. Het wordt een prachtige dag. Het is ongeveer 21 gr. en dat is een goede temperatuur om de wandeltocht door Palm Valley te maken. Maar eerst moeten we daar nog zien te komen...! Oef, wat een weg. Daar heb je dus de zwaardere 4WD voor nodig. We doen er dan ook de hele ochtend over om er te komen. De hoeveelheid water van de laatste 2 jaar heeft de weg vernield, dus nemen we de gedeeltelijk drooggevallen bedding van de Finke River. De rotzooi die is achtergebleven vormt flinke obstakels. Sommige stukken gaan over de rotsbodem waarin diepe gaten zitten of juiste rotsblokken waar we overheen moeten zien te komen. Stapvoets rijdt Brian met zijn truck hier doorheen. Hij is een prima chauffeur en weet precies waar hij moet rijden. De truck zucht en kreunt, piept en kraakt, maar redt het uiteindelijk wel. De wandeling over de rand van de Palm Valley is prachtig. Beneden in het dal staan de Livistona palmen. Dit zijn waaierpalmen die nergens anders op de wereld voorkomen. Ze stammen af van bomen die miljoenen jaren gelden aan de oevers van een tropische binnenzee groeiden. Ook zie je hier Cycads, een palmvaren. Na een heerlijke lunch en de lange terugtocht klauteren we omhoog naar een lookout over het amfitheater (Kalarranga). Deze rotskom is een heilige plaats voor de Aranda Aborigines. Het laatste onderdeel van deze dag is Hermannsburg. Dit is een missiepost, gesticht door Duitse lutheranen. Er wonen nu nog uitsluitend Aborigines. Het ziet er allemaal een beetje vervallen uit. In het kerkje staat op displays het verhaal van Strelow, de predikant. Hij en zijn vrouw hebben het geloof verkondigd met veel begrip voor de eigen cultuur van de oorspronkelijke bevolking. Ze vertaalden schoolboeken in hun taal en gaven praktische lessen. Ze hadden in ieder geval het beste met het Arandavolk voor. Dit dorp is ook de geboorte-, werk- en leefplaats van Albert Namatjira. Een beroemde aboriginesschilder. Hij kreeg, als dank voor zijn werk, als eerste aborigine burgerrechten. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, want dat betekende dat hij mocht stemmen en alcohol mocht kopen. Dat laatste brak hem aardig op. Heen en weer geslingerd tussen twee culturen deelde hij de gekochte alcohol met zijn familie en vrienden. Dat was streng verboden en hij belandde daarvoor in de gevangenis. Kort na zijn vrijlating overleed hij. Tragisch verhaal! 's Avonds gaan we eten bij Mr. Bojangles. Een bar -restaurant. Vriendelijk wordt ons gevraagd om een legitimatiebewijs. Even verklaren: Alice Springs is zowat drooggelegd. Alcohol kun je hier wel kopen, maar datum, naam en hoeveelheid worden geregistreerd. Mocht je dus teveel drank gebruiken dan kun je niets meer kopen. Dat heeft alles te maken met de drankproblemen van de aborigines. Deze regels gelden niet alleen voor hen maar ook voor alle andere mensen. Dus ook voor de toeristen. In gelegenheden waar ze drank verkopen, dus ook de restaurants, moet je je dus legitimeren. We eten een heerlijke outback-grill schotel. Kameel-, krokodil-, buffalo- en kangaroovlees liggen op je bord. Het smaakt allemaal lekker. We wandelen terug naar Alice Station onder een prachtige sterrenhemel. Morgen nog een beetje vroeger opstaan omdat we dan beginnen aan onze 4-daagse reis door het Red Centre.

Zoals al eerder gezegd: Het Red Centre is meer groen dan rood. Gedeeltelijk komt dat dus door de regen. Maar ook in drogere tijden moet het groenig zijn. De planten hebben zich aangepast aan de natuur en zijn verrassend creatief in hun aanpassingsvermogen. Je bent niet in Australië geweest als je dit niet bezocht hebt. Dat is overdreven vonden wij,dit land is meer dan alleen een rots in de woestijn. Maar nu we hier eenmaal zijn zit er wel een bron van waarheid in. De lucht heeft een speciale geur. Het is een mix van stof, verbrand hout en de geur van de verschillende plantensoorten. De planten werden door de Aborigines gebruikt voor allerlei doeleinden. De stoffige bast van de ghost gum tree wordt gebruikt als sunscreen, het droge sap van de bloodwood tree als een desinfecterend middel, de bladeren van een andere struik (naam vergeten) worden fijngewreven en geïnhaleerd als je verkouden bent. (dampo dus!) Daarnaast wordt nog steeds het hout gebruikt om gebruiksvoorwerpen van te maken. Er is geen plant/boom/struik die niet volledig gebruikt wordt. Alles heeft hier een waarde. Ook daardoor heeft een aborigine respect voor de natuur. Die is ontstaan in de Creation Time. In die tijd zwierven de voorouders (mens, plant en dier) over de aarde en vormden die zoals wij die nu zien. Het Red Centre is vooral bekend door Uluru (Ayers Rock), Wattarka (Kings Canyon) en Kata Tjuta (Olga's). Aangezien de aborigines hier al woonden lang voordat de blanken hier kwamen, worden nu de oorspronkelijke namen teruggegeven. Voor de duidelijkheid vermeld ik ze even allebei.

We maken de 4 daagse tour met Connections. Onze gids voor de komende dagen in Pete. In zijn eentje gaat hij met ons deze streek verkennen. Hij rijdt, kookt en vertelt. Een soort duizendpoot dus. Van ons wordt verwacht dat we een handje meehelpen bij het koken en opruimen. De eerste dag rijden we 450 km. om bij Uluru te komen. Een magische monoliet (rotsblok) met een omtrek van 9,4 km en een hoogte van 350m. De rest van het landschap eromheen is door erosie verdwenen. Wat overbleef was deze rode rots. Nou ja...rood. Hij heeft in de loop van de dag allerlei kleuren. Een soort stenen kameleon dus. Afhankelijk van de zon, maar overwegend is hij rood. Dat komt door de oxidatie van het ijzer dat in de steen zit. Tijdens de zonsondergang zie je die kleurverandering het best. Voor de Anangu Aborigines was deze rots hun belangrijkste heiligdom. De droomtijdpaden komen hier samen. Elk punt op en in deze rots heeft een mythische betekenis. Het beklimmen van de rots is dan ook als een dolksteek. Niet doen dus! (ook niet omdat het gewoon gevaarlijk is en bovendien is het uitzicht over het vlakke gebied rondom Uluru ook niet bijzonder mooi). Daarnaast mogen bepaalde plaatsen niet gefilmd of gefotografeerd worden omdat ze van grote betekenis zijn. Dus ook dat doe je niet! Alles draait hier om respect...voor de natuur en voor de cultuur van anderen. Je mag het overdreven vinden maar bedenk dan dat je zelf ook niet wilt dat toeristen in je huis/tuin rondlopen en overal foto's van maken of in je kasten snuffelen. Zo moet je dat zien. De natuur is hún huis. We maken een wandeling en bezoeken het visitors centrum. Daar wordt goed uitgelegd wat 'Tjurkupa'betekent voor de Anangu mensen. Het is de traditionele wet die antwoord geeft op alle belangrijke vragen en de gedrags- en omgangsregels heeft vastgelegd. Persoonlijk vind ik dat we niet genoeg tijd krijgen. De film die alles uitlegt kan ik maar half zien, het artscentre gaat helemaal aan mij voorbij. Want helaas....de zon wacht niet met ondergaan en ook dat wil je natuurlijk zien. Dat is één van de redenen dat we het liefst zelf rondreizen. Dan waren we hier 2 dagen gebleven om alles rustig te bekijken en te ervaren. Maar een groep geeft natuurlijk weer de gezelligheid en een gids heeft de kennis. Dat is dan weer een voordeel. Pete doet zijn best om het iedereen naar de zin te maken. Een aantal,zeer fitte, wandelaars wil graag helemaal rondom de rots lopen. Dat kan...maar dan moeten ze het cultureel centrum overslaan en in een flink tempo doorlopen. Ik zie daar de zin niet van, voor mij is dat lopen om het lopen. Je hebt geen tijd om stil te staan en de info te lezen. Dat gaat niet met 7 km. per uur wandelen. Ik zou het daarnaast ook niet volhouden. Maar goed...iedereen is anders. De zonsondergang is inderdaad spectaculair. Met een glas champagne in de hand en een hapje erbij om het af te ronden. De tenten staan al klaar in het kampement. Een handdoek en lakenzak hadden we al. De warme slaapzak ligt het het bed. Licht moet komen van je eigen zaklamp of van een opwindlampje. Dat geeft een zeer specifiek geluid dat je de hele nacht uit de tenten hoort komen. Want door de kou moet je 's nachts vaker het bed uit. Dat wil je niet....maar je moet wel! Het kampvuur gaat meteen aan. Onderweg hebben we iedere dag hout gesprokkeld. Dat vuur is niet alleen bedoeld om je warm te houden en voor de gezelligheid. Het wordt ook gebruikt om in te koken.

De groep is internationaal en kent een groot verschil in leeftijd. We hebben Nederlanders(wij), Nieuwzeelanders, Russen, Britten, Duitsers en Australiërs aan boord. De jongste is Sam (12), druk, naief en heel erg aanwezig . Iedereen let op hem, hij doet de meest onverwachtse dingen, behalve zijn moeder. Die heeft vakantie, dat is duidelijk. Sam loopt overal, zij loopt vooraan en kijkt niet meer om. Maar aardig is hij wel....onze Sam!.......en aanwezig. De oudste is Enith. Ze is al over de 70. Ze kan niet alle zware wandelingen meelopen dus zorgt Pete dat er voor haar een alternatief is. Daar maakt ze dankbaar gebruik van. Helen en Brad komen uit Christchurch (Nzl.) en zijn nog bezig met de verwerking van al die aardbevingen van de laatste 2 jaar. Dat is ook duidelijk....ze moeten hun verhaal nog steeds kwijt. En dat gaat dus goed in een groep. Iedereen is toch een beetje nieuwsgierig naar hun verhaal. Ik ook! Overigens wist ik niet dat er voorafgaand aan de grote beving al 2 zware bevingen waren geweest. Ook tijdens onze vakantie hier is er weer een behoorlijk zware beving geweest. Vooral die laatste beving heeft het optimisme doen omslaan in pessimisme. Nu willen veel mensen niet meer opbouwen maar vertrekken. In iedere groep is er ook altijd wel iemand die totaal anders is. Hier is dat Yolanta. Een van oorsprong Poolse violiste uit Perth. Zeer nerveus en erg afwezig. Ze leeft in een andere wereld. Is altijd te laat, overal bang voor en vooral bezig met haar eigen dingetjes. Ik geloof niet dat ze ook maar iets heeft meegeholpen. Haar eigen dingetjes gingen voor en dan waren wij met z'n alle al klaar. Maar niemand vond dat erg, iedereen herkende het type. (of in ieder geval, niemand zei er iets van) Zorgzaam is zo'n groep nl. ook. Joe, Nicol en Adam waren de jonge honden. Zij zorgden voor de muziek en de lach. Joe had een hoeveelheid muziek bij zich....daar kun je een radiostation op laten draaien. Zijn keuze was opmerkelijk en gevarieerd. Altijd vrolijk tot diep in de late uurtjes. En dan vervolgens 's morgen niet uit hun bed kunnen komen! Ontbijt dus in de bus uit een zakje. Ook daar werd voor gezorgd. Alex en Marina (uit Moskou) waren op huwelijksreis. Zoals het hoort heerlijk met elkaar bezig. Zij zwierven vaak achteraan rond, elkaar fotograferend. Ze kregen bij het kampvuur van ons Engelse les. Erik(15), uit Duitsland wist met zichzelf geen raad en is voor een paar maanden bij een tante in Australië. Hij gaat hier naar school en wilde graag in de vakantie (ja hoor...alweer) naar de outback. Hij geniet is heel erg onder de indruk van de natuur. Het geeft hem een enorm gevoel van vrijheid,vertelt hij. Cultuur vindt hij minder belangrijk. Als de batterij van zijn camera leeg is, blijkt dat hij de oplader vergeten is. Niemand heeft dezelfde lader. Dus geen foto's meer. Hij is zo teleurgesteld dat ik besluit hem mijn fotocamera te geven. SD-kaartje van hem erin en van mij eruit. Hij kan weer verder. Ik kan tenslotte ook foto's maken met mijn filmcamera. De blijde uitdrukking op zijn gezicht is het gemis van mijn fotocamera meer dan waard. Leuke mensen, stuk voor stuk. Een geweldig gezelschap om een paar dagen mee rond te reizen. Twee belangrijke woorden in deze 4 dagen waren planking en sausijsje. Dat ga ik niet verder uitleggen....kost teveel tijd en je snapt waarschijnlijk de clou niet!

's Morgens om 5.00u worden we door Pete gewekt. Sunrise bij de Kata Tjuta betekent vroeg opstaan. De wandeling naar de Karingana Lookout in Kata Tjuta (dat betekent veel hoofden) door de Valley of the winds (naam is goed gekozen) was behoorlijk zwaar. Een flinke klim naar een prachtig uitzichtspunt. Kata Tjuta bestaat niet uit één rots, zoals Uluru, maar uit meerdere bergkoepels. Wind, water, kou en hitte hebben ze omgevormd tot ronde bergtoppen. Tussen die koepels groeien veel bomen en struiken. Het water blijft namelijk in de spleten staan. De wandeling gaat tussen die koepels door en omhoog naar de lookout. En tsjonge....wat een uitzicht. Door dat vroege opstaan konden we deze trail in redelijke koelte lopen. 's Avonds (Kings Creek Station Campsite) kookt Pete in het kampvuur. Dampier (een brood, gaar gestoofd in de as), groente en kip uit gietijzeren en loodzware pannen. Het duurt een paar uurtjes voordat het gaar is, maar het smaakt dan ook heerlijk. De laatste restjes wijn/bier moeten op. Morgen slapen we op de Wallace Rockhole Campsite. Dat ligt in Aborigiesgebied en alcohol is hier verboden.

De derde dag staat Wattarka (Kings Canyon) op het programma. De moeilijkste wandeling. Het is verstandig om die zo vroeg mogelijk te doen vanwege de warmte later op de dag. Dus....weer rond 5.00u opstaan. Ik kan je vertellen dat ontbijten op dat tijdstip niet zo gemakkelijk is. Je maag weigert nog enige vorm van vulling. Een mok koffie en (met moeite) één geroosterde boterham is alles wat ik naar binnen krijg. Dus smeer ik een sandwich voor onderweg. (Die ik vervolgens vergeet op te eten, dus de lunch later op de dag gaat er goed in). Dit park is voor mij het mooiste park dat ik in Australië heb gezien. Deze Kings Canyon Walk is alle inspanning meer dan waard. Die loopt over de rand van een 200 m. diepe kloof, daalt af in de kloof naar de Garden of Eden en weer terug naar boven waar een vlakte wacht met rotskoepels die zeker net zo mooi zijn als Purnululu ( Bungle Bungles). De koepels noemt menThe Lost City. In de Garden of Eden sla ik het zwemmen in de poel over. Mij te koud....8 gr. is het water. Degenen die het wel doen zijn er binnen één minuut weer uit. Vreemd te horen dat dit gebied miljoenen jaren geleden totaal onder de zeeoppervlakte lag. Fossielen van schelpen en zeedieren bewijzen dat. Voor mij is deze wandeling een hele uitdaging geweest. Ik heb de grenzen opgezocht en overwonnen. Voor anderen was het wel een zware, maar goede wandeling. Maar voor iedereen was het een belevenis.

De nacht in Wallace Rockhole was héél koud. Maar het voordeel hier is, dat de zon ook meteen warmte brengt. Maar dat duurt eventjes als de camping achter een paar bergen ligt. Dus het vuurtje wordt weer voor even opgestookt. Ontbijt bij het kampvuur...dat is weer eens wat anders. Vandaag begint de dag met een wandeling onder leiding van en Barney, een aborigine. Je kunt merken dat we al langer in Australië zijn. Veel interessante dingen over bushtucker e.d. weten we al. Toch vertelt hij ook weer nieuwe dingen die horen bij de cultuur van zijn stam. Je moet nl. niet vergeten dat er heel veel verschillende Aboriginesstammen zijn met andere gebruiken en andere talen. Zoals in Europa ook het geval is. Na de wandeling is het tijd om zelf eens aan het werk te gaan. We krijgen een papier met Aborigines symbolen, een kwastje en een prikker(voor de dots) + een stukje canvas. Iedereen gaat ijverig aan de slag en het wordt stil in het lokaal. Zelfs de jonge honden zijn even rustig. Iedereen, behalve Sam. Die moet duidelijk stretchen hier. Luid protesterend loopt hij weg en komt weer terug. Bijna in tranen...hij kan dit niet. Moeder raakt duidelijk geïrriteerd. Oké....tijd om maar eventjes weer leerkracht te worden. Samen gaan we aan de slag. Ik laat hem op de filmcamera uitleggen wat hij wil gaan maken en wat de betekenis is. Als ik hem vertel dat ik dit laat horen en zien aan leeftijdsgenoten in Nederland is het ijs gebroken. Tong uit de mond, diepe frons op zijn voorhoofd. Sam werkt....en hij doet het buitengewoon goed. Het aan mij beloofde werk mag ik niet meer hebben. Hij vindt het zelf veel te mooi. Ik geef mijzelf een schouderklopje....well done. En schuif het leerkracht zijn weer terug in de hoek van mijn gedachten.

Nog twee mooie en korte wandeling door de WestMacdonnel Ranges in de middag (Standley Chasm en Simsoms Gap) en dan zit deze korte reis door het Red Centre er weer op. Deborah komt ons ophalen voor de laatste 2 nachten in Alice Springs. Op dit moment haalt Henk de huurauto op en gaan we weer zelf op pad.

Die huurauto ophalen ging niet helemaal goed. Henk was lopend naar het opgegeven adres gegaan. Daar bleek Hertz niet meer te zitten. Het andere adres lag een half uur wandelen verder. Daar aangekomen bleek de auto niet in het stadsdepot te staan maar op de luchthaven. Weer wachten op iemand die een andere auto kwam brengen. Daar kon hij mee terug rijden om vervolgens de auto te krijgen. Om 12.00u was hij weer terug. Weg ochtend! We gingen voor niets naar de School of Air. Gesloten i.v.m. de fair die dit weekend hier in Alice wordt gehouden. Morgen kunnen we wel terecht. Dus naar het museumpje over de Ghantrein. Een beetje vervallen maar op zich wel interessant. Daarna dus ook maar naar die fair. Heel Alice en de verre omgeving was daar. Zoveel auto's bij elkaar had ik in Australië nog niet gezien. Om op het kermis/braderie terrein te komen moesten we $17,- p.p. betalen. Om over de rest maar niet te spreken. Vreselijk duur! Maar wel sfeervol en Australisch. Er is een veedrijverswedstrijd voor kinderen, er zijn wedstrijden in bakken, producten van het land zoals pompoenen en handwerken. De prijswinnaars worden vermeld en dat is een hele eer. (Denk even aan de koekjesreclame van Lu, dan weet je wat ik bedoel met die wedstrijden) De kermis met herkenbare maar soms ook hele andere attracties dan bij ons. De vrijwillige brandweer is aanwezig. De verschillende kostscholen uit Adelaide presenteren zich om toekomstige leerlingen te trekken. Ik praat even met een vertegenwoordiger van zo'n school. Het kost je als ouder een bom duiten om je kind daar onder te brengen. Ongeveer 30.000 dollar per jaar. Iedereen wordt aangenomen, niveau is niet belangrijk. Iedereen slaagt ook....geen staatsexamen. Dat is gemakkelijk scoren dus. De universiteit vraagt ook niet verder, dus .....Kun je toch echt niet zo goed leren, dan krijg je les in andere vaardigheden. Welke dat precies zijn wordt er niet bij verteld. Meisjes en jongens zitten niet bij elkaar op school. Een van de hoofdvakken voor meisjes in 'home-coocking'!!! Over traditioneel gesproken. Bij de jongens is sport heel belangrijk. Eigenlijk begint dat al op de basisschool. Er is een groot verschil tussen privé- en staatsscholen. Voor privéscholen moeten ouders veel betalen. Staatsscholen zijn gratis. Dat werkt klassenverschil in de hand, lijkt me. Als ik vertel hoe het Nederlandse schoolsysteem werkt is ze heel verbaasd. Kan het zo ook dan??? Ja dus. Het blijft de hele avond luidruchtig in de stad. Het lijkt wel oudejaarsavond. Overal om ons heen wordt vuurwerk afgestoken. Het knalt behoorlijk in ieder geval.

Deborah zorgt weer voor een heerlijk ontbijt met verse croissantjes. We nemen ook meteen afscheid. Vandaag staat ze weer op de fair en wij moeten onze tassen nog pakken. Vandaag gaan we eerst naar het Desert Park. Dat ligt net buiten Alice Springs. In het openluchtpark zijn 3 gebieden die je kunt bekijken: Desert Rivers, Woodlands en Sandland. Flora en fauna worden getoond. We hebben veel meer tijd nodig dan we dachten, dus School of Air doen we (alweer) niet. Maar dat geeft niet, dit park is prachtig. Je wandelt rond met een koptelefoon en audiosysteem. Er zijn 31 punten waarop je uitleg krijgt. En goed ook! Volop bloeiende planten/bomen en heel veel verschillende soorten vogels. Die hebben hier ook een goed leven, dus waarom zouden ze wegvliegen! Zo zien we verschillen parrots, prachtig gekleurde kleinere vogels die een nest maken en horen het gezang van de Chiming Wedgebill. Eigenlijk zijn we best verbaasd over onze eigen kennis. We weten al heel veel, merken we. Helaas is de Birds of Prey show aan het einde van de middag, dat halen we niet. Om 16.00u moeten we toch echt op de luchthaven zijn voor de vlucht naar Cairns. We lopen hier de rest van de beschikbare tijd op ons gemak rond en genieten van alles om ons heen. Perfect einde van de periode Red Centre.