Queensland (North):

De laatste 14 dagen brengen we door in het noorden van Oueensland. De naam is een eerbetoon aan Queen Victoria. Ze kunnen het niet laten, die Australiërs, alles herrinert aan het koloniale verleden en hun band met Great Britain. Maar ook hier horen we weer van de gidsen dat ze zich er goed van bewust zijn dat 'the Dutch' eigenlijk hier eerst waren. In hun verhaal komt dat telkens toch weer ter sprake. Niet dat het ons wat uitmaakt, maar toch...! Na een nachtje slapen in Bay Village vertrekken we de volgende ochtend meteen naar Atherton Tablelands. We hebben 5 dagen de beschikking over een auto om het gebied rondom Cairns te verkennen. Wat meteen opvalt is dat het tropische regenwoud aan de andere kant van de bergrug meteen overgaat in de droge savannes van de Outback. Deze Great Dividing Range bepaalt dus de hoeveelheid neerslag. Aan de kust is het warm en vochtig. Aan de andere kant nog steeds warm, maar droog. We gaan door het prachtige landschap van het zuidelijk deel van de Tablelands. Het wordt gekenmerkt door vele watervallen die al dat water afvoeren naar de zee. In de hoge heuvels is het gras groener dan groen. Veel koeien, plantages met suikerriet, koffie, thee, bananen en andere tropische fruitsoorten. We kopen kaas in de Mungalli Creek Dairy. En voor de verandering smaakt die nu eens écht lekker. Dar betaal je dan ook wel $40,- de kilo voor. Maar dan heb je ook wat! De Millaa Millaa watervallen zijn mooi. Niet spectaculair, maar ze liggen prachtig in dat tropische regenwoud. Voor 2 nachten blijven we in Rose Gums Wilderness Retreat. Die heeft 9 treehouses die heel veel privacy geven. Je waant je helemaal alleen in het bos. Omdat deze treehouses tegen de heuvels zijn gebouwd lijkt het alsof je enorme terras midden in de boomtoppen hangt. Voor onze neus vliegen prachtige vogels voorbij en het uitzicht is werkelijk adembenemend. Een hoog 'wauw' gehalte. Aan alles is gedacht. Het ontbijt staat voor de komende 2 dagen in de koelkast. Wel zelf even je eieren met bacon bakken en het brood roosteren. De houtblokken voor de kachel liggen keurig gestapeld klaar. In de badkamer staat het bubbelbad voor een groot raam. Niemand die je ziet als je al bubbelend van het uitzicht geniet. Zelfs wasmachine en droger ontbreken niet. Wat wil een mens nog meer! Een butler die de afwas doet....liever niet. Je privacy is dan helemaal weg met zo'n zwart-witte vogel om je heen. Helaas....de sterren ontbreken. Het plenst namelijk. Maar je moet wat over hebben voor deze groene omgeving. Voor niets gaat de zon op! O nee, vandaag dus niet! In het retreat kun je een aantal wandelingen maken. Maar de paden zijn nogal soppig. Dus gaan we naar een tropische bosgebied waar een wandeling is die over een boardwalk gaat. Dat loopt iets prettiger. Maar eerst even kijken in een beekje bij de boer of we de platypus kunnen spotten. Weinig kans, maar je weet maar nooit! En jawel hoor...na een tijdje geduldig wachten duikt hij/zij plotseling op. Dit vogelbekdier stamt nog uit de oertijd, het overgangsstadium tussen reptiel en zoogdier. Het is (net als de echidna- een soort egel) half zoogdier, half reptiel. De platypus heeft de vacht van een zeehond, zwemvliezen, een eendensnavel en een beverstaart. Het legt eieren maar hun jongen worden daarna gezoogd. Hij blijft in het water, je ziet af en toe alleen zijn kop en een deel van zijn lijf als hij weer onderduikt. Maar dat is voor ons genoeg.....we hebben de platypus in het wild gezien! We vervolgen ons rondje Tableland, lunchen in Gallo's Dairy waar we nog een stukje kaas kopen en crackers. Na het diner van gisteren eten we vandaag maar eens wat minder. We maken een kaasplankje met verse aardbeien, mandarijn en noten. Lekker glaasje koele, witte wijn erbij.....haardvuurtje aan! Dit is precies zoals we ons het laatste deel van de vakantie hadden voorgesteld.

De volgende 2 nachten zitten we in het noordelijk deel van de Atherton Tablelands. Om precies te zijn in de Jabiru Safari Lodge. Gary en Jessie hebben de cocktail al klaar staan en beginnen meteen enthousiast over dit gebied te vertellen. We gooien de bagage meteen in de safari-tent en stappen bij Gary in de truck. Hij rijdt ons over ruwe weggetjes naar een afgelegen Pandanus Lagoon waar de watervogels al op ons staan te wachten. Tientallen Brolga's, Egrets en andere vogels kunnen we met een telescoop bekijken terwijl hij op een vuurtje de Billy-tea klaarmaakt. Dat gebeurt in een waterkan die eruit ziet als een groot verfblik. Thee en water worden gekookt, daarna rondgeslingerd om de thee te laten zakken en vervolgens uitgeschonken. En natuurlijk met thee van hier! Wel lekker, maar héél erg sterk. Ik zou er bijna een flinke plens melk in willen doen....op z'n Brits dus! Slapen doen we in een enorme safari-tent. Samen met de savanne-achtige omgeving doet ons dit sterk terugdenken aan Afrika. Toen we dit gebied binnenreden was dat ook ons eerste gevoel. Het landschap lijkt zoveel op dat in Afrika, dat we bijna zebra's en olifanten tevoorschijn zagen komen. Achter de tent is een badkamer in de open lucht. Dat werkt ook mee aan dat gevoel. Als we 's avonds voor de tent op het terras zitten zien we in het donker opeens iets bewegen in de boom. Het is een Sugar-glider. Het ziet eruit als een eekhoorn met enorme ogen en een buidel. In het licht van de lantaarn blijft hij verstijfd zitten. Zijn ogen knipperen niet eens. 'Ik ben er helemaal niet hoor, ga maar ergens anders kijken'.! We roepen de Noorse beroepsfotograaf die een eindje verderop in een tent zit. Ik geloof dat die wel 100 foto's heeft gemaakt. Na 10 minuten vinden wij dat het arme dier wel genoeg geposeerd heeft en doen de zaklamp uit. Einde van de show! Als we even later stiekem nog een keertje kijken, is de sugar-glider verdwenen. Groot gelijk! De volgende dag maken we nog 2x een excursie over het terrein. De eerste is om landvogels te spotten, de tweede is een boottochtje met een elektrisch bootje over Clancy's Lagoon, die vóór het uitzichtplateau ligt. Wat betreft de watervogels wordt dat een teleurstelling. Een enkele Egret is alles wat we te zien krijgen. Zelfs de Jacarana's zijn niet hun normale plek. Jessie vertelt over het ontstaan van dit gebied. Eigenlijk is het kunstmatig. Met veel subsidie zijn lagoons uitgegraven die ze vervolgens hebben laten vollopen vanuit een stuwmeer. Dat gebeurt nu nog steeds. Het water wordt aangevuld door kleine kanaaltjes. Maar de vogels zijn er zelf naar toe gekomen. Daar is niets kunstmatigs aan. En soms zijn ze er eventjes niet! Maar ondanks hun afwezigheid in de lagoon voor de tent hebben we hier 2 heerlijke dagen doorgebracht.

Op de terugweg naar Cairns maken we nog een wandeling door de tropische Mossman Gorge. De wisseling tussen al deze verschillende landschappen is opmerkelijk. Van tropisch regenwoud naar Savanne en weer terug. En dat alles in een paar uur. Het verveelt in ieder geval niet. We zijn benieuwd naar de kamer die we nu in Bay Village krijgen. De eerste nacht hadden we een appartement in een hoekje. Uitzicht op een overdekte gang, dus er kwam geen licht binnen. Een soort luxe gevangenis met open deuren, zo voelde het. Toen we weggingen voor 4 nachten hebben we duidelijk gemaakt dat we dat niet meer wilden als we terugkwamen voor 5 dagen. Dat heeft schijnbaar geholpen, want we hebben nu het grootste appartement met enorme schuifdeuren naar buiten. Het grote terras is weliswaar openbaar, maar niemand maakt gebruik van de ligstoelen en zithoeken die hier staan. Hij lijkt nl. bij die kamer te horen. ( nr. 139, voor wie dit wil weten). Een klein keukentje zorgt ervoor dat je ook een keertje niet buiten de deur hoeft te eten. Cairns is eigenlijk een grote badplaats. In het stadje zelf valt niet veel te bekijken, maar het is de uitvalsbasis voor vele excursies die je hier kunt boeken. We zoeken er 2 uit. De andere dagen willen we gas terugnemen. Het einde van deze 4 maanden nadert en we hebben al zo vreselijk veel gezien en gedaan. 's Avonds om 23.00u bellen we even naar Rosmalen om afscheid te nemen van Henk (de directeur van De Overlaet). In de periode dat ik weg was heeft hij helaas besloten om ons te gaan verlaten. En dan moet je toch écht wel eventjes iets van je laten horen. Ik maak meteen gebruik van de gelegenheid om mijn collega's een fijne vakantie te wensen. Australië jongens....dat is een mooie bestemming! Na een dagje rust gaan we de tweede dag naar het Great Barrier Reef. Het kost anderhalf uur met een snelle boot om daar te komen. Heel anders dan het Ningaloo Reef in Western Australia. Daar snorkel je vanaf het strand naartoe! Er staat redelijk veel wind, dus de golven zijn hoger. Voor ongeoefende snorkelaars zoals wij is dat lastig. We zien de vissen en het rif vanaf een glasbottom-boat en vanuit een semi- submarine. Ook is er een onderwaterobservatorium onder het plateau. Je kunt goed zien dat de cycloon van een paar maanden geleden veel schade heeft aangericht. Het rif zal zich wel herstellen, maar dat kost een paar jaar. In de brochures zie je prachtige foto's met enorme vissen, schildpadden en haaien. Nu vergeet het maar, die zie je alleen als je tot de ervaren snorkelaars of duikers behoort. Dan mag je namelijk aan de buitenkant van het rif komen met een ervaren gids erbij. Dat is maar voor een enkeling weggelegd. Maar goed, de kleinere tropische vissen zijn ook mooi om te zien. Toch geven wij uiteindelijk de voorkeur aan het Ningaloo Reef. Dat is gewoon (op dit moment en op deze plek) mooier en gemakkelijker om te doen! Maar dat is slechts onze mening natuurlijk. Mar het was een heerlijk, ontspannen dagje op zee!

De tweede excursie die we maken is naar Daintree en Cape Tribulation. We kiezen uit de vele aanbieders voor Billy Tea. Die gaan nl. ook een stukje de Bloomfield Track op (de oude 4WD weg naar Cooktown). Bovendien gaan zij niet wandelen in de Mossman Gorge. Dat hoeft ook niet, want daar zijn we al geweest. Het zijn ook kleinere groepen van hooguit 20 personen. Meer passen er niet in de 4WD-truck. Onze gids Marc vertelt veel over de omgeving en is bovendien een boeiende verteller. We wandelen door het tropische regenwoud over de Jindalba Boardwalk, proeven van allerlei soorten tropisch fruit dat wij (meestal) niet kennen, zwemmen in de Emmagen Creek (waar 500 meter verderop wel salties kunnen zitten, een 'veilige' gedachte), hotsenklotsen over de Bloomfield Track, lopen over het strand bij Cape Tribulation (waar het tropische regenwoud overgaat in zand en zee) en bekijken de mangrove-bossen en krokodil(len) van de Daintree River.Die ene krokodil was voor ons gevoel een 'kleintje'van 2,5 meter. Na die indrukwekkende croc bij Kakadu maakt dit exemplaar niet meer zoveel indruk. We zijn teveel verwend, denk ik. De BBQ-lunch gaat er goed in. Die is door Marc klaargemaakt terwijl wij de kangaroo's mochten voeren. Over de scenic Cooktown Highway rijden we langs de kust weer terug naar Cairns. Als we ooit nog eens terugkomen is het zeker de moeite waard om een paar dagen rondom Cape Tribulation te blijven. Het avondeten is een bijeengeraapt zooitje van allerlei dingen die we nog in de (koel)kast hebben liggen. Het laatste restje wijn wordt in de glazen geschonken. De voorraad moet op....het einde nadert. Morgen een lekker dagje niets. Dit verslag moet gemaakt worden en de tassen moeten opnieuw worden gepakt. Nu moet écht alles erin! Dat zal nog een karwei worden! Ook moeten we even bedenken wat we eruit laten voor de 1500 km lange treinreis naar Brisbane. In de Sunlander hopen we twee dagen heerlijk verwend te worden.

The Sunlander is voor ons de ultieme afsluiting van deze 4 maanden vakantie. We konden kiezen uit vele treinreizen (Indian Pacific, Ghan enz.) maar we kozen voor de treinreis van Cairns naar Brisbane. Een laatste uitspatting voordat we naar huis terugvliegen. De Queenslander Class belooft heerlijke eten, lekkere wijnen, volledige verzorging en een eigen slaapcabine. En dat is ook zo! Helaas voor ons besloot een vrachtwagenchauffeur een rood signaal te negeren. De botsing (gelukkig geen doden) liet het achterste deel van de trein ontsporen en veroorzaakte de nodige schade aan de loc. En dat allemaal op de dag voor ons vertrek. De trein kwam dus nooit is Cairns aan. Toen we dus de volgende morgen op het station aankwamen stonden er bussen klaar om ons te vervoeren naar Townsville. Dat ligt zo'n 500 km. verderop. Het mooiste deel van de treinreis ging dus aan onze neus voorbij. Het moet gezegd: Queenslandrail deed er alles aan op de teleurstelling zo klein mogelijk te houden. Een eersteklas bus, morningtea/coffee met hapjes, een prima chauffeur/reisleider......maar een bus is geen trein! Het ging ons juist om die treinreis. Je betaalt niet zoveel geld voor een busreisje naar Townsville. Maar goed, de route van de bus was vrijwel gelijk aan de trein. Misschien zelfs wel mooier op sommige punten en soms ook niet, maar dat laatste leverde wel interessante beelden op. We reden nl. door het gebied dat zwaar getroffen werd door cycloon Yasi. Een cycloon uit de zwaarste categorie die ervoor zorgde dat huizen verwoest werden, boomtoppen als luciferhoutjes afknapten en hele plantages vernield werden. De schade was goed te zien. In Townsville kregen we een weliswaar trage, maar heerlijke warme lunch in een restaurant dat prachtige lag, midden in de haven. Ook daar was niks mis mee. We kwamen op het station van Townsville aan en de trein zou op hetzelfde tijdstip vertrekken als anders. Maar dat bleek eventjes een misrekening van de organisatie. De trein kwam aantuffen maar moest vervolgens nog helemaal schoongemaakt worden. En dat duurde ruim twee uur. Het werd donker en de temperatuur daalde behoorlijk op dat station. In plaats van een kop warme koffie kregen we een ijsje! Goed keuze! Rond kwart voor zeven mochten we eindelijk instappen en werden we naar onze slaapcoupé gebracht. En toen begon de verwennerij. Vanaf dat moment ging alles goed en maakten ze volledig waar wat ze beloofd hadden. De wijn was gratis, het diner heerlijk, de bedden werden ondertussen opgemaakt, de badjas lag klaar en die mochten we zelfs meenemen. In ons rijtuig reisde ook een groep van 23 personen mee. Daartussen zat een opvallende vrouw. Ze regelde werkelijk alles. Dat vonden we vreemd, want er was ook een reisleidster. Deze vrouw straalde autoriteit uit en iedereen deed ook precies wat ze zei. Zelfs de hoofdhostess van de trein, toch niet de minste persoon, maakte dankbaar gebruik van haar. Bovendien werd ze met veel eerbied en ontzag behandeld. Ook wij werden rond gecommandeerd. Natuurlijk reageerden wij met vraagtekens in onze ogen, misschien zelfs wel een beetje geamuseerd. Fluisterend werd ons medegedeeld dat we hier te maken hadden met een fenomeen, een ware heldin van de natie: 'Dat is Dawn, de zwemster'. Ik wist meteen wie ze bedoelde: Dawn Fraser, een sportheldin van de eerste categorie. Op 3 Olympische Spelen haalde zij een gouden zwemmedaille voor Australië. En dan ben je dus iemand die in dit land nét onder Queen Elizabeth staat! Een echte Australische, doortastend op een vriendelijke manier. Een vrouw die precies wist wat ze wilde, met iedereen een praatje maakte en precies aanvoelde waar ze nodig was. Cheryl, de hostess, had nl. de crash van de vorige dag meegemaakt en was duidelijk nog niet zichzelf. Ze moest een groep teleurgestelde mensen opvangen en er bovendien voor zorgen dat alles goed ging. Dat lukte niet helemaal en daar was dus Dawn die als vanzelfsprekend aan het regelen sloeg. En hoe!

Na een slapeloze nacht, maar onaangenaam was dat niet, werden we de volgende ochtend een heel stuk verderop de route wakker. Voor diegenen die het boek 'Murder on the Oriënt Express van Agatha Christie kennen: Het slaan van de deuren midden in de nacht, het gestommel en gemompel op de gangen, de lichten die voorbijflitsen.....dat wakkert bij mij de fantasie aan. Wie gaat er vannacht vermoord worden en wie heeft het dan gedaan. Tsja...! De verwennerij ging gewoon door, het gezelschap was leuk, Cheryl was weer in haar element, de omgeving mooi. Het werd dus toch een prima ervaring....deze gebroken treinreis. Ruim 2,5 uur te laat kwamen we in Brisbane aan. De rails is nl. eigendom van een maatschappij en de prioriteit van de Sunlander ligt bij hen niet zo hoog. Regelmatig moesten we onderweg een andere, snellere trein voor laten gaan. Door die late aankomst misten passagiers hun vliegtuig. Maar niemand deed daar moeilijk over. Cheryl zorgde voor een vervangende vlucht en een hotelovernachting op kosten van de Sunlander. Wij zouden toch al een nacht in Brisbane blijven, dus geen probleem.

En hiermee eindigt onze reis van vier maanden door Australië. Aan de verhalen hebben jullie al gemerkt dat dit ons heel goed bevallen is. Een prachtig land, een land om van te houden. Zoveel gezien en meegemaakt. Een geweldige ervaring. En nu weer terug naar huis en dat voelt ook weer goed. Het is mooi geweest. Over 2 dagen zijn we terug in Nederland. Na een reis van 28 uur.....en dáár verheugen we ons niet op!

No worries mate! You will survive, take a brekkie and a barbie when you're home....Dutchie!