Buenos Aires

Buenos Aires:

Vanuit Ushuaia zijn we via El Calafate naar B.A. gevlogen. We vonden dat eerst een beetje vervelend, niet rechtstreeks. Maar het bleek onverwachts leuk te zijn om zo boven het onderste deel van de Andes te vliegen. We zagen in de verte opnieuw de Torres Del Paine, het Lago Argentina en zelfs een deel van de Perito Moreno liggen. Nostalgische gevoelens sloegen meteen toe! We zaten lekker ruim (bij de nooduitgang) en zagen het allemaal weer onder ons voorbijkomen.

Rond 19.30u landt het vliegtuig in Buenos Aires. De piloot had de temperatuur al gemeld....31 gr. Als een driedubbele deken met extra dekbed werden we door de hitte bedekt. Snel het dikke vest uit....maar dat hielp niets. Koffers.....waarom is iedereen al weg en staan wij hier nog? Even ademhalen voordat we ook maar gaan dénken dat ze er niet zijn. Oef....de laatste 2 tassen zijn die van ons. Buiten staat de chauffeur al op ons te wachten. We stappen in en dan zitten we opeens midden in het razend drukke verkeer van deze miljoenenstad. En dat voelt totaal niet goed! We kijken elkaar eens aan.....het liefst zouden we omdraaien en terugvliegen. Ruim 5 weken hebben we midden in de natuur gezeten en dan nu dit! Zou dat ooit wennen? Ja hoor, na één dag B.A. kan ik jullie melden....het went!

Hotel Dandy is een heel bijzondere lokatie. De muren zijn bedekt met muurschilderingen. Het donkere hout, de lampjes en de glas-in-lood ramen stralen sfeer uit. Een deur van 4 meter hoog geeft toegang tot de kamer. Boven ons bed een prachtige fresco van een nieuwsgierig meisje dat, verstopt achter een gordijn, kijkt naar 2 tangodansers. Het verlangen om óók te dansen straalt uit haar ogen. De airco staat aan, dat maakt het een stuk aangenamer. We hebben met onze 4 Belgische medereizigers afgesproken om te gaan eten in La Brigada. Rond 21.00u. We zoeken het op en het ligt slechts 3 ½ blok van ons hotel af. Dat wordt dus gewoon wandelend er naar toe. Helaas....schijnbaar is het bij hen niet gelukt. Maar hun tip om daar te gaan eten is een goede geweest. Het is er nu al stampvol. Streng vraagt de ober of we wel gereserveerd hebben. Eh...nee dus. 'Het ziet er zo gezellig uit'....Quizas...por favor...un exceptión?' Hij lacht en brengt ons naar een tafeltje. We gaan snel zitten voordat hij zich bedenkt. Mocht het eten hier écht zo lekker zijn dat we nog een keertje terugkomen.....reserveren dus! Nou....het eten is zo Argentijns als het maar kan. Alles wat je bestelt is enorm, vooral het vlees. Daar kan een hele tafel van meeëten. Als we zo om ons heen kijken, gebeurt dat ook. Delen is hier heel normaal. Rond 23.00u lopen we terug naar het hotel. Iedereen is nog op straat. Het is nog steeds warm buiten. Binnen één land een verschil van ruim 30 gr. We maken nog snel het reisverslag in orde. Dan kan iedereen thuis een beetje mee gaan genieten van Antarctica. Ik weet dat sommige mensen erop zitten te wachten.

We hebben moeite met slapen. Het bed beweegt....! We zijn toch niet meer op de boot! Ons lichaam moet nog wennen aan het vasteland. Ik heb altijd gedacht dat dit een fabeltje was, maar het is écht zo. Als we de wakker worden is het nog steeds niet over. De vloer van de ontbijtzaal deint ook al op en neer. Raar gevoel! Hoe lang duurt dat? Als ik naar beneden kijk, kieper ik bijna voorover.

We gaan het vandaag rustig opbouwen. Eerst maar eens de barrio San Telmo verkennen. Ons hotel ligt in deze wijk. Het is een van de oudste wijken van B.A. Het toeristisch centrum is de Plaza Dorrego. Vroeger was het een standplaats van paardenwagens. Iedereen, hoe arm ook, had een paard. Dit plein, met eeuwenoude bomen, was een soort parkeerplaats voor paardenwagens. Nu zijn er allemaal terrasjes op het plein. Rondom het plein proberen handwerklieden hun waren te verkopen. Een aantal jaren geleden was deze wijk nog een plek waar je beter niet kon komen. Totdat de wijk herontdekt werd. De huizen werden opgeknapt, er kwamen kleinere hotels en daarmee ook de restaurantjes. (waaronder La Brigada). Je kunt hier nu weer 's avonds rondlopen, al moet je wel op de verlichte straten blijven. Bij de mercado de San Telmo ontmoeten we onverwachts onze 4 Belgen. Dat is leuk! Zij hadden wel geprobeerd te reserveren bij La Brigada, maar dat was niet gelukt. Nu kunnen we alsnog de email-adressen uitwisselen. Zij vliegen vandaag weer terug. Hun vakantie zit erop. De mercado is een grote, overdekte markt met kleine winkeltjes. In Santiago was het vis, hier is het vooral antiek. Maar ook fruit, vlees en kleding wordt verkocht. We kopen zoete broodjes, kersen en appels voor de lunch. Het gietijzeren dak beschermt je tegen de felle zon. Het is maar liefst 32 gr. En dat is wel eventjes wennen.....zelfs wel langer dan eventjes!

's Middags hebben we een city-tour geboekt. We worden om 14.00u opgehaald. Het duurt maar liefst anderhalf uur voordat we compleet zijn. De verkeerschaos in B.A. is hiervoor verantwoordelijk. Maar ondertussen zien wij toch al veel van de stad. We vervelen ons niet. Veel van de wijken zien we alleen vanuit de bus (Palermo, de City, Montserrat, Recoleta). Het geeft dus een indruk. We stappen 3x uit voor een halfuurtje. De eerste stop is op de Plaza de Mayo. Dit is de naam van het plein dat vóór het regeringspaleis ligt: de Casa Rosado. Hoe het aan zijn naam komt is duidelijk...zo rose als wat! Het lijkt wel een taart! Het plein heeft zijn naam te danken aan de Bevrijdingsdag van 1810. Voor ons is de naam vooral verbonden met de dwaze moeders. Vrouwen die hardnekkig bleven demonstreren voor het recht te weten te komen wat er met hun verdwenen kinderen was gebeurd. Tijdens de dictatuur van generaal Videla werd er geen prijs gesteld op de vrijheid van meningsuiting. Tegenstanders werden opgepakt en van velen is nooit meer iets vernomen. Langzamerhand komt er steeds meer duidelijkheid over wat er zich toen allemaal heeft afgespeeld. En ook nu wordt er nog steeds voor van alles en nog wat gedemonstreerd op het plein. Er is zelfs een speciale hoek voor de spandoeken. We lopen wat rond, maar de tijd is te kort, dus morgen gaan we nog een keertje terug.

De 2^e en 3^e stop zijn in de wijk la Boca. Wie Boca zegt, zegt meteen ook Maradonna. Deze oude havenwijk is vooral bekend om La Bombonera, het kleurrijke blauwgele voetbalstadion van Boca Juniors. Alle huizen rondom dit stadion hebben dezelfde kleur en je hoeft je niet af te vragen wie hier de grote held is! De voetbalclub en ook het stadion heeft deze kleur omdat bij de oprichting van de club werd besloten dat het de kleuren kreeg van het 1^e schip dat de haven binnen zou varen.....en dat was een Zweeds schip. Helaas....Diego Maradonna was er niet. Dus even met zijn beeld op de foto. Geen handtekening voor de klas. Jullie zullen het met de foto moeten doen! We rijden door naar de Caminito. Het is een deel van la Boca, zeer toeristisch, maar kleurrijk en levendig. De golfplaten huisjes hebben alle kleuren van de regenboog, er lopen trommelaars rond te dansen en voor de café's dansen ze de tango. Heel gezellig allemaal, je kunt er uren rond blijven kijken. Helaas, we hebben maar een halfuurtje. Ik vergeet mijn koelkastmagneetje te kopen. Dus even een mailtje naar Hans en Wilma. Zij zullen hier beslist ook komen!

's Avonds lopen we naar Plaza Dorrego. Heerlijk buiten eten op het pleintje onder de bomen. Aan alle kanten klinkt muziek. Gelukkig telkens om de beurt, anders zou het een kakofonie van geluid opleveren. Voor onze tafel wordt de tango gedanst. We zouden zomaar aan deze stad kunnen wennen!

30 december: Heerlijk....pas opstaan als je wakker wordt. Nu is dat voor mij niet veel later dan 8.00u. Maar het idee alleen al! Henk ligt nog heerlijk te slapen. Tijd voor een uitgebreide douche. Ik dacht dat de zeebenen wel verdwenen waren, maar nee hoor....bij het opstaan is het weer (voor eventjes) terug. Het verdwijnt gelukkig snel. Vandaag wordt het weer 32 gr. En dat betekent dat we het rustig aan willen doen. Europeanen willen veel te veel in één dag proppen, zeggen ze hier. Het is niet voor niets dat tussen 13.00u en 15.00u veel gesloten is. Voor morgen boeken we een excursie naar de Tigre Delta en de Tren de la Costa. Hoeven we zelf niet na te denken. Vandaag staat opnieuw de Plaza de Mayo op het programma, maar dan uitgebreider. Dan lopend naar Puerto Maduro, het nieuwe en sjieke deel van B.A. (te vergelijken met The Docks in Londen), het parlement en evt. Recoleta. We gaan het metrosysteem van deze stad eens bekijken en gebruiken natuurlijk. Eens kijken of dat allemaal lukt.

Het metrosysteem is hier niet moeilijk te begrijpen. Kaartjes kosten €0,20. Dan is het ook niet erg als je je eens vergist. Voordat we het beseffen staan we al op de Plaza de Mayo. We lopen de Catedral Metropolitana binnen. Meestal brengt zo'n kerk verkoeling, hier niet. De buitenkant is nog indrukwekkend, het ziet eruit als een Griekse tempel. Binnen valt vooral de mozaïekvloer met prachtige bloemmotieven op. Aan de zijkant staan heel veel mensen iets te fotgraferen. Daar moet dus iets bijzonders te zien zijn. We lopen ook die kant uit. Aan de zijkant blijkt het mausoleum van Generaal José de San Martin. Dat is een nationale held. Hij bevrijdde Argentinië, Chili en Peru van de Spaanse heerschappij. En dan ben je dus een held. Je mag alleen niet begraven worden in gewijde grond, want je bent een vrijmetselaar! Dus lig je niet ín, maar net buiten de kerk!. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk! Zou hij wel in de hemel gekomen zijn??? Op naar de volgende nationale trots: de koepel van de Banco Nacional de Argentina. Hij moet bijna net zo groot zijn als die van de St. Pieter in Rome. Filmen en fotograferen streng verboden! Dat moet toch écht wel iets indrukwekkends zijn. Je merkt 't al aan mijn verhaal: Het stelt niets voor, vinden wij! Het is niet eens een koepel. (of hoeft een koepel niet rond te zijn?) Ik zou het niet eens willen fotograferen, dus dat levert geen conflict op met de ordebewakers. Maar lekker koel is het wel daarbinnen. En het ziet er nog uit als een bank bij ons zo'n 30 jaar geleden. En dat maakt het dan weer leuk! Buiten nog even kijken van wie het standbeeld is voor het Casa Rosada. Jawel, van dezelfde generaal José de San Martin. En weer zien we daar 2 medereizigers (uit Duitsland) van de expeditie. Er wonen 12 miljoen mensen in deze stad en je komt ze overal tegen! Even bijpraten. Hadden zij ook zo'n gemengd gevoel toen ze hier aankwamen? Ja dus! En ook last van zeebenen....ook dat!

Dan gaan we lopend richting Puerto Madero. Dat blijkt een hele puzzel. Je moet allerlei enorm brede wegen oversteken (rennen, anders staat het voetgangerslicht weer op rood voordat je aan de overkant bent!), loopt voor je gevoel eerst de verkeerde kant op, maar je kunt er wel komen! Het oude havengebied van B.A. heeft een metamorfose ondergaan. Argentijnen woonden liever niet aan de Rio de la Plata. Ze wilden niet herinnerd worden aan hun immigrantentijd. Bovendien was de haven lange tijd verboden terrein tijdens het militaire regime. In 1991 begonnen kunstenaars de oude pakhuizen te gebruiken en sindsdien is er veel veranderd. De pakhuizen zijn nu trendy restaurants, winkeltjes en cafeetjes. Aan de overkant is de skyline van B.A. verrezen met dure hotels en appartementen. Je wandelt naar de overkant over de Puente de la Mujer (een brug gebouwd om de Argentijnse vrouwen te eren, ontwerp van Calatrava). Het ontwerp zelf is mij een raadsel. Ik zie er niets vrouwelijks in. Aan de overkant staat o.a. het nieuwe Hiltonhotel. In hun garage staan de vrachtwagens en andere auto´s klaar die vanaf 1 januari deelnemen aan de alternatieve Parijs-Dakar race. Dat zal me een chaos worden in de straten van B.A. We mogen wel wat eerder naar het vliegveld vertrekken! We lunchen in een van de vele restaurantjes, bekijken de driemaster Sarmiento dat diende als opleidingsschip van de Argentijnse Marine en wandelen in die bloedhitte weer terug naar Plaza de Mayo. We duiken opnieuw de metro in op weg naar het parlement, het congreso. In het park wordt Henk op een agressieve manier lastig gevallen door een van de vele daklozen van deze stad. Dat geeft ons opeens een heel vervelend gevoel. Er is een wolkje voor de zon gekomen. We bekijken dit deel van de stad opeens argwanend en zien ook de ruwe kanten van deze wereldstad. Gelukkig verdwijnt dat gevoel weer snel als we bij het karretje van een vriendelijke, tandloze vrouw versgeperst sinaasappelsap kopen. Ze doet er een extra sinaasappel bij omdat we er zo warm uitzien! De wereld is ineens weer zonniger geworden. We wilden eigenlijk wat gaan drinken in Cafe Tortoni. Wereldberoemd, vooral om zijn interieur. Maar dat wisten andere mensen ook! Een hele lange rij staat braaf voor de deur te wachten in die hitte. Daar hebben we geen zin in, we zoeken wel een plaatje op internet en komen dus daardoor bij het vriendelijke, tandloze vrouwtje terecht. En dat hadden we dus op dat moment net nodig! Tijd om terug te gaan naar het hotel. Recoleta moet het helaas zonder ons bezoek doen. Lekker douchen en even bijkomen, Vanavond naar de tangoshow van Esquina Carlos Gardel.

Tot nu toe kloppen alle gemaakte afspraken. We worden telkens keurig op tijd opgehaald. Soms staan er zelfs 2 busjes voor de deur (zoals in Ushuaia). Als we een uur na de geplande tijd nog niet zijn opgehaald voor de show worden we wat nerveus. We hebben bij andere reizen al eerder meegemaakt dat we 'vergeten'waren. Maar...alles komt goed. We waren gewoon de laatste dit keer. Onderweg naar het theater worden we wel even stil. Voor de 2^e keer vandaag zien we de andere kant van deze stad. Het is vanavond schijnbaar tijd voor het ophalen van het vuilnis. De grote containers worden omsingeld door mensen die in het afval aan het wroeten zijn. Het lijkt erop of het afval gescheiden wordt, maar er zijn ook mensen aan het zoeken naar bruikbaar materiaal. Grote ogen in magere gezichten kijken even op als het busje voorbij komt rijden. En dan zit ik me druk te maken of we al dan niet op tijd worden opgehaald. Ik word er even stil van. Het theater Gardel ligt in de wijk Abasto. Het is een geoliede machine. Gladjes wordt alles geregeld en voordat we het weten zitten we aan een lange tafel. Keuzemenu voor de neus, water en wijn geregeld. Er is één minpuntje....het eten is niet écht lekker. Eigenlijk meer gaarkeuken dan de haute-cuisine van de folder. Maar de show maakt alles goed. Die vertelt het verhaal van het ontstaan van de tango. Natuurlijk speelt Carlos Gardel hierin een grote rol. Helaas is de man al op jonge leeftijd bij een vliegtuigongeluk omgekomen, maar zijn legende leeft voort. (Dat verhaal klinkt bekend, nietwaar?) Het is boeiend om naar te kijken. De tango begint voor ons te leven. Heel speciaal is het optreden van een echtpaar op leeftijd. Op een intense manier, maar natuurlijk niet meer zo atletisch, geven zij hun beleving van die dans weer. En dat maakt indruk op iedereen. De terugreis is ook weer een belevenis op zich. We worden als laatste naar het hotel gebracht. Dat betekent een gratis' Buenos Aires by night' rondrit. Prachtig, zoals sommige gebouwen in het licht staan. Alleen Casa Rosada (het regeringspaleis) is akelig lelijk in de schijnwerpers. Vooral Puerto Madero maakt indruk. De architect heeft óók nagedacht over hoe zijn ontwerp indruk moet maken als het donker is. De tweede dag B.A. zit erop. We kijken erop terug met gemengde gevoelens.

31 december: dag van de chaos: Lekker gemakkelijk, we boeken een dagexcursie en we hoeven niet zelf na te denken. Alleen op tijd opstaan. Niet dus! Dat op tijd opstaan ging goed, het ontbijt zat er op tijd in. We waren klokslag 9.00u bij de receptie. Het busje kon komen. Vraagtekenogen bij Daniël, de receptionist. Die excursie was toch voor morgen? Daniël, wij vertrekken morgen. Je zou voor vandaag boeken. Foutje! Hij probeerde nog van alles te regelen, maar alles zat vol. Duizend verontschuldigingen. Maak je niet druk, Daniël, we verzinnen wel wat anders. Verbaasde blik, niet boos? Nee hoor...laat ons even nadenken. Het avontuur stadsbus, dat hadden we nog niet gedaan. Daniël, heel bezorgd: Niet doen, om wel 10 verschillende redenen. Neem een taxi, dan kom je tenminste aan! Flauwekul, de bus stopt hier voor de deur, wat kan er misgaan! Wij dus naar de bushalte, één blok verderop. Er komt een touringcar voorbij rijden. Die stopt bij ons hotel. Ik ben meteen wakker: Zou die misschien toch voor ons kunnen zijn? Henk loopt snel terug en gaat eens navragen. En jawel hoor! Daniël had tóch gewoon voor vandaag geboekt! Hij zakt bijna door de grond van schaamte. Wij blij dat we nog niet weg waren! Dus op weg naar de Tren de la Costa en de Tigre-delta.

De trein: We hebben deelgenomen aan een Argentijnse recordpoging om in het Guiness book of Records te komen: Hoeveel argeloze toeristen passen er in één treinstel (in vaktermen: een tweetje) Antwoord: Maakt niet uit, je blijft gewoon doorduwen! Deze 'treinreis' duurde maar 15 min. Toen moesten we er - gelukkig - weer uit! Weer is de bus, met nét zoveel mensen als er zitplaatsen waren. We reden naar het noorden. Tijdens een uitbraak van gele koorts ontvluchtten de rijke inwoners van B.A. de stad en lieten grote landhuizen bouwen richting de Tigre-delta. We komen langs het stadion van Rio de la Plata. Iemand in de bus zegt per ongeluk La Bombonera. Dat is tegen het zere been en levert een grote blauwe plek op. De rivaliteit tussen deze 2 clubs is bijna zo groot als een burgeroorlog! Nooit meer zeggen! De boottocht door de Tigre-delta op een catamaran is aardig, maar niet spectaculair. De beloofde 'lunch' is 1 dl. koffie (alwéér met suiker!) en een koekje. Tot onze verbazing zijn we rond 14.00u weer terug in B.A. Erg vinden we dat niet, want we laten ons nu afzetten in de buurt van Recoleta. Deze wijk heeft alles in huis; mondain, artistiek, levendig, cultureel en ga zo maar door. We beginnen met een fatsoenlijke lunch bij La Victoria. Heerlijk gegeten en betaalbaar! Eten moesten we ook wel, want de kans dat we vanavond iets kunnen krijgen is héél klein. Het is hier de gewoonte om alles op 31 december te sluiten, ook de restaurants. Alleen een tango-show bijwonen is dan de oplossing. Maar laten we dat nu net gisteren hebben gedaan! We gaan natuurlijk naar het Cementerio de Recolata. Als je dát niet hebt bezocht, ben je niet in B.A. geweest. En dat allemaal vanwege die ene vrouw: Evita. Natuurlijk liggen er vele Argentijnse helden begraven. Maar niemand is daar naar op zoek. Iedereen beweegt zich in de richting van dat ene graf. Je krijgt wel een rondwandeling bij de entree waarop haar graf bijna als laatste staat aangegeven, maar volgens mij neemt 90% een korte route. Wij dus ook, want al die namen zeggen ons niet zoveel. Natuurlijk zijn al die grafmonumenten indrukwekkend. Een beetje familiegraf kost hier US$ 150.000. en als je dat kunt betalen, wil je ook een mooie grafkelder, nietwaar? Eentje die opvalt! De grafkelder van de Fam. Duarte is vrij eenvoudig. Een aantal zwarte plakkaten met haar naam hangen aan de zijkant. Het is het enige grafmonument met verse bloemen. Haar legende leeft nog immer voort! Naast de Cementerio ligt de Basilica del Pilar. Van buiten een vrij eenvoudige kerk, van binnen met 6 barokke altaren één en al pronkstukken. De kerk werd gesticht door de eerste bewoners van deze wijk: de franciscanen van de Recoleta-orde (ongeschoeide monniken). Vandaar de naam.

En dan dus het onbezonnen avontuur: terug met de stadsbus. Het 1^e probleem is het betalen. Dat kan alleen met muntgeld. Je zou denken, nou en! Maar in Argentinië hebben ze nauwelijks munten. Die zijn zeldzaam! En zonder muntgeld word je de bus uitgezet! Maar dat wisten we, dus we hadden gespaard. Geen probleem dus. Het 2^e probleem is dat niemand precies weet waar de haltes zijn. Simpel op te lossen door een supermercado binnen te stappen of bij een kiosk te vragen. Er is daar altijd wel iemand die het weet! Probleem nr. 3: Ze rijden nooit op tijd. Dat klopt, maar ze rijden zo vaak, dat is dus echt een probleem van niks! Nr. 4: de route is onduidelijk. Klopt ook, dus een duidelijke stadsplattegrond voor je neus is wel handig. Probleem nr. 5: onveilig door het rijgedrag van de chauffeur. Ook waar: dus 2 handen vrijhouden om je goed vast te houden! Het 6^e probleem is de tijd: het kost je soms uren om op de plaats van bestemming te komen door het drukke verkeer. Zal best waar zijn, vandaag was er bijna niemand op straat omdat alles al gesloten was. Wij zijn in ieder geval vrij snel bij het hotel terug gekomen en dat voor een bedrag van €0,50 voor 2 personen. En dat spreekt ons Nederlanders aan. Daar heb je wel wat voor over! Hoe oudejaarsavond gaat verlopen weten we niet. In een winkeltje hebben we een fles rode wijn, een zak chips en nootjes gehaald. Voor het geval we niets te eten kunnen krijgen. Wij zijn op alles voorbereid. Waarschijnlijk lopen we later op de avond richting Plaza Dorrego.

Wij wensen in ieder geval iedereen een gelukkig, gezellig en gezond 2011 vanuit de warme, zwoele stad die Buenos Aires heet!

Antarctica

Antarctica:

Op 18 december werden we 's morgens wakker met een gespannen gevoel. Eindelijk...een belangrijk deel van deze reis stond op het punt te beginnen. We hadden de boot natuurlijk al zien liggen, maar nu moest de bagage worden klaargezet en voorzien van labels met ons hutnummer erop. Ze werden rond 10.00u opgehaald en de rest van de dag waren we dus bagageloos.

We hadden tot 15.00u de tijd om nog Ushuaia te verkennen. 2 Musea hebben we bekeken, hele kleine! De ene ging over de geschiedenis van Tierra el Fuego, de ander was het huis van de 1^e gouverneur. Leuk om even de tijd te doden, want eigenlijk waren we daar helemaal niet mee bezig.

15.00u : Het busje rijdt voor. Via allerlei (on)mogelijke steegjes halen we uit de verschillende accommodaties mensen op. Rond 16.00u rijden dan tenslotte de kade op waar de boot ligt. Een deel van de bemanning staat klaar om ons te ontvangen. Ik moet toegeven....de hartslag is wel wat omhoog gegaan. We worden welkom geheten en per kamers opgeroepen om de sleutel te komen halen. Tot onze verrassing krijgen we andere hut: nr. 218. Die ligt één level hoger, is groter en heeft een écht raam en geen patrijspoort. Het voelt alsof je een groot cadeau hebt gekregen: het Shackleton-deck dus. (voor diegenen die op internet de boot willen bekijken: http://www.antarcticdream.com/) De boot is slechts halfvol; 47 mensen nemen aan deze expeditie deel. Helaas volgt er meteen een dompertje. De deur is uit het lood geslagen (slecht weer in de Drake-passage tijdens de vorige reis) We krijgen nu nr. 223. Hetzelfde dek, maar een beetje kleiner, wel met raam, gelukkig!

's Morgens heb ik een pleister tegen zeeziekte achter mijn oor geplakt. In het Beaglekanaal is het heel rustig, bijna windstil weer. Ik haal het avondeten. Dat was trouwens heel goed! Maar de volgende ochtend gaat het mis en dat terwijl de beruchte Drake-passage zo tam is als wat! Zo rustig hebben het de laatste jaren niet meegemaakt! Ontbijt en lunch sla ik over, maar 's middags gaat het weer een stuk beter en dat is tot nu toe zo gebleven. Niet te vroeg juichen, maar ik ben blij met iedere minuut dat het goed gaat.

Aan boord zijn nog 2 andere Nederlanders en 4 Belgen. We hebben gesproken/gegeten met Ieren, Amerikanen, Engelsen, Zwitsers, Australiërs. Er zijn 16 nationaliteiten aan boord, de bemanning niet meegerekend. De Engelssprekenden zoeken elkaar op en zijn veruit in de meerderheid. Ik tel 8 Spaanstaligen. De voorlichting sessies worden in 2 talen gegeven. Henk is naar de lezing over vogels en walvissen gegaan. (ik lag dus op bed te wennen aan ze zeegang) Samen zijn we vanmorgen naar de lezing over pinguïns geweest en straks ga ik nog naar de fotografielezing.

Je wordt hier echt in de watten gelegd. Het eten is perfect en de bemanning heel vriendelijk en behulpzaam. Jordi (de bioloog) komt net vertellen dat we eerder bij Antarctica arriveren omdat de zee zo kalm is. De eerste pinguïns hebben we zojuist gezien (13.30u). Nu de 1^e ijsberg nog. Iedereen heeft last van gezonde spanning, dat kun je merken.

Tijd om even iets te vertellen over Antarctica: Vele jaren voordat de 1^e mensen dit gebied zagen schreven de Grieken al over dit continent. Zij waren van mening dat er iets moest zijn om onze aardbol in balans te houden. Tegenover de grote landmassa's in het Noorden moest er 'iets' zijn aan de andere kant van de aarde. Om een lang ontdekkingsverhaal kort te houden: Op 14 december 1911 bereikte de Noor Roald Amundsen als eerste de geografische zuidpool. Hij versloeg hiermee Robert Scott met 23 dagen. Toen hij het middelpunt bereikte stond daar dus reeds de tent van Amundsen met de Noorse vlag.

Het werelddeel Antarctica ligt geïsoleerd van alle andere werelddelen: 1000 km van Zuid-Amerika, 2200 km vanaf Oceanië en 3600 km vanaf Afrika. Dat zijn de dichtstbijzijnde landmassa's. Het beslaat 10% van het landoppervlakte van de wereld. Het is (bijna) geheel bedekt met een ijs-/sneeuwlaag, die op sommige plekken 4 km. diep is. 80% van de voorraad gletsjerwater is hier opgeslagen (zoet water).Er is geen bloemen-en plantenwereld (2 grassoorten)en er leven slechts enkele diersoorten. En die leven van het voedsel dat de zee hen biedt. Deze landmassa is verdeeld onder een aantal landen. Er is een verdrag waarin staat dat er alleen onderzoek mag worden gedaan en dat Antarctica moet blijven zoals het is. We zullen zien! Straks krijgen we een 'verplichte' lezing van IAATO. Dit is de overkoepelende organisatie van alle touroperators die mogen landen op Antarctica. Zij hebben hele duidelijke afspraken met elkaar gemaakt en er staan strenge boetes op een overtreding

Om 15.40u wordt de eerste ijsberg gespot. Het wordt omgeroepen vanaf de brug. Het is dé manier om iedereen aan dek te krijgen. We zitten nu in de wateren van Antarctica en de temperatuur van het water is gedaald tot rond het vriespunt. Zorg dat je dus niet overboord slaat. Die eerste aanblik is overweldigend. Zo immens groot (en het stuk onder water is nog vele malen groter). De zwarte stipjes op die ijsmassa zijn pinguïns. We zijn vergeten de mutsen op te zetten....dat zal niet meer gebeuren. Je oren vriezen van je hoofd door de wind die om de ijsberg waait. Door de luidspreker roepen ze om dat we toch écht met één hand iets moeten vastpakken. De golven zijn hoger dan ze er op het eerste gezicht uitzien. Nog een paar uur en dan komen we bij het vasteland van dit continent aan. Eerst weer eventjes binnen opwarmen met een lekker kopje thee!

Gelukkig, 'The Drake' zijn we overgestoken. De schade is beperkt gebleven. Iedere avond wordt verteld wat we de volgende dag gaan doen. En dat is altijd onder voorbehoud, dat wordt er nadrukkelijk bij vermeld. Het is goed dat ze dat gezegd hebben! We worden wakker en het mooie weer is vannacht verdwenen als sneeuw voor de zon. Alleen omgekeerd! Het stormt en het sneeuwt. De kapitein heeft dus besloten het programma helemaal om te gooien. Het probeert dit weer te ontvluchten en is in de nacht verder naar het zuiden gevaren. Dat was een goede keuze, niet dat het nu zo'n fantastisch weer is, maar we kunnen wel in de zodiacs. Ze maken hier een verschil tussen zodiac-cruise en landing. We gaan dus vanmorgen een landing doen. Dat betekent dat we het land betreden. Een dikke parka en rubberen laarzen hebben we gisterenavond al gekregen. Mijn kuiten waren te dik voor die laarzen. Geen probleem...ze worden een stukje opengeknipt!

We varen naar Wilhelmina-bay. Iedereen voelt dat dit bijzonder wordt. Voor het eerst staan we met beide benen op Antarctica bodem. Misschien voor anderen moeilijk voor te stellen, maar het voelt écht heel speciaal! De zodiacs proberen zo dicht mogelijk bij de kant te komen, maar bijna altijd moet je een stukje door het water lopen. Vandaar het advies om een dubbel paar dikke sokken aan te trekken. Bij Henk zijn er dat dus 3 geworden! Het water is ijskoud. Aan wal liggen een paar Weddell seals (zeeleeuwen). We krijgen instructies: blijf minimaal op 5 m. afstand en loopt nooit tussen de seal en de zee in. Na een half uurtje kuieren in Antarctica stappen we weer in de zodiacs voor een rondvaart door de bay. Daar ligt een halfgezonken schip te verroesten: 'The Gobenor'. Vogels zijn nu de vaste bewoners geworden. Als je door de gaten kijkt, zie je nog allerlei dingen in het schip liggen.

Na de lunch (dat is hier een complete warme maaltijd met 3 gangen) stappen we weer in de zodiacs. Het begint al te wennen. De trap naar beneden is al niet meer zo eng en we beheersen inmiddels de 'zeemansgreep'. Ook is het verplicht om je bij vertrek aan te melden en weer af te melden als je terugkomt. We gaan naar Dunkin Island?. Daar moeten we via een sneeuwpad flink omhoog klimmen om de nesten van de Gentoo-pinguïns te bezoeken. Deze soort heeft een rotsbodem nodig om te nestelen en die liggen meestal heel hoog. Ze bouwen hun nest van 'pebbles'. (kleine steentjes en schelpen) Ze zijn niet te beroerd om die van elkaar te stelen om ze voor hun eigen nest te gebruiken. Het is kostbaar en moeilijk te verkrijgen materiaal! Pas als het nest klaar is leggen ze hun ei, dat vervolgens wordt uitgebroed door er bovenop te gaan zitten. Om boven te komen maken ze paden. Die worden de pinguïnhighway's genoemd. Ze zijn duidelijk te herkennen aan hun bruine kleur. Wat kunnen die beesten poepen! Het stinkt een uur in de wind. Je ruikt ze al voordat je ze ziet. De sneeuw is poreus en het is moeilijk om naar boven te komen. Twee mensen raken dan ook geblesseerd (enkel en knie). Ik ben ook één van diegenen die telkens weer diep wegzakken tot aan de knie. Ik wil het risico niet lopen om ook mijn knie te verdraaien, dus ik ga op mijn gemak samen met hen terug naar beneden. En daar valt ook genoeg te zien!! Samen met Jordi maken we een 'strandwandeling'. We bekijken dezelfde pinguïns als ze uit het water aan land komen. Af en toe moet je een stukje door het ijskoude water om voorbij een rotsblok te komen. En dan plotseling.....op 2 meter afstand zwemt een Minkwhale voorbij. We kunnen hem bijna aanraken. Zelfs Jordi is verrast. Dat heeft hij nog nooit meegemaakt. Jullie zullen me op mijn woord moeten geloven want het ligt niet vast op camera. Die heeft Henk nl. mee naar boven genomen!

Na het avondeten (weer 3 gangen) maken we nog een zodiaccruise of wandeling naar een andere Gentoo kolonie. Je mag zelf kiezen. Henk gaat de wandeling maken en ik de boottocht. Maar nu verdelen we de camera's. Voor de zekerheid!

Even iets vertellen over de kleding: Als je alles hebt aangetrokken wat er nodig is, lijk je zelf wel een pinguïn. Thermisch hemd, T-shirt, fleece en daaroverheen een parka. Thermische broek, spijkerbroek en waterdichte broek. Extra dikke sokken en rubberlaarzen en tenslotte nog een zwemvest. Je waggelt als het ware door de gangen van het schip. Ik draag dan ook nog 2 paar handschoenen: dikke handschoenen met daaronder een dun paar om te kunnen filmen. Het kost behoorlijk wat tijd om dat allemaal aan te trekken. Want je draagt het niet als je bijvoorbeeld in de eetzaal bent. Daar is het nl. behaaglijk warm.

De volgende dag: woensdag 22 december mogen we terug naar kamer 218. De deur is gemaakt. Dat willen we wel, want deze kamer is een stuk groter en de badkamer óók. Heerlijk, wat een verwennerij!. Vandaag staan weer 3 excursies op het programma. We gaan eerst naar Neko Harbour. Daar klimmen we weer omhoog naar een Gentoo kolonie. Dit keer ga ik wel helemaal omhoog. Vanaf daar heb je een fantastisch uitzicht over de baai. En je kunt hier de Gentoo's goed observeren. Het is lachwekkend hoe ze proberen bij elkaar die 'pebbles' te stelen. Je kunt er uren naar kijken. Ook kun je goed zien hoe inspannend de weg omhoog voor de beestjes is. Met sprongetjes worden de hobbels genomen en ook dat ziet er komisch uit. Na de lunch (wat een goede kok hebben ze hier aan boord) bezoeken we een Chileense basis. Daar verblijven 10 mannen. Ze zijn er alleen in de 4 zomermaanden. Dan gaan ze terug. Eigenlijk doen ze daar niet veel. Het is geen researchstation. Ze zitten er alleen om de belangen van Chili te verdedigen op Antarctica. De mannen zelf vinden het wel best zo. Ze kunnen zo ongeveer 4 maanden lang hun eigen gang gaan. Rondom de basis zit een grote kolonie van die Gentoo-pinguïns. Vreselijke stank! En daar zit je dan 4 maanden van te genieten! Overal waar je je voeten neerzet, stap je in de guano (poep). Na een uurtje hebben we het wel gezien en varen we terug naar de boot. Inmiddels gaan we huppelend de trap op en af! De touwen van de zodiac worden ook niet meer krampachtig vastgehouden. Niet té nonchalant worden, je wilt écht niet achterover in het water kukelen!

Inmiddels is de lucht volledig blauw geworden. Precies op het juiste moment, want we varen naar Paradise Bay. Er zijn eigenlijk geen woorden om te beschrijven hoe fantastisch mooi dat is met dit licht. We worden aan alle kanten ingesloten door bergen en gletsjers. In het water drijven ijsbergen van verschillend formaat. Door de lichtinval komen de meeste mooie kleuren tevoorschijn. Het water is zo glad als een spiegeltje, dus alles zie je dubbel. Dat is soms verwarrend en toch ook weer leuk om te filmen. De ijsbergen drijven in de lucht! Jordi noemt het 'the perfect day'. Om ons de ruimte te geven om goed om ons heen te kijken, gaan er maar 8 mensen in één zodiac. Normaal zijn dat er 12. Omdat er maar weinig mensen aan boord zijn, gaat alles heel snel en heb je dus meer tijd in de zodiac of aan land. Als je wilt gaan staan om iets te filmen of fotograferen moet je eerst toestemming vragen aan de 'chauffeur'. Geen onverwachtse bewegingen dus. Al is het water hier nog zo mooi blauw....het blijft ijskoud! Iedereen is diep onder de indruk. Het is een onwaarschijnlijk mooie plek en je beseft dat dit écht zo moet blijven! Je merkt ook aan iedereen dat ze zich bewust zijn van deze unieke omgeving. Als iemand iets verliest (per ongeluk- een zakdoekje o.i.d.) wordt het opgeraapt. Aan boord wordt zélfs de as van een sigaret opgevangen in je hand. En o wee als je je daar niet aan houdt! Roken aan land is verboden!

Na het eten worden plotseling de motoren stilgelegd. Iedereen vraagt zich af waarom. Maar niet voor lang. In de baai zitten de pinguïns boven op de ijsbergen. Ze komen allemaal het water uit. Daar moet een reden voor zijn. En die reden is een groep van 40 orka's. En ze geven een geweldige show weg. Zelfs de kapitein staat bovenop de bridge te filmen en te genieten. De hele bemanning (ook de kok) laat hun werk vallen en komt kijken. De verrekijker van Henk wordt dankbaar geaccepteerd door de bemanningsleden. De afwas komt later wel! Het is een spectaculair gezicht. Als je op een bepaald moment op de juiste plek bent, heb je unieke beelden. Ze zwemmen zelfs onder het schip door. Iedereen is zó enthousiast, dat ze onvoorzichtig worden. Er wordt een waarschuwing omgeroepen om niet té ver over de reling heen te hangen. Wij behoren niet tot degenen met die unieke opnames, maar dat maakt niets uit. We hebben het wel allemaal gezien en de beelden zitten voorgoed in mijn hoofd. We hebben ze wel van een afstandje gefilmd en ook dat is geweldig. Overigens is dit een speciaal soort orka's die alleen hier voorkomen. Ze hebben gele vlekken in plaats van witte. Na de humpbackwhale is dit de 2^e soort die we zien. Het blijft altijd weer een bijzonder moment. Er heerst die avond een ware feeststemming aan boord. Er wordt rondgegaan met champagne en de drankjes aan de bar zijn voor half geld. De jongeren maken het vanavond erg laat! De beelden die sommige mensen dus hebben kunnen maken worden uitgebreid bewonderd.

Donderdag 23 december: De kerstboom staat! De kapitein wil graag door het Lemaire channel varen om bij een de basis van Oekraïne te komen. Dat is nl. wel een onderzoeksbasis en daarom interessant om te bezoeken. We worden om 6.30u gewekt om kijken naar de spectaculaire doorvaart van dit kanaal. Nu, die is inderdaad zo spectaculair dat we vastlopen in het ijs. Het hele schip kraakt. De kapitein besluit om terug te keren. Veiligheid boven alles! Geen basis dus! Het weer is trouwens weer zoals eerder. Bewolkt en een beetje mistig, met een flinke wind. Voorlopig geen excursies dus! Iedereen gebruikt de vrijgekomen tijd op zijn eigen manier. Lekker douchen, boek lezen, film/foto's bekijken of hun reisjournaal bijwerken. De sfeer is lekker ontspannen en de indrukken van gisteren werken nog na! Om 16.00u wordt dan toch nog het sein gegeven dat we ons klaar moeten maken voor een landing. Maar eerst luisteren we naar een korte lezing van een medewerkster van de Britse basis Port Lockroy. Ze vertelt iets over de geschiedenis van deze kleine basis. Oorspronkelijk in de 2^e wereldoorlog daar neergezet om het gebied rondom Kaap Hoorn in de gaten te kunnen houden. Daarna kreeg het een wetenschappelijk doel. Nu zitten we in de 4 zomermaanden 4 vrouwelijke vrijwilligers die de basis in orde houden en een kleinschalige wetenschappelijke observatie doen over de invloed die de mens heeft op een kolonie Gentoo pinguïns. De oorspronkelijke gebouwen worden in dezelfde staat gelaten als vroeger en op dit moment zijn er 2 extra mensen die de bezig zijn met de restauratie. Het gebouw valt onder de National Heritage Trust. Er is een klein winkeltje waar je het één en ander kunt kopen. Het verdiende geld wordt gebruikt om de basis op te knappen. Als dank dat wij straks het eiland mogen bezoeken, krijgen ze van de kok 2 kalkoenen mee. Hun voorraden zijn nl bijna op en hun kerstdiner zou dan bestaan uit gebakken aardappelen en vlees uit blik. Ze zijn zichtbaar blij met dit cadeautje. Wordt het toch nog een Merry Christmas for all.

De basis is inderdaad een stuk netter en aantrekkelijker dan de Chileense basis waar we gisteren waren. Er is een heus museum, dat veel informatie geeft over het barre leven op zo'n basis. Vroeger zaten de bewoners het hele jaar hier, dus ook in die ijskoude wintertijd. Tijdens het opknappen van de muren van de slaapruimte ontdekten de 4 vrouwen een aantal muurschilderingen van Hollywood actrices onder een laag muurverf. Ze proberen die nu te herstellen. Duidelijk dat ze geschilderd zijn door een mannelijke bewoner van vroeger!

In instappen van de zodiacs aan boord is een makkie in vergelijking met het uitstappen aan land en er vervolgens weer instappen om terug naar de boot te gaan. Je moet soms een stuk door het water (dat is gemakkelijk), maar ook stappen we vaak over op rotsen die glibberig en steil zijn. Dan is het dus klimmen en klauteren. Met al die lagen kleding valt dat soms niet mee! De 2^e landing is bij een gemengde kolonie van gentoo en blue-eyed cormorants (shags). We ploegen weer door de sneeuw heen om er te komen. Regelmatig zakt er iemand tot aan zijn knieën in. Probeer daar maar eens uit te komen. En dan moet je ook nog het gat dichtmaken, omdat er misschien anders een pinguïn in klem komt te zitten. Er waait plotseling een papiertje voorbij. 2 mensen rennen erachteraan op het te pakken. Je mag immers alleen voetstappen achterlaten, dat is er goed ingepeperd. Dus er volgt een reddingsactie om het papiertje te pakken te krijgen. Dat valt niet mee met die wind!

Het slechte weer in het noorden heeft inmiddels het zuidelijk deel bereikt. De kapitein besluit om terug te varen naar het betere weer in het noorden. Dat wordt dus de hele nacht varen door de Bransfield Strait om bij Deception Island te komen. Mensen die last hebben van zeeziekte wordt geadviseerd een pilletje te nemen. Mijn pleister werkt telkens 3 dagen, dus ik hoef geen verdere maatregelen te nemen. Handig! En inderdaad....bij het ontbijt ontbreken weer een aantal gasten. We zijn wakker geworden en de omgeving is totaal veranderd. Het voelt niet meer alsof we in Antarctica zijn. Waar zijn al de ijsbergen en gletsjers gebleven? Deception Island heeft in het midden een grote, beschutte baai. Het water heeft daar weer een hele andere kleur blauw. Het is hier bijna windstil en het zonnetje schijnt. Je hoeft je niet helemaal in te pakken in lagen om even aan dek te gaan. De zeezieke mensen zullen nu wel snel opknappen. Er staan 3 landings op het programma vandaag.

Deception Island is eigenlijk een vulkaan. De caldera (kratermond) heeft een doorsnede van ruim 14 km. en is gevuld met water. Een deel van de caldera is ingestort en daardoor is een opening ontstaan waar je dus doorheen kunt varen. Je komt dan in een redelijk beschutte baai. In de baai kun je resten van een oud Noors walvisstation bekijken. Hierin werden de walvissen die ze gevangen hadden verwerkt tot van alles en nog wat. Ook kun je er- gek genoeg - zwemmen in een poel warm water als het eb is. Bij vloed wordt de poel overspoeld met het ijskoude water in de baai. Dat betekent dat deze vulkaan dus nog actief kan worden.

Helaas komt er van al deze plannen niets terecht. Het lukt nog net om één landing te doen en een wandeling te maken naar de top van de vulkaan. Maar als we weer terug beneden zijn moeten we snel in de zodiacs. Het waterig zonnetje is verdwenen en de wind is flink toegenomen. De laatste zodiac krijgt dan ook nog met pech te maken. Drie leden van het activiteitenteam moeten tot aan hun middel het ijskoude water in om de zodiac naar de kant te trekken. Dat mag niet langer dan 1 minuut, anders wordt het te gevaarlijk. Dus krijgen ze het bevel van Jordi onmiddellijk terug in de boot te gaan, het duurt te lang. De zodiac wordt dan teruggesleept naar de Antartic Dream. Ik zie het allemaal van een afstandje gebeuren. Wij zaten in één zodiac eerder. Natuurlijk kreeg ik weer de volle laag van een diepvriesgolf. Max waarschuwde telkens op tijd, maar zijn aandacht was even ergens anders. Ik heb het nog nooit zo koud gehad. Meteen omkleden is dan het beste. De rest van het programma wordt dus afgelast. Dat is voor alle mensen die heel graag wilde zwemmen een teleurstelling. Maar iedereen heeft wel in de gaten dat het écht niet kan.

De kapitein besluit de baai van Deception Island te verlaten om ergens een minder ruig plekje te zoeken voor het kerstdiner (dat is hier op 24 december). Hij nodigt iedereen uit om op de brug te komen kijken hoe het navigeren gaat uit de smalle doorgang. En dat is dan ook weer een geweldige ervaring. Super geconcentreerd staan de 4 officieren te navigeren. Aanwijzingen worden doorgegeven en herhaald door de stuurman. Overigens is er geen sprake meer van een stuurwiel, maar van een knop die in de juiste positie wordt gezet. Je mag gedurende de hele reis op de brug komen, behalve in Beagle Channel. Ik had dat nog niet gedaan en dit was dus een leuke ervaring.

Zelfs in de beschutte omgeving waar we naar toe varen zijn de golven hoog. Iedereen komt bij elkaar voor een kerstcocktail. De kapitein wenst iedereen hele fijne kerstdagen en we toasten met elkaar. Het kerstdiner smaakt heerlijk, maar helaas niet voor mij. Ondanks de pleister slaat de zeeziekte toe. Ik zit het kerstdiner uit, maar ga daarna meteen naar de hut. De rest van dit verhaal zal ik jullie besparen!

25 december: 1^e kerstdag. Vannacht heeft het echt gestormd. Er kwam een waarschuwing door de speaker om alles veilig op te bergen en niets te laten rondslingeren. Ik had soms het gevoel dat ik op de kop in bed lag. De schipschommel in de Efteling is er niets bij vergeleken. Buiten sneeuwt het, we zien geen hand voor de ogen. Het schip wordt regelmatig huizenhoog opgetild om vervolgens weer naar beneden te glijden. We zitten midden in het 1^e lagedrukgebied. Een eventueel laatste uitstapje met de zodiac lijkt ver weg. Omdat we vrij plotseling in de nacht het vasteland van Antartica hebben verlaten om naar Deception Island te gaan, overheerst een beetje het gevoel van teleustelling. Waarom niet gewoon nog één dag daar gebleven. Nu zitten we 2 dagen vast in dit slechte weer. Maar dan besef ik dat je lang niet van alles op de hoogte bent. Misschien is het weer daar óók heel slecht. En we hebben al heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt.

Van Patricia krijg ik een paar zakjes gemberthee. Die had ze meegenomen uit Engeland. Hier kennen ze dat niet. 'Voor als we straks de Drake Passage ingaan', fluistert ze. Zo gaan de passagiers en bemanning hier met elkaar om, je bent één grote familie die elkaar helpt. Want de terugtocht zal heel anders verlopen, daar heeft de kapitein ons al voor gewaarschuwd. Leuk vooruitzicht! Maar op dit moment zitten we tussen de 2 lagedrukgebieden in en ziet het water eruit zoals in een zwembad. Even genieten!

En dan klinkt door de luidspreker: Hello everybody, how are you doing? Get ready for a landing at Jubany Base. De landerige stemming slaat direct om, we mogen van boord! Voor de laatste keer de hele mikmak aantrekken en binnen 15 min. melden! Dat kan nu, we zijn ervaren in het omkleden. It's a little bit !!! rough outside so, dress well. Het zijn zo van die standaardzinnetjes die we kunnen dromen. Voor Jordi is dit zijn één na laatste reis voordat hij gaat meezeilen op een zeilschil van Europa naar Antartica. Maar die zinnetjes met die speciale intonatie zullen we nog lang horen in ons hoofd. Het is een grote, Argentijnse basis die permanent (dus zomer en winter) bezet is. In de zomer 51 mensen en in de winter 25 personen. Als dit dan de zomer voor moet stellen (wind en sneeuw recht in je gezicht) wat moet dan de winter wel niet zijn? Warme koffie en thee staat voor ons klaar, de kok heeft snel koekjes gebakken. Het is vandaag 1^e kerstdag, dus eerst wensen we iedereen Feliz Navidad. We bekijken eerst een aantal gebouwen en maken daarna een, ja je leest het goed, strandwandeling! Een aantal jonge zeeolifanten liggen hier lekker te luieren in de sneeuwstorm. De commandant van de basis geeft aanwijzingen hoe we ze moeten passeren. Dieren komen hier op de 1^e plaats, daarna pas die nieuwsgierige toeristen. Jordi geeft het sein om te vertrekken, het 2^e front komt snel dichterbij. Dus snel terug in de zodiacs voor een laatste natte en hobbelige terugvaart naar het schip. Het ligt uitnodigend op ons te wachten. Bij binnenkomst eerst weer de laarzen ontsmetten en dan is er warme tomatensoep. Daar word je weer mens van!

Maar nu is dan toch echt gedaan met de pret. Het schip maakt vaart en trotseert de golven. Het wordt geen rustige terugvaart naar Ushuaia. De 1^e dag gaat nog wel, maar de 2^e dag worden we vol door het stormfront geraakt. Windkracht 8/9 en golven van 9 meter hoog! En dat noemt de kapitein nog 'rustig'. De kok hoeft in ieder geval niet veel meer te koken. De helft van de passagiers blijft in de hut. Weer anderen eten wél iets, maar niet álles (waaronder ik) en de rest heeft echte zeebenen. Een aantal medereizigers hebben we 3 dagen niet meer gezien. Het ontbijt is helemaal een dolle boel, de golven zijn nu het hoogst en zelf de obers kunnen niet meer zo gemakkelijk uit de voeten. De paar mensen die er zijn ( 18 ongeveer) worden bediend, zelf lukt het bijna niet om iets vol of compleet over te brengen. Uit de keuken klinkt af en toe flink lawaai. Ik denk dat ze met heel wat minder serviesgoed weer in Ushuaia aankomen!

Eindelijk komt het Beagle-channel in zicht en de golven worden ook een stuk lager. Tegen theetijd komt iedereen die was ondergedoken in zijn hut weer naar boven. Met witte gezichten storten ze zich massaal op de thee met allerlei lekkere koekjes, cakejes e.d. Ze moeten wel uitgehongerd zijn. Het einde van de reis komt in zicht als de loods aan boord komt. We komen dus vrij vroeg in Ushuaia aan, de avond van tevoren. Dat betekent een rustig, laatste diner en ontbijt. We hebben de laarzen en parka's al moeten inleveren. In plaats daarvan kregen we een Antartic Dream Sweater. Waar moeten we die in hemelsnaam laten? Er is vast nog wel een plekje in de reistas, en anders maar flink aanduwen. De laatste pleister tegen zeeziekte wordt dankbaar door Diego aangenomen (één van het team). Die arme jongen is bij ruw weer ook nog steeds zeeziek. Die pleisters helpen het beste en zijn hier niet te krijgen.

Om 18.00u nog een laatste presentatie. Er wordt een verslag getoond van onze dagen op de Antarctic Dream. Er komen prachtige, ontroerende en ook komische foto's voorbij. Het is niet alleen prachtig om te zien, maar het wekt ook emoties op! Hebben wij dit écht allemaal gezien en meegemaakt? Ook het hele reisprogramma staat op het scherm. Jordi vertelt dat dit nogal een ongewone reis was, ook voor hem. Vanwege de steeds veranderende weersomstandigheden moesten hij en de kapitein vreemde wegen bevaren. En dat leverde dan ook een afwijkend programma op. Ach, het is leuk om origineel te zijn! Veel dingen van het programma hebben we dus niet kunnen doen, maar daar kwamen weer andere dingen voor in de plaats. Jordi heeft dan nog een verrassing voor ons.....we krijgen allemaal de DVD met de beelden. Iedereen blij!

Tijdens het laatste diner zijn alle plaatsen weer bezet. De kapitein komt een cocktail met ons drinken. Hij bedankt ons voor ons geduld en de medewerking. Niets te danken hoor ! De nada! Héél graag gedaan!

We varen onze thuishaven binnen. Aan de kade ligt een monster van een schip. Het blijkt de 'Veendam'te zijn van de Holland-Amerika-Lijn. Ons gemoedelijk bootje lijkt erin te verdwijnen. Opeens worden we weggeblazen door hun scheepshoorn. Liefst 3x!!! Ik moet eerlijk bekennen dat hij statig van de kade wegvaart. Maar toch maken we een lange neus....wij hebben met onze voeten op Antartica gestaan. Dat is en blijft voor hen een zoete droom. Lekker puh!

Morgenvroeg is het vroeg ontbijten, dus de tas moet klaarstaan om 7.00u. Het wordt inderdaad aanduwen, die sweater is nogal dik! En dan proberen te slapen. Dat is echt vreemd. We liggen inmiddels aan wal en ik mis het geschommel en het geluid van de scheepsmotoren. Daarvoor in de plaats klinkt het geluid van arbeiders in de haven. Dat is 'menselijk' geluid en dat is anders. Het voelt ook anders. We hebben nauwelijks tijd om te ontbijten, de bus staat al klaar om ons naar het vliegveld(je) te brengen. Dat wordt een lange zit, want het vliegtuig vertrekt pas om 13.15u. Snel afscheid nemen van mensen die je in deze 11 dagen goed hebt leren kennen en waarschijnlijk nooit meer zult zien. Ook de hele staf staat klaar. Als we dan op de kade stappen is dit avontuur écht voorbij!

Het is bijna niet te beschrijven wat we hebben gezien en vooral gevoeld. De indrukken zijn niet goed vast te leggen op papier. Ik lees het hele verhaal nog eens over en denk dan....het is véél meer dan dat. Hopelijk zeggen de beelden straks een beetje meer wat Antarctica nu eigenlijk is. In ieder geval, onder alle weersomstandigheden iets waar we heel zuinig op moeten zijn. Mensen zijn hier ondergeschikt, de natuur is op deze plek de keizer!

Tierra del Fuego

Tierra del Fuego: El fin del mundo

En hier zijn we dan. In het puntje van Zuid-Amerika, in Ushuaia. Het ligt op het eiland Tierra del Fuego. In het Nederlands Vuurland. Maar laten we eerlijk zijn, die andere naam klinkt veel mooier. We kwamen hier aan na een lange, maar niet vervelende busreis van 11 uur. We hadden gelezen dat deze bussen erg stipt zijn, dus we waren er ruim op tijd. Keurig zoals afgesproken, werden we opgehaald. Wachtend op het vertrek, zittend in die bus, kwam het dagelijkse leven gewoon voorbij. Mensen die zich naar hun werk haastten, beker koffie in hun handen en nog snel even wat snoep kopend bij het stalletje op de hoek. Want die Chilenen zijn echte snoepers. De verschillende verkopers van kranten kwamen ook voorbij. Op een krant heb je geen abonnement, die koop je gewoon op straat. Mensen die werden afgezet en druk afscheid van elkaar namen. En toch ook nog een aantal toeristen, die zoekend rondkeken en hun ticket controleerden. Heb ik éçht wel de goede bus, kom ik straks niet héél ergens anders uit! Stipt op tijd vertrekken, geloof dat maar niet. Als je dacht: Nu gaan we, dan stapte er weer iemand uit die nog snel eventjes iets moest doen of de chauffeur wilde toch nog even een sigaret. En toen we eindelijk gingen rijden bleek dat de krantenverkoper van de chauffeur nog niet langs was gekomen, die moest hij nog even zoeken. Dus een rondritje door Punta Arenas. Er werd onderweg ook nog even iemand 'opgepikt'. Snel en volgens ons dus illegaal, zonder kaartje. Betalen aan de chauffeur??? Een van de passagiers wilde toch ook nog wel graag een krant van een merk dat nog niet voorbij was gekomen, dus wéér stoppen. 45 Minuten te laat gingen we op weg. Heerlijk! Vooral omdat je toch geen haast hebt en lekker zit. De bijrijder kwam iedereen voorzien van (gesuikerde) koffie. Koffie zonder suiker....dat is toch niet te drinken, die hebben we niet! Verrassing....een broodje! Wat een service. Na de veerboot bij Punta Delgado kwamen we dan op Tierra del Fuego aan. Het eerste deel was zo vlak als Nederland, met alleen schapen. En af en toe een flamingo, guanaca, nandoe of eend.

Plotseling stopt de bus: Nergens iets te zien. De illegale passagier pakt zijn spullen en stapt uit. Waar moet die nu zijn? Laten we die hier zomaar achter? Ik hoop dat hij niet te ver hoeft te lopen of dat hij opgehaald wordt door iemand van een estancia (boerderij). Het landschap verandert. We rijden langs de Atlantische Oceaan. De andere kant van Zuid-Amerika dus. In Rio Grande worden we plotseling allemaal de bus uitgegooid! Eh....wat nu? Niemand geeft informatie. Een van de Argentijnse passagiers ziet onze verwarring en legt met handen en voeten uit dat er een andere bus komt voor het laatste stukje. Oké, dan weten we dat.

En weer verandert het landschap, van heuvelachtig wordt het bergachtig. We zien weer toppen met sneeuw. De laatste 60 km. zijn adembenemend. De bus neemt de Paso Garibaldi met een zekerheid die ik niet voel. Die afgrond is akelig diep en de weg héél erg smal. Oei, daar komt een enorme vrachtwagen aan. Nóg dichter naar de afgrondrand! Maar het gaat natuurlijk goed, de chauffeur heeft deze route wel vaker gereden en weet precies wat kan en niet kan. En dan.....Ushuaia. We zien het Beaglekanaal. We zijn er! Het voelt bijna emotioneel. Bestemming bereikt, hier wacht ons het avontuur dat Antarctica heet. Maar eerst natuurlijk Tierra del Fuego een beetje bekijken.

Volgens de officiële boeken heeft ene Franscico de Hoces de eer gekregen om dit deel van de wereld te 'ontdekken'. Hij was het, die de vele rookslierten omhoog zag kringelen van de vuurtjes van de Ona's en het land de naam Tierra del Humo gaf, wat later werd veranderd in Tierra del Fuego. Volgens sommigen omdat het land in het voorjaar bedekt is met de rode gloed van zuring en in het najaar door de gloed van de herfstkleuren van de bomen. Een paar jaar later ontdekte Magallanes een doorgang die nu zijn naam draagt. En daarmee begon voor de indiaanse stammen die hier woonden (Ona's, Haushs, Alakaufs en Yamana's) de ellende. Want hij bracht de missionarissen mee, die tot taak hadden de bevolking te bekeren. Er is geen enkele oorspronkelijke bewoner meer over. De laatste stierf in 1999. Die doorgang bracht niet de verbetering die men had gehoopt. Deze doorgang bleek door ondieptes, valwinden en muiterijen door de slechte omstandigheden soms gevaarlijker dan Kaap Hoorn. Van één schip is bekend dat het 7 ! jaar duurde voordat de opvarenden werden gered. Dat bleek nog één persoon te zijn, de rest was inmiddels gestorven. Uiteraard is het Beaglekanaal vernoemd naar het beroemde schip van Charles Darwin.

Onze hotelkamer (wát een uitzicht) kijkt dus uit op dit kanaal. Gisterenavond zo glad als een spiegel, nú zeer onstuimig met witte koppen! Ach, die wind hé! Morgen liever wat minder, dan vertrekken we immers. Gisterenavond hier héérlijk gegeten. Langzamerhand begin ik te herstellen. Veel eten kan ik nog steeds niet, maar ik kan wel weer genieten van wát ik eet! En dat is zeker zo belangrijk.

Vanmorgen hebben we het weer eens even lekker rustig aan gedaan. Genoten van een heerlijk, luxe ontbijt en genoten van het uitzicht. Een praatje gemaakt met enkele Australiërs uit Perth ( en tips gekregen over hun woonomgeving). Vanmiddag zijn we eerst even naar Ushuaia zelf gegaan en vast een beetje rondgekeken. Morgen doen we dat wat uitgebreider. Ze hebben een aantal piepkleine, maar toch interessante musea. Tot onze verrassing zagen we de Antartic Dream al aan de kade liggen. Meteen enthousiast natuurlijk! Wat lijkt zo'n boot klein.....moeten we daarmee de Drake Passage veroveren? Weten ze wel dat de wind gaat aanwakkeren tot windkracht 'weetikveel'? First things First: Parque Nacional Tierra del Fuego. Met een gids, dat is gemakkelijk, hoeven we niet op de tijd te letten wat betreft openbaar vervoer. Zo'n gids vertelt een hoop details: Zo komt de naam Ushuaia uit de taal van de Yamana's en betekent zoveel als 'land waar de zonsondergang begint'. De stad heeft inmiddels bijna 100.000 inwoners en dat is voor hier héél véél. Oorspronkelijk ook opgezet als een verplichte emigratie voor gevangenen. Maar daar waar ze in Australië bleven om het land te koloniseren, vonden de gevangenen het hier veel te koud en winderig. Watjes!! Dus dat project mislukte. Nu probeert de Argentijnse regering met verschillende middelen de mensen over te halen hier te gaan werken en dan ook te blijven. Dat lukt dus aardig! In het begin van het park start het stoomtreinbaantje Tren fin del mundo. Die laten we mooi aan ons voorbijgaan. Het zien aankomen is weer veel leuker. Hakkehakkepufpuf! We wandelen ondertussen langs een veengebied van maar liefst 6 meter diep. Het ontstaat doordat mossen iedere winter doodgaan en in het voorjaar een nieuwe laag vormen. Het vormt een dichte laag, waar zuurstof niet in kan doordringen en is daardoor een uitstekende bewaarplaats voor 'dode dingen'. 90% van het veen in Zuid-Amerika bevindt zich hier. Door o.a. Nederlandse universiteiten wordt onderzoek gedaan. We wandelen door verschillende begroeiingsgebieden (van moeras tot bos) en leren veel over de vegetatie. In het bos hangen 'Chinese lantaarns', een soort mistletoe die in de bomen hangt en eruit ziet als een ronde lantaarn. We zien heel veel verschillende vogels, vooral watervogels. Vanaf een afstandje bekijken we een beverdam en zien bevers aan het werk (via de verrekijker). We worden maatjes met een Braziliaanse met Duitse voorouders. Zij werkt als jurist in arbeidsrecht in Sao Paulo en reist in haar eentje rond. Ze is blij met wat Engelstalige aanspraak. Ze vindt vooral Nederlanders heel toegankelijk en gezellig. Kortom, een leuke en leerzame middag.

Morgenvroeg moeten we de koffers klaar hebben staan. Ze worden om 9.30u opgehaald en naar de boot gebracht. Dan moet ik ook pleisters gaan plakken tegen zeeziekte. Hopelijk helpen ze. Rond 18.00u vertrekken we dan naar het laatste, door ons nog niet betreden, continent. Wat een ervaring zal dat worden!

Dat betekent dus minimaal 12 dagen mediastilte. Morgen kijken we voorlopig voor het laatst naar de mail en op de reissite. Rest ons nog iedereen die dit leest hele fijne feestdagen te wensen en pas op voor vuurwerk. Dan zullen wij uitkijken voor de ijsbergen!

P.S.: Het staat er allemaal wat later op. Het was gisterenavond veel te gezellig. We gingen heel lat naar bed en hebben helemaal niet meer gedacht aan het versturen van deze site.

Torres del Paine

Torres del Paine/Punta Arenas

Laat ik beginnen met te vermelden dat die vervelende reisziekte (denk ik) nu al 3 dagen duurt. Tsjonge, wat zal ik afvallen, ik heb die dagen niets gegeten. Dat is het positieve. Het negatieve is, dat mijn energiepeil als een gek naar beneden duikelt. Ik zie er al tegenop om onder de douche te gaan. En laat dit gebied nu net een prachtig wandelparadijs zijn. Dat kan ik dus (voorlopig) even vergeten. Maar we hebben nog 2 dagen, dus misschien valt het toch nog mee. Ik vind het vooral vervelend voor Henk, die houdt wel van de lange wandeltochten die veel energie vragen. Hij blijft er bewonderenswaardig kalm onder.

Maar goed, eerst weer die grenzen over. Voor de vierde keer. Het paspoort wordt te klein voor al die stempels! Bij de Argentijnen ging het razendsnel. Om Chili in te komen moest je weer 2 formulieren invullen en dit keer zelfs de auto leeghalen en binnen door een scanner laten gaan. Oké, geen probleem. Al die kleine tasjes ook? Want die auto, dat wordt op den duur een verzamelplaats van losse tasjes met van alles en nog wat! Nee....de beambte kreeg medelijden...voor de losse tasjes en schoenen liep hij wel even mee!

Het park is ruim 1800 km2 groot en heeft een glaciale oorsprong. De cuernos (horens) en de torres (torens) steken indrukwekkend boven alles uit. Het gebergte bestaat uit vulkanen, graniet en kalk. De invloed van de glaciers laat zich duidelijk zien. Rondom de toppen is het gesteente niet aangetast door het ijs en daardoor donkerder van kleur dan de rest. Dat is vooral goed te zien aan de achterkant van het massief bij de cuernos (richting Lago Grey). In het park zijn ook veel meren die de prachtigste kleuren hebben..Het aantal tinten blauw, Wilma, is niet aan te geven...zoveel zijn 't er! Als je dan de luchten hier er nog bijneemt en die 2 raken elkaar, dan weet je helemaal niet wat je ziet.

De eerste nacht hebben we geslapen in Hosteria Lago Grey. Het ligt aan het (deels drooggevallen) meer waarin de Greyglacier zich naar beneden laat glijden vanaf het Campo de Hielo Sur gletsjergebied. Door de bodem lijkt het meer soms grijs, afhankelijk van de lichtinval, dichterbij is het een soort melkgrijs. In het meer drijven ijsschotsen die zijn losgeraakt van de gletsjer. En die hebben een betoverende kleur helblauw/wit. De ober deed in dit hotel heel erg zijn best om mij een klein beetje te laten eten: Hij kwam met een pot kruidenthee, speciale soep met groente en rijst en een sorbettoetje. Maar dat laatste was teveel van het goed! Overigens ook mierzoet, dus wel goed voor de suikerhuishouding! Ter afwisseling van al die slokjes water, drink ik af en toe cola. Hét recept tegen maagklachten, volgens mijn ome Ben. Het is in ieder geval niet verkeerd!

Eigenlijk hebben we het heel goed getroffen met het weer. Het is zonnig, dus de bergen laten zich goed zien. Het enige minpuntje is de wind. Die raast met 80 km per uur door de dalen en over het water. Probeer dan maar eens een filmcamera in bedwang te houden. En als je denkt het te hebben gevonden....filmen vanuit de auto, dan kom je bedrogen uit. De auto schudt zelf ook net zo hard heen en weer. Beeldstabilisatie of niet. Dat helpt dus gewoon niet. Bij het wandelen leek het net alsof we soms achteruit gingen in plaats van vooruit.

Er zijn hier meer dieren dan dat ik had verwacht. Hele groepen met guanaco's, nandoes en schillende soorten vogels, waaronder flamingo's. Sommige hebben kleintjes bij zich en dat is zo'n schattig gezicht. Dat die kleintjes niet weggeblazen worden! Het hoogteverschil in dit park is enorm, dus vind je ook verschillende soorten begroeiing. En ook hier bloeien de struiken weer weelderig.

Vanavond verhuizen we voor 2 nachten naar Hosteria Pehoe. Dat ligt prachtig op een eilandje middenin Lago Pehoe. Het waait zo hard, dat er sprake is van branding en onze hoekkamer krijgt het zwaar te verduren. We hebben niet het uitzicht dat we hoopten (op het massief), maar het meer is óók mooi. In het gezellige restaurant zit ik dit verslag bij te werken. Het is niet te geloven, maar ook hier hebben ze Wifi (als er verbinding is tenminste!). Dus heb ik al jullie reacties weer kunnen lezen. Dat is toch het eerste dat ik doe als ik de computer aanzet, merk ik! Wat er verder in Nederland gebeurt, vind ik minder interessant. Het raam tegenover onze tafel is een venster naar een schouwspel dat je niet snel zult vergeten: Het massief van de Cuernos del Paine, stalend in de zon. Wat wil een mens nog meer (behalve warm water bij het douchen!) Ik geloof warempel dat ik over mijn reisdip heen begin te komen. Wat het schrijven van een verslag al niet kan doen! Of de cola natuurlijk!

Henk is vanmorgen alleen op pad gegaan. Het is toch nog niet helemaal in orde met mij. Ik blijf in de buurt van een toilet en werk dit verslag even bij. Vanmiddag gaan we wel samen naar de Salto Grande en naar de Mirador de Cuernos. Het is nu een beetje regenachtig, maar de wind is een stuk minder hard. Je geeft wat en je neemt wat!

Terwijl ik dit schrijf staat Henk ineens achter me. 'Ben je nu al terug, dat is snel!' Nee dus, een lekke band. Nu linksachter. Hij wordt er bedreven in, zegt hij. Het wisselen gaat steeds sneller. Misschien laten we het maar zo, morgen moeten we de auto weer inleveren. Het is een beetje afhankelijk van de weg die we nog moeten rijden en de tijd die we hebben om hem te laten repareren. Na deze mededeling vertrekt hij alsnog voor zijn wandeling naar Miradór de los condóres. Hij moet er wel 350 m. voor omhoog klimmen, dat ging in gedeeltes. Stukken redelijk vlak en dan weer ineens flink stijgen. Het laatste deel was tegen de rotsen omhoog. Hij is weer heelhuids beneden gekomen.

's Middags zijn we weer samen op pad gegaan. Het weer was opnieuw omgeslagen. De zon scheen volop en het was zelfs warm. Bij de Salto Grande stond al een waarschuwingsbord: Zona de Fuertès Vientos. Er was vandaag opvallend weinig wind, zeker als je dat vergeleek met gisteren. En toch moest je oppassen niet van de rotsen geblazen te worden. De waterval vormt de verbinding tussen Lago Nordenskjold en Lago Pehoe. Wat er vooral speciaal aan is, is dat de kleur van het water zo mooi is. We zijn meteen doorgelopen over de sendero Miradór de Cuernos. Voor Henk een fluitje van een cent, voor mij de inspanning van deze vakantie. Die conditie, die al niet ál te goed was-dat geef ik toe-, was er door al die ziekteperikelen helemaal niet. Toch heb ik er van genoten. Veel foto's gemaakt van planten en bloemen langs het pad en ook de beloning van het uitzicht was mooi. Een perfect overzicht over Lago Nordenskjold en de Cuernos die er hoog bovenuit torenen. Ook een aantal condors kwamen nog even voorbij vliegen. We hebben hier 3 prachtige dagen doorgebracht met onverwachts zonnig, maar meestal zeer winderig weer. Een cadeautje! Over het 2^e hotel (hosteria Pehoe) hebben we gemengde gevoelens. Ik snap niet dat een hotel met zo'n fantastische ligging zo'n slechte kok in dienst kan nemen. Dat doet heel veel teniet aan de herinneringen die je overhoudt. Je kunt nl. nergens anders heen. Het eten was werkelijk van slechte kwaliteit. Ik snap heel goed dat je veel moet werken met diepvriesspullen. Maar als je zelfs nog geen pasta fatsoenlijk klaar kunt maken moet je jezelf toch eens achter de oren krabben. Veel borden gingen nog bijna vol terug naar de keuken. Dat geeft te denken! Aan de service lag het niet, al trok Marcos (de ober) het zich wel persoonlijk aan.

De laatste bestemming met de auto is Punta Arenas. Helemaal in het zuiden van Chili. Eigenlijk apart van dit land, aangezien je deze stad niet via Chileense wegen kunt bereiken. Je moet altijd via Argentinië of per vliegtuig of boot. De stad werd door de Engelsen gesticht in 1848. Het was bedoeld (net als Australië) als een plek waar je naar werd verbannen als je iets onwettigs gedaan had. Twintig jaar later werd het al vrijgegeven als vrijhandelsplaats. Als provisieplaats voor handelsschepen die Cape Hoorn moesten passeren werd het een belangrijke en rijke stad. Dat is terug te zien aan de gebouwen. Het verloor die functie toen in 1914 het Panamakanaal werd geopend. De kolonisatie van het gebied ging, net als elders in de wereld, wel ten koste van de populatie indianen die hier woonden. Het waren o.a. de Tehuelches. Het waren grote mensen. Het verhaal gaat dat de Spanjaarden die hun voetafdrukken voor het eerst zagen zeiden: 'qué patagón' = wat een grote voet! Dat verklaart meteen de naam van dit deel van de wereld: Patagonië.

Het werd een lange en een beetje eentonige rit. Gelukkig vonden we onderweg iets wat we konden bekijken: De cuave de melodron. In de beginjaren van de kolonisten ontdekte een Noor of een Duitser (bronnen spreken elkaar hier tegen) in een ondiepe, maar grote grot, de restanten van een melodron (een reuzenluiaard). Waarschijnlijk is het dier zo'n 10.000 jaar gelden uitgestorven. Natuurlijk zijn die botten en de huid niet meer hier.....die liggen in een museum in Londen! Maar er zijn 'diplomatieke stappen' ondernomen om ze weer terug naar de vindplaats te laten gaan.

En nu zijn we dus in Punta Arenas. De auto is al leeggehaald, nu moet alles weer terug in die tas. Dat zal nog puzzelen worden. Alhoewel....we hebben eigenlijk niet veel dingen gekocht. Ik wilde Henk graag dat plezier doen! Misschien in Ushuaia? Het hotel Ore Fueguino is werkelijk een hele leuke lokatie. Alles ademt de sfeer van vroeger uit. De kleuren zijn warm en de mensen die er werken ook! Het is hier wat je noemt 'gezellig'. Het stoeltje waarop ik nu zit is behoorlijk wankel. Ik hoop dat het mij overleeft.

We begonnen op de teller met kilometerstand 31.987. We zijn geëindigd op 36.922. Dat betekent dat we 4935 km. hebben gereden. Het waren mooie en inspirerende kilometers. Ik kan ze iedereen aanbevelen! Morgen naar Ushuaia....met de bus!

El Chaltén / Perito Moreno

El Chaltén / Perito Moreno

We hebben gekozen voor de grensovergang Paso Roballos. Vooral omdat deze loopt door het leefgebied van de guanaco, een neef van de lama. De dieren komen hier ik kuddes voor. Ook het landschap van de Valle de Chacabuco is heel anders, het gaat al richting pampa. Zoals we ook in Afrika deden stoppen we bij de eerste guanaco die we zien, ook al staat die zo ver weg, dat je hem alleen met een verrekijker goed kunt bekijken. Later op de route komen we er nog een heleboel tegen. Zoveel, dat we tenslotte maar gewoon doorrijden als we weer een kudde zien. Het landschap verandert langzaam in een ander soort wildernis. Lage struiken met taaie bladeren en dorens, pampagras dat wiegt in de wind. Ook de toestand van de weg verandert mee. Er vormen zich weer grote stofwolken achter de auto. We komen niemand tegen en dat is maar goed ook. De weg is zó smal dat passeren moeilijk zou zijn. Het aantal keien neemt ook toe. Maar dat is nog niks bij wat ons later te wachten staat. Aerodrome staat er plotseling aangekondigd. Eh...voor wie dan? Er woont hier niemand! We komen aan bij een gesloten hek....de grens van Chili. Ineens steekt de wind op en giert om de auto heen. Met moeite kan ik uit de wagen komen. Ik krijg de deur niet eens open. Henk helpt. Grenswacht zijn is een eenzaam bestaan. 100km terug is was het laatste dorpje. Waar zou hij wonen en hoelang blijft hij? De grenspost van Argentinië is maar liefst 11 km. verder. We dachten even dat we die gemist hadden. Ook hier een jonge soldaat helemaal in zijn eentje. Wat een verantwoordelijkheid....die ene auto per dag! Nu vooruit....misschien twee!

Van het ene op het andere moment is de weg een echte puinhoop. Erger kan het niet worden....dénken we. Volgens de officiële route moeten we helemaal via Bajo Caracoles en weer terug naar Lago Posado. Dat is maar liefst 165 km. over deze ripido. Op de kaart staat ook een tussendoor weggetje van 61 km. Dat hadden ze nu niet moeten tekenen, want dan gaan wij die natuurlijk nemen! Zo zijn wij wel. Het is een zogenaamde Camino de tierra. Dat betekent dat de weg deels door de natuur zelf wordt gevormd. Toegegeven...het is een hele slechte weg. Er zitten geulen in (dwars over de weg) van 20 cm. diep, alsof je in een afgrondje rijdt. Maar de 4WD laat ons niet in de steek, het rijdt er keurig over- en doorheen. Soms moet de letterlijk je eigen weg zoeken. Bijv. door een zoutpan of over een rotspartij. We zien de sporen van auto's die hier ooit voorbij zijn gekomen. Want nu zien we niemand!

Maar we zien wel iets: In een van de laagstaande zoutmeren staan roze flamingo's, over de weg huppelen verschrikt een paar pampahazen weg en Merinoschapen met hun volle vacht vluchten weg bij het geluid van de naderende auto. Hun pas geboren lammeren rennen achter hen aan. En dan de rest: waar eerst het water in allerlei kleuren te zien was, zijn het nu de rotsen. Groen, zalmroze, rood en wit. Alles door elkaar heen. De heldere lucht, met vreemdgevormde wolken, hangt erboven. Wat zijn wij blij, dat we deze weg genomen hebben! Want die is spannend en boeiend tegelijk. De wind gaat steeds harder waaien. Gisteren heeft Henk de auto van binnen een beetje schoongemaakt. Het ergste stof weggepoetst. Dat had hij net zo goed kunnen laten. Door de open ramen waait het stof naar binnen. Maar nu komt het van achteren......we worden ingehaald door het stof dat we zelf veroorzaken. Zo hard waait het. Lago Posada is een stil en afgelegen dorp. Binnen een kwartiertje heb je alles gezien. Naast ons 'wonen' 2 jonge Argentijnen. Zij maken een rondtocht op de ATB. Zij spreken een beetje Engels, wij een beetje Spaans. Dus dat gaat best goed. Er is maar één restaurant. De kokkin heeft ook dit hotel en de winkel in het dorp. Ze kan niet alles tegelijk....dus pas na 21.00u eten en er is maar één keuze. Prima. Ze is hartelijk en spreekt een beetje Engels. Een soort Italiaanse mama en dat blijkt te kloppen...haar ouders kwamen uit Calabrië. Tegen de wind in lopen we terug naar de kamer. Er arriveren een paar laatkomers. Het is al aardedonker, dus het zal niet gemakkelijk zijn geweest de weg te vinden. Wij hebben ze bij Rio Baker gezien, ze zijn 6 uur later hier dan wij. Hebben ze zeker die andere weg genomen! De wind giert om het huisje. Dat wordt lekker slapen vannacht.

Vandaag ( 8 dec.) vroeg op. We hebben een lange rit te gaan. Het ontbijt is karig: wat geroosterd brood, een bakje jam en koffie + jus. Juist nú hebben een stevig ontbijt nodig, onderweg is nl. niets te krijgen. Het winkeltje is om 8.00u nog niet open en er is geen panederia in het dorp. Dat wordt om meerdere reden afzien! De eerste 75 km. gaan snel voorbij, we zijn geen mens tegengekomen, wel 1 stier, 2 koeien en 3 pampahazen. En dat op een afstand van Rosmalen naar Amsterdam. Een goede ripido zeiden we nog tegen elkaar.... Maar bij de Baja Caracoles hebben we een lekke voorband. Dat begint goed....nog 475 km. te gaan op een 'thuisbrengertje'. We staan bij de benzinepomp/hotel/winkeltje. Alles in één. De lekkerste kop koffie tot nu toe, maar je kunt er niet je band laten plakken. Daar word ik persoonlijk wel een beetje nerveus van. Het moeilijke deel moet nog komen en wat als..... Henk blijft de rust zelve, ik merk tenminste niets aan hem. De eerste 50 km. zit ik op hete kolen en waarschuw Henk om de haverklap: pas op...steen, pas op... kuil! Maar alles went, naarmate we meer kilometers afleggen verdwijnt ook te twijfel. De band houdt het!

Het landschap is écht eentonig en dat zeg ik niet gauw. We rijden een heuvel op. Daar ligt het volgende plateau, dan is het misschien.....nee hoor. Het landschap gaat 50m. hoger gewoon verder. Het waait er alleen wat harder en hoe. Als we een sanitaire stop maken in de buitenlucht en gewoon langs de kant van de weg, moet je met beleid plassen. Anders gaat het helemaal fout. We rijden en rijden maar door. In de reisbeschrijving stond het al...10,5 uur rijden. Maar oh...die wegwerkzaamheden. Als we het zo eens bekijken, dan is binnen 2 jaar Route 40 helemaal geasfalteerd. De ene desivo na de andere! En die zijn écht van slechte kwaliteit, logisch ook want ze zijn maar tijdelijk. Onderweg komen we een estafette Nederlandse!! campers tegen. Dat is een raar gezicht...die nummerplaten! Je verwacht het gewoon niet. We zwaaien vriendelijk en zij zwaaien terug. Weten zij veel, dat in die Chileense auto ook Nederlanders zitten! In Tres Lagos (na 460 km.) zien we een gomeria...daar kun je de band laten plakken. Dat doen we meteen, hebben we tenminste weer een hele reserveband. Met handen en voeten wordt het weer geregeld. Het kost 80 peso = €16,-. Dat valt mee. Terwijl we staan te wachten komt er een andere auto aanrijden. Het raampje gaat open en in het Engels wordt gevraagd of wij weten waar je een band kunt laten plakken. Ja hoor...dat weten we! Hier dus! Het blijkt een Israëlisch echtpaar te zijn en zij spreken nog slechter Spaans dan wij. Niets dus! We helpen hen met de conversatie en tijdens het wachten maken we een praatje. Ze is 38 jaar en 23 weken zwanger. Dit is voorlopig hun laatste verre reis! Ik moet meteen aan Marloes denken, die is immers ook zwanger. En als ik aan haar denk, denk ik ook aan Marise. Zou ze me nog kennen als ik terug kom....vast wel!

De laatste 90 km. Met 5 goede banden. Wat een opluchting. En wat een pokkenweer. Het waait loeihard en het regent pijpenstelen! We komen voorbij de gletsjer Viedma die in het gelijknamige meer uitmondt. We zien de ijsblokken nog net drijven, maar de gletsjer ligt achter de laaghangende wolken. En zijn hier bergen? Waar dan? Weten jullie het wel zeker! Maar het hotel ligt mooi en de kamer is comfortabel. De verwarming staat op de hoogste stand. Denken ze hier soms dat we anders van de kou omkomen? We zetten hem meteen 5 standen lager. Het is al 20.00u en we willen eigenlijk niet meer naar buiten. Helaas hebben ze sinds vorig jaar geen eigen restaurant meer, dus we moeten wel. We hebben nl. razende honger na een dag leven op koekjes! Terwijl ik dit schrijf gaat Henk (met de auto) even geld pinnen. Want dat kan inmiddels ook in El Chaltén. Dat was hard nodig, we waren bijna door ons Argentijns geld heen. Leve de vooruitgang!

En dan dus toch meer even je neus buiten de deur steken om te eten. Windkracht 9 en striemende regen, maar het restaurant Ruca Mabuida is écht vlakbij en het eten is gewéldig. Eindelijk weer eens lekker veel groente!

Op 9 december worden wij ineens solidair met jullie thuis. Het sneeuwt!!! Dat is helemaal tegen de regels hier. Het dorp zit vol met wandelaars die graag in een zonnetje willen wandelen. Het past natuurlijk wel bij de dagen voor kerst...voor ons gevoel. Daar moet ik toch ook iets over vertellen. Het was ons al opgevallen dat er nauwelijks al iets te zien was van kerstversiering. Dit hotel was de eerste met een kerstboom(pje) en andere versierselen. Toen we daar iets over zeiden vertelde de receptioniste dat het traditie is in Argentinië dat je pas vanaf 8 december kerstdecoraties mag ophangen. Heeft iets te maken met de dag van de Maagd Maria. In de lobby komen we in gesprek met een Zuidafrikaans echtpaar uit Johannesburg. Zij beginnen meteen te klagen over het gebrek aan veiligheid in hun land. Het is zoveel slechter geworden sinds Mandela! Daar worden wij een beetje kriegel van. Zeker omdat zij 30 jaar geleden uit Polen zijn weggegaan omdat ze het daar zo slecht hadden. Rijk zijn geworden (over de hoofden van de zwarte mensen), nu de hele wereld over reizen en met al hun geld weer terug willen keren naar het zo veilige Polen! Dan moet je niet bij ons zijn om medeleven te ontvangen hoor! We gaan de discussie maar niet aan, dat heeft geen zin en wij hébben daar geen zin in.

We willen vandaag toch niet in het hotel blijven zitten, wij Nederlanders kunnen toch wel tegen een stootje! Dus plannen we 2 (weliswaar korte) wandelingen in. We zijn eerst naar de Información van Parque Nacional de los Glaciares gegaan en daar hebben ze ons deze 2 wandelingen geadviseerd. De ene gaat naar de rots van Los Condorés. Door de wind en de kou valt het niet mee om naar boven te lopen, maar van de andere kant word je daardoor wel vanzelf warm. Rondom de rots zweven maar liefst 4 condors rond. Prachtig om te zien hoe ze gebruik maken van de thermiek en 'bidden' in de lucht, op zoek naar een prooi. De andere wandeling gaat naar Chorillo del Salto. Een waterval dus. We winkelen nog even kort in El Chaltén en kopen twee Andes-mutsen. Voor ons gevoel lopen we voor joker, maar warm zijn ze wel. Pas als we 's avonds gaan eten (in Pantagonicus-met een erg lekkere pizza!) merken we pas hoeveel jongeren er in dit stadje van normaal 500 inwoners zijn. Ze nemen El Chaltén gewoon over en bepalen de sfeer (positief) maar óók de omgangsvormen ( en dat is niet altijd positief). Ze zijn ook allemaal gekomen met de bus. Dat is ook de reden dat je hier zo weinig auto's ziet. We versturen het vorige reisverslag en dat kost hier heel veel tijd. Je kunt ondertussen gewoon even douchen voordat de volgende foto geladen kan worden. We liggen dan ook laat op bed.

Wat kan het weer toch snel veranderen. We staan vandaag op met een heldere, blauwe hemel. De temperatuur ligt ook meteen vele graden hoger. Vandaag dus naar Lago de Desierto. Onderweg moet je een prachtig uitzicht hebben op Mt. Fitz-Roy en de andere pieken. Eens kijken of ze er écht zijn. En jawel hoor, prachtig torent de berg als een massief blok boven alles uit. Geen wonder dat vele beroemde bergbeklimmers hierop komen oefenen. Hij is 3405 m. hoog, dat lijkt niet zoveel, maar 't is wel één en al rotsblok en steil omhoog! Hij werd pas in 1952 voor het eerst beklommen. Maar ook de andere pieken , m.n. Cerro Torre, stralen uit dat je maar beter ontzag kunt hebben en je goed moet voorbereiden als je een trekking daar naar toe wilt maken. Onderweg zien we 2 vossen die op hun gemak over de weg heen lopen. Ze laten zich rustig filmen en fotograferen. Een paar kilometer verderop staan 3 alpaca's te grazen aan de kant van de weg. Zij zijn wel op hun hoede. Bij ieder geluidje kijken ze op! Lago de Desierto is wel mooi, maar het verhaal erachter is interessanter: Jarenlang was dit meer en het omliggende gebied een strijdpunt tussen Argentinië en Chili. Chili deed pogingen het te annexeren, het zou hen dan via een weg kunnen verbinden met Torres de Paine. Pas in 1994 werd door een internationaal gerechtshof het gebied definitief toegewezen aan Argentinië. Maar nog steeds is er bij het meer een bewakingspost van de gendarmerie. Ze zitten daar echt de hele dag niets te doen. Hun geweren staan tegen de blokhut te verroesten. Dan voel je je zo écht nuttig!

El Chaltén werd gesticht in 1985. Er doen 2 verhalen de ronde over het waarom! Het eerste verhaal sluit aan bij de strijd om het meer. Een Argentijns stadje zou de claim kunnen ondersteunen en het was een basis ter verdediging van het gebied. Het andere verhaal is dat ze een uitvalsbasis nodig hadden voor de vele wandelaars en klimmers die hier naar toe kwamen. Kies zelf maar uit!

Terugkomend van Lago de Desierto rijden we nog even door naar het begin van het stadje. Daar was immers een mirador (uitzichtpunt) aangelegd. En daar zagen wij het doel niet van in toen we 2 dagen geleden aankwamen. Maar nu wordt het ineens duidelijk, ik zou zelfs wel 10x daar naartoe willen gaan: Het geeft een kijkje recht het dal in waar El Chatlén ligt met daarboven een blik op het hele Fitzroy massief. Wat een geweldig uitzicht!

Het toetje van deze dag is een wandeling door het dorp, we pakken nu de dwarsstraatjes aan. Overal om ons heen wordt gebouwd. Door het dal klinkt het getimmer en gezaag. Voor het hotel zijn ze bezig de weg bij te werken met een schraapmachine? Aangezien wij dit soort wegen in Nederland niet hebben, weet ik niet zeker of dat wel zo heet. We bekijken op ons gemak hoe ze dat doen. Na de wandeling is het toch echt wel tijd voor een drankje. Bij een cervezeria (waar ze 2 soorten bier maken) drinken we een biertje en eten we een empanada. De popcorn krijgen we er gratis bij. En weer worden we omgeven door jeugd. Ze komen binnenstromen als mieren die op de stroop afkomen. Na gedane wandeling is het hier goed toeven. Naast ons tafeltje doet een groepje meisjes aan rek- en strekoefeningen, morgen willen ze weer op pad voor een stevige wandeling. Dan kun je geen spierpijn gebruiken.

Het nagerecht 's avonds is een home-made cheesecake met Patagonische zuurbes. (zie vorig verslag, foto met gele bloemen). Het verhaal gaat, dat je terugkeert naar Patagonië als je ze gegeten hebt. Ik kom dus terug.....alleen! Henk wilde geen toetje!

Zo onvriendelijk als we werden welkom geheten door El Chaltén met wind, kou, mist en regen, zo charmant wuift ze ons vanmorgen uit. Het Fitz Roy massief steekt af tegen een strakblauwe hemel en naarmate we verder weg rijden lijkt het steeds groter te worden. Ik riskeer opnieuw rugpijn door achterstevoren in de auto te zitten. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Henk ziet het in zijn spiegel. Maar toch stappen we ook nog 4x uit. Pas na 90 km. moeten we afscheid nemen van dit massief. We rijden nu even flink door. Gezien het programma moeten we vandaag wel de Perito Moreno gletsjer bezoeken. Morgenvroeg is daar echt geen tijd voor.

Francisco Moreno, bioloog en ontdekkingsreiziger. Hij wordt in dit land geëerd met een park, een gletsjer en een stad. Iedere stad heeft wel een straat met zijn naam. Hij bracht veel gebieden in kaart en was de expert (perito) van de rechtbank in het conflict met Chili. De glacier heeft een lengte van ruim 5 km. en is ongeveer 60 m. hoog. Hij schuift met een ongelooflijke snelheid van 40 cm. per dag in het Lago Argentina. Dat gaat gepaard met knallen die lijken op kanonschoten en regelmatig stort een deel van de rand in het water. Natuurlijk ben je net te laat als je dat wilt filmen! De toegang is niet gratis, een buitenlander betaalt €15,- per persoon, de Argentijnen €5,-. Het is tenslotte hún land. Honderden trappen moet je nemen, zowel omhoog als omlaag, maar dan heb je ook een fantastisch uitzicht op dit fenomeen. Ze hebben echt hun best gedaan om iedereen te laten genieten van de prachtige ijsvelden. Wij maakten de fout niet eerst op de time-table te kijken voor de afvaart van de boten die je naar de voet van de glacier varen (maar wel op een afstand van 200m. blijven). Als we naar beneden terug zijn gewandeld ( je moet nl. met een shuttlebus omhoog) is de laatste boot al een uur geleden vertrokken. Jammer, maar geen ramp. We gaan immers ook nog naar Antarctica en laten ons daardoor niet uit het veld slaan.

We rijden terug naar El Calafate voor de overnachting. Ik heb (zoals iedere reis wel een keertje) een ombestemd gevoel in de maag. Dat wordt dus voor de zekerheid niet eten vanavond.

Als iemand mij zou vragen wat in nu het meest indrukwekkend vond van de twee, dan kan ik daar niet echt een antwoord op geven. Misschien toch Fitz-Roy, maar dat kan ook liggen aan het niet helemaal lekker voelen bij de glacier. Argentinië heeft zich in volle glorie aan ons getoond. Dat is een zekerheid die we niet gaan betwisten!

Morgen weer terug naar Chili: Torres del Paine en oh ja, nog bedankt voor al jullie stimulerende mailtjes.

Hans, laat die bordjes maar weg, verkeerd rijden is ook leuk.

Carretera Austral deel 2

Carretera Austral deel 2

Het is zondagochend 5 december. We zijn net wakker en het haardvuur knettert. Henk stapt uit bed om het nog eens op te porren. De gordijnen zijn al open. Het uitzicht is fenomenaal. Aan de overkant van Lago General liggen gletsjers te schitteren in de zon. En niet zomaar gletsjers. De hoogste van het land....San Valentino zit ertussen. De naam is gegeven omdat hij 'ontdekt' is op Valentijnsdag. Het is dus duidelijk een kolonistennaam. De indianen die hier allang woonden hadden vast een andere naam. Die is mij helaas niet bekend. Ik schrijf, Henk zet koffie.

Maar even terug naar vrijdag. Toen zaten we nog bij Heidi in El Pangue. Ook weer zo'n buitenlandse naam. Na het ceno (diner) vertelde zij haar verhaal: Haar ouders waren na de 2^e wereldoorlog geëmigreerd naar Chili. Ze was geboren in Vino del Mar, vlak bij Santiago. Met haar man was ze 25 jaar geleden de uitdaging aangegaan om te gaan pionieren in Chileens Patagonië. De aanleg van de Carretera Austral was net achter de rug en ze kochten de grond waarop een kampement had gestaan voor de arbeiders en hun machines. Het eerste half jaar woonden ze met hun 4 kinderen in een tent. Ze bouwden hun huis en een aantal blokhutten om een hosteleria te beginnen. Langzaam bouwden zij hun huidige bedrijf op. Het was een eenzaam bestaan. Hun 4 kinderen moesten al vanaf 6 jaar naar een internaat. Scholen waren er immers niet. Regelmatig vertok zij voor langere tijd naar de omgeving van de school om dichter bij haar kinderen te kunnen zijn. De dichtstbijzijnde 'stad' was Coyhaique. Dat was 7 uur rijden over een slechte weg!

Die weg is nog steeds niet zo best. Vooral het eeste stuk tussen Puyuhuapi en Coyhaique is een gatenkaas. Ze hebben op sommige plekken geprobeerd om die op te vullen met keien, maar die liggen nu inmiddels over de weg verspreid. Goed uitkijken dus, we hebben maar één reserveband. Maar de omgeving is, ondanks de regen, prachtig. Dus knallen we regelmatig door zo'n gat en zitten we tegen het plafond. Gelukkig is het een 4WD, die kan een stootje hebben. We stoppen regelmatig om naar een 'nieuwe' bloem of boom te kijken of om gewoon van het uitzicht te genieten. En dan plotseling.....een asfaltweg bij de afslag naar Puerto Cisnes. Veel eerder dan op de roadmap stond aangegeven. In het begin denk je nog....lekker rijden. Maar dat gevoel gaat snel over als je om je heen kijkt en ziet wat de gevolgen zijn voor de natuur. De berm is nu kaal en een paar meter breed. Planten zijn er niet meer en boomstammen liggen de verrotten. Een goede weg betekent ook dat het mensen trekt. Hele stukken bos zijn afgebrand om plaats te maken voor weilanden. De weg wordt ook drukker, er rijden meer auto's. Logisch toch, net als in Nederland pak je sneller de auto als je een goede weg hebt! ( De eerste 100km. op de ripido zijn we 10 auto's tegengekomen! Hier binnen 1 km.!) Dat is dus het dilemma waar de mensen die hier wonen over praten. Zij zien dit ook wel gebeuren, maar willen ook vooruit in het leven.

Coyhaique is een levendig stadje van 40.000 inwoners. Het is voor hier, wat bijv. Amsterdam voor ons is.....de grote stad! Ons hotel heet El Reloj. Een beetje afstandelijk, zeker na de gezelligheid van El Panque. Ook hier weer Wifi. Wat heet.....in de hele stad is gratis Wifi. In ieder café, restaurant en winkel maar ook.......in het park. Mooi weer?.....Ga lekker werken in het park op een bankje in de zon. De gemeente heeft hier voor gezorgd en dat is ook en vooruitgang voor de mensen. Thuis internet hoeft niet (kan vaak ook niet) en je kunt dus gratis overal terecht. In het café kost het je misschien een Pisco Sour of een bakje café Americano. In de stad gaan we op zoek naar een CD met Chileense, instrumentale muziek. Die willen we gebruiken in de auto, maar ook voor de film. Maar helaas....muziekzaken kennen ze hier niet en als er al in een kleine winkel van Sinkel een CD te koop is, dan is dat van de 'duitsachtige' tirolermuziek en dat vinden we niet mooi. Of het zijn kopieën van westerse muziek, want dat doen ze hier gewoon hoor! En dan in je winkeltje verkopen! Ook gaan we eens informeren bij een farmacia of ze iets hebben tegen die rugpijn. Met gebarentaal maak ik duidelijk wat ik voel en wat ik wil. We begrijpen elkaar en even later sta ik buiten met een doosje tabletten. En warempel....ze helpen! We eten 's avonds in het hotel. Ze hebben een hele goede kok (dat hadden we al gelezen) en het diner is dan ook heerlijk! We praten nog even met een Belgisch echtpaar uit Hasselt. Zij zijn al voor de zevende keer in Chili/Argentinië. Dat zegt genoeg.

Als we opstaan is het heerlijk weer. Een dagje regen is niet erg, maar dit is wel beter. We slaan weer wat voorraad in voor de lunch, tanken en gaan op weg naar Lago General Carrera. Voor de zekerheid controleren we even de banden. Eentje heeft een beetje lucht nodig! Voorlopig rijden we nog even op asfalt. We rijden door N.P. Cerro Castillo en wandelen daar over een vlakte naar de plek waar het staartje van een sneeuwgletsjer uitmondt en een bergbeekje vormt. De berg zelf toont zich tegen een blauwe hemel als een kasteel met vele torens. Een plaatje om te fotograferen! Als we N.P. verlaten is het 'Fin de pavimento'.....einde asfalt. We gaan nu dus weer het ruigere gebied in. Aan alle kanten worden we ingesloten door bergen met gletsjers. Weliswaar schijnt de zon, maar het waait ook hard. Als je uit de auto stapt moet je het portier stevig vasthouden. In de wind en uit de zon daalt de temperatuur met enkele graden. Om de bocht stoppen we ineens even met ademhalen en dus met rijden!. Wat een kleurenpalet van water ligt er beneden ons. Van grijs naar groen naar aquamarijn. Soms heeft het water een melkachtige kleur. Ook felblauw komt tevoorschijn als de wind van richting verandert. En ondertussen waaien we bijna van de top af!

Bij Bahia Murta zien we voor het eerst het Lago General Carrera. Wat een onwaarschijnlijke kleur blauw. Je wilt overal stoppen om te kijken en te filmen. Maar dat kan niet.......deze weg heeft zoveel tijd gekost dat we nu echt door moeten rijden. We moeten nog 80 km. In de afgelopen 6 ½ uur hebben we 200 km. gereden. We blijven 3 nachten aan dit meer, dus niet getreurd. We zien verschillende gletjers liggen: Exploradores, Soler, San Valentin, Nef en nog een aantal voor ons onbekende ijsvelden. In Puerto Guadal is het even de weg vragen naar Mirador de Playa Guadal. (binnenkort waarschijnlijk Mirador Guadal) Daar staat Stefan al op ons te wachten. We beginnen in het Spaans, maar zijn antwoord klinkt niet in het Spaans van hier. Hij blijkt gewoon Nederlander te zijn.

Stefan werkte vroeger bij Organon en was lange tijd gedetacheerd in Santiago. Daar leerde hij zijn huidige vrouw kennen. Terug in Nederland bleef dit land trekken. Maar 2x dezelfde standplaats, dat kon niet. Tijdens vakanties had hij kennisgemaakt met de eigenaar van deze plek. Die vroeg hem of hij geen belangstelling had om mede-eigenaar te worden. Dat gebeurde in eerste instantie niet, maar het bleef knagen. Na een aantal jaren besloot hij om de stap toch te wagen. De eigenaar verkocht het terrein aan Stefan en zijn vrouw, omdat hij in de buurt van zijn studerende kinderen wilde wonen en die waren in Santiago. Stefan bouwde er 6 blokhutten bij en die zijn net klaar. Ze hebben allemaal een fantastisch uitzicht op het meer en stralen luxe uit. Een prachtige kamer met groot bed en 2 banken, een keukenblokje met koelkast, een houtkachel voor als het koud is en een badkamer met inloopdouche. Ramen helemaal rondom zodat je niets mist van het uitzicht. Dus.....'s nachts slapen met de vlammen van de kachel op de achtergrond, gordijnen open zodat je wakker wordt met uitzicht. Wie wil hier ooit nog weg.....ik begrijp Stefan wel.

Na het eten komt Stefan er even bijzitten om en glaasje wijn mee te drinken. Hij geeft ons tips om de omgeving te verkennen. Hij vertelt ook over de vulkaanuitbarsting van de Hudson in 1991 die hele delen van het meer jarenlang heeft vervuild. Soms zie je dat nog terug. Hij vertelt ook dat hij het water moet laten bezorgen, hij mag het pure water van het meer niet gebruiken. Dat is van Spanje! Hoe dat komt? Het water was in Chili geprivatiseerd. Toen het bedrijf dat dit water in handen had werd verkocht aan een Spaans bedrijf, kochten zij dus ook het water! Je mag het dus niet gebruiken. Rare wereld!

En nu is het dus 5 december, in Nederland pakjesavond. Hier hebben ze er nog nooit van gehoord (behalve dus als je dat tijdschrift leest waarin de foto's van Amalia e.d. staan). Dat wordt dus een normale avond hopen we. Want Stefan gaat vandaag in Balmaceda ! een groep Duitse toeristen ophalen. En we weten nu uit ervaring wat een groep kan doen met een gezamenlijke ruimte. We doen het vandaag rustig aan. We ontbijten eerst, bekijken lopend de omgeving en pas tegen 11.30u stappen we in de auto om een stukje te bekijken van de zuidelijke oever van het meer. Mooie, hobbelige weg met vele fraaie doorkijkjes. Tegen 15.00u zijn we weer 'thuis'. Op het eigen terras voor de blokhut drinken we een cerveza en genieten van het zonnetje. Dat duurt niet lang, want er komt bewolking opzetten en de wind trekt aan. En we weten nu wat dat betekenen kan....kou en regen!

18.00u: Tijd voor en kopje koffie/thee. Rondom ons heen begint er rook te kringelen uit de pijpjes op de daken. Heel attent worden de hutten voor de nieuwe gasten vast warm gestookt. En ineens is daar weer de zon, dus de thee wordt buiten gedronken. Henk denkt vast: 'Ik heb die haard niet voor niets aangestoken en de Top 2000 op de computer aangezet, ik blijf binnen'! Ik niet....genieten van ieder moment dat ik naar buiten kan. Helaas zijn er weinig vogels te zien, dat was ons al eerder opgevallen. In deze omgeving heeft dat o.a. te maken met diezelfde uitbarsting van de Hudsonvulkaan. Door de asregens stierven veel vogels en vissen. Daarnaast liet de eigenaar van een nertsenfarm zijn dieren vrij omdat hij wilde stoppen met zijn farm. Dat was de nekslag voor de overgebleven vogels/vissen. Ze werden bijna allemaal opgevreten door de hongerige nertsen. Heel langzaam begint zich dat nu te herstellen. De naam van de vogels met de kromme snavel is overigens Bandurria, met dank aan Wilma. Ook in deze tuin nestelt een stelletje.

‘s Avonds bij het diner laten een fles Carménère ontkurken. Deze druivensoort komt eigenlijk alleen hier nog voor. Vroeger was hij ook in Frankrijk te vinden, maar door een ziekte in de ranken kwam hij daar niet meer voor. Per toeval ontdekten 2 vinologen de druivensoort in Chili. Zij zijn ermee aan de slag gegaan....vandaar dat wij deze wijn dus vanavond (opnieuw) drinken. We hadden al eerder een fles opgedronken, maar kenden het verhaal erachter niet!

6 december: We zijn nu ruim 2 weken onderweg. Dat kunnen we zelf nauwelijks geloven, het lijkt alsof we al eeuwen op stap zijn. We zijn écht ver weg, letterlijk en figuurlijk! Het is hier zo ongelooflijk prachtig en soms wanen we ons alleen op de wereld. Vandaag rijden we een stukje terug naar Puerto Tranquillo. Er is een strakblauwe lucht en dat heeft invloed op de kleur van het water. Maar niet alleen de zon bepaalt de kleur van het water: Ook de hier levende algensoorten zorgen ervoor dat de kleuren van dennengroen naar helder smaragd veranderen. Daarbij komt nog dat verschillende arroyo's met smeltwater vanaf de gletsjers in het meer terecht komen en dat geeft weer die melkwitte kleur. Bij Tranquillo liggen de Capilla/Catedral de Mármol. Een marmermassief is hier door het water en de wind uitgeslepen in grillige vormen en grotten. Door het zonlicht en de weerkaatsing van het water krijgen die soms prachtige kleuren. Vlak voor Tranquillo (of erna natuurlijk, ligt eraan van welke kant je komt) gaat een supersteil pad naar beneden. Het lijkt alsof we recht van een klif afduiken. Uiteindelijk komen we beneden aan bij een klein huisje. Er liggen 2 bootjes. We huren er één (met gids) om ons naar de Catedral de Mármol te brengen. De gids spreekt helaas geen woord Engels. We begrijpen niet veel van de vaktermen die hij op ons los laat. Maar dat hoeft ook niet....er valt genoeg te kijken. Eenmaal terug aan de kant gaan we op zoek naar een panederia. Helaas is het dorp te klein denk ik, wij konden het in ieder geval niet vinden. Er is wel een kleine restaurantje, maar die rijden we voorbij. Morgen gaan we hier weer vertrekken. We hebben hier 3 nachten gezeten en dat was een voorrecht. Wat een prachtige hutten, wat een geweldige omgeving en wát een gastvrijheid. Mocht je hier ooit komen.......this is the place to be! Mirador (de Playa) Guadal....onthouden die naam!

Weer een nieuwe, stralende dag. Een laatste keer omhoog lopen voor het ontbijt en een laatste blik op het meer en de gletsjer en dan.....het (voor ons) laatste stukje van de Carretera Austral. Hij loopt nog door tot Villa O'Higgins, maar daar kunnen we niet meer doorsteken naar Argentinië en dat is wel de bedoeling. Het is hier nu bijna windstil en dat betekent dat de bergen zich weerspiegelen in het water. En dat geeft een fantastisch effect. Bij Lago Bertrand maken we een paar stops om dat te fotograferen. Langs het aquamarijnkleurige water van de Rio Baker rijden we richting Cochrane. We wandelen naar de confluencia van deze rivier met de Rio Nef. Twee kleuren water vermengen zich daar en gaan samen verder in een 3^e kleur. Typisch om te zien! Onderweg komen we de een groep fietsers tegen. Slingerend proberen zij de hellingen op te komen. Soms lukt dat niet en gaan ze lopend verder. Eigenlijk zien we deze sportievelingen al op de hele route. Vaak zijn het Europeanen. De meeste van hen zijn Nederlanders of Fransen. Het is voor hen afzien en vooral....stofhappen. Sommigen hebben dan ook een mondmasker voor. Ieder zo zijn reiswijze, denk ik dan. We proberen hen zo weinig mogelijk te hinderen door er kalm en met een wijde boog langs te rijden. Dat scheelt stof! Vlak voor Cochrane slaan we af en dat is dus dan eigenlijk voor ons het einde van de Carretera Austral. We hebben tot dan toe 2700 km gereden. Wat een geweldige belevenis is dát geweest. Om nooit te vergeten!

P.S.: Dit verslag komt wat later, omdat we geen internet hadden de afgelopen dagen.

Carretera Austral deel 1

De Carretera Austral deel 1

De aanleg van deze weg is begonnen in het tijdperk Generaal Pinochet. Dat had een militaire reden. Pinochet wilde zijn troepen snel kunnen verplaatsen indien Argentinië het in zijn hoofd zou halen dit deel te annexeren. De aanleg was dus niet primair bedoeld om dit zuidelijk deel van Chili te ontsluiten. Het plaatsje La Junta zal zijn naam wel te danken hebben aan dit besluit. Maar goed....

Woensdag 1 december......eindelijk is het zover. We gaan vandaag beginnen aan het avontuur dat Carretera Austral heet. Ten zuiden van Puerto Montt begint een steenslagweg (ripido) dwars door de Chileense Andes. Het is één van de mooiste en ontoegankelijkste wegen van de hele wereld. Je moet je verstand erbij houden als je hieraan begint. Op de eerste plaats: tanken wanneer je tanken kunt! Er zijn maar een paar tankstations op deze route. Benzine is daar ook meteen duurder, maar toch valt het mee....i.p.v. €1,10 nu €1,20. En dat snappen we best. Daarnaast is het weer van belang. Het regent nogal vaak en dat kan de toestand van de weg beïnvloeden. Eten kopen: de plaatselijke supermarkten zijn écht niet zo super. Ze zijn eigenlijk pequino (klein). En het is eten wat de pot schaft. Niet moeilijk doen dus!

Maar...daartegenover staat: Er rijden nauwelijks auto's op deze weg. De weg is weliswaar smal, maar je kunt gewoon midden op de weg stoppen als je een mooi uitzicht hebt. En geloof mij maar....dat heb je vaak. De winkeltjes zijn klein, maar de mensen superbehulpzaam. Dus écht een super-markt! En kopen wat ze hebben, kan tot verrassende dingen leiden. En dan die regen: als die er niet zou zijn, zou de natuur er hier anders uitzien.

Want één ding is zeker. Deze weg kun je eigenlijk niet beschrijven....die moet je beleven. Vandaag moesten we ongeveer 180 km. rijden, daar hebben we ruim 6 uur over gedaan. Geen moment hebben we ons verveeld. Integendeel, we waren telkens weer benieuwd en verrast over de effecten van de volgende bocht. Bijzonder uitzichten, mooie natuur, watervallen en huasos die de koeien naar een andere wei brachten. Gletsjers, blinkend in de zon, terwijl in het dal de regen soms met bakken naar beneden viel. Koeien en schapen, midden op de weg. Zíj wonen hier...dus gewoon geduld hebben tot het de dames en heren behaagt om aan de kant te gaan. En dat dan helemaal niet erg vinden! Hier is het genieten van iedere seconde. Tijd heeft geen waarde. Tijd is hier tijdloos.

We slapen vannacht in El Pangue. De naam komt van de enorme hoeveelheid gigantische 'rabarberstruiken' die hier staan. We kunnen eronder schuilen als het regent. We zijn de enige gasten. Ze staan al op ons te wachten. Blokhut nr. 3 is voor 2 dagen van ons. We zijn toe aan een flinke wandeling, dus tassen droppen en naar de rivier. (eigenlijk meer een bergbeek). En wéér zijn de Arranyanes groter. Wanneer houdt dat eens op? We wandelen door het Patagonische regenwoud. In deze vochtige omgeving zorgt de natuur voor zichzelf. De een zijn dood is de ander zijn leven. Op dode boomstammen ontstaat nieuw leven van diverse soorten planten. Het bos is soms bijna ondoordringbaar. Plankiers leiden ons over moerasgebieden en waterpartijen. Soms staat erbij geschreven dat slecht één persoon tegelijk op het wankele en wiebelende plankier mag oversteken. Daar kun je je maar beter aan houden! Na anderhalf uur lopen kunnen we écht niet verder. Een ondoordringbaar woud van bamboe (ik ben even de Chileense naam kwijt) dwingt ons dezelfde route terug te lopen. Het water is in mijn bergschoenen gelopen (uitgegleden), de bladeren zitten in mijn shirt, maar o, wat is dit mooi!

Ook in het hotel is het eten wat de pot schaft. Een menukaart is er niet, maar het diner is om je vingers bij op te eten. De wijnfles heet vanavond: Ventisquero Queulat Merlot Grand Reserve 2006. Een mond vol, maar een heerlijke wijn. Het laatste restje drinken we op in onze eigen blokhut.

Tijdens het ontbijt komt Juan even bijkletsen. Volgens mij oefent hij zijn Engels op ons, net zoals de eigenaresse graag in het Duits tegen ons babbelt. De kok spreekt weer Spaans en wij onder elkaar Nederlands. En dat allemaal binnen 30 min. Juan vraagt ons of het warm genoeg was in de blokhut en dat het wel eens lang kon duren voordat we warm water hadden. Dat kwam, omdat de stookketel van de verwarming/warmwatervoorziening in de lodge was. Hij was 's morgens om 4.00u begonnen om de ketel op te stoken met houtblokken. Hij vertelde dat ze in principe dood hout gebruikten, maar als dat op was moesten ze dus wel kappen. Maar ze doen dat met beleid. Ze planten ook weer nieuwe bomen. Dat was ook goed voor het biosysteem. Zo kreeg de jonge aanplant ruimte en licht om te groeien. Natuurlijk was dit alles te wijten aan de regering. Zij weigerde subsidie te geven voor een elektrische ketel. Oef...en dat allemaal op de nog nuchtere maag.

Vandaag zijn we naar N.P. Queulat geweest. Het grootste deel van dit park bestaat uit oerbossen waar nog geen mens is geweest. De grote attractie is Ventisquero Colgante, ofwel 'de hangende gletsjer'. Vanaf een afstand lijkt het net of die gletsjer over de berg heen kiepert en zo is het meer terecht komt. Vandaar de naam. Er 'hangen' 2 gigantische watervallen aan de gletsjer, die voeren het smeltwater af. Het lijkt alsof hij huilt. We wandelen naar de mirador en nog een ander uitzichtpunt. We steken een lange hangbrug over om het snelstromende water over te steken. Als het hard waait wiebelt die brug gevaarlijk heen en weer. Vlak voor Puerto Puyuhuapi stoppen we bij een kleine begraafplaats. Ons oog valt op een enorme hoeveelheid bloemen en daar willen we meer van weten. Een zee van (kunststof) bloemen versieren de grafzerken. Een kindergrafje valt op door een hekwerkje dat doet denken aan een bedje. Zo liefdevol gedaan, het lijkt alsof de baby in zijn ledikantje ligt te slapen. Ook in Puerto Puyuhuapi hebben we in een héél kleine panaderia brood gekocht en een stuk cake met dolce de leche?? Heel zoet! We lunchen weer op een paar stenen in het park.

De Carretera Austral was tot El Pangue heel goed berijdbaar. Vandaag hebben we gemerkt dat er ook hele slechte stukken zijn. De potholes (gaten in de weg) zijn overal....er valt niet meer omheen te rijden. Dus de pijn in mijn rug wordt er niet beter door. (Sinds 2 dagen heb ik behoorlijk last van mijn rug.) Ik voel me als een mujer de ochenta anos. Gelukkig gaat het lopen redelijk, opstaan en uitstappen is het probleem. Er wordt hard aan de weg gewerkt. Hopelijk betekent dit niet dat er asfalt op komt te liggen. Maar wij hebben gemakkelijk praten, misschien is de plaatselijke bevolking die iedere dag van deze weg gebruik moet maken hier wel erg blij mee. Alhoewel....als we vandaag 10 auto's zijn tegengekomen is het veel.

Op dit moment schijnt de zon maar dat kan binnen een minuut weer anders zijn. Je voelt de verandering aan de wind. Als die opsteekt valt er binnen één minuut regen. Dat zijn geen harde buien, maar meer een fijne nevel. We mogen niet klagen.....hier valt 4000mm. regen per jaar, dat is 4x zoveel als in Nederland. Dus we boffen gewoon!

We hebben nog ruim 3 uur te tijd tot het diner. We gaan nog even wandelen naar Lago Risopatron.

Ook hier is er sprake van vooruitgang.....wifi! Dus lezen we de vele leuke en lieve reacties uit Holland. Dat is waar ook....het sinterklaasfeest komt eraan. We lezen hier in de krant, dat de prinsessen van Oranje het feest van San Nicolás en Pedro negro ook vieren. Dat herinnert mij aan de weddenschap met groep 7. En...is het gelukt om geheim te houden wie nu wie heeft getrokken? Ik hoop het....dat maakt de surprise-ochtend véél spannender! Ik wens jullie heel veel plezier. En dank jullie wel voor jullie mailtjes. Dat geldt natuurlijk ook voor alle andere lezers. En Simon en Jeroen....gefeliciteerd met jullie verjaardagen.

Esquel en Futaleufú

Esquel/Futaleufú

Het ontbijt is vanmorgen niet echt rustig te noemen. Gisterenavond is een groep Belgen aangekomen. En zij doen niet onder voor andere groepen. De ontbijtruimte is voor hen. Klinkt wel gezellig, dat Vlaams. We eten snel ons ontbijt op. De groep wordt om 9.00u opgehaald door een bus. Onze auto staat achter het hek op de parkeerplaats. De bus zal dus de uitgang gaan blokkeren en wij willen graag op tijd weg.

Onze ober is van oorsprong een Italiaan en heeft al veel van de wereld gezien, waaronder ook 'Bergen aan Zee' in Nederland. Enthousiast bespreekt hij met ons de te volgen route; twee maanden geleden heeft hij die zelf ook gereden. We krijgen van hem handige tips mee. Via de zuidelijke merenroute rijden we naar El Bosón. We willen in de buurt naar de Cascada Escondida. Maar helaas, de borden zijn weer eens verdwenen en voordat we het weten zitten we al in El Bosón. Oké, geen probleem, dan hebben we meer tijd in Los Alerces. Ook in El Bosón staan er plotseling geen borden meer en moeten we de weg vragen...maar dat hebben we op de cursus geleerd, dus dat levert een perfect resultaat op.

Een fenomeen in Argentinië zijn de posten van de gendarmeria. Regelmatig komen we die onderweg tegen. Afremmen, oranje pilonnen op de weg en af en toe komt zo'n agent zijn hok uit. En dan haalt hij alles uit de kast! Vlak voor Los Alerces zijn wij de klos. De agent denkt....hé Chileense auto?....daar moet ik meer van weten. Wat?....Holandesi erin....dat is bijzonder! Dus....autopapieren, rijbewijs en passaporte. Dos personas? Si, (dat zie je toch, denk ik dan!) Even achter de auto checken. Ja, klopt allemaal. We lachen vriendelijk naar hem en mogen daarna (gelukkig) doorrijden. Hij kijkt de auto nog een tijdje na, dat zie ik in de spiegel.

Van tevoren hadden we al gezien dat de boot naar de plek waar de oude Alerces staan niet haalbaar is. Hij vertrekt al om 11.30u. Dat is niet te doen vanuit Bariloche, zeker niet omdat we de Route 71 moeten volgen en dat is een ripido. Daarnaast moet je vanaf de parkeerplaats ook nog zeker 40 min. lopen naar de aanlegsteiger. Maar we treuren niet lang. Het park heeft nog zoveel andere mooie plekken. De berm staat nu vol met bloeiende rozebottelstruiken. Daarachter staan dan de prachtig rode struiken in volle bloei. Meren en bossen strijden samen om de eer. Het Lago Verde is werkelijk groen en op het wandelpad staan Arranyan's (met hun wonderlijke kaneelkleur) en hoera....! er staat ook een Alerce. Weliswaar niet eentje van 4000 jaar oud, maar hij is toch indrukwekkend. De zon schijnt heet op onze huid. Toch maar eventjes nog een keertje insmeren.

De binnenkant van de auto is nu helemaal veranderd in een zandbak. Op het dashboard kunnen we onze namen schrijven ( met een hartje en pijl erbij). Maar de Hollandse mentaliteit wint het. Toch maar schoonmaken met een vochtige reinigingsdoekje! De namen verdwijnen......voor even! We vergeten telkens het raampje op tijd dicht te maken als er iemand voorbijkomt. De stofwolken die achter de auto's hangen vormen een dikke mist van zand en worden zo de auto ingeblazen.

Dan begint plotseling de wind aan te wakkeren. Er vormen zich mini-tornado's op de weg. Verandering van weer....morgen wordt het een stuk kouder. (14 gr. En 's nachts 4 gr.) Ik weet dat het in Nederland veel kouder is, maar na een paar dagen 20-25 gr. is dat voor ons toch ineens een stuk koeler.

's Avonds tijdens het diner waait het pas écht goed. We zitten precies tussen 2 ramen in de hoek en regelmatig zie je ze opbollen bij een rukwind. In het hotel hebben ze een superkok. Het eten is geweldig. Ik heb bijv. weer een keertje trucha, maar nu met een salsa de citron. Het nagerecht is hemels....chocoladesoufflé en sabayon-ijs. De eigenaresse van het hotel komt even bij ons aan tafel met een plattegrond om wat tips te geven. Iedereen is hier zo behulpzaam! Na dat late diner proberen om in slaap te komen. De bedden voelen goed aan, dus dat gaat lukken. Terwijl ik dit type, is Henk al in slaap gevallen, de wijn was zeker lekker!

De volgende ochtend hebben we een aantal zaken op het programma staan voordat we richting Chili gaan rijden. Zo moeten we tanken ( in Arg. 0,60 voor 1 ltr en in Chili 1,10), geld halen en lunchpakket inslaan. Daarnaast willen we toch even naar het station om te kijken of er een stoomlocomotief te zien is van de La Trochita spoorlijn. Helaas kunnen wij niet mee, omdat de trein alleen op zaterdag rijdt. En het is vandaag maandag!. Tot onze verbazing staat de trein onder stoom. Op het bord staat dat hij vertrekt op zaterdag en dinsdag. Maar het is máándag! Potverdrie! Als we dat geweten hadden (maar weten ze zelf wel dat het maandag is?) hadden we hier 2 nachten geboekt. Maar....we blijven nu natuurlijk wachten totdat hij vertrekt. Dat is om 10.00u. Zitten in een stoomtrein is leuk, maar hem zien vertrekken óók! Henk is helemaal blij! Wat een goed begin van deze dag.

Wat hebben we nog meer op het programma staan: Een waterval, een molina (molen) en een forellenkwekerij. De waterval kost ons is totaal 3 uur en dat is teveel. We hebben immers wat tijd verloren bij La Trochita. De molen is gesloten. Dat gaat lekker! Maar er zit wel een ibis-achtige vogel is de wei. Wilma....help! De forellenkwekerij is opgezet door de overheid om de soort in stand te houden. Als blijkt dat wij het Spaans niet voldoende machtig zijn (opa vindt dat maar lastig!) krijgen wij een folder en een beker voer in de handen gedrukt en moeten we het zelf maar uitzoeken. Geen probleem, we hebben vaker zoiets bezocht, dus we zijn al kenners!

Bij de grens weer het bekende papieren-gedoe en dan zitten we weer in Chili. Zijn we nu weer 'thuis', zo voelt het op de een of andere manier wel. De wind is kil, maar het zonnetje schijnt en dus voelt het toch nog warm aan. El Barranco is een soort blokhuthotel. Lekker knus en een beetje oudbollig. We droppen onze bagage en gaan aan de wandel. Wéér geld pinnen, maar nu Chileens. We verkennen het dorpje. Het is écht leuk om hier de huisjes te bekijken. We lopen naar het meertje en naar de rivier. De jongen van het toeristenbureau is heel behulpzaam en probeert aandoenlijk in het Engels met ons spreken. Zijn Engels is in ieder geval beter dan ons Spaans, dus de taalkeuze is snel gemaakt. Zowaar...hij heeft een foldertje!

Terug in het hotel ploffen we neer op de ligbedden bij het zwembad. Ze staan uit de wind en in de zon. Dus dat is goed te doen. We drinken een lekkere Chileens/Duits cerveza en genieten van het moment. De weersverwachting is niet best.......regen!

Gisterenavond heeft de eigenaar nog even flink wat houtblokken gestookt om het warm te krijgen in de kamer.Net als in Nederland koelt het hier 's nachts af tot rond het vriespunt. Dat doen ze hier nl. allemaal, ik bedoel stoken met hout. Dat ruikt je als je door de straatjes loopt. Het is een heel knus gezicht, al die schoorscheentjes waar rook uit komt. Ik stel me zo voor dat het hele gezin rondom het haardvuur zit, terwijl moeder in de pot roert waarin het vlees ligt te stoven. Want koken doen ze ook op een houtgestookt fornuis. En de menukaart van het hotel bestond voor het grootste deel ook uit..... stoofvlees. Wel lekker overigens.

Het is vandaag (dinsdag) echt Patagonisch weer. De temperatuur schiet heen en weer. Het ene moment is het 8 gr., het volgende moment 15 gr. Dat is sterk afhankelijk van de wind en de zon. Het waait soms zó hard, dat ik de camera bijna niet vast kan houden. Het volgende moment is het windstil en schiet je naar voren. Als het magere zonnetje op je gezicht schijnt is het heerlijk. We hebben vandaag een heen-en-weer dag. Er zijn maar een paar wegen en als je iets wilt gaan doen moet je vaak dezelfde weg weer terug. Dat blijkt geen ramp te zijn, want andersom rijden levert ook andere uitzichten op.

We rijden langs de Rio Futaleufú. Daarop wordt (in de zomer) veel geraft. Nu niet, het water mucho frio (berekoud dus!). Maar de stroomversnellingen zijn net zo indrukwekkend. Het water raast voorbij en heeft een prachtige groen-blauwe kleur. De kleuren wisselen tegelijk met de weersomstandigheden. Aan de rand van zo'n stroomversnelling smeren we ons brood met een soort leverpastei en eten een bakje yoghurt. Een beker Fanta erbij, die hier nog écht oranje is en smaakt naar sinaasappelsap. We breken bijna onze enkels op weg naar de rand van het water. Henk wankelt....maar nee, hij valt er niet in!

We rijden door wouden met o.a. arranyan's. Juist ja, de bomen waar we eerst zo naar hebben lopen zoeken. Ze staan hier gewoon langs de kant van de weg en veel groter. In de berm bloeien nu witte orchideetjes. Daarachter staan struiken met oranje bolletjes. Weer een ánder kleurenpalet. De fuchsia's zijn hier ook een paar meter hoog. Hun klokjes bungelen in de wind. Het telkens wisselende weer doet ook de bergen van lichtinval veranderen. Hoog in de lucht vallen de wolken over de toppen heen en zetten die in een diffuus licht. De weg is dan wel een ripido, maar van goede kwaliteit. Het blijft uitkijken, vooral als er veel grind op de weg ligt. Dan gaat de auto soms een beetje schuiven als je te hard rijdt. Dus...rijden we niet te hard. Er komt zo weinig verkeer voorbij dat de mensen die hier wonen vrolijk zwaaien als je voorbij komt. En wij zwaaien dus vrolijk terug. We rijden tot Villa Santa Lucia. Daar begint pas echt de Carretera Austral. Het ligt op een kruispunt van wegen. Je zou dus wat faciliteiten verwachten, zoals een benzinepomp en een cafeteria. Niks hoor....wel een winkeltje waar ze suiker verkopen in 10 kg. zakken. En laten we dat nu niet nodig hebben. We zijn op tijd terug in ons hotel. We gaan eerst even wat drinken en dan werk ik mijn reisverhaal bij en begint Henk met het opladen van de videocamera. De batterij is alwéér leeg.

Het is maar goed dat we een vest én jas hebben meegenomen naar het restaurant. Als we gegeten hebben is het weer écht omgeslagen. Het voelt als een strandwandeling in een zuidwesterstorm in de winter. In de kamer is het weer heerlijk warm.